Subscribe:

Tuesday, June 2, 2015

Το πρό-βλήμα σε όλα (;)

   Έχουμε πει οτι κοιμάμαι πολλές ώρες; Ίσως. Έχουμε πει το λόγο; Όχι μάλλον. Ο ένας προφανής λόγος είναι πως κοιμάμαι αργά οπότε δεν ξεκουράζομαι σύμφωνα με το 10-3 που αναζωογονείται ο εγκέφαλος πλήρως κλπ κλπ. Ο άλλος έιναι classically οι δικοί μου (ναι ναι, πάλι για τη μάνα μου γράφω) που ξυπνάω κι όσο και να χαμογελάω, στο πρώτο δεκάλεπτο που θα τη δω, κάτι θα πει και θα με συγχύσει. Δηλαδή, μιλάμε για ικανότητα. Σήμερα το σπάσαμε το ρεκόρ, διότι δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε 4 λεπτά!! WOW!! οπότε κι εγώ κλείνομαι σαν την έφηβη στο δωμάτιό μου και μετά με τρώνε ΚΑΙ οι τύψεις που δε βγαίνω να τους δω. Ναι, αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ! τι να κάνουμε τώρα. Πάει χρόνια αυτή η κολόνια.
   Να σας δώκω μια συμβουλή γενικού περιεχομένου, με αφορμή το σημερινό σκηνικό: Μην γίνεστε ξερόλες! Σπάτε τα νεύρα των γύρω σας. Επίσης, (δεύτερη συμβουλή) μη γκρινιάζετε για τα πάντα με σκοπό να σας λυπηθούν (σχετικό -άσχετο) και να ακούτε και τους άλλους. Α! και σημαντικό! ΜΗΝ κουτσομπολεύετε. Είναι χαμηλού επιπέδου. (πως μου ήρθαν ολα τώρα, ενας θείος ξέρει !)
   Λοιπόν, επιστροφή στο θέμα. Δεν έχω κάποιο πολύ τρανταχτό στόχο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, εννοώντας κάτι που να μπορώ να το κάνω άμεσα (α, ναι, τα γυαλιά μου, αλλά δεν επείγει). Ο μόνος στόχος που έχω είναι να τελειώσω τη σχολή μου μέσω του προγράμματος erasmus. Κομπλέ. Αργεί όμως. Γιατί η καθηγήτρια που το έχει αναλάβει στη σχολή, ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέραν τούτου. Τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Ε, γι' αυτό το λόγο θα προσπαθήσω να το φέρω εις πέρας μόνη μου [γεια σου βρε independent woman!].
   Μόλις ξεμπερδέψω απο αυτό, το επόμενο που θα κάνω είναι να βρω μια δουλίτσα. Τώρα τι δουλίτσα, θα φανεί. Αναμένω να ιαστεί η χέρα μου κιόλας, ώστε να μπορώ να εκτονωθώ στην προπόνηση. Αλλά όπως το κόβω θα πάρει σίγουρα άλλες 2 εβδομάδες. Ας όψεται, τι να κάνω.
   Πάντως, πέρα απο την πλάκα, το να συγκατοικείς με τους γονείς σου αποτελεί μείζον πρόβλημα για την ψυχική σου υγεία. Καταλήγεις είτε να τσακώνεσαι μονίμως για το οποιοδήποτε θέμα ή καταλήγεις το στρατιωτάκι του ναι-σε-όλα-για-να-μην-παω-κόντρα-κι-έρθουμε-σε-ρήξη. Εγώ δε μπορώ να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία σαν τον αδερφό μου. Ανήκω στην πρώτη, οπότε η κεφαλή μου έχει γίνει καζάνι που βράζει. Μεγαλώνω, οκ. Αλλά το ξύλο συνεχίζει να απαγορεύεται. LOL.
   Και θες να κάνεις τόσα πράγματα που νιώθεις οτι κάτι σε τραβάει πίσω. Όχι πως σε κρατάει, αλλά σε τραβάει. Ακόμα χειρότερα. Είναι άσχημο να είσαι σε ένα χώρο και να θες να κοιμάσαι για να ... μην έρθεις σε ρήξη με τα άτομα του χώρου. Είτε είναι οικογένεια είτε απλοί συγκάτοικοι. Είναι κάτι ψυχολογικό που δε σε απελευθερώνει ποτέ και σου απαγορεύει να βρες το κουράγιο να ξεκινήσεις το οτιδήποτε. Κι εδώ έρχεται να κουμπώσει η αναβλητικότητά μου, μαζί με τη θέληση μου να περνάω το χρόνο μου έξω απο δω. Το τελευταίο είναι πολύ φυσιολογικό για την ηλικία μου, αλλά είναι σαν να μην υπάρχει μέτρο επ' ακριβώς. Ομολογουμένως, έχω μείνει "πίσω" σε κάποια πράγματα, τα οποία τα κάνω τώρα και μάλιστα συνειδητοποιώ οτι πάντα μπορώ να τα κάνω. Ελεύθευρη-παντρεμένη, φοιτήτρια- εργαζόμενη, με ή χωρίς παιδιά.  Εγώ ως φοιτήτρια είχα προτιμήσει να στραφώ αλλού απλώς όλο αυτό το χρόνο. Άλλωστε οικονομικά η φάση δεν προχωρούσε. Καθόλου μάλιστα. Ευτυχώς για μένα ο χρόνος που διέθεσα σε εργασία οποιουδήποτε είδους, δεν πήγε χαμένος απο καμια άποψη. Διότι ότι έβαζα στην άκρη, είναι αυτά που μου δίνουν την ελευθερία των κινήσεών μου τώρα.
   Πάντως το οικονομικό δεν είναι το κυρίως πρόβλημα. Είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων. Που όσο μεγαλώνω, βλέπω να επαναλαμβάνεται ή και να χειροτερεύει. Τι να κάνεις, δε μπορείς να φτιάξεις τον τέλειο κόσμο, μπορείς όμως να απομακρύνεις απο κοντά σου καθέναν που στο καταστρέφει επίτηδες. Γιατί ας μην ξεχνάμε οτι υπάρχουν και οι χαζούλιδες.
   Το καλό με το οτι τα γράφω είναι πως είτε τα σκέφτομαι διαφορετικά είτε πως βρίσκω λύσεις ή απλώς ηρεμώ. Μεγάλο πράμα η ηρεμία. Δε θα ηρεμήσω ποτέ.

2 comments:

arkoudi said...

Τις φυλακές μόνοι μας τις χτίζουμε...

Zinala said...

Ω, μα ποιος μίλησε για φυλακές;
Και τι είναι μια φυλακή; Είναι κάτι που σε κρατάει πίσω ή που σου παγώνει το μυαλό , αφήνοντάς σε να αιωρείσαι στη ματαιότητα της καθημερινότητας;
Όπως και να έχει πάντα μπορούμε να βρίσκουμε διεξόδους για να προχωράμε, όμως ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνία ή ο δικός μας περίγυρος μπορεί πολύ άνετα να μας δημιουργήσει φαινομενικά μια ... φυλακή.

Post a Comment

Your opinion is...?