Subscribe:

Wednesday, July 18, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (4)


   Υπάρχουν αρκετά δωμάτια εδώ και πολύς κόσμος θλιμμένος. Νοσοκόμες πηγαίνουν κι έρχονται τρέχοντας μεταφέροντας διαφορά αντικείμενα. Ιδιαίτερα μπουκάλες με αίμα. Μπαίνω τυχαία σε ένα δωμάτιο. Δεν είμαι εγώ. Είναι μια κοπέλα. Δεν ξέρω τι έπαθε. Μα δε θέλω να μάθω. Τη φοβάμαι την εντατική. Δεν είναι σίγουρο αν θα επιβιώσει κανείς από εδώ μέσα. Φέρνουν κάποιον σε κρίσιμη κατάσταση. έτσι φαίνεται να συμβαίνει και με μένα.
  Επιτέλους μετά από αρκετά δωμάτια κατάφερα να με βρω. Είμαι ακόμα εδώ. Για μια στιγμή νόμισα ότι με πήραν από εδώ. Αλλά και πού να με πάνε; Έχει περίπου μία ώρα που έφυγα κι αυτοί ακόμα εδώ είναι. Με πλησιάζω και με κοιτάζω. Η κατάσταση μου καταλαβαίνω ότι είναι σταθερή. Το κλίμα πανικού έχει διαλυθεί. Εγώ έχω αίματα παντού. Και  μου κάνουν τώρα ράμματα στη μέση μου. Το κεφάλι μου διακρίνω ότι είναι δεμένο με γάζες. Τι να μου έκαναν άραγε; Ίσως καλύτερα να μη μάθω…
   Δυο λεπτά αφότου μπήκα στο δωμάτιο, αρχίζει  το μηχάνημα να κάνει πολύ θόρυβο. «υπάρχει επιπλοκή», λέει ένας γιατρός. Αμέσως αρχίζει να επικρατεί και πάλι πανικός. Αποτραβιέμαι και πάλι σε μια γωνία και στέκομαι εκεί. Αυτή τη φορά παρακαλώ να πεθάνω! Μια λάμψη μπροστά μου με τρομάζει. Τινάζομαι πίσω. Καθώς σβήνει αυτή η δυνατή λάμψη, εμφανίζεται μια μορφή. Σταδιακά διακρίνω ότι είναι μια κοπέλα. Τελικά μου φανερώνεται κάποια σαν  εμένα. Δηλαδή εγώ! Τι συμβαίνει εδώ; Πόσες είμαι; Υπάρχει ένα σώμα άψυχο στο κρεβάτι, εγώ ως ψυχή και τώρα ακόμα μία. Οφθαλμαπάτη;
   Έχει αγριεμένο ύφος και απευθύνεται σε μένα. «τι είναι αυτά που εύχεσαι;». Εγώ αποσβολωμένη δεν αρθρώνω λέξη. Ψελλίζω μοναχά μια ερώτηση « ποιά είσαι ή μάλλον τι είσαι;». μαλακώνει το ύφος της και με πλησιάζει. Διακρίνω δυο μεγάλα πουπουλένια, λευκά φτερά. Είναι ντυμένη με ένα λευκό μακρύ φόρεμα και δε φορά υποδήματα. Τα φαρδιά μανίκια της, της καλύπτουν ολόκληρα τα χέρια εκτός από τις παλάμες της. Τα μαλλιά της είναι λυτά στους ώμους. Μοιάζει όμως με μένα.
   «Είμαι εσύ» μου είπε. Έχω μείνει άφωνη. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Παράλληλα οι γιατροί κάνουν τα αδύνατα – δυνατά με το σώμα μου. Τη ρωτάω πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Η απάντησή της με εκπλήσσει. « είμαι η πιστή φύλακας σου», μου λέει. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί πως ο φύλακας- άγγελός μου θα ήμουν εγώ. Κι όμως να που συμβαίνει έτσι. Τη ρωτώ αν ήρθε να με τιμωρήσει γι αυτό που ευχήθηκα, αλλά μου είπε πως δεν είναι δίπλα μου για να με τιμωρεί. Αντίθετα με προτρέπει να κάνω κάτι για μένα.  Τη ρωτώ να μου πει τι πρέπει να κάνω, μα εξαφανίζεται όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Ξαφνικά!

[συνεχίζεται...]

2 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?