Subscribe:

Wednesday, June 24, 2015

Αγκαλιά με το laptop.


   Ξέρεις, ένα από τα ευκολότερα πράγματα στον κόσμο, είναι να προσποιείσαι! Ότι είσαι καλά, ότι χαίρεσαι, ότι αυτό δε σε πείραξε, ότι δεν τρέχει κάτι, ότι είσαι άνετος, ότι είσαι cool ή ότι είσαι κάποιος και πάει λέγοντας...
   Θεωρώ ακατόρθωτο για μένα, όμως να σφίξω τα δόντια σε μια αναποδιά και να πω "δε γαμιέται κι αυτό". 



   Άσχετο, μα χθες πρότεινα στη μάνα μου να πάμε για καφέ. Όχι, δε χρειάζομαι χρήματα, απλά είχα χρόνο, είμαι μια άχρηστη αυτό τον καιρό οπότε ας δουλέψουμε λίγο το κομμάτι της σχέσης μας. Και τι έγινε; Με έγραψε. Θα είχε δουλειά μωρέ με το air- condition. Ε, καλά κι εγώ το σ/κ θα έχω δουλειές και δε θα πάω να τους δω. Γραμμένη με έχουν και μου το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία βλέπω.


-Άννα έχεις ψυχολογικά.

-Μπορεί, αλλά δε γαμιέται; Τι να κάνω τώρα; Μπήκα στο τέλμα, σφήνωσα, ρίζωσα και δεν κουνιέμαι απο δω. Με ενοχλούν και με εκνευρίζουν όλα. Δε βλέπω αλλαγές, βλέπω τη συνήθεια και την αηδία τριγύρω... 
   Δεν έχω όρεξη να φάω, με το ζόρι βγαίνω και όπως ξανα είπα θέλω μόνο να κοιμάμαι. 


Αλλά ξέρεις τι με κρατάει σήμερα; Αυτό που άκουσα το ξημέρωμα:

Τίποτα δεν έχει πραγματική ουσία.



ΥΓ. Δεν ξέρω αν βλέπω τον παλιό μου εαυτό σιγά σιγά να επιστρέφει ή αν εξελίσσομαι θετικά. Μήπως απλά μεταλλάσσομαι σε σκύλα γεμάτη κακία; Θα δείξει.



0 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?