Το μήνυμα που έλαβε ήταν απο την Ελένη. Ήταν εκεί γύρω, οπότε η Άννα την κάλεσε στο σπίτι της για να πιούνε μαζί έναν καφέ. Αφού είπαν τα νέα τους η Ελένη τη ρώτησε αν πέρασε καλά με τον αδερφό της την προηγούμενη φορά.
-Ναι, βέβαια, κι αναρωτιέμαι πως και δεν τον είχα γνωρίσει τόσο καιρό. Είναι πολύ συναρπαστικός, με χιούμορ.
-Ωπ, τσιμπήθηκες; την πειράζει η Ελένη.
-Αν είχα τσιμπηθεί βρε Ελενάκι, θα είχαμε ξαναβρεθεί έκτοτε. Εμείς ούτε που έχουμε μιλήσει.
-Α, να, κατά φωνή, λέει και σηκώνει το κινητό της που χτύπησε. Γεια σου Αλέξανδρε, λέει, τελείωσα με τις δουλειές μου και είμαι με την Άννα για καφέ. Θα μας βρεις στο σπίτι της, λοιπόν, σε περιμένουμε, ξέρεις που είναι;
Σε λίγα λεπτά, η Άννα ανοίγει την πόρτα και βλέπει τον Αλέξανδρο να της προσφέρει ένα κουτί με γλυκά.
-Βρε Αλέξανδρε, δεν ήταν ανάγκη να μας παχύνεις! του είπε γελώντας.
-Ε, πως, πρώτη φορά στο σπίτι σου...
-Α, δεν είχες ξαναέρθει; απόρησε η Ελένη.
-Όχι, απλώς την είχα φέρει μέχρι την πόρτα, χαμογέλασε ο Αλέξανδρος.
Καθώς έπιναν τον καφέ, τα αστεία πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Ιστορίες, πειράγματα και το μεσημέρι δεν άργησε να έρθει. O Αλέξανδρος έφυγε με την Ελένη και η Άννα ξεκίνησε τις δουλειές του σπιτιού. Το απογευματάκι αργά, κάποιος νέος αριθμός την καλούσε κι όταν απάντησε άκουσε τον Αλέξανδρο στην άλλη άκρη της γραμμής:
-Τι θα έλεγες να πάμε για ένα ποτάκι αργότερα; Σκέφτηκα οτι σήμερα είναι Σάββατο και είπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία.
-Ποια ευκαιρία;
-Οτι αύριο δε δουλεύεις κι έτσι θα μπορούσαμε να περάσουμε όσες ώρες θέλουμε τριγυρνώντας στα μπαράκια της πόλης! είπε εκείνος χαριτολογώντας.
-Αχ, βρε Αλέξανδρε, βλέπω έχεις όρεξη. Τότε επέτρεψέ μου να τελειώσω κάτι δουλειές που κάνω και όταν θα ετοιμάζομαι θα ξαναεπικοινωνήσω. Μπορείς αν θέλεις να σκεφτείς ως τότε τις λεπτομέρειες τις εξόδου.
-Ωραία. θα περάσω να σε πάρω αργότερα, λοιπόν.
Η Άννα έκλεισε το τηλέφωνο με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο. Δεν είχε και τρομερή διάθεση για έξοδο, αφού άλλωστε και το προηγούμενο βράδυ είχε βγει με τις φίλες της. Όμως, ήξερε πως εφόσον θα έβγαινε με τον Αλέξανδρο ήταν εγγύηση πως θα περνούσε τη νύχτα γελώντας. Κι έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε λίγο αργότερα να ετοιμάζεται κι εκείνος πέρασε να την πάρει. Μόνο που αντί να την περιμένει στο αυτοκίνητο, της χτύπησε την πόρτα.
Εκείνη, ντυμένη με ένα κολλητό φόρεμα και μαύρες γόβες, ανοίγει και προκαλεί στον Αλέξανδρο ένα μίνι εγκεφαλικό, το οποίο είναι πρόδηλο. Κρατάει στο χέρι του ένα μπουκάλι και με χαμόγελο την περιεργάζεται απο πάνω ως κάτω, πριν καταφέρει να της πει "δείχνεις υπέροχη!". Μετά την ευχαριστία της ο Αλέξανδρος της προσφέρει το μπουκάλι λέγοντας:
-Είχα αυτό το κρασί στο σπίτι απο καιρό και καθώς συζητήσαμε για την κοινή μας αγάπη στα καλά κρασιά, θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου.
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Θέλεις να ξεκινήσουμε με αυτό; του είπε με μυστήριο ύφος.
-Η αλήθεια είναι οτι το σκεφτόμουν, αλλά τώρα που σε είδα, θέλω να βγούμε έξω πρώτα, να διασκεδάσουμε.
Κι έφυγαν...
-Ναι, βέβαια, κι αναρωτιέμαι πως και δεν τον είχα γνωρίσει τόσο καιρό. Είναι πολύ συναρπαστικός, με χιούμορ.
-Ωπ, τσιμπήθηκες; την πειράζει η Ελένη.
-Αν είχα τσιμπηθεί βρε Ελενάκι, θα είχαμε ξαναβρεθεί έκτοτε. Εμείς ούτε που έχουμε μιλήσει.
-Α, να, κατά φωνή, λέει και σηκώνει το κινητό της που χτύπησε. Γεια σου Αλέξανδρε, λέει, τελείωσα με τις δουλειές μου και είμαι με την Άννα για καφέ. Θα μας βρεις στο σπίτι της, λοιπόν, σε περιμένουμε, ξέρεις που είναι;
Σε λίγα λεπτά, η Άννα ανοίγει την πόρτα και βλέπει τον Αλέξανδρο να της προσφέρει ένα κουτί με γλυκά.
-Βρε Αλέξανδρε, δεν ήταν ανάγκη να μας παχύνεις! του είπε γελώντας.
-Ε, πως, πρώτη φορά στο σπίτι σου...
-Α, δεν είχες ξαναέρθει; απόρησε η Ελένη.
-Όχι, απλώς την είχα φέρει μέχρι την πόρτα, χαμογέλασε ο Αλέξανδρος.
Καθώς έπιναν τον καφέ, τα αστεία πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Ιστορίες, πειράγματα και το μεσημέρι δεν άργησε να έρθει. O Αλέξανδρος έφυγε με την Ελένη και η Άννα ξεκίνησε τις δουλειές του σπιτιού. Το απογευματάκι αργά, κάποιος νέος αριθμός την καλούσε κι όταν απάντησε άκουσε τον Αλέξανδρο στην άλλη άκρη της γραμμής:
-Τι θα έλεγες να πάμε για ένα ποτάκι αργότερα; Σκέφτηκα οτι σήμερα είναι Σάββατο και είπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία.
-Ποια ευκαιρία;
-Οτι αύριο δε δουλεύεις κι έτσι θα μπορούσαμε να περάσουμε όσες ώρες θέλουμε τριγυρνώντας στα μπαράκια της πόλης! είπε εκείνος χαριτολογώντας.
-Αχ, βρε Αλέξανδρε, βλέπω έχεις όρεξη. Τότε επέτρεψέ μου να τελειώσω κάτι δουλειές που κάνω και όταν θα ετοιμάζομαι θα ξαναεπικοινωνήσω. Μπορείς αν θέλεις να σκεφτείς ως τότε τις λεπτομέρειες τις εξόδου.
-Ωραία. θα περάσω να σε πάρω αργότερα, λοιπόν.
Η Άννα έκλεισε το τηλέφωνο με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο. Δεν είχε και τρομερή διάθεση για έξοδο, αφού άλλωστε και το προηγούμενο βράδυ είχε βγει με τις φίλες της. Όμως, ήξερε πως εφόσον θα έβγαινε με τον Αλέξανδρο ήταν εγγύηση πως θα περνούσε τη νύχτα γελώντας. Κι έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε λίγο αργότερα να ετοιμάζεται κι εκείνος πέρασε να την πάρει. Μόνο που αντί να την περιμένει στο αυτοκίνητο, της χτύπησε την πόρτα.
Εκείνη, ντυμένη με ένα κολλητό φόρεμα και μαύρες γόβες, ανοίγει και προκαλεί στον Αλέξανδρο ένα μίνι εγκεφαλικό, το οποίο είναι πρόδηλο. Κρατάει στο χέρι του ένα μπουκάλι και με χαμόγελο την περιεργάζεται απο πάνω ως κάτω, πριν καταφέρει να της πει "δείχνεις υπέροχη!". Μετά την ευχαριστία της ο Αλέξανδρος της προσφέρει το μπουκάλι λέγοντας:
-Είχα αυτό το κρασί στο σπίτι απο καιρό και καθώς συζητήσαμε για την κοινή μας αγάπη στα καλά κρασιά, θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου.
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Θέλεις να ξεκινήσουμε με αυτό; του είπε με μυστήριο ύφος.
-Η αλήθεια είναι οτι το σκεφτόμουν, αλλά τώρα που σε είδα, θέλω να βγούμε έξω πρώτα, να διασκεδάσουμε.
Κι έφυγαν...
2 comments:
όλοι κρασί της πάνε?
Ελα ντε και το έψαχνα χθες.
Post a Comment
Your opinion is...?