Ψυχανάλυση για έξι, σπίτι για έναν

Το να προσπαθείς να αποκαταστήσεις τις σχέσεις σου με την οικογένειά σου, όταν δεν τα πάτε καλά, είναι σαν να προσπαθείς να ταιριάξεις κομμάτια ξεθωριασμένου παζλ. Είναι όλοι χαμένοι στον δικό τους κόσμο. Κι αν είστε και πολλά άτομα, τότε η κατάσταση χειροτερεύει. Κι εγώ δε μπορώ να τους βρω πουθενά. Δεν έχουμε κοινά σημεία επαφής. Πρέπει να παλεύω μόνη μου στον δικό μου κόσμο, στη δική μου πραγματικότητα. Δίχως έναν σύμμαχο απο το ίδιο μου το αίμα. Γιατί πολύ απλά οι διαφορές δεν είναι μονάχα ηλικιακές. Είναι διαφορές ζωής και νοοτροπίας.

Κρίμα.


Ο ένας δε μιλιέται, ο άλλος δε μιλάει, ο τρίτος δεν ακούει και οι υπόλοιποι... Ο ένας δε βλέπει και ο άλλος μόνο μιλάει.

Αυτό που καταβάθος εύχομαι το κρατώ για μένα. Ούτε εγώ δε γνωρίζω τα δικά μου μάτια πια...