Subscribe:

Wednesday, March 15, 2017

Η νύχτα είναι μοιραία- και μετά;

     Η νύχτα κύλησε όμορφα , η Άννα έμαθε μερικά πράγματα για τον Αλέξανδρο και τελικά την πήγε σπίτι, όπου την καληνύχτισε. Δεν του προσέφερε ποτό ούτε θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία με αυτόν τον επίγειο θεό που είχε κοντά της. Πέρασε υπέροχα, το χιούμορ του ξεχείλιζε, αλλά κάτι έλλειπε. Η φλόγα.


  Την επόμενη μέρα, την ξύπνησε το τηλεφώνημα του Αλκιβιάδη.
- Καλημέρα, πώς είσαι;
- Καλημέρα Αλκιβιάδη. Καλά είμαι, κοιμήθηκα λίγο αργά χθες. Βρήκα μια φίλη και τον αδερφό της...
- Α, ωραία. Πέρασες καλά;
- Ναι καλά ήταν. Πότε επιστρέφεις τελικά;
- Μεθαύριο θα είμαι πίσω. Να έρθω απο το σπίτι σου;
- Ενημέρωσέ με για την ώρα, να είμαι πίσω.

Κι έτσι έγινε. Επέστρεψε και μαζί του έφερε το φλογερό του πάθος. Αλλά η Άννα άρχισε σιγά σιγά να νιώθει ένα κενό. Το οποίο γέμισε δουλεύοντας.

- Να έρθω απόψε απο κει; Τη ρώτησε ο Αλκιβιάδης κάποιες μέρες αργότερα στο τηλέφωνο.
- Αλκιβιάδη όχι σήμερα, είπε ελαφρώς απολογητικά.
- Γιατί; Έχεις πονοκέφαλο; Τη ρώτησε πειρακτικά, όμως στα αφτιά της ακούστηκε ειρωνικό.
- Όχι, έχω κάποια δουλειά να κάνω.


Κι έπεσε για ύπνο νωρίς εκείνο το βράδυ. Είχε αρχίσει να χάνει την όρεξή της καθώς ο Αλκιβιάδης απλώς επαναλαμβανόταν. Είχαν ωραίες συζητήσεις, αλλά συζητήσεις καλές μπορούσε να έχει και με τις φίλες της. Ενίοτε της μιλούσε τόσο πολύ για τον εαυτό του, που αυτή βαριόταν. Θεωρούσε τον εαυτό του κάτι έξω απο τα συνηθισμένα. Την εκτιμούσε μεν, αλλά ξεχνούσε να το δείξει. 

0 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?