Subscribe:

Wednesday, January 16, 2013

15-01-2013


   Βρίσκομαι στο λεωφορείο Νο 57 και κατεβαίνω από το νοσοκομείο Παπανικολάου. Άρχισε το μυαλό μου πάλι να τρέχει και να κάνει συνειρμούς. Καθένας, λέω, κάνει τη ζωή του. Αλλά πώς πλέκονται τελικά μεταξύ τους οι ζωές μας;
   Κοιτώ έξω από το παράθυρο καθώς γράφω κι αποτυπώνω στο νου πρόσωπα, σκηνές, στιγμές, συναισθήματα… Κόσμος που κοιτάζει παράξενα, καχύποπτα, έκπληκτα… Παντού συναισθήματα, εκφράσεις. Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί; Ποιοι είναι; Κάπου κάπου, μπορείς να δεις και κάποιον γνωστό. Ή και όχι.
   Μοναξιά.
   Κι εγώ μόνη μου κάθομαι εδώ μέσα. Όλοι άγνωστοι. Κι όμως, έχουν περάσει από τη ζωή μου για έστω αυτή τη διαδρομή. Πρόσωπα που δε γνωρίζω, που μάλλον δε θα ξαναδώ.
   Δεν ξέρουν τι έχω, δεν ξέρω τι έχουν εκείνοι. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Μεγαλούπολη… Κόσμος πολύς. Ονόματα, οδοί, δρόμοι, αυτοκίνητα…
   Μουσική παίζει στα αυτιά μου, μα δε μου λέει τίποτα. Παρηγοριά καμία. Όλοι παντού μα κανείς πουθενά.

2 comments:

serenata said...

Και γω μόνη κάνω τέτοιες σκέψεις....
Και θυμάμαι το http://youtu.be/-LOgMWbDGPA
All the lonely people........
Και φοβάμαι.....

Anonymous said...

ακριβώς έτσι είναι στις πόλεις...απροσωπιά.......μάτια που σε κοιτούν χωρίς συναίσθημα....να σαι καλά

Post a Comment

Your opinion is...?