συνέρχομαι.

   Καλημέρα. Βρίσκομαι εδώ, κουρασμένη, αλλά παθητικά έχω δεχτεί οτι άλλη μέρα ξεκίνησε. Για κάποιο λόγο. Και τον ψάχνω. Προσπαθώ να συνέλθω απο μεγάλη κούραση, αυτά τα ψυχολογικά που με πιάνουν κατα καιρούς, όταν ζορίζω τον εαυτό μου... Τότε κουράζομαι πολύ. Και τα ξέρω τα όριά μου. Μα τα ξεχνώ. Και είναι κι αυτός ο άγνωστος παράγοντας Χ, που την κάθε φορά θα την κάνει μοναδική. Κάθε φορά θα προσθέτει κάτι ή θα αφαιρεί, για να αλλάξει το σκηνικό και να μη μας πιάνει η ρουτίνα. Και τότε εγώ θα πέφτω με τα μούτρα να ανταπεξέλθω και στο τέλος θα γίνομαι κουρέλι.
   Έχω υπάρξει και χειρότερα. Θυμάμαι...  Με θυμάμαι σαν άρρωστη να σέρνομαι στο κρεβάτι και στο πάτωμα. Τώρα δεν είμαι έτσι. Τώρα έχασα το κουράγιο μου και λείπει ο εαυτός μου, δε μπορεί να με σηκώσει, να μου ρίξει μια σφαλιάρα ή να με τραβήξει απο το μπράτσο να μου πει "πάμε". Αυτό είναι μονάχα το πρόβλημά μου. Αυτό και μερικά άλλα μικρά.
   Με εκνευρίζει να μου λένε τι να κάνω, γιατί κανείς δε γνωρίζει τις δυνάμεις μου. Μόνο εγώ. Και τελικά όταν πέφτω, μόνη μου σηκώνομαι. Κανείς δε με βοηθάει, γιατί απο τη μία όλοι κοιτούν την πάρτη τους κι απο την άλλη έτσι έμαθα. Να σηκώνομαι μόνη μου, έστω και μετά απο λίγο καιρό. Έτσι θα γίνει και τώρα. Μαζεύω κουράγια έτσι όπως μόνο εγώ ξέρω.

Εγώ δε μοιάζω κανενός -Τερλέγκας Βασίλης