Subscribe:

Friday, June 19, 2015

Τιποτα δεν ειναι σαν ταινια.

 Αναρωτιεμαι τι θα το κανω το πτυχιο που παιρνω. Που θα βρω δουλεια; Συμβαινουν τοσες αλλαγες γυρω μου κι ομως νιωθω πως ολα παραμενουν τα ιδι;. Μεγαλωνω κι ομως παραμενω παιδι. Δε νιωθω ετοιμη. Γι αυτο την ηθελα τη στηριξη. Αντιθετως βομβαρδιζομαι. Καθημερινα, με νεα πραγμαρα, νεα αγχη. Φοβαμαι. Ειμαι τρομοκρατημενη βασικα.
   Περασαν 4 ετη εκτοτε κι ομως βλεπω τον ιδιο κυκλο. Με αλλαγε; στους κομπαρσους και στους τοπους. Φοβαμαι τι ερχεται, ειναι αληθεια. Βλεπω αστραπες, ακουω βροντες, συννεφια και καπου στο βαθος θυελλες. Κι ουτε ενα καταφυγιο τριγυρω. Ουτε ενα υποστεγο. Στ αληθεια φοβαμαι, σου μιλαει το αλκοολ κι αποψε.
   Θελω να ζω μοναχα στην παρανοια. Σ ενα μεθυσι μεσα, να παγωνω να μη νιωθω. Κι αργοτερα -που θα ματωνω- να γλυφω τις πληγες για να περναει ο χρονος ωσοτου επελθει ο θανατος. Ενα μαρτυριο. Γλυκο ή οχι, εγω ποναω.
   Οχι, δε θα πανε ολα καλα, γιατι δεν εχω τη δικια σας τυχη. Οταν γεννηθηκα η μοιρα μου η Τυχη εχασε το δρομο της. Αντ αυτου η ατυχια ηρθε κ με σκεπασε, μην τυχει και κρυολογησω ποτε. Ετσι εγινε.
   Φοβαμαι.


   Θα μου πεις τι ερχεται; Μπορεις;


Κανε μου μια χαρη...


Ελα να παρεις την ψυχη μου...
Ποναω.

0 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?