Subscribe:

Sunday, February 7, 2016

"Κατα συρροήν" σκέψεις.

   Κάθομαι εδώ, μέρα Κυριακή, στο Λίμπερετς και διαβάζοντας για την πτυχιακή χαζεύω το λιγοστό ήλιο απο το παράθυρο. Θεσσαλονίκη; Πού είσαι; Έκανα λάθος που έφυγα; Θα γυρίσω μωρέ. Αλλά ούτε αυτό το θέλω ακριβώς. Έχω φίλους κι εδώ κι εκεί. Έχω κι αγαπημένα μέρη. Και πράγματα να εξερευνήσω υπάρχουν σίγουρα παντού.
   Θυμάσαι; Χρόνια σου έλεγα πως θέλω να φύγω. "Τάσεις φυγής" η περίπτωσή μου. Λίγο πριν το τέλος -την αρχή της αναχώρησής μου- ξαναβρεθήκαμε και μου είπες θαρρώ αγανακτισμένα "ακόμα το μυαλό σου στην Τσεχία είναι;". Ναι. Κι απο ότι βλέπεις το κατάφερα. Προφανώς όχι για να αποδείξω κάτι σε κάποιον. Ούτε καν σε μένα. Τα κατάφερα. Αλλά το ανήσυχο μυαλό μου δε λέει να καταλαγιάσει τις σκέψεις που χειμαρρωδώς το κατακλύζουν. "Εδώ ή εκεί;" αλλά και "τι κάνουμε τώρα" είναι οι επικρατούσες. Λες κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει καλά τι κάνει και που οδεύει. Όμως, εγώ δεν είμαι σαν τους υπόλοιπους.
   Εγώ πάντα θέλω να βρίσκω το λόγο και την ουσία. Στις κινήσεις, στη μάθηση, στη ζωή. Κι όλα αυτά με αφορμή 2 παραγράφους απο το βιβλίο του αγαπημένου Πέτρου Μαρτινίδη "Κατα συρροήν"(κεφάλαιο 2-αναμνήσεις <μα πόσο μου ταιριάζει!> ).


   Κική, για σένα με αγάπη:



   "Πώς "χάνεται" ένας άνθρωπος; Μήπως μέσα σε μια γενική χλιαρότητα ή μέσα στην απάθεια, στην απραξία και την αμεθεξία ως προς τους πραγματικούς ανθρώπους κι ως προς φανταστικούς ήρωες, χάνεται κανείς με τον ίδιο τρόπο που λέμε οτι "χάθηκε" επειδή "σώθηκαν οι μέρες του";

   Αλλά και μια απλή μέρα πως "χάνεται"¨; Χάνεται μοιραία, αναπόφευκτα, αμέριμνα ή απρόσεκτα, συχνά αδιάφορα και πάντα τόσο εύκολα! Είναι εκεί και μετά δεν είναι, σαν σε έναν αφανή κι αταλεύτητο τζόγο στο "εδώ παπάς, εκεί παπάς" του Πανδαμάτορος."










Παραθέτω και μια φωτογραφία του συγγραφέως και τον ευχαριστώ για τις ώρες που μου διέθεσε προ μηνών για να με βοηθήσει με την πτυχιακή μου εργασία μα και με τον εμπλουτισμό των γνώσεων και του λεξιλογίου μου.
Au revoir!

4 comments:

Καρά Κυρ said...

Σε ευχαριστώ για την αφιέρωση...
Η "γενική χλιαρότητα" για την οποία μιλά ο Μαρτινίδης είναι αυτή η μετριότητα που μάλλον πάντοτε μισούσα και πάντοτε με χαρακτήριζε. Ίσως ο καλύτερος προσδιορισμός που έχω δει ποτέ μου... Θαρρώ πως έτσι ο άνθρωπος χάνεται, μέσα στην ασύδοτη μετριότητα της προσμονής του καλύτερου...
Κι οι ημέρες... Μονάχα ένα στίχο παραθέτω ... "Τα χρόνια είναι αμέτρητα
μα είν` η ζωή μικρή... "

Zinala said...

"Ασύδοτη μετριότητα της προσμονής του καλύτερου"... αμα περιμένεις το καλύτερο, χάνεις το παρόν σου...

arkoudi said...

Γενικότερα όταν περιμένεις να γίνει κάτι από μόνο του χάνεσαι.

Anonymous said...

Τα ΠΑΝΤΑ είναι ατμός......Θρασύβουλας.

Post a Comment

Your opinion is...?