Μπορεί τα πάντα γύρω να φαντάζουν ένα πελώριο βουνό και να αναρωτιέσαι πως θα το ανέβεις, μα αν παρατηρήσεις λίγο παραπάνω, θα δεις οτι κάπου εκεί θα υπάρχει και κάποιο μονοπάτι να σε οδηγήσει. Αλλιώς πώς βρέθηκες εκεί δίπλα στο βουνό; Μη σκύβεις το κεφάλι, μην παραιτείσαι και κυρίως, μην απογοητεύεσαι ! Καμιά φορά όλα φαίνονται τόσο δύσκολα... όλα φαντάζουν τραγικά. Νομίζεις το βουνό που βλέπεις, οτι είναι τα Ιμαλάια και αναρωτιέσαι πως να ανέβεις σε μια μέρα και δίχως μάσκα οξυγόνου. Μα δεν είναι έτσι. Δε θα ανέβεις σε μια μέρα και φυσικά όσο ανεβαίνεις θα προσαρμόζεσαι στο κλίμα του εκάστοτε υψόμετρου. Γι αυτο και τελικά θα σου φανεί λίγο ή και πολύ, πιο εύκολο απ ότι νομίζεις.
Το μυαλό παίζει τα πιο παράξενα παιχνίδια. Απο εκεί πηγάζει ο φόβος, η δειλία, η απογοήτευση... Η καρδιά δε γνωρίζει απο φόβο. Το μυαλό την ποτίζει δηλητήριο και της ρίχνει το φαρμάκι του τρόμου. Όλα στο μυαλό μας είναι. Αυτό, τα πλάθει όλα όπως νομίζει οτι τα βλέπει. λαμβάνει μηνύματα απο τα μάτια αλλά τα διαστρεβλώνει. Έχει ένα πάθος με την απαισιοδοξία και έχει για οδηγό το φόβο. Το μυαλό μόνο του δε μπορεί να ξεχωρίσει τις καταστάσεις. Φοβάται, επειδή έτσι νομίζει οτι πρέπει να κάνει.
Η καρδιά, όμως αντιπροσωπεύει το θάρρος. Την αισιοδοξία και τα όνειρα. Από λάθος νομίζουμε οτι κάνουμε όνειρα με το μυαλό. Η καρδιά τα δημιουργεί, απλώς χρησιμοποιεί το χώρο του μυαλού. Εκείνο δε συμφωνεί. Εκείνο ακολουθεί τη λογική. Μα η καρδιά είναι δυνατότερη και το νικάει. Και φτιάχνει εικόνες.
Είναι αρκετά πιθανό να πετύχουμε ένα στόχο που θέτουμε με το μυαλό μας, μα είναι πολύ πιθανότερο να τον πετύχουμε αν το θέλουμε με την καρδιά μας. Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά λογικός, μα όταν πρέπει να αποφασίσει η λογική (το μυαλό) ή το συναίσθημα ( η καρδιά) , ακολουθώ το δεύτερο. αυτό είναι το πάθος μου, το σαράκι μου, ο οδηγός μου. Και κάπως έτσι, μαθαίνω να αγαπώ και τα λάθη μου. Εκείνα τα παράλογα πράγματα που κάνω, ενώ το μυαλό μού φωνάζει πως είναι μονόδρομος.
Οι επιλογές είναι δικές μου, μ αυτές ζω, με αυτές επιβιώνω. Και δε θα δώσω αναφορά σε κανέναν άλλο πέρα απο την δική μου την καρδιά...
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που όλοι οι δυνατοί καταρρέουν. Δύναμη, όμως, είναι το να σηκωθούν.
Το μυαλό παίζει τα πιο παράξενα παιχνίδια. Απο εκεί πηγάζει ο φόβος, η δειλία, η απογοήτευση... Η καρδιά δε γνωρίζει απο φόβο. Το μυαλό την ποτίζει δηλητήριο και της ρίχνει το φαρμάκι του τρόμου. Όλα στο μυαλό μας είναι. Αυτό, τα πλάθει όλα όπως νομίζει οτι τα βλέπει. λαμβάνει μηνύματα απο τα μάτια αλλά τα διαστρεβλώνει. Έχει ένα πάθος με την απαισιοδοξία και έχει για οδηγό το φόβο. Το μυαλό μόνο του δε μπορεί να ξεχωρίσει τις καταστάσεις. Φοβάται, επειδή έτσι νομίζει οτι πρέπει να κάνει.
Η καρδιά, όμως αντιπροσωπεύει το θάρρος. Την αισιοδοξία και τα όνειρα. Από λάθος νομίζουμε οτι κάνουμε όνειρα με το μυαλό. Η καρδιά τα δημιουργεί, απλώς χρησιμοποιεί το χώρο του μυαλού. Εκείνο δε συμφωνεί. Εκείνο ακολουθεί τη λογική. Μα η καρδιά είναι δυνατότερη και το νικάει. Και φτιάχνει εικόνες.
Είναι αρκετά πιθανό να πετύχουμε ένα στόχο που θέτουμε με το μυαλό μας, μα είναι πολύ πιθανότερο να τον πετύχουμε αν το θέλουμε με την καρδιά μας. Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά λογικός, μα όταν πρέπει να αποφασίσει η λογική (το μυαλό) ή το συναίσθημα ( η καρδιά) , ακολουθώ το δεύτερο. αυτό είναι το πάθος μου, το σαράκι μου, ο οδηγός μου. Και κάπως έτσι, μαθαίνω να αγαπώ και τα λάθη μου. Εκείνα τα παράλογα πράγματα που κάνω, ενώ το μυαλό μού φωνάζει πως είναι μονόδρομος.
Οι επιλογές είναι δικές μου, μ αυτές ζω, με αυτές επιβιώνω. Και δε θα δώσω αναφορά σε κανέναν άλλο πέρα απο την δική μου την καρδιά...
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που όλοι οι δυνατοί καταρρέουν. Δύναμη, όμως, είναι το να σηκωθούν.
(ζητώ συγνώμη για τις μουσικές επιλογές, είναι η περίοδος τέτοια!)
0 comments:
Post a Comment
Your opinion is...?