Φλόγα

   Δεν ξέρω ποια είμαι, πάντα θα αναρωτιέμαι. το ζήτημα είναι να καταφέρω ξανά- γι ακόμα μία φορά- να με αποδεχτώ, να δω τι είμαι. Γι ακόμα μια φορά , κατάφερα να αλλάξω. Να γίνω καλύτερη, πιο δυνατή. Μα φοβάμαι τις αλλαγές λιγάκι. Με ξενίζουν. Αναρωτιέμαι... Είμαι ακόμα εγώ; Ναι, είμαι. Ατσαλένια πια, αλλά ναι, είμαι.
   Λέξεις και σκέψεις τριγυρνούν στο μικρό μου μυαλό. Ασύνδετες μεταξύ τους. Συνέρχομαι από λήθαργο; Ναι, κάπως έτσι συμβαίνει. Βλέπω μια νέα πλευρά του εαυτού μου, την ανακαλύπτω σιγά- σιγά. Μου αρέσει, αλλά προσπαθώ να τη συνηθίσω. Επιμένω να είμαι εγώ. Ίσως τελικά να μου αρέσει πιο πολύ έτσι.

   Ψαγμένη; Ω, ναι, είμαι. Για κάποιους. Για τους υπόλοιπους απλά δε με ενδιαφέρει.

   Δεν κλείστηκα. Τα κατάφερα και δεν κλείστηκα. Κατάφερα να βγω από το χώμα και να είμαι έτοιμη για τα πάντα. Αναγεννιέμαι σαν το φοίνικα απο τις στάχτες μου. Αυτές που εγώ δημιούργησα. Αυτές που με έκαψαν.

   Η φλόγα μου... Αυτή που με βασανίζει, δε θα σβήσει ποτέ! Γιατί αυτή είμαι εγώ. Γιατί τη δυναμώνω όποτε θέλω κι άλλοτε τη μειώνω. Αλλά δε μπορώ να τη σβήσω ποτέ. Όσο κι αν την καταχωνιάσω, πάντα θα μπορεί να ξαναφουντώνει, να βγαίνει στην επιφάνεια και να καίει ότι βρεθεί μπροστά της.
   Αυτή είναι και η κατάρα του σκορπιού. Το πάθος του...






 Κι έτσι για τον πρώτο χαιρετισμό... : "Black as death - Iron Mask"