Subscribe:

Friday, November 8, 2013

απαίσια γενέθλια.

Στις 7 Νοεμβρίου, είχα γενέθλια. Ήταν μια απαίσια μέρα για δύο κυρίως λόγους.
Ο ένας είναι οτι βρίσκομαι σε πένθος αφού έχασα τον αδερφό μου πριν 5 μέρες, όταν τον παρέσυρε αυτοκίνητο.



Είμαι χάλια. Βασικά αυτό ήθελα να γράψω ότι είμαι χάλια. Και απο φίλους, όλοι είναι εξαφανισμένοι σχεδόν. Καιρό τώρα δε μου τηλεφωνεί κανείς να δει τι κάνω.
Και σήμερα, περίμενα να ακούσω νέα απο κάποια συγκεκριμένα άτομα, αλλά δυστυχώς τίποτα.
Με ξέχασαν.

Το μέρος των φίλων στην καρδιά μου είναι κενό. Και δε θα γεμίσει εύκολα απο ότι φαίνεται.

Ποιος μου συμπαραστέκεται απο τους "φίλους" μου; Δεν υπάρχει κανείς. Κανείς δε νοιάζεται. Κανείς δε ρωτά. Δε με νοιάζει για τα γενέθλιά μου φυσικά. Αλλά απο κάποια άτομα έχεις κάποιες προσδοκίες. Ειδικά όταν κάνεις πράγματα, δίνεις και περιμένεις μια μικρή ανταπόκριση. Μικρούλα, τόση δα.... μια ερωτησούλα γεμάτη νόημα. "τι κάνεις;".

Αν κι εγώ δε μπορώ να την απαντήσω αυτή την ερώτηση, θα θελα απλά να δω για ποιούς υπάρχω.
Και θυμώνω. Δε θέλω να δω αδιάφορες φάτσες, δε θέλω τη λέξη "συλλυπητήρια". Ενδιαφέρον θέλω μόνο. Απλά ενδιαφέρον....

6 comments:

Xristina @ Dear e-diary said...

Zinala πολύ λυπάμαι για τον αδερφό σου! Κουραγιο!!!

Τώρα όσον αφορα τους "φίλους" τους εξαφανισμένους, απλά να θυμάσαι πως δεν αξίζει η τιμή να τους αποκαλείς φίλους. Σε μια τόσο δύσκολη στιγμή θα έπρεπε να είναι δίπλα σου... Μεινε ανοικτή σενέες γνωριμίες γιατί άνθρωποι που να αξίζουν τη φιλία μας υπάρχουν. Απλά δεν τους έχεις βρει ακόμα...

Zinala said...

ανοιχτή μένω θα έλεγα...
εννοείται οτι πλέον αυτοί οι φίλοι δεν υπάρχουν πλέον για μένα ακόμα κι αν θα τους συναντώ συχνά. Δεν κόβω καλημέρες, απλά κόβω "προνόμια".

Σ ευχαριστώ που πέρασες βολτούλα (αν και πρώτη φορά σε βλέπω :P ). Και είσαι και σκορπιουδάκι κι εσύ....
[χρόνια μας πολλά βασικά, μιας κι έχουμε γενέθλια με διαφορά μιας εβδομαδας :) ]

Xristina @ Dear e-diary said...

Μερικούς τους διαβάζω, χωρίς να σχολιάζω.. Ετσι εγώ νομιζω ότι με ξέρουν και όταν σχολιάζω πρώτη φορά, γράφω σαν να τους ξέρω...

Χαίρομαι που βρεθήκαμε και πραγματικά λυπάμαι που είσαι σε τόσο δύσκολη περίοδο της ζωής σου!

Φιλιά

Zinala said...

καλά κάνεις και γράφεις σαν να τους ξέρεις. αφού καθένας ανοίγεται στο μπλογκ του και γράφει πράγματα για αυτόν, αρα αφήνει τους αλλους να τον γνωρίσουν.

Ξόμπλιο said...

Πολύχρονη και κουράγιο!
Και βρες άλλους φίλους, άλλαξε σελίδα και κράτα αυτούς που αξίζουν.
Θα περάσει κι αυτό :)

Κατερίνα said...

Πολύ λυπάμαι για τον αδερφό σου, πρέπει να είναι φρικτό (και για τους γονείς σου).
Ελπίζω να το παλέψετε.
Ο χρόνος είναι πραγματικά πανδαμάτωρ, αν καταφέρεις να περάσεις αυτές τις ημέρες, σε λίγα χρόνια θα τα θυμάσαι μόνο με ένα ελαφρό τσίμπημα πίκρας.
Και θα έρθουν πολύ καλύτερα γενέθλια. Θα δεις.
Διαδικτυακή συμπαράσταση.

Post a Comment

Your opinion is...?