Η νύχτα είναι μοιραία

   Ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει μέσα η πιο υπέροχη γυναίκα του πλανήτη. Όλα τα κεφάλια στρέφονται στο μέρος της. Είναι εμφανισιακά τέλεια, δίχως ψεγάδια. Ο χαρακτήρας της είναι ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας. Ένα βλέμμα της κι έχεις φύγει αλλού. Οι άντρες παρακαλάνε για ένα της βλέμμα, προσπαθούν δυνατά για να της αποσπάσουν την προσοχή και φυσικά τρελαίνονται να την κατακτήσουν.
   Εκείνη, έχει ασχοληθεί σοβαρά με ελάχιστους. Τους περισσότερους μονάχα τους παίζει στα δάχτυλα. Όπου πάει αφήνει θύματα. Σκορπάει ερωτηματικά και ανοίγει (άθελά της συνήθως) πληγές. Είναι Η ΜΙΑ.
   Κάθεται στο μπαρ, κουρασμένη απο όλη την εβδομάδα. Θέλει μονάχα να πιει ένα ουίσκι, να χαλαρώσει. Σπανίζουν οι μοναχικές της επισκέψεις σε τέτοιου είδους κοινωνικών συναναστροφών μέρη, όμως απόψε της έχει τελειώσει το νερό που καίει. Και η μέρα της στη δουλειά ήταν για κλάμματα.
   Ενώ βρίσκεται, λοιπόν, με το ποτήρι στο χέρι, κάποιος θαμώνας τολμηρός, σηκώνεται απο τη θέση του και την έχει κεντράρει. Φτιάχνει το πουκάμισό του το λευκό και με σίγουρα βήματα οδεύει κοντά της. "Καλησπέρα, μπορώ να καθίσω εδώ;" τη ρωτάει καθώς δίχνει το σκαμπώ δίπλα της. Του γνέφει αδιάφορα χωρίς σχεδόν να τον κοιτάξει καν. Αλλά η γωνία του ματιού της γραπώνεται απο το αστραφτερό του πουκάμισο και κατεβαίνει στην αγκράφα της ζώνης του, μαύρο χρώμα, μέσα σε ασημί πλαίσιο. Μένει εκεί για ένα δευτερόλεπτο. Αυτός το παρατηρεί και ετοιμάζεται να τη ρωτήσει αν θα ήθελε να του τη βγαλει. Αλλά είναι έξυπνος, ξέρει. Δεν είναι αυτή για κάτι τέτοιο. Μια τέτοια φράση θα της προκαλούσε απέχθεια εμφανή. Άσχετα που κρυφά θα της γαργαλούσε την ψυχή. Αλλά θέλει να την κερδίσει. Και κάτι τέτοιο θα ήταν να την είχε απόψε στο κρεβάτι του.
  Στρέφει, λοιπόν το βλέμμα της απο την αντίθετη κατεύθυνση με έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Σκέφτεται συνειρμικά... Το αγαπημένο της είδος αγκράφας.  Καρβουνάκια καίνε μέσα της, γιατί έχει μάθει να διαβάζει. Το ρουχισμό, την εμφάνιση, το περιβάλλον... Όλα! Κάτι την τσίμπησε και θέλησε να επιβεβαιώσει τις υποψίες της. Να παίξει μόνη της για λίγο, άφοβα. Στρέφεται διακριτικά πάνω του και συναντά τα μάτια του να την καρφώνουν, προκλητικά, πρόστυχα μα και διστακτικά ταυτόχρονα. Την πιάνει εξαπίνης κι έτσι πρέπει να καλύψει την απαλή αμηχανία της με ένα διακριτικό αλλά παγερό χαμόγελο. Πίνει αργά, κοιτάζοντας τον τοίχο πίσω του. Έχει ήδη συλλέξει τις πολύτιμες πληροφορίες της. Μα είναι τόσο αγανακτισμένη απο την εβδομάδα της που της ζαλίζει το μυαλό η δουλειά.
   Εκείνος, παρατηρεί το ουίσκι της και αυτομάτως γνωρίζει οτι θα είναι είτε πολύ σκληρό καρύδι είτε ευκολάκι. Δε μοιάζει για το δεύτερο. Σκέφτεται και μηχανεύεται τρόπους να την προσεγγίσει. Αν της αποσπάσει την πρώτη κουβέντα, είναι δική του. Σκληρός τύπος. Εκείνη αγέρωχη στο μεταξύ, έχει πιει ήδη το μισό... "Να την κεράσω κάτι;" αναρωτιέται."Όχι, πολύ κλασικό, δε θα πιάσει". Όντως...δε θα έπιανε.
   Καθώς, λοιπόν, εκείνη ισιώνει το μαύρο φορεμά της, της πέφτει το κινητό λίγο πιο πέρα. Αυτή είναι η ευκαιρία του απο ότι φαίνεται. Χαμηλώνει να το πιάσει εκείνος τόσο γρήγορα, σαν θηρευτής που περίμενε το θύμα, μα σκύβει κι αυτή με μια απειροελάχιστη καθυστέρηση. Άθελά τους συναντιούνται τα πρόσωπά τους κι έτσι του μένει ένα μικρό σημάδι απο το κραγιον της στο μάγουλό του. Απρόσμενη εξέλιξη και για τους δυο. "Ω θεέ, μυρίζει υπέροχα", ήταν η κοινή τους σκέψη. Με μάτια γουρλωμένα αλληλοκοιτιούνται και ζητούν συγνώμη καθώς το κινητό περνάει στα σωστά χέρια. "Ευχαριστώ, μα πρέπει να βγάλεις το κραγιόν μου απο ...", λέει κι εκείνος αρχίζει να γελάει. "τι παράξενο!" μονολογεί αυτή.
   "Ναι, είναι", της απαντάει ενώ ψάχνει μια χαρτοπετσέτα. Δε βρίσκει. Του δίνει αυτή χαρτομάντηλο και καθώς το παίρνει, της κρατάει το χέρι, ίσα να το νιώσει. "Θέλω...." πάει να πει, μα επανέρχεται στην πραγματικότητα και τελικά τη ρωτάει "Μπορείς να μου πεις που είναι;"."Επέτρεψέ μου να διορθώσω την ... ατυχία" , είναι πια η ευκαιρία της. Μεταβάλλεται σιγά σιγά σε σαγηνευτική. Γελάει για να καλύψει τη μικρή ντροπή που αισθάνεται μπροστά σε αυτό τον εκπληκτικά εμφανίσιμο τύπο. Τύπος της νύχτας. Επικίνδυνος.
   "Νομίζω έφυγε, όσο μπορώ να διακρίνω στα σκοτάδια", του λέει κι εκείνος αδράττει την ευκαιρία να πει "φεύγει εύκολα,ε;" της ρίχνει το υποννούμενο. Δεν κομπλάρει, όμως, απαντάει με ύφος "εξαρτάται" και χαμογελάει μυστηριωδώς.
   Μόλις έμπλεξαν και οι δυο.
  "Θέλω τόσο πολύ να σου βγάλω το κραγιόν μα και το φόρεμα" φωνάζει το βλέμμα του, μα όχι τα χείλη του ευτυχώς. Αντ' αυτού τη ρωτάει το όνομά της και συστήνονται. Αλκιβιάδης και Άννα. Μαγεμένη αυτή απο την αύρα του, άπειρα γοητευμένος εκείνος απο την όλη παρουσία της. Φωτιά αυτή κι εκείνος αέρας δυνατός... Πρόβλημα. Ή μήπως όχι;
   Πάει να ζητήσει δεύτερο ποτό, καθώς η νύχτα είναι μεγάλη κι εκείνος τζέντλεμαν, ζητάει άδεια για να την κεράσει και να πιούνε παρέα. "Καλά το πάει", σκέφτεται και έχει ήδη φανταστεί τα χείλη της να κάνουν βόλτα στο λαιμό του. "Εσύ τι πίνεις;" τον ρωτά. "Τζιν σκέτο". "Εξαιρετικά", σκέφτεται. Η κουβέντα κυλάει με βήματα προσεκτικά, σε ανάλαφρο ύφος. Αλλά το πάθος της ξεχειλίζει και τον περιβάλει. Είναι εκρηκτική γυναίκα. Μα αν δε θέλει εκείνη, αυτός θα μείνει με τη ζώνη στο χέρι απόψε.
  Τρίτο ποτό ήδη και η ατμόσφαιρα έχει ελαφρύνει πολύ. Μια σπίθα αρκεί για να πάρει φωτιά όλο το μαγαζί. "Έχω μια πρόταση να σου κάνω", του απευθύνεται. "Γιατί δεν έρχεσαι σπίτι μου; Είμαι όλη μέρα με αυτό το φόρεμα και τις γόβες και θα ήθελα να τα βγάλω... και να φορέσω κάτι πιο άνετο".
Τσαφ.