Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (5)

   Μέσα στο δωμάτιο βλέπω απογοητευμένα πρόσωπα. Μια νοσοκόμα αναγγέλλει: « ώρα θανάτου 19: 56». Ανατριχιάζω. Και τώρα τι θα γίνει; Θα μείνω εδώ; Έτσι; Στην αιωνιότητα; Αρχίζω να κλαίω και να σπαράζω. Πλησιάζω το σώμα μου και μου ρίχνω χαστούκια για να συνέλθω. Μάταια όμως. Διατάζω την καρδιά μου να χτυπήσει. Δεν υπακούει. Πέφτω στο πάτωμα και χτυπιέμαι. Οι γιατροί εξέρχονται ένας -ένας από το δωμάτιο, ενώ ο τελευταίος ρωτά μια νοσοκόμα αν έχει βρει κανείς, κάποιο δικό μου άτομο. Αλλά λαμβάνει αρνητική απάντηση.

   Λογικό μου φαίνεται. Δεν είχα τίποτα επάνω μου. Ούτε κινητό, ούτε ταυτότητα. Αλλά εμένα αυτή τη στιγμή με καίει που έχω πεθάνει! Τι τραγική ειρωνεία. Να με βλέπω νεκρή σε ένα κρεβάτι εντατικής. Και να είμαι μονάχη να με κλαίω. Όσο ζούσα κανείς δε με νοιάστηκε; Διαφωνώ. Είχα ανθρώπους. Είχα αυτόν. Ή έτσι πίστευα…

   Σηκώνομαι από το πάτωμα και με βρίζω. Στην πρώτη δυσκολία κατέθεσα τα όπλα. Ένα αμάξι με χτύπησε και μάλιστα εκείνη την ώρα δεν έπαθα τίποτα. Θα μπορούσα να είμαι χειρότερα. Κι εγώ, τι έκανα; Πέθανα! Ακούω βήματα. Κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο. «μη με παίρνετε! Το θέλω το σώμα μου!», φωνάζω, μα δε με ακούει κανείς. Τελικά, είναι αυτός, μαζί με έναν νοσοκόμο. Ήρθε για αναγνώριση πτώματος! Χαίρομαι που τον βλέπω. Ίσως μπορέσω κάπως να επικοινωνήσω μαζί του με κάποιο τρόπο. αυτό που ακούω να λέει ,όμως ,με κάνει να πέσω από τα σύννεφα. Μεταφορικά , βέβαια, αφού μάλλον τώρα είμαι στα σύννεφα! «δεν τη γνωρίζω», είπε! Μα πώς; Εγώ είμαι! Δε με γνωρίζεις; Το αίμα φταίει; Οι γάζες; Οι πληγές; Τι φταίει; Τι;

   Αγριεμένη αρπάζω το νεκρό μου σώμα και το ταρακουνάω. Με δύναμη το πετάω πάνω στο κρεβάτι. «δε θα σ αφήσω να πεθάνεις!», μου λέω. Άδικος ο κόπος μου. Ακόμα άυλη είμαι. Με παίρνω αγκαλιά, ενώ αυτός έχει αποχωρήσει από το δωμάτιο. Σπαράζω πάνω μου και μονολογώ: «αχ, βρε Άννα. μόνο εγώ σ αγάπησα τελικά…». Το μηχάνημα, που είναι ακόμα συνδεδεμένο πάνω μου, αρχίζει να καταγράφει τους χτύπους της καρδιάς μου.

   Μπαίνουν μέσα τρέχοντας 2 γιατροί και άλλοι τόσοι νοσοκόμοι. Τα δάκρυα στα μάτια μου σταματούν και κάνω στην άκρη. Με αναλαμβάνουν αυτοί. Εμφανίζεται και πάλι ο άγγελος μου, μα αυτή τη φορά χαμογελά. Μου μιλά και λέει «μπράβο κορίτσι μου. Έκανες αυτό που έπρεπε. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ξεκουράσου τώρα…». Και με μια κίνησή της, χάνω τα πάντα γύρω μου. Σκοτάδι μόνο…

[συνεχίζεται...]