Γράμμα δίχως παραλήπτη

   Αγαπημένη μου φίλη,
   Έχω καιρό να λάβω νέα σου και έχω ανησυχήσει. Είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι; Έφυγες και μας έχεις ξεχάσει, οπότε κάπως έτσι υποθέτω οτι περνάς καλά. Ο χρόνος εδώ κυλλάει αργά, πράγμα καλό, γιατί θα γεράσουμε αργότερα, μα και κακό συνάμα, αφού ποτέ δε συμβαίνει τίποτα το συγκλονιστικό. Και μέσα στα συγκλονιστικά συγκαταλέγω και μια καλή- ή έστω και χωρίς το καλή- δουλειά. Ναι, δε βρίσκω, ενώ οι φίλοι μου είναι, έστω, κουτσοβολεμένοι.
   Ανησυχώ φίλτατη. Για μια εγκυμονύση τυχαία ανησυχώ, για ασθένειες που μπορεί να τύχουν ή ατυχήματα. Πώς θα καλυφθούν αυτά; Εσύ εκεί πάνω τουλάχιστον πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Εγώ είμαι εδώ απολύτως δέσμια μιας καθημερινότητας που δεν επέλεξα ολοκληρωτικά. Ναι, ξέρω, θα με μάλωνες και θα μου έλεγες οτι οι επιλογές μας καθορίζουν το εγώ μας. Μα, ξέρεις πως χρόνια τώρα το ψάχνω αυτό το "εγώ". Το βρήκα για λίγο, μα μου ξεγλιστρισε. Έτσι απλά, μέσα απο τα χέρια μου... Ή το άφησα να μου φύγει;
   Φίλη μου μοναδική, που οι δρόμοι μας αντάμωσαν για πολύ λίγο... Θέλω να έρθω να σε βρω ξανά. Για πολύ λίγο. Να μου θυμήσεις όσα μου έλεγες. Ξέρεις, έχει μερικά βράδια που στα όνειρά μου εμφανίζεται ένας νέος. Είναι κάπου στην ηλικία σου. Δεν εχω ιδέα ποιος είναι, μα θέλει να μου μιλήσει. Λογικό. Τα πράγματα εδώ δεν είναι και πολύ καλά. Ολο και κάποια συμβουλή θα έχει να μου δώσει.
   Επίσης, έχω έρθει σε ένα συμπέρασμα. Πως όλοι μας είμαστε μόνοι μας. Μονάδες. Ή μήπως εγώ ατυχώ μονίμως; Θεωρώ πως ότι και να λέω, δεν πρόκειται να με καταλάβει κανένας. Και κάπως έτσι, πιστεύω οτι όλοι μας -ή έστω εγώ κατά βάση- βιώνουμε την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο. Δηλαδή, δεν εννοώ πως άλλος είναι πιο θετικός κι αισιόδοξος απο έναν άλλο. Ίσως να είναι και αυτό. Μα ουσιαστικώς εννοώ πως υπάρχουν άνισες ευκαιρίες ή έτσι το βλέπω.
   Θα πάρω το πτυχίο μου σύντομα (εν σχέση με την διάρκεια της ζωής μου). Αλλά μετά δε βλέπω καμία διέξοδο, λύση, ευτυχία. Πού βρίσκεται η ανεμελιά απο δω και μπρος; Στο σπίτι, στις εξόδους, στα επίσημα ή ανεπίσημα, στη στήριξη των φίλων μου ή στην εξυπηρέτηση των οικειακών; Εγώ τελικά, γιατί γεννήθηκα;
   Έχω έρθει σε ένα συμπέρασμα. Πως δε θέλω μεγάλο σπίτι, διότι θέλει περισσότερη δουλειά, πως δε θέλω να κάνω παιδιά μιας και δε βλέπω τρόπο ούτε τον εαυτό μου να ζήσω και πως θα ήθελα πολύ να είμαι κυρίαρχη του εαυτού μου, μα αυτή τη στιγμή είμαι μονάχα τζάμπα μάγκας. Είχα ένα όμορφο διάλειμμα 9 μηνών, όπου ήμουν υπεύθυνη του εαυτού μου και λίγο πιο ελεύθερη. Μα, ξέρεις, οι δεσμεύσεις απαιτούν όχι @ρχίδι@, μα οικονομική άνεση. Εφόσον, βεβαίως, δεν είμαι απο εκείνα τα ανήθικα πλάσματα που θα εκμεταλλευόντουσαν την τσέπη του συντρόφου τους (ή και ξένου, δε νομίζω οτι εχουν κωλύματα).
   Δηλαδή στη δική μου τη ζωή ποτέ δε θα τα έχω όλα. Ποτέ. Διότι πάντα βρίσκομαι εξαίρεση των κανόνων. Και πάντα την τύχη θα την έχει ο διπλανός μου. Ναι, μπορώ να φωτίσω τις ζωές των άλλων, όμως όχι τη δική μου. Και δε σου γράφω για να σου γκρινιάξω.  Να τα βάλω κάτω θέλω.
   Θα ήθελα να γνωρίσω κόσμο. Οτιδήποτε. Οπουδήποτε. Θα ηθελα να είχα γνωριμίες και παρέες. Είτε για την πιθανότητα να αποκατασταθώ εργασιακά (ναι, λατρεμένη μου, έτσι καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος δυστυχώς) είτε για να έχω έναν άνθρωπο ακόμα να μου πει μια κουβέντα. Εν σχέση με το παρελθόν, οι τοίχοι αυτοί δε με πνίγουν, με πνίγει η άδικη πραγματικότητα. Ω, μα σου έχω μιλήσει γι αυτό, τόσες πολλές φορές... Θα με έχεις βαρεθεί θαρρώ.
   Εσύ εκεί, χαμογελάς; Μη χάνεσαι. Να με θέλεις που και που και να με φέρνεις στο μυαλό σου. εμένα εδώ κάτι μου λείπει. Και θα δούμε πότε θα το βρω...


   Με αγάπη,
       Άννα