Subscribe:

Friday, June 19, 2015

παιχνιδια του βραδιου

   Πνιγομαι, το οξυγονο λιγοστευει. Το ιδιο κι η ζωη μου.

   Που πηγαν ολα αυτα που καποτε ηθελα; Που πηγαν ολοι οσοι ηξερα;  Καθενας στη βαρκα του τραβαει το κουπι του. Μα εμενα με ξεχασατε εδω.

   Η σχολη ειναι φαντασμα πια. Αδεια. Που ειναι τα γελια; Τα παιχνιδια; Φυγατε ολοι...
Εγω ειμαι εδω, γευομαι τις συνεπειες των πραξεων μου. Εγω που μετρουσα τα δευτερολεπτα εμεινα πισω τοσο καιρο. Για να αποκτησω μια εμπειρια ισως αχρηστη (;) και μαρουλι που το εδαγε ο λαγος.

   Κοιτω τι απεκτησα, μα δεν το βλεπω. Σαν αμμος ξεγλυστρησε απο τα χερια μου και χαθηκε σε χαραμαδες του κοσμου.
   Κοιτω τι ημουν.


   Πως εγινα ετσι; Τι με εκανε ετσι; Να ταν εκεινη η μια εμπειρια μοναχα; Η μηπως μια σειρα απο ατυχη γεγονοτα;
Ναι, ετσι θα το λεω...

Πρωτα τα εφηβικα παιχνιδια, και μετα ολα εκεινα που με εσπρωξαν  εδω...Κι εγω...που τα αφησα.


   Δεν ειμαι αυτοκαταστροφικη πια. Μα με τι κουραγιο να σου πω πως δεν βασταω άλλα;


Μια ζωη εγω για ολα φταιω. Γεματη τυψεις, ανασφαλειες, φοβους και φοβιες.

Δεν ειμαι εκεινο το δυνατο ατομο που εδειχνα. Πλεον σπαω μπροστα σαςμκαι κλαιω. Λυγισα, δεν παει αλλο.
Ναι, μου φταινε ολα. Δεν την αντεχω αυτη τη μιζερια αλλο.


Κι ερχεται κι εκεινο το φαντασμα καμια φορα, κολλαει στους τοιχους και δε λεει να με αφησει...

Φαντασμα, δε στο ειχα πει;

εκτος απο τον τερλεγκα, θελω να ακουσω ζωντανα κι αυτον:

Σταθης Ξενος -πονεσα εκλαψα

0 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?