Subscribe:

Friday, January 27, 2017

Σκέψεις της μέρας

Γιατί πρέπει η ζωή να είναι τόσο σύνθετη;  Ναι, ξέρω, απο τη μία αυτό είναι που την κάνει ενδιαφέρουσα, αλλά απο την άλλη ενίοτε τα επίπεδα είναι τόσο δύσκολα...
Πάλι θέλω να εξαφανιστώ. Δε θέλω να μιλήσω σε κανέναν, αλλά είναι αδύνατο. Είμαι στη δουλειά.

"Δουλειά". @@ρια.

Τα πράγματα δείχνουν φανερά ότι δε θα υπάρξει θέση για μένα εδώ πέρα. Κι οι αμφιβολίες μου χτύπησαν την πόρτα. "Τι κάνω εγώ εδώ;". Ξέρω, κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Επεκτείνω για λίγο τη φούσκα μέσα στην οποία θα ήθελα να ζω. Μια τρίμηνη παράταση.

Προσπαθώ να βρω μια άκρη, τι έχει νόημα και τι όχι. Ξέρεις, δεν είναι οτι το βάζω κάτω, απλά όταν τα πράγματα είναι τόσο φανερά, δε μπορώ να εθελοτυφλώ άλλο.

Κάποιοι θα χαρούν που θα επιστρέψω, κάποιοι θα ενοχληθούν που θα φύγω, αλλά εγώ στην τελική τι θέλω;

Να μου πάει μια φορά κάτι σούπερ.
Και την παραπάνω φράση μερικοί ίσως να την παρεξηγήσουν.

Πήρε το αφτί μου, αρκετούς μήνες νωρίτερα, απο κάποιο μεγαλύτερο και μυαλωμένο άτομο οτι "θα γίνω καριερίστρια".


Νιώθω ανίκανη να πάρω τη ζωή μου στα χέρια και σε αυτή τη φράση θα μου πει κανείς "η κωλοκατάσταση είναι ίδια για όλους". Αλλά ξέρετε κάτι; Δε με νοιάζει και τόσο. Εγώ τι κάνω μέσα σε όλο αυτο... τι;

Και πέφτουν όλοι απο πάνω μου να μου πουν τις γνώμες τους.


Τι ήταν αυτό που με έκανε να πιστέψω οτι είμαι καλύτερη απο κάποιους άλλους; Δεν είμαι. Είμαι κι εγώ άλλη μία απο τη μάζα. Για κάποιους είμαι μοναδική... αλλά αυτοί είναι οι λίγοι του κύκλου μου.

Είχε δίκιο εκείνη η κυρία. Ενίοτε μάλλον κοιτάζω τον κόσμο αφ' υψηλού. Είναι το στοιχείο που με κάνει να νιώθω καλά & ασφαλής, μα με κάνει να είμαι εκτός τόπου και χρόνου πιθανότατα.



Ας τα άφηνα όλα πίσω για λίγο...να κυλήσουν μόνα τους σαν νερό...

7 comments:

Anonymous said...

Νομίζω πως είσαι σε καλό δρόμο, άσχετα με το τι λές στο κείμενο. Ηδη που είσαι εκεί που είσαι είναι σουπερ. Δεν κάθισε κάποια ευκαιρία; έχει και άλλες.

Anonymous said...

"Οι βασικές ψυχολογικές ανάγκες του ανθρώπου είναι οι ακόλουθες. Χρειάζεται να τον δουν, να τον αναγνωρίσουν, να τον εκτιμήσουν, να τον ακούσουν, να του δείξουν τρυφερότητα, να ικανοποιηθεί σεξουαλικά. Πρέπει να έχει την ελευθερία να επιλέξει το δικό του δρόμο, να ωριμάσει με το δικό του ρυθμό και να κάνει τα δικά του λάθη, να μάθει! Χρειάζεται ν' αποδεχτεί τον εαυτό του και τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα και να γίνει αποδεχτός απ' αυτά. Θέλει πολύ να είναι ένα "Εγώ" όπως το ίδιο κι ένα "εμείς". Χρειάζεται να ωριμάσει σαν ένα μοναδικό άτομο, καθώς είναι.

Η αγάπη αναγνωρίζει όλες αυτές τις ανάγκες, γιατί αλλιώτικα δεν είναι αγάπη. Αν κάποια απ' αυτές δεν ικανοποιηθεί, το άτομο δεν μπορεί ολοκληρωτικά να υλοποιηθεί και θα παραμείνει κρυμμένο, ως ένα βαθμό, ακόμη κι από τον ίδιο τον εαυτό του. Όλο αυτό μοιάζει πολύ σαν ένα δέντρο, που μερικά από τα κλαδιά του μένουν μακριά από τον ήλιο, ενώ το υπόλοιπο δέντρο μεγαλώνει, τα κλαδιά που θα στερηθούν το φως του ήλιου δεν θ' αναπτυχθούν ποτέ φυσιολογικά."

Zinala said...

και τότε θα ξεραθούν και δε θα υφίστανται πια. Αλλά τι μπορείς να κάνεις γι αυτό;
Επίσης, απο πού είναι αυτό το απόσπασμα; φαίνεται να είναι απο κάποιο βιβλίο ίσως ψυχολογίας, ίσως να είναι Λέο Μπουσκάλια...

Anonymous said...

Η αλήθεια είναι πως το βρήκα στο διαδίκτυο και το κράτησα χωρίς να δω (ή χωρίς να υπάρχει) το όνομα του συγγραφέα.
Μπορείς να αγαπήσεις ο ίδιος σου όλο σου τον εαυτό και τότε θεωρώ πως κάτι θα σωθεί!

Zinala said...

ξεκινόντας από...; ή με ποια μεθοδολογία;

Anonymous said...

Η αγάπη δεν έχει μεθοδολογία. Πως ξεκίνησες να αγαπάς συντρόφους, φίλους και γονείς; Αντιμετώπισε τον εαυτό σου σαν άλλον, ξεκίνα να αγαπάς αυτά που αγαπάς στους άλλους. Και αν δεν βρεις κάτι να αγαπάς, τότε άλλαξε. Δεν είναι εύκολο, αλλά αν δεν σου άρεσε καθόλου ο συγκάτοικος στο σπίτι δεν θα άλλαζες ή συγκάτοικο ή σπίτι; Με τον συγκάτοικο του κορμιού σου γιατί να κάνεις υπομονή;

Zinala said...

Μεγάλη κουβέντα και ωραίο θέμα. Γιατί αυτό που λες το σκέφτομαι καθημερινά. Προσπαθώ να αλλάξω, ναι. Κάποτε τα καταφέρνω, κάποτε πεισμώνω εγωιστικά (γιατί να αλλάζω μόνο εγώ συνέχεια) , κάποτε αυτοτιμωρούμαι, αλλά κάποτε απλώς μεγαλώνω. Συνεχής η διαδικασία.
Είμαι αρκετά σίγουρη οτι δεν αγαπώ τον εαυτό μου (τουλάχιστον όχι αρκετά), αφού ποτέ δεν είμαι ικανοποιημένη, ποτέ δε μου λέω ένα μπράβο (μάλιστα αυτό περιμένω να το ακούσω απο άλλους...), ποτέ δε με εκτιμώ.

Πολύ ωραία η ερώτηση "πως ξεκίνησες να αγαπάς συντρόφους φίλους, γονείς". Για τους γονείς και την οικογένεια είναι κατι διαφορετικό (ίσως να κανω κανένα ποστ κάποια στιγμή). Με τους φίλους, θέλει χρόνο εν ολίγης.
Για συντρόφους, πρώτα κάτι ερωτεύτηκα ας πούμε...

Συχνά σκέφτομαι -και με βασανίζει αυτό- οτι αν ήμουν τρίτο άτομο, δε θα ήθελα να κάνω παρέα μαζί μου. Τότε, όμως, γιατί έχω σύντροφο; Γιατί έχω δυο ή τρια άτομα που θέλουν όντως να περνάνε χρόνο μαζί μου; Κάτι θα έχω, μόνο που δεν το βλέπω.
Μακάρι να μπορούσα να με δω για λίγο μέσα απο τα δικά τους μάτια. Τότε θα καταλάβαινα έστω.

Post a Comment

Your opinion is...?