τι τίτλο να βάλω...;

Πνίγομαι, θολώνω και τελικά όχι μόνο δε μπορώ να εκφραστώ, μα δε μπορώ να δεχτώ ούτε συναισθήματα.
Θέλω να απομονωθώ για λίγο. Κάθε φορά που στο κεφάλι μου τρώω μια ήττα -κατά τις δικές μου φαντασιώσεις- τότε ένα κομμάτι του "εγώ" μου πληγώνεται τόσο πολύ και βλέπω ότι δε μπορώ να γυρίσω πίσω. Ούτε να έχω όσα θέλω. Βασικά αυτό ποτέ δε γίνεται.

Θέλω να τιμωρήσω τους πάντες δίπλα μου με την απουσία μου.
Διότι ώρες- ώρες γνωρίζω πολύ καλά (ή απλώς πιστεύω ) ότι είμαι πολύ σημαντική. Μόνο που δεν ξέρω για ποιους....

Υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα. Κάτι που αιωρείται. Κάτι που κατευθύνει τα συναισθήματά μου, αν όχι τη ζωή μου.


Δε μ αγαπάς. Δε μ αγαπησες. Είσαι συμβατικά μαζί μου. Εγώ προσπαθώ, εσύ;
Δε με ψάχνεις. Δεν καλύπτεις αυτά που θέλω, μα δε μ αφήνεις να φύγω. Όχι, στάσου. Εγώ φοβάμαι να φύγω, γιατί ειμαι δειλή.
Δε με κοιτάς. Είμαστε ξένοι.


Κι εγώ ποτέ δε θα βρω αυτό που θέλω. Θα μένω πάντα εκεί όπου με υποτιμούν και με μειώνουν.

Μα πόσα πράγματα κρατώ φυλακισμένα; Και γνωρίζω οτι εγώ φταίω. Πάντα περιμένω απο τους άλλους. Αλλά σ αυτό πιστεύω....

Τι μου λείπει πια;
Νιώθω πιο μόνη απο ποτέ. Με έχασα.