Περί ειλικρίνειας

   Για χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν, προσπαθούσαν οι πρεσβύτεροι να μου εμφυτεύσουν την αρχή και αρετή της ειλικρίνειας. Μέσα απο δεκάδες παραδείγματα στην καθημερινότητα μου, διαπαιδαγωγήθηκα και εμπέδωσα το γεγονός πως όταν ψεύδεσαι, τιμωρείσαι. Τουλάχιστον απο τις ενοχές σου. Κάπως έτσι, πέρασε στην ιδιοσυγκρασία και το χαρακτήρα μου, το να είμαι ειλικρινής. Ξεπεράστηκε ο φόβος της τιμωρίας  σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ παράλληλα εμφυτεύτηκε μέσα μου η δίψα της ειλικρίνειας και της αλήθειας. Θέλοντας να κάνω τον κόσμο πιο φωτεινό, είχα κατα νου πως όταν ομολογείς την αλήθεια, συμβάλλεις στην κατανόηση του προβλήματος απο το άτομο στο οποίο απευθύνεσαι και ίσως έτσι τελικώς στη διόρθωσή του.
    Κανείς δε μου είπε πως η ειλικρίνεια είναι και ο ευκολότερος τρόπος να γίνεις μισητός. Όλοι σπεύδουν να αναφέρουν πως σημασία έχει ο τρόπος που λες κάτι κι όχι τόσο αυτά που λες. Δυστυχώς, στο σύγχρονο κόσμο δεν ασχολείται ο περισσότερος κόσμος με τον τρόπο που θα εκφράσει κάτι, διότι πολύ απλά κανείς δεν έχει χρόνο γι αυτό. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτο-βελτίωση. Και ακόμα παραπέρα κανείς δεν ενδιαφέρεται για να βελτιώσει τον κόσμο. Βεβαίως, όλοι θα ήθελαν να διορθώσουν κάποιον άλλο που τους ενοχλεί, με την λιγότερο δυνατή προσπάθεια. Κι αν ιδίως σ αυτό προσθέσουμε πως ο καθένας καθημερινώς αντιμετωπίζει τα δικά του προσωπικά προβλήματα, καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αρκετή πίεση και άγχος, ικανά να τσακίζουν τα νεύρα του καθενός.

   Πάντως, προσωπικά δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο δύσκολο. Τόσο περίπλοκο να εκφραστείς, να σκεφτείς, να πράξεις και τελικώς τόσο δύσκολο να είσαι κάποιος. Και δεν εννοώ να είσαι κάποιος σημαντικός. Εννοώ να είσαι κάτι σημαντικό για σένα. Να παλεύεις να γίνεις κάτι καλύτερο, να εμμένεις σε ιδέες και απόψεις και να τις υποστηρίζεις σθεναρά. Πόσο περίπλοκη μπορεί να είναι μια ζωή...