Προσωπική αλληλογραφία με θέμα τη νοσταλγία.

Αντιγράφω ένα κομμάτι της προσωπικής μου αλληλογραφίας με μια πολύ καλή μου φίλη, που είναι κι ένα υπέροχο άτομο και την ευχαριστώ για όσα μου έχει προσφέρει φυσική παρουσία αλλά και λεκτικώς. Την έχω ονομάσει σε προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Εις μνείαν παλαιών ομοιωμάτων της ζωής μου.", Μαρτίνα, οπότε θα κρατήσω το ίδιο όνομα κι εδώ. Κι αν σου αρέσει αυτό μου το γράμμα, μπορείς να πατήσεις στο σύνδεσμο και να θυμηθείς τι της είχα γράψει για τα φαντάσματα της ζωής μας που μας στοιχειώνουν.

 Ευχαριστώ και πάλι για όσα μου χαρίζεις...

Τέλη Φλεβάρη 2016:

"Τι είναι νοσταλγία Μαρτίνα μου; Τι προκαλεί αυτό το συναίσθημα και τι μπορεί να το δαμάσει;

..............................................................................................................

Αναμνήσεις, Μαρτίνα μου. Αυτές προκαλούν νοσταλγία τελικά. Και οι αναμνήσεις είναι σαν ένα CD. Συνεχίζεις την καταγραφή στο επόμενο κομμάτι. Ε; 

Φόβος. Αυτός ο άτιμος. Κάνοντας παρέα με την απαισιοδοξία, γίνονται το φονικό ντουέτο. Σκέψεις:"τι θα γίνει","πώς θα γίνει;" και "πότε;" συνθέτουν τη μπαλάντα της θλίψης και της αποθάρρυνσης. Γι αυτό φοβάμαι να προχωρήσω παρακάτω. Ή μήπως όχι;". 

Και παραφράζοντας ένα κομμάτι παρακάτω, της λέω "εδώ που είμαι δεν έχω τη δυνατότητα αναβίωσης των συναισθημάτων που αισθάνθηκα στη Θεσσαλονίκη και που είναι υπεύθυνα για το τόσο έντονο δέσιμο που έχω, το οποίο προκαλει την προαναφερθείσα νοσταλγία..."

Αν μέσω των γραμμάτων που ανταλλάσουμε δεν ανακαλύπτω τον εαυτό μου, τότε τι είναι όλο αυτό;

Δεν εκτιμάται όσο θα πρεπε.

Μη γελιέστε! Ήλιο έχω πετύχει φορές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού

Μαρτίνα, αν δεν αναγνωρίζεις αυτό το γράμμα, κάνε υπομονή :)