Δημοσίευση απο τα πρόχειρα (Ιαν/Φεβ 2014)

Θα έρθει η στιγμή, που θα αναρωτηθείς τι έχεις κάνει για σένα. Τι ; Έχεις ιδέα; Ήταν αρκετά ή μήπως όχι; Μήπως θέλεις κάτι παραπάνω πια;

Θυμάμαι τις παλιές μου έγνοιες. Τις πληγές που ένιωθα να έχω μέσα μου και να με καίνε. Διαβάζω τα κείμενα που είχα ετών 17 και πλέον στα 21 όλα έχουν αλλάξει.
Αρκετά πράγματα έχουν μπει στη θέση τους. Πάει η εφηβεία .

Αλλά κάποια άλλα έχουν χαλάσει. Τόσο πολύ που δε θα επανέλθουν ποτέ. Όπως ο αδερφός μου. Και δεν έχει και καμιά σημασία πλέον, αφού δεν επηρεάζουν άλλο τη ζωή μου. Ότι χάλασε, θα μείνει στην άκρη. Χαλασμένο. Αλλοιωμένο.


Κι είναι κι αυτό το όνειρο κάπου εκεί ανάμεσα που με καίει. Αλλά δε στο έχω πει. Φόβος μαζί με λίγη πίκρα. Κι ήταν κάποτε παράξενο. Μα περνά ο καιρός και το ξεχνάς. Γίνεται θολό. Αλλά η θέληση πιο ισχυρή.
Το θυμήθηκα ξαφνικά. Ήταν ακόμα εκεί. Μαζί με την παράξενη αίσθηση που είχα μετά...


Θέλησα να σου μιλήσω κι έτσι γράφω λιγάκι εδώ. Να δω αν θα καταλάβεις λίγο καλύτερα. Δύσκολα πράγματα ζητώ. Αλλά ελπίζω.


Ηθελα να σου μιλήσω. Να σου γράψω. Να σου δώσω κάτι. Ή έστω να στο στείλω. Να σου πω για το όνειρο . Μα θα γελάσεις. Θα με ρωτήσεις τι σημαίνει. Και γω δε θα ξέρω τι να σου πω. Γιατί ο κόσμος των ονείρων είναι ανεξήγητος.

Ίσως να φοβάμαι θα σου πω. Αλλά δεν είναι αυτό. Θα ταν χαζό να στο πω, γι αυτό και θα σωπάσω.


Να μη χαθούμε θέλω. Να ξέρω τι κάνεις.
Να μπορώ να τρέξω σε σένα όταν τρομάξω.


Μα δεν ξέρω αν θα είσαι εκεί.


2015

Τελικά δεν ήσουν ποτέ εδώ . Κι όλα πήγαν στράφι, στ' αλήθεια, στο χρωστάω αυτό, κι ας σε θυμάμαι να χαμογελάς με μια ντροπή για τα όσα σκεφτόσουν να μου κάνεις.

Δε σε συγχωρώ.