Δεν έχει ουδεμία σχέση με ενηλικίωση αυτό. Έχει να κάνει με την ολοκλήρωσή σου ως άτομο και με την ένταξή σου στο κοινωνικό σύνολο. Τη συνειδητοποίηση και την εξωτερίκευση του χαρακτήρα και της "θέσης" σου-αν μου επιτρέπεται η λέξη αυτή- στην κοινωνία.
Ξάφνου, βλέπω οτι μπορώ να επιλέγω εγώ για τον εαυτό μου. Από το πιο απλό ~ τι ώρα θα θελήσω να πιω καφέ, κι ας είναι ώρα ύπνου για άλλους~, μέχρι το πιο σύνθετο ~ τι αντίληψη θα 'χω για τον κόσμο, το Θεό, την πολιτική.
Κανένας γονέας δεν έχει σχέση με αυτά, μετά από κάποιο σημείο. Και τονίζω: όχι της ενηλικίωσης! Σίγουρα παίζουν το ρόλο τους, αλλά έρχεται κάποια ώρα που καλείσαι εσύ να κάνεις κάποιες επιλογές. Άσχετα με το πόσο θα επιμείνει ο περίγυρος, εσύ δεν πρέπει να σταματήσεις να αγωνίζεσαι και να αποζητάς να εκπληρώσις τα δικά σου θέλω. ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ! Γιατί πρέπει να καταλάβεις πόσο μοναδική ύπαρξη είσαι. Πρέπει να καταλάβεις τη δύναμή σου (αυτό μου το είπε κάποιος φίλος, αλλά το γράφω αφού έχω καταλάβει πλήρως τι εννοεί) και τι μπορείς να πετύχεις με αυτή. Κανείς, μα κανείς, δε θα 'ναι δίπλα σου τη στιγμή που εσένα θα σε πιάσει κρίση ταυτότητας, κρίση αναζήτησεις πίστης, κρίση αναζήτησης πεποιθήσεων.
Μορφώσου. Διάβασε. άνοιξε τα μάτια και τα αφτιά σου. Μπορείς. Κανείς, μα κανείς, δε μπορεί να σου επιβάλλεται μα ούτε να σου επιβάλλει. Και πάψε να κρύβεσαι πίσω απο δικαιολογίες. Τις κατάλληλες συνθήκες δεν τις βρίσκεις πάντα, αλλά κατά βάση τις φτιάχνεις. Δημιούργησε, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για κάθε σου "ξέσπασμα", κάθε σου τοποθέτηση και πάνω απο όλα ζήσε. Μην περιμένεις το Θεό να εμφανιστεί μπροστά σου ούτε κάποιο χέρι φίλου να σε σώσει. Κατάλαβε: είσαι μόνος εδώ και μόνος παλεύεις.
Από δω και μπρος , θα δείχνω πυγμή στα θέλω μου και θα αλλάξω τον κόσμο μου. Κι έτσι εν τέλη, θα αλλάξει και το σύνολο του κόσμου.
