Πόσο χειρότερα;

   Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
   Το ΤΕΙ καταρρέει, ζω με ένα αβέβαιο μέλλον πάνω στις σπουδές μου, δουλειά δεν έχω, το πόδι μου είναι προφανώς ακόμα ραγισμένο, οι σχέσεις μου με τους δικούς μου όχι απλά δε διορθώνονται αλλά τελικώς περιπλέκονται και χειροτερεύουν καθημερινά, βιώνω την αχαριστία στο πετσί μου και μεταμορφώνομαι σε γάιδαρο θηλυκού γένους, τα όνειρά μου αναβάλλονται επ' αόριστον αν τελικώς δεν ακυρώνονται κι εγώ μένω μετέωρη κάπου στο πουθενά (με το τίποτα γωνία).
   Ψυχολογικά δεν έχω πιάσει ακόμα πάτο, ξέρω, έχω υπάρξει και χειρότερα. Το θέμα είναι οτι με έχει κατακλύσει μια συναισθηματική παγωμάρα. Δεν ξέρω προς τα που να κλείνω και τι να σκεφτώ. Δεν ξέρω πως να νιώσω. Και κάπως έτσι μένω εκτός.
   Κι απο επιλογή ταυτόχρονα, μένω εκτός και από πολλά άλλα πράγματα...

 ~~~*~~~   Σας παρακαλώ. Μη μου μιλάτε για ταινίες. Αυτή την περίοδο τις σιχαίνομαι [η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν τις ήθελα ιδιαίτερα].  ~~~*~~~

*~~~*~~~* Έγινα πάλι ευαίσθητη;! Δε μπορεί ο ίδιος μου ο εαυτός να με συγκρατήσει. Μπορεί άραγε κανείς; Μου φταίνε όλα. Όντως ή όχι; *~~~*~~~*

~~~*~~~ Αρρωσταίνω συνέχεια . Και ποιος να με σώσει; Συγχρόνως αναρωτιέμαι το "γιατί" ~~~*~~~

*~~~*~~~* Γίνομαι θεατής στη ζωή μου. Άραγε για πόσο; Και πώς θα βγω από τούτο το τέλμα; *~~~*~~~*

@ Σφακιανάκης, Νότης - Έξω βρέχει  (θα μπορούσε.)
@ Καρράς, Βασίλης -Ποια με καταράστηκε; (να έρθει να μου το πει)

$ Βρε μήπως να κάνω κανέναν αγιασμό;
$ Όχι, για εξορκισμό δε θα έρθουν. Φτου μας.