Κατηγορώ.

Θέλω να κλάψω, μα σέβομαι τον εαυτό μου και συγκρατούμαι. Απο την άλλη, δε μου βγαίνει ακριβώς. "Κλαις απο θυμό;", αναρωτιέμαι. Αλλά, είναι θυμός αυτό που νιώθω; Μήπως δεν είναι μόνο θυμός; Και πώς να εξωτερικευτώ αλλιώς; Α, να που έβαλα μεταλ μουσική πάλι. Ναι, αλλά μπλόκαρα. Χαλάρωσα ξαφνικά. Πώς γίνεται αυτό; Επιτρέπεται; Γίνεται σε τέτοιο χαμό εγώ να είμαι έτσι, σε... νιρβάνα;
Συμφωνώ στο οτι η μεταλ μπορεί να μου προκαλέσει κάποιου είδους εκνευρισμό, μα μήπως είμαι σε φάση επιτέλους να είναι ώρα να ξυπνήσω; Για τους άλλους, θα 'μαι απλά στον κόσμο μου. Για μένα, θα χω ξεφύγει απο τα προβλήματά μου. Όπα, στάσου. Κάποια δεν είναι καν δικά μου. Κι ούτε βασικά θα ξεφύγω. Θα απαλλαγώ. Κουράστηκα να ζω τη ζωή μου με βάση τις γνώσεις της μάνας μου.

Η μάνα μου!!

Αυτή η λέξη είναι θετική και καλή για κάποιους. Είναι λιμάνι, είναι καταφύγιο.
Για μένα όμως;

Εχθρός! όχι, δε ντρέπομαι καθόλου που το λέω. Εχθρός γίνεται. Είν' επιλογής της. Εγώ κουράζομαι να πηγαίνω με τα νερά της για να μην έρθουμε αντιμέτωπες. Ας κάνει επιτέλους στην άκρη κι ας με αφήσει να ζήσω. Αρκετά καταπιέστηκα. Αρκετά ως εδώ η κυριαρχία της. Κι όμως, έχει αποτελέσει βασική πηγή για κάποια προβλήματά μου . Μη μπερδεύεσαι, δε θεωρώ την ίδια πρόβλημα επακριβώς ούτε και την αρρώστια της. Πρόβλημα είναι οι απαιτήσεις της και η οργάνωσή της που συγκρούεται συνεχώς με τη δική μου. Πρόβλημα είναι το να νομίζει οτι τα ξέρει όλα και να μου επιβάλλεται κιόλας. Βγαίνω εγώ το χαζό όταν κάτι λέω παραπάνω. Πάντα είμαι ηλίθια γι' αυτή. Πάντα εγώ φταίω και πάει λέγοντας.

Ουφ, κουραστικό είναι και μόνο να την αναφέρω.
Και το κακό είναι οτι είναι αρκετοί εκεί έξω σαν εμένα και δεν το παραδέχονται. Θεοποιούν τις μανάδες και κρύβονται πίσω απο τις κακιές πεθερές....


Αηδίασα.