Subscribe:

Sunday, July 15, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (2)


   Μέσα στο δωμάτιο της εντατικής, επικρατεί πανικός. Το οξυγόνο το έχω ακόμα, μα μια φωνή ακούγεται να λέει «δεν αναπνέει». Διάφοροι ιατρικοί όροι ακούγονται παράλληλα στο δωμάτιο. Μία νοσοκόμα, αναφέρει τους σφυγμούς της καρδιάς μου. Δεν ξέρω τι μου κάνουν γιατί παρ’ όλο που είμαι μέσα στο δωμάτιο, δε με κοιτάω. Δεν αντέχω το αίμα κι αυτοί με έχουν ανοίξει κάπου. Ή άνοιξα από το χτύπημα. Άλλωστε έχουν περικυκλώσει το σώμα μου. Το μόνο που διακρίνω είναι το αίμα μου στα εργαλεία τους και τις στολές τους. Πού να έχω χτυπήσει άραγε;
   Οι σφυγμοί μου πέφτουν. Η αγωνία μου κορυφώνεται, καθώς δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω τελικά. Αρχίζω τις προσευχές και παρακαλάω τον φύλακα άγγελο μου να κάνει κάτι. Δεν γνωρίζω αν με ακούει και που είναι. Εγώ πιστεύω στην ύπαρξη του πάντως. Αισθάνομαι πολύ περίεργα ταυτόχρονα, γιατί αυτή τη στιγμή προσεύχομαι εγώ, για μένα! Ένας γιατρός κρατά το ηλεκτροσόκ στα χέρια του κι εγώ παγώνω. Δε μ αρέσει το ηλεκτροσόκ όταν το βλέπω στα έργα. Και τώρα μάλιστα θα πρέπει να το βιώσω. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει να με συνεφέρουν;
Απομακρύνονται όλοι και το ρεύμα τινάζει το σώμα μου. Η καρδιά μου δεν ανταποκρίνεται. «χαζή καρδιά!», λέω αγανακτισμένη. «κάνε μια φορά κάτι σωστό!». Να με άκουσε άραγε; Στο δεύτερο ηλεκτροσόκ, οι σφυγμοί επανέρχονται και ο γιατρός αφήνει στην άκρη αυτό το απαίσιο μηχάνημα, που όμως μου σώζει προσωρινά τη ζωή. Εγώ από την αγωνία μου πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο. Αναρωτιέμαι αν έβαλε το χέρι του ο άγγελος μου. Αναπάντητο βέβαια ερώτημα. 
   Οι ώρες περνούν. Ταλαιπωρούμαι ήδη ένα δίωρο. Φευγαλέα είδα πως ασχολούνται με το κεφάλι μου και τη μέση μου. Πώς γίνεται να χτύπησα στο κεφάλι; Στη μέση καταλαβαίνω. Με χτύπησε  άμεσα το αμάξι εκεί. Και στο χέρι θυμάμαι. Το κεφάλι πιθανόν να το χτύπησα πάνω στο αυτοκίνητο όταν έπεσε πάνω μου. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή. Ο οδηγός δε με άφησε στο δρόμο, παρ όλο που θα μπορούσε να το κάνει. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε… κυκλοφορούν πολλοί ασυνείδητοι οδηγοί.
   Κάθομαι σε μία άκρη μέσα στο δωμάτιο. Μου έχουν χορηγήσει μια ποικιλία φαρμάκων. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να με παιδεύουν. Νιώθω να ταλαιπωρώ και τους ίδιους πια. Κι ας είναι η δουλειά τους. αποφασίζω να βγω από αυτό το δωμάτιο και να δω τι γίνεται σε άλλα δωμάτια του νοσοκομείου. Μόλις βγαίνει μια νοσοκόμα για να φέρει αίμα. Φεύγω πίσω της. Έξω από την εντατική δε με περιμένει κανείς. Τελικά μόνο εγώ με νοιάζομαι. Θα το έχω στα υπόψην  λοιπόν.
   Φεύγω από το τμήμα τις εντατικής και προχωρώ προς το νοσηλευτικό τμήμα. Τυχαία μετακινούμαι και πετυχαίνω ένα δωμάτιο με 4 άτομα μέσα. Είναι και οι 4 άνδρες νεαροί. Ο ένας κοιμάται. Από περιέργεια θα μπω. Καθώς μπαίνω θυμάμαι ότι δε με βλέπουν. Μόνο που ο ένας δείχνει να με κοιτάζει. Σταματώ τρομαγμένη και τον κοιτώ κι εγώ επίμονα. Το βλέμμα του είναι ακόμη πάνω μου. Περίεργο. Κοιτάζω την καρτέλα του και διαβάζω πως ο άνθρωπος αυτός είναι τυφλός. Άρα, τελικά δε με βλέπει. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον αντικρίζω κατάματα. Κι όμως, φαίνεται ξεκάθαρα να με κοιτάζει. Τον έχω όμως πλησιάσει και παγώνω.

[συνεχίζεται....]

3 comments:

Zinala said...

εδώ μάλλον θα σας λύθηκαν και οι απορίες για το αν πρόκειται για όνειρο ή για κάτι που έζησα :) enjoy!

Unknown said...

Καλημέρα....κι άλλο, κι άλλο,μα γιατί το κόβεις?Την απορία μάλλον θα μας την λύσει κι ο οφθαλμίατρος,που κάθομαι και διαβάζω και ανάμεσα βλέπω φούστες και ζαρτιέρες!

Zinala said...

συγνώμη, δεν ξέρω πως να κρατήσω το φόντο του κειμένου μόνο λευκό. γιατί τις φούστες και τις ζαρτιέρες τις θέλω!!
καλημέρα :)
υγ, είναι ιστορία.

Post a Comment

Your opinion is...?