Subscribe:

Friday, July 13, 2012

Το καλό μου, το καλό σου.

   Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι μπορεί να συμβεί αν αλλάξετε χώρα διαμονής;

   Μέσα στο όσα θα αισθανθείτε, σίγουρα το ένα θα είναι στενοχώρια. Αλλά γιατί; Γιατί αφήσατε τον τόπο που μεγαλώσατε, τις παρέες και τους γνωστούς σας κλπ κλπ. Εγώ τα προσπερνώ όλα τα υπόλοιπα γιατί θέλω να σταθώ στο "χάνετε τους γνωστούς σας". Γιατί νιώθετε έτσι; Επειδή νομίζετε οτι θα ελέγξετε τις ζωές των άλλων. Επειδή πιστεύετε -ή θέλετε να πιστεύετε- οτι αυτοί οι "άλλοι" γύρω σας που συναναστρέφονται πιο έντονα μαζί σας θα κάνουν αυτό που εσείς νομίζετε.
   Να το πάμε αντίστροφα να το καταλάβετε; Σκεφτείτε οτι φεύγει ο κολλητός ή η κολλητή σας σε κάποια άλλη χώρα (γιατί έτσι η δυσκολία ανεβαίνει σε επίπεδο)  για δουλειά. Ανεξαρτήτως απόστασης. Ανεξαρτήτως ηπείρου. Και μη σκεφτείτε αδέρφια γιατί καμιά φορά τα έχουμε λίγο γραμμένα και περνάμε καλύτερα με τους φίλους μας (ναι, ανήκω σε αυτή την κατηγορία). Λοιπόν; Κάντε το ρεαλιστικό. Τι σκέψεις σας περνούν απο το μυαλό; Να σας βοηθήσω λοιπόν...:
1. Αμαν! Και τώρα; Πότε θα ξαναβρεθούμε;
2. Πώς θα περνάμε καλά τώρα;
3. Κάθε πότε θα μιλάμε;
4. Θα χαθούμε; Θα απομείνω μόνος/η - θα χάσω την καλή του/της παρέα
5. Πως θα τα βγάλει πέρα εκεί;
6. Πώς μπορω εγώ να βοηθήσω;
7. Θα μπορέσω να πάω εκεί να τον/την δω;

   Η λίστα θα μποούσε να είναι πολλή μεγάλη... Το πιάσατε όμως το νόημα. Συμπληρώστε κάτι κι εσείς και βγήκε! Κι αν ακόμα δε σας βγαίνει, αλλάξτε το πρόσωπο κι αντί για κολλητούς βάλτε το σύντροφό σας [ αν και δεν ήθελα να θίξω αυτό το θέμα τωρα].
   Έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω; Όχι ακόμα...; Εξετάστε τις απορίες σας (βλέπε τη λίστα παραπάνω). Οι 6 από τις 7 που έγραψα (πλην του νούμερου 5) , είχαν να κάνουν με τα δικά μου θέλω. "Θέλω να του μιλάω, θέλω να βρισκόμαστε, θέλω, θέλω, θέλω....". Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το άτομο που κάνει αυτές τις σκέψεις αναρωτιέται τον τρόπο με τον οποίο θα ρυθμίζει τη ζωή του με τη νέα ζωή του φίλου του. Η στενοχώρια σίγουρα επιδεινώνει την κατάσταση και τις σκέψεις. Ξεφεύγουν απο τις πιο "τυπικές" ή και "σωστές" σκέψεις (ανάθεμα αν υπάρχει σωστή σκέψη) που λένε "αχ τι καλά, ο μπατιράκος/μίζερος/αγαπημένος/λατρευτός/καημένος φίλος μου βρήκε μια εργασία της προκοπής να χαρούμε μαζί του" ή κάτι του τύπου "μπράβο στην προοδό του" και τα σχετικά. Κι εκεί μπαίνουν οι σκέψεις που αφορούν εμάς. "Αμάν, θα μου αλλάξει η καθημερινότητα".
   Το αφήνω επίτηδες μισοτελειωμένο. Τη συνέχεια φανταστείτε τη. Καλό απόγευμα.

5 comments:

eirini said...

Νομίζω πως όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, χαίρεσαι για εκείνον. Ναι είναι φυσιολογικό να σκεφτείς ότι θα σου λείψει αλλά από κει και πέρα αν είσαι πραγματικός φίλος θα στηρίξεις την επιλογή του και θα τον ενθαρρύνεις κιόλας. Εμένα μου συμβαίνει αυτό τώρα... εδώ και 4 χρόνια κάνουμε πάρα πολύ παρέα με μία κοπέλα που γνώρισα μέσα από εδώ και ταιριάξαμε απόλυτα, αλλά πρόσφατα έφυγε για Ολλανδία. Την στήριξα και την ενθάρρυνα από το πρώτο λεπτό γιατί την αγαπάω και γιατί θέλω το καλύτερο για εκείνην. Το ίδιο θα ήθελα να κάνει κι αυτή για μένα.
Τώρα όσον αφορά τον σύντροφο, θα σου έλεγα ότι αλλάζουν λίγο τα πράγματα... εκεί γίνονται πιο δύσκολα γιατί υπάρχει και ο έρωτας στην μέση. Η ερωτική σχέση είναι πολύ δύσκολο να συνεχιστεί από απόσταση, οπότε υπάρχουν και άλλα συναισθήματα. Εκεί φοβάσαι ότι θα τον χάσεις, ότι θα πονέσεις ερωτικά κ.λ.π. Όλα αυτά όμως τα βρίσκω απόλυτα φυσιολογικά.
Η κακή πλευρά του εαυτού μας όσον αφορά τα "θέλω" μας και το "εγώ" μας δεν χρειάζεται να βγει με το φευγιό κάποιου... μπορεί να βγει σε πολλά απλά καθημερινά γεγονότα.

Φιλιά πολλά πολλά αγγελάκι μου!!!

Evil Chef said...

Για οσους ανθρωπους που καποτε συναναστραφηκαν μαζι μου και καποια στιγμη εφυγαν για διαφορους λογους δε σκεφτηκα ποτε εγωιστικα...θεωρησα οτι στον κυκλο της εξελιξης και της ζωης αυτο ισως να ηταν το καλυτερο για εκεινους.

Οσοι με ξερουν επιδερμικα το θεωρουν αναισθησια ,οι λιγοι πολυ καλοι φιλοι ξερουν οτι ειναι κομματι της λεξης που αγαπω και με χαρακτηριζει ...Ελευθερια.

Ο κακος εαυτος ειτε στην καθημερινοτητα ειτε αλλου δεν εχει να προσφερει τιποτα και μακαρι να καταφερναμε να τον περιοριζουμε, ομως δεν ειμαστε ηρωες σε βιβλια αλλα κανονικοι ανθρωποι με τις αδυναμιες μας και τα χαρισματα μας...

Γιαγιά Αντιγόνη said...

Ε, λοιπόν έφυγαν.. και είναι πέντε!!!
Τρία παιδιά και δυο εγγόνια...

Πόσα χιλιόμετρα είναι το Μάντσεστερ από την Αθήνα;

Σκέφτομαι τη δική τους δυσκολία στην προσαρμογή και στο νέο τρόπο ζωής.. τους λείπει το "εδώ" το καταλαβαίνω όσο και αν δεν το εκφράζουν..
Μου λείπουν όσο και αν το βυθίζω εντός μου...

Αγγελάκι μου σε φιλώ!

Unknown said...

Καλημέρα, κάποιος μιλάει για πράγματα που ξέρω εδώ!

Σωκράτης Αμπντούλ Ματίδης said...

ναι, οι ανθρωποι λογω συνηθειας το κανουν αυτο. δεν διαπιστωνουν την δυναμη τους.

Post a Comment

Your opinion is...?