I'm here!(?)

Ώρες - ώρες θέλω μονάχα την ησυχία μου. Να ξεκουραστώ ψυχολογικά. Κι ίσως γι αυτό το λόγο να αρρώστησα τις τελευταίες μέρες. Είναι και κάποιες στιγμές που δε θέλω σχεδόν κανέναν κοντά μου.

Το κλασικό μου θέμα είναι οτι δεν ευχαριστιέμαι τη ζωή μου έτσι όπως είναι. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μου αρέσουν και με κυριεύει η ανασφάλεια. Ευτυχώς υπάρχουν ευχάριστα διαλείμματα φιλίας στο μεταξύ. Αλλά... βαρέθηκα. Κουράστηκα με τα ίδια, χωρίς καμία προοπτική εξέλιξης.

Με κούρασε ο εαυτός μου ή η καθημερινότητά μου;

Λέω οτι θέλω να φύγω στην Τσεχία. Απάντηση απο την καθηγήτρια καμία. Δεν έχω γράψει καν το motivational letter ούτε καν το cover. Η πτυχιακή δεν έχει ξεκινήσει (και δε με νοιάζει ΚΑΘΟΛΟΥ) και τέλος νομίζω οτι είμαι σε ώρες άρνησης. Ούτε όρεξη για ταξίδι δεν έχω. Όχι πως υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος προορισμός, αλλά εγώ ψοφάω γενικά για τέτοια. Θα στρώσω, που θα πάει...


Επίσης, καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα ξανά και ξανά: δεν υπάρχει τίποτα το φυσιολογικό, πουθενά.

Βλέπω ένα κενό στη ζωή μου, χρόνια πλέον ακάλυπτο. Το σκέπαζα με υποψίες κι εφήμερες απασχολήσεις. Αλλά αυτό όσο πάει και βαθαίνει. Για να το καλύψω ψάχνω ένα βαθύτερο νόημα. Ένα καλύτερο "εγώ". Κι όσο το ψάχνω, τόσο πιο μέσα στο κενό μου πέφτω...

Κι εσύ, γιατί δεν έρχεσαι;