Δύο πραγματικότητες...

Η μία πραγματικότητα είναι η απλή καθημερινότητά μου. Η άλλη είναι εκείνη που είμαι μαζί του. Στην αγκαλιά εκείνη στην οποία χάνομαι. Στα φιλιά με τα οποία πεθαίνω κι ανασταίνομαι.
Μακάρι να μπορούσα να δω λίγο απο το παρακάτω.
Θέλω να ζήσω κάθε κομμάτι πάνω του, δίπλα του, μαζί του.

Τα χέρια του σαν προέκταση του εαυτού μου. Μ αγγίζει και γινόμαστε ένα. Με κοιτάζει και παύει η καρδιά να χτυπά.

Να σε βλέπω θέλω.

Δεν ξέρω πως να το παλέψω κι όμως φοβάμαι μήπως το χαλάσω κατά λάθος. Τι να πω...
Τα λόγια κενά μπροστά στη μεγαλειότητα της ύπαρξής σου.

Υπάρχεις για να με προστατεύεις.

Μου 'χεις γίνει λιμάνι, ναός, παλάτι...

Τι να του πω με λόγια; Ποια σκέψη να εκφράσω πρώτη; Με τι λόγια; Χάθηκαν όλα...
Όπως χάνομαι και τα ξεχνώ όλα καθώς κοιτάζω τα υπέροχα μαύρα του μάτια.

Δεν έχω ξανα ερωτευτεί έτσι. Δε βρίσκω τον εαυτό μου πια.
Μαγεύτηκα απο έναν μικρό ιππότη, μαγεύτηκα απο ένα λιοντάρι που είναι το απόλυτο αρσενικό στο πλάι μου. Γιατί νομίζω πως θα έδινε και τη ζωή του για μένα. Γιατί δεν θα αφήσει τίποτα να με πειράξει... Γιατί σκοτώνεται...