"Αυτός ο καταραμένος θόρυβος..."

   

Αυτός ο καταραμένος θόρυβος μέσα στο κεφάλι μου... Που βουίζει αδιάκοπα και δε με αφήνει να σκεφτώ....
   Είναι μια συνεχόμενη ένταση που μου προκαλεί φοβερό πονοκέφαλο. Σαν ξεκουρδισμένος σταθμός ραδιοφώνου. Ή χειρότερα... μη συντονισμένος...

   Βουή, θόρυβος και σκέψεις με ωθούν να πλησιάσω το παράθυρο. Το ανοίγω και προσπαθώ να διώξω τα πάντα μέσω του αέρα που με χτυπά στο πρόσωπο. Ο ήλιος ανατέλλει. Δεν έχω κοιμηθεί, αλλά δεν πειράζει.... Κι αύριο θα έρθει και πάλι το βράδυ...

   Το φεγγάρι αρχίζει να χάνεται καθώς τη θέση του λαμβάνει ο ήλιος, για να κοσμίσει το χρυσοκέντητο του ουρανού μαντήλι. Καθαρός ουρανός. Αστέρια να σβήνουν στη λάμψη του μεγάλου αστεριού.
   Κι οι σκέψεις; Πολλές, μα χάνομαι στο χρώμα....

   Τελικά οι σκέψεις φεύγουν, ο θόρυβος χαμηλώνει και τη θέση του παίρνει η βουή του δρόμου στα αφτιά μου. Άλλη μια μέρα δουλειάς ξεκινάει. Μα στην καρδιά μου έχω τον απέραντο ουρανό. Ελευθερία....


κι άλλοι θόρυβοι στο "Λογοτεχνικό Σάββατο"
περιμένω σχόλια !
ευχαριστώ θερμά τη Βερόνικα για την ευκαιρία και τις ιδέες!