Και να σου πω.

Αλήθειες θέλησα να πω και πάλι εδώ θα γράψω
για κάποιες μνήμες μου παλιές
που σήμερα θα θάψω...


Κάποια άτομα απο το παρελθόν τα ξεχνάς. Άλλα τα συναντάς μπροστά σου τυχαία και δε θυμάσαι ποιοι είναι, μα σου συστήνονται. Άλλους τους πλησιάζεις μόνος σου...


Έτσι κι εμένα ενώ για κάποιους δε μου καίγεται καρφί, άλλοι μου λείπουν. Αλλά γιατί;

Συγκεκριμένα μπορεί να μου λείπει κάποιος φίλος, τον οποίο όμως κι αν δεν τον ξαναδω, ε, τι είχαμε τι χάσαμε...
Απο την άλλη, μου λείπει μια φίλη, την οποία τη σκέφτομαι συνέχεια.
Επίσης παλαιότερα είχα κάποιες άλλες φίλες -ε, τρόπος του λέγειν- με τις οποίες μπορεί να έβγαινα και κάθε μέρα, κι όμως χαθήκαμε.

Πόσο ισχυρά πρέπει να είναι τα δεσίματα για να έχεις κάποιον στη ζωή σου μόνιμα;

Ακόμα και με τον κολλητό μου χανόμαστε κατα καιρούς. Αλλά γνωρίζω οτι η αγάπη υπάρχει μεταξύ μας.
Νομίζω οτι κάπως έτσι φτάνω στο συμπέρασμα οτι το δέσιμο με κάποιον άνθρωπο είναι άμεσα συνδεδεμένο με την αγάπη που έχεις γι αυτόν. Κι όσο μεγαλύτερη, τόσο δυσκολότερα χάνεται η επαφή μεταξύ τους . Αυτό είναι που διαχωρίζει και την απλή γνωριμία από τη φιλία.
Δε διατυπώνω κάτι νέο, είναι απλά ένας συνειρμός που μου ήρθε χθες το βράδυ στη συναυλία του Goran Bregovic!

Και μιας και το θυμήθηκα... Ο Joksimovic πότε θα έρθει για καμια συναυλία;;