"οι σελίδες ήταν λευκές"

   Επιτέλους είχα στα χέρια μου το πολυ-πόθητο ημερολόγιο του αγαπημένου μου. Εκεί όπου τον έβλεπα να καταγράφει κάθε μας στιγμή. Ότι κι αν του άρεσε, ότι αγαπούσε, ότι απολάμβανε.
   Μετά το θάνατό του, είναι ότι μου απέμεινε. Πέρασα ολόκληρο γολγοθά για να το αποκτήσω, μα τώρα είναι στα χέρια μου. Βγαίνοντας απο το σπίτι του κολλητού του, το κρατούσα σφιχτά και σε όλο το δρόμο για το σπίτι προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα μπορούσε να έχει γραμμένο. Μ εκείνα τα ολοστρόγγυλα γράμματα που μου έδειχναν τον υπέροχο χαρακτήρα του, το άτομο που τόσο πολύ είχα αγαπήσει στη ζωή μου. Κάποτε έφτασα σπίτι. Μα περίμενα το βράδυ υπομονετικά για να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στην ανάγνωσή του. Παρ' όλο που το μυαλό μου γύριζε εκεί γύρω όλο το απόγευμα.
   Κι έφτασε , όμως, κάποτε το βράδυ. Αναπαυτικά κάθισα στον καναπέ μου και άνοιξα το ημερολόγιο. Προς μεγάλη μου έκπληξη , οι σελίδες ήταν λευκές! Γύριζα και ξανά γύριζα τις σελίδες, μήπως βρω μια λέξη γραμμένη, μια εξήγηση, κάτι. "Δε μπορεί", σκέφτηκα. "Τι απέγιναν όλα όσα ζήσαμε; Μα τον έβλεπα να γράφει...".

   Αποσβολωμένη κοίταζα τις λευκές σελίδες που ειρωνικά στέκονταν απέναντί μου και δε μπορούσα να διανοηθώ καν τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Άραγε να μην έζησα ποτέ μ αυτό το άτομο; Άραγε ήταν όλα ψέμα;
   Η νύχτα πέρασε νωχελικά, οι σκέψεις με τριγύριζαν μονίμως. Την επομένη, μπήκα ξανά στους ρυθμούς μου. Τα ξέχασα όλα για να μην τρελαθώ, επέστρεψα στην καθημερινότητά μου. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αν και μέσα μου δεν είχα συνέλθει ακόμα απο τον ξαφνικό χαμό του. Έξι μήνες μετά κι ακόμα νομίζω οτι θα βρεθεί. Κάπου θα ξεχάστηκε...
   Μετά απο καμιά εβδομάδα, το πήρα απόφαση να βάλω το άδειο ημερολόγιο στη βιβλιοθήκη μου. Και τότε χτύπησε η πόρτα μου. Δεν περίμενα κανέναν, ειδικά αυτόν που στεκόταν εκεί.
   Ήταν αυτός! Με κοίταζε στα μάτια με μια βαθιά απόγνωση και τότε έπεσε και με αγκάλιασε. Τόσο σφιχτά, όσο ποτέ του. Αφέθηκα στα χέρια του σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση και το βιβλίο μου έπεσε απο τα χέρια. Με φίλησε και μου είπε οτι γύρισε.
   Μέσα στη μέρα δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Είχε πέσει απο μια πλαγιά κι έπαθε διάσειση μου είπε. Τον μάζεψε ένας παππούλης κι όταν συνήλθε ήρθε και με βρήκε. Όσο για το ημερολόγιο... Αυτό ήταν το δεύτερο που θα ξεκινούσε. Το πρώτο το είχε μαζί του κι ήταν το στοιχείο που τον βοήθησε να θυμηθεί.
   Χαίρομαι πολύ που επέστρεψε και είμαι έτοιμη να γεμίσω και το δεύτερο του βιβλίο με αναμνήσεις και καλές στιγμές, κι όλα αυτά μαζί του. Νιώθω σαν να ξεκίνησε η ζωή μου ξανά μέσα στο απόλυτο χάος...


Η δική μου ιστορία για το "Λογοτεχνικό Σάββατο" της Βερόνικας.
Εκεί θα βρείτε κι άλλες!