Subscribe:

Friday, June 5, 2015

Όνειρα, αισθήματα & σκέψεις.

   Έχω ξανα γράψει για το οτι τα όνειρα με επηρεάζουν αρκετά. Κάποια απο αυτά μάλιστα είναι ικανά να μου χαλάσουν τη διάθεση μέχρι το απόγευμα ή μέχρι να κάνω κάτι που να με κάνει να ξεχαστώ.
   Είδα και σήμερα ένα απο αυτά. Κάποιος μου έκανε πρόταση γάμου. Αλλά μέσα μου γκρίνιαζα λέει γιατί το δαχτυλίδι δε μου είχε αρέσει καθόλου και φαινόταν να είναι ψεύτικο. Αλλοπρόσαλλα πράγματα. Βέβαια, το άτομο το οποίο είδα να μου κάνει την πρόταση, βασάνισε για λίγο τον εγκάφαλό μου χθες, για τελείως διαφορετικό λόγο. Οπότε σκέφτομαι το πόσο fucked up είναι να δω τέτοιο όνειρο μετά. Θυμάμαι, μάλιστα να προσπαθώ να φανώ χαρούμενη κι ευτυχισμένη όταν τον είδα να γονατίζει και να μου περνάει το δαχτυλίδι. Απάντησα; Μάλλον απάντησα γιατί τον πέρασα για άλλον. Προσπαθούσα! Κι αυτό με έβαλε να σκεφτώ το πόσο άσχημο είναι να προσπαθείς να φανείς ευτυχισμένος. Και πως σίγουρα υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι.  μπορεί να φταίει το οτι δεν κοιτάς μπροστά, αλλά ούτε και αυτό γίνεται πάντα.
   Η ζωή μας είναι χωρισμένη σε στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, ευτυχίας, μίσους, θυμού και πάει λέγοντας. Και νομίζω πως είναι πολύ λογικό κάποιες στιγμές να δικαιούμαστε να βγάλουμε χολή για κάποιον, να θυμώσουμε ή και να μισήσουμε. Έχω καταπιεστεί ΄τοσο πολύ σε αυτό το θέμα. Να μη φανώ κακιά. Να μην σκεφτώ κακία κι αν το κανω να μην το εκφράσω, μη τυχόν με παρεξηγήσουν. Ξέρεις, τι όμως; έίμαι ανθρώπινο ον, έχω αισθήματα, πληγώνομαι. Θέλω κι εγώ να μισήσω, να θυμώσω, να κρατήσω μούτρα. Πιέστηκα, φυσικά και πιέστηκα. Γι αυτό έφτασα να βλέπω παράξενα όνειρα κι ενίοτε ανομολόγητους εφιάλτες. Μπορεί να μην ξυπνώ φωνάζοντας, μα όταν ξυπνώ, έχω μέσα στο κεφάλι μου φωνές να ψυθιρίζουν. Κι αν έχουν όρεξη μπορεί να μη μου ψυθιρίζουν μόνο. Γι αυτό και θέλω να φύγω. Όπως και σήμερα, είναι το ίδιο.
   Μου είπαν να μην κοιτάζω πίσω. Να βλέπω μπροστά, αλλά και στο τώρα. Μα δε γίνεται αυτό. Έχω φαντάσταματα που θα με κυνηγάνε. Έχω ένα στοιχειωμένο παρελθόν που δυστυχώς θα το κουβαλάω πάνω μου για πάντα. Όσο κι αν θέλω να τα αφήσω πίσω όλα. Να κι ένας λόγος που θέλω να φύγω απο τη Θεσσαλονίκη. Κι όχι απλά απο αυτή την πόλη, αλλά κι απο την Ελλάδα γενικότερα. Δε θέλω να έχω αναμνήσεις. Δεν τις χρειάζομαι. Επειδή όποτε επιστρέφουν, με χαρακώνουν κάπως, κάπου. Και θα τις κουβαλάω, θα τις κουβαλάω...
   Γι αυτόν ακριβώς το λόγο έχω εμμονή με τις αναμνήσεις. Θέλω να δημιουργήσω κάτι τελείως διαφορετικό απο αυτά που έχω βιώσει ως τώρα. Θέλω αργότερα να μην έχω μόνο άσχημες αναμνήσει, όπως τώρα. Εντάξει, θα με πεις ματαιόδοξη, κι ίσως και αχάριστη. Αλλά δεν ξέρεις. Δε μπορείς να καταλάβεις το πόσο μαλλιά-κουβάρια έχει γίνει η ψυχή μου. Και με τι να ασχοληθώ; Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω.Τα έχουμε πει. Οι μέρες πέρασαν, αλλά μιαν άκρη δεν έβγαλα. Ψάχνω νοήματα που ίσως να μην είναι η ώρα τους να βρω.
   Κοιτώ προς τα πίσω, τώρα που τα φοιτητικά μου χρόνια πλησιάζουν αργά προς το τέλος του. Τι βλέπω; 5 χρόνια σχεδόν πεταμένα. Πονάει το κεφάλι μου... Ποτέ δεν το αγάπησα το ΤΕΙ πραγματικά. Με ενοχλούσαν πάντα πολλά πράγματα. Κι έτυχε μετά απο τόσο καιρό να έχω δέσιμο με κάποιους καθηγητές που όμως αύριο που θα σταματήσω να πηγαίνω στο ΤΕΙ, δε θα έχω καμία σημασία γι αυτούς. Τι άλλες γνωριμίες αποκόμισα; Διάφορες, δίχως ουσία. Κάποτε μου είχαν πει "οι σημαντικότερες φιλίες γίνονται στο γυμνάσιο". Πέρασα απο αυτό το στάδιο, δεν είδα φως. Αργότερα άκουσα το ίδιο για το λύκειο. Τζίφος κι εκεί. Και μετά μια φίλη γέλασε και μου είπε "τα καλύτερα έρχονται στη σχολή". Και να που την τελειώνω και δεν τα είδα τα καλύτερα. Ώρες-ώρες ο θάνατος μοιάζει με λύτρωση.
  Αυτή τη φορά δε θα κλείσω με το γνωστό " θα περάσι κι αυτό". Δεν το βλέπω να περνάει, παρα μόνο ο χρόνος μου...


 

 Σπανίως τα όνειρα είναι λυτρωτικά.

0 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?