Subscribe:

Tuesday, July 17, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (3)


   «Μπορείς να με δεις;», ρωτώ με αγωνία. Κουνά θετικά το κεφάλι του. «με τα μάτια της ψυχής» ψιθυρίζει. Μπερδεύομαι, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί. Παρ’ όλο που του ζητώ εξηγήσεις, αυτός σηκώνεται και βγαίνει στο διάδρομο. Δεν τον ακολουθώ, γιατί με αγνόησε. Θα έχει μάλλον τα προβλήματα του. Κι εγώ έχω ένα τώρα, αλλά δε γίνεται να κάνω κάτι!
   Πλησιάζω τα κρεβάτια των άλλων 2. ο ένας παρακολουθεί τηλεόραση, άρα βλέπει κανονικά. Κοιτώ τη δική του καρτέλα. Δεν καταλαβαίνω εντελώς τι έχει, γράφει ιατρικούς όρους. Πάντως έχει στο χέρι του συνδεδεμένο ορό. Τι να του χορηγείται άραγε; Είναι πάντως απορροφημένος στο πρόγραμμα που παρακολουθεί. Η καρτέλα του αλλουνού που κοιμάται, γράφει πως έκανε μια επέμβαση στη χολή, ενώ του τελευταίου δεν μπορώ να διαβάσω τα γράμματα. Αυτός διαβάζει ένα βιβλίο κι έχει κι αυτός ορό στο χέρι του. Πάντως όλοι τους δείχνουν αρκετά καλά.
   Βγαίνω από το δωμάτιο και προχωρώ σε άλλο διάδρομο. «καρδιολογικό» διαβάζω σε μια ταμπέλα. Οπισθοχωρώ αμέσως. Ό, τι και να είναι εδώ, δε θέλω να το δω, οπότε και βγαίνω από αυτό το κτήριο. « προς κτήριο Β», γράφει άλλη ταμπέλα. Πρόκειται για ένα κτήριο μαιευτικής. Κοινώς για γέννες. Εκεί θέλω πολύ να πάω.
   Διαλέγω ένα διάδρομο στην τύχη. Άλλωστε δεν έχω και καμία γνωστή εδώ πέρα. Ο διάδρομος είναι γεμάτος λουλούδια και μπαλόνια. Ροζ και μπλε. Σε ποικιλία συνδυασμών. Ρίχνω μια ματιά στο πρώτο δωμάτιο και έχει 4 λεχώνες. Καθεμία έχει γύρω της και κάποιο δικό της άτομο. Τον άντρα της, την οικογένειά της ή γνωστούς της. Διακρίνω 4 μωρά. 3 κορίτσια κι 1 αγόρι. Όλα είναι πανέμορφα.
   Μια θλίψη με πιάνει. Αναρωτιέμαι αν εγώ θα βρεθώ κάποτε στη θέση τους. Δηλαδή αν το σώμα μου θα επιζήσει. Και παράλληλα μια λαχτάρα με κατακλύζει, να δω τι συμβαίνει με μένα. Όμως πρώτα θα επισκεφθώ ένα ακόμη δωμάτιο σε αυτή την πτέρυγα. Το δωμάτιο με όλα τα νεογνά. Πού να βρίσκεται; 
   Ακολουθώντας μια νοσοκόμα με ένα μωρό στην αγκαλιά, το βρίσκω. Εισέρχομαι στο θάλαμο. Βλέπω πολλά όμορφα μωρά. Όλα δηλαδή όμορφα είναι. Δεν ξέρω πού να πρώτο- κοιτάξω. Νέες ζωές ήρθαν στο φως. Το θαύμα της φύσης…
   Προσπαθώ να επιστρέψω στην εντατική, όπου και βρίσκεται το σώμα μου. Όμως δεν είμαι σίγουρη από ποιο δρόμο ήρθα.  Βγαίνω από το κτήριο μήπως καταφέρω να προσανατολιστώ. Κόσμος υπάρχει εδώ και μάλιστα οι περισσότεροι είναι προβληματισμένοι. Πιθανόν να έχουν κάποιο γνωστό τους στο νοσοκομείο. Εγώ εν τω μεταξύ κατάφερα να βρω την εντατική. Μένει μόνο να βρω το δωμάτιο, μέσα στο οποίο με παιδεύουν και παιδεύονται.

[συνεχίζεται....]

5 comments:

censurasigloXXI said...

Φιλενάδα, σε έβαλα σε ένα λινγκ στο μλπογκ μου για την ανάρτηση σου "Και τα χρώματα πάψανε να υπάρχουν"!!! Δεν σε είδα, λειπάμε!

Εαν μπορείς να μου γράφεις ένα σχόλιο να μου το πείς. Ευχαριστώ και πολλά, πολλά φιλιά!

Zinala said...

νομιζω σου αφησα σχολιο ... με τις ευχες μου :)

Arista said...

όμορφη ιστορία, ελπίζω να έχει καλή κατάληξη.. :) Διάβασα και τα προηγούμενα μέρη, περιμένω τη συνέχεια!

eirini said...

Περιμένω την εξέλιξη της ιστορίας!!!
Φιλενάδα στο ξαναείπα...γράφεις πολύ όμορφα!!!

Φιλιά πολλά πολλά!!!

*Φαντομάς. said...

αναμένω τη συνέχεια..

Post a Comment

Your opinion is...?