Πνιγμένη σε σκέψεις...

Νιώθω λίγο περίεργα. Λίγο ασήμαντη, λίγο μικρή.
Ψάχνω ακόμα να βρω τις κλίσεις μου σε κάτι. Αλλά ... είμαι μια "ατάλαντη γκαρσόνα", όπως θα έλεγε και ο Κατακουζηνός απο τη γνωστή σειρά του ΑΝΤ1. Δεν ξέρω , έχω χάσει κι αυτή την έμπνευση..

Δε με εμπνέει τίποτα πλέον σε κανένα τομέα.


Θέλω να εξαφανιστώ για λίγο. Να μείνω μόνη μου, να μη δω κανένα και να μην ανταλλάξω λέξη με κανένα. Να μη βγει κουβέντα απο μέσα μου, τίποτα μέσα απο το κεφάλι μου. Να μείνουν όλα εκεί. Κλεισμένα, σφραγισμένα. Να τα αλέσω και δυο και τρεις φορές. Να δω που θα βγάλει. Να εφεύρω σκέψεις. Να σκεφτώ κάτι σημαντικό επιτέλους!

Δε μπορώ αλλο αυτή την καθημερινότητα. Δε μπορώ να ψάχνω να βρω δουλειά και να ξεσκίζομαι τόσο. Θα αφήσω να με φάει ο κακός ο λύκος του παραμυθιού. Θα αφήσω να γίνω όλα όσα σιχαίνομαι: ένα ρεμάλι.


Αλκοόλ!

Φέρτε μου αλκοόλ, να μη νιώθει το μυαλό, να καταστρέψω το σώμα και σιγά σιγά να εξαφανίσω κάθε σκέψη που με τρώει. Να εξαφανιστώ κι εγώ μαζί.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα εδώ πέρα σου λέω. Κουράστηκα. Δώσε μου λίγη ζωή.


Επιμένω στη γνώμη μου: θέλω να φύγω. Τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να αλλάξω.
Περιβάλλον. Ζωή. Τα πάντα.

Θέλω γνώσεις. Ποιοτικές. Συζητήσεις βαθιές. Νοήματα, κουβέντες δίχως συμπεράσματα και τέλη.
Εν τέλη τι θέλω; Την απελευθέρωση μου ζητάω.

Σιχάθηκα σου λέω. Δε θέλω άλλο αυτή την κατάθλιψη γύρω μου.

Φρόντιζα τα φτερά μου τόσο καιρό άδικα. Τα περιποιούμουν για τη στιγμή που θα τα άνοιγα να φύγω. Αλυσίδες τα δένουν τώρα στο έδαφος και με κρατούν. Δεν έχω δύναμη. Δεν αντιδρώ. Τι είμαι πια; Τι αντιπροσωπεύω και που;


Μίλα μου λίγο ακόμα, μη φεύγεις, μη χάνεσαι. Είχες καιρό να εμφανιστείς. Βγες απο μέσα μου άγριο θεριό κι έλα μπροστά μου να με δεις. Να με καταπιείς αν χρειαστεί. Σε βαρέθηκα. Με κούρασες τόσο καιρό κρυμμένο. Πού να 'σουν χωμένο δε ξέρω.



Αλλά πήγε αργά. Φεύγω. Θα μονομαχήσουμε άλλη στιγμή. Θα γυρίσω να σε αντιμετωπίσω.