Subscribe:

Wednesday, December 12, 2012

Το δωμάτιο, ο κόσμος μου.

Έχω ένα δωμάτιο και μια ντουλάπα μαγική.

Όταν είναι ακατάστατα , είναι και η ζωή μου άνω κάτω. Το δωμάτιο είναι αυτό που βλέπει ο κόσμος. Η ντουλάπα είναι το μέσα μου.
Σε γενικές γραμμές έχω κάποια πράγματα σε συγκεκριμένες θέσεις μέσα στο δωμάτιο και άμα τα αλλάξω θέση ίσως να τα ψάχνω για ώρα. Στο τέλος, βέβαια τα βρίσκω συνήθως.

Στη ντουλάπα πάλι έχω 3 ράφια τα οποία απλά δε δέχομαι να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βάζω τις μπλούζες μου επάνω τους. Έχω συγκεκριμένους τρόπους. Όχι κατα χρώμα, δε με βολεύει καθόλου. Δε θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω πως τα βάζω, γιατί είναι εντελώς εγκεφαλικό το θέμα αυτό. Κι έχω κι άλλα 2 ράφια. Στο ένα έχω τα κασκόλ, πασμίνες, γάντια και στο άλλο ότι δε μπορώ να βάλλω κάπου αλλού. Και κάτι έγγραφα. Έτσι.
[Έχω κι άλλο φύλλο ντουλάπας, αλλά δε μας πολυενδιαφέρει τούτη τη στιγμή στην ανάλυση]
Προσφάτως, ήταν ακατάστατα τα πάντα. Μα τελείως τα πάντα μέσα στο δωμάτιο.

Την Παρασκευή, όμως, οι μπλούζες μπήκαν στη θέση τους με πολύ ατσαλάκωτο τρόπο και σε συγκεκριμένες θέσεις κι έτσι θα πρέπει να μείνουν και για τον υπόλοιπο χειμώνα, σε λογικά πλαίσια. Το ίδιο και τα συρτάρια που έχω στο άλλο φύλλο της ντουλάπας που ανέφερα πιο πριν, όπου εκεί έχω πιτζάμες και φόρμες.

Λόγω της αδιαθεσίας μου -πυρετό εννοώ βασικά- έκανα το δωμάτιο και πάλι μπάχαλο για λόγο που δε θα αναφέρω πέραν του οτι δεν είχα κουράγιο να συμμαζέψω.

Σήμερα, με έπιασε τέτοια υπερένταση, ώστε συμμάζεψα ότι είχε απομείνει εκτός ντουλάπας λόγω αδιαθεσίας -σ αυτά προσθέστε και τα πλυντήρια που έβαλα...- αλλά συμμάζεψα επίσης και το δωμάτιο. Όχι τόσο το δωμάτιο, διότι έχει πολλά ακόμα πράγματα που πρέπει να επιστρέψουν σε θέσεις μη προσιτές τέτοια ώρα [βλέπε δημοτική βιβλιοθήκη και ανακύκλωση]. Πάντως, όπως και να χει, αισθάνομαι καλύτερα, ειδικά μέσα μου. Κι όχι γιατί απλά το δωμάτιο καθαρίστηκε κατα κάποιο τρόπο, αλλά γιατί το "εγώ" μου, μέσα μου άρχισε να συγκροτείται και πάλι.


Όταν αρρωσταίνω κάνω σαν μωρό. Γκρινιάζω. Πολύ. Κι αμα μου τη βαρέσει μπορεί να κλάψω κιόλας. Επίσης, παραμιλάω και έχω παραισθήσεις όταν έχω υψηλό πυρετό. Τέλος βογκάω και ροχαλίζω απο ότι με πληροφόρησε ο νοσοκόμος μου!
Στα παραπάνω, δέσε την απουσία της μάνας μου και θεώρησέ με απλά "έμβρυο".

Ναι, θέλω προστασία, δε νομίζεις;


Ε, αυτό πέρασε. Κι ας ζαλίζομαι ακόμα, λίγο (απο την αντιβίωση θαρρώ πως είναι, άλλα όπως και να 'χει μην το πείτε παραέξω!). Οπότε κι εγώ επιστρέφω σιγά  σιγά στους κανονικούς για την εποχή ρυθμούς [τα τρεξίματα και τα άγχη λόγω μαμάς] και έτσι ανακτώ τη δύναμη που είχα πριν τον πυρετό και την αμυγδαλίτιδα.

Είναι 2:06 κι εγώ κάθομαι στο laptop και γράφω, αντί να κοιμηθώ, ενώ θα πρέπει να ξυπνήσω στις 6:00 για να πάω στη σχολή. Fuck yeah. Η αντιβίωση φταίει που προκαλεί υπερένταση. Τι , δεν πιάνει η δικαιολογία;;;
Καλά, πάω να βάλω μπρος στο πλυντήριο πιάτων τότε.....


Λέμε τα ξανά.

2 comments:

Ἅ λ ς said...

το δωμάτιο μου, το σπιτάκι μου το φοιτητικο είναι ο κόσμος μου όλος για μένα.. και αναρωτιεμαι πώς θα το εγκαταλειψω; και πού θα παει ολος αυτος ο κοσμος μετα;

Zinala said...

το χω σκεφτεί κι εγώ αυτό, δηλαδή πως θα ήμουν ως φοιτητρια αλλού.
θα χεις αναμνήσεις που θα σε δένουν πολύ με τον τόπο που σπουδάζεις (δεν έχω ιδέα που είσαι!!) και θα σου λείπει πολύ μετά. αλλά η ζωή προχωράει και μας παρασέρνει όταν δεν την ακολουθούμε.
επίσης,μπορεί να βρεις δουλειά εκεί που είσαι όταν τελειώσεις ή και πιο πριν....

Post a Comment

Your opinion is...?