Έτσι (δεν) αλλάζει ο καιρός.

   Πέρασα ύστερα απο 2 χρόνια, από το δρόμο εκείνο που διέσχιζα συνεχώς για να πάω στο σπίτι μιας φίλης, ώστε να παίξουμε playstation (little big planet). Κάθε παρασκευή για κάποιο διάστημα ήταν το "στέκι" μας, η συνήθειά μας. Οι 3 μας.
   Αλλάξαν οι καιροί, καθείς τράβηξε το δρόμο του. Πρώτα η ξανθούλα που μας γύρισε την πλάτη κι έτσι κι εμείς χάσαμε την πρόσβασή μας στο playstation της, κι έπειτα οι δύο μας που τραβήξαμε κουπί για διαφορετική Ιθάκη. Και τώρα, εγώ περνάω ακόμα απο κεί, για να πάω σπίτι μου, στου αδερφού μου ή κάπου αλλού. Αυτό το κάπου αλλού, είναι ένα άλλο σπίτι, με άλλη παρέα και κυρίως άλλη συνοδεία.
   Αλλάζουν οι καιροί... Οι φίλοι χάνονται, μαλώνουν, θυμώνουν, τραβάνε διαφορετική πορεία. Αλλά εγώ τι θέλεις να σου κάνω;


   Διάβασα σε μια σελίδα οτι είναι δυσκολότερο να ξεπεράσεις μια "σπασμένη"-πλέον- φιλία, παρά έναν έρωτα. Να σου πω κάτι; Συμφωνώ πολύ.
   Συμφωνώ για κείνη την ξανθούλα που μου γύρισε την πλάτη άξαφνα . Πάντα αυτή δεν ήταν θα μου πεις; Εξ αρχής, στο συμφέρον... Ούτε τα τυπικά.
   Συμφωνώ και για κείνη τη μελαχρινή, που στο "γιατί;" μου, απάντησε "έτσι".
   Συμφωνώ και για κείνη την καστανή, που μου πήρε οτι είχα, δίχως να το αξίζει...
   Και συμφωνώ, για όλα εκείνα τα άτομα που "μέτρησα" λάθος και θέλησα να έχω στο πλάι μου, ενώ εκείνα 'θέλαν μόνο... να με απογυμνώσουν.

   Οι δρόμοι αλλάζουν φίλε, το ίδιο και οι καιροί.
   Κι ας είναι ο ουρανός εξίσου γαλάζιος, και η χλόη εξίσου πράσινη καθώς παρατηρώ τη φύση επιστρέφοντας στο σπίτι. Ποτέ μου δεν πέτυχα 2 ίδια σύννεφα ή ακριβώς το ίδιο μοτίβο γύρω μου ακολουθώντας την ίδια προδιαγεγραμένη πορεία για το σπίτι. Εκτιμώ στη φύση γύρω απο το σπίτι μου, όμως, το γεγονός οτι παραμένει να έχει ζωηρά χρώματα, και κυρίως, το γεγονός οτι παραμένει φύση, μπροστά στο χάος του μπετόν. Απολαμβάνω τα πρωινά την 12λεπτη διαδρομή για τη στάση ή την 18 διαδρομή για την πλατεία της θέρμης. Βλέπω παντού γκαζόν, χωράφια, δέντρα, τον ουρανό, τον ήλιο και τα σύννεφα. Μα με πειράζει κάθε που χτίζεται ένα νέο οικοδόμημα. Γιατί μου χαλάνε την ησυχία, τα γνώριμα μονοπάτια και πόσο μάλλον το γαλήνιο τοπίο. Αν ήξερα να ζωγραφίζω, σίγουρα θα είχα φτιάξει 10 πίνακες.
   Αλλά είπαμε, η ζωή μεταβάλλεται αέναα, πότε θα το χωνέψω;

   Γιατί, μήπως ήξερα πριν 2 χρόνια που θα ήθελα να είμαι σήμερα; Ή μήπως τώρα ξέρω που θέλω να είμαι του χρόνου;

   Χαόνομαι, γιατί δε βλέπω μια χαραμάδα πουθενά. Σημείο αναφοράς δεν είχα σε φίλο ποτέ, κι αν αυτό έχω ανάγκη πάνω από όλα, αυτό δε βγαίνει με τίποτα.

   Θυμάσαι, άλλωστε τα πόσα σχέδια μου έχουν προτείνει κατα καιρούς "οι φίλοι" μου; Θυμάμαι εκείνους τους δύο που λέγαν να συγκατοικήσουμε, κι όμως μένουν ακόμα στους γονείς τους... Θυμάμαι και τα ταξίδια που μου έταξαν ή τα ραντεβού που έμειναν μετέωρα.

-"Θα τα πούμε".
-"Ναι, να μη χανόμαστε".

   Κι ο κύκλος κλείνει επιτόπου, για να ξανα-ανοίξει αργότερα ένας άλλος, ολόιδιος με αυτόν που μόλις έκλεισε. "Θα τα πούμε". Μα ποτέ δεν τα λέμε...