Η αλλαγή κι ο φοίνικας

Χρειάστηκε να μιλήσω με κάποιο άτομο για τον εαυτό μου. Έπρεπε να κάνω μια ενδοσκόπηση και να αναμοχλεύσω χρόνια περασμένα. Και τότε κατάλαβα.

Έχω αλλάξει. Εκτός απο εμφανισιακά, που ευτυχώς για το γούστο και το ντύσιμό μου μπορώ να πω "ήταν μια φάση και πέρασε", έχει αλλάξει το "είναι" μου. Είμαι πιο σταθερή. Αντέχω περισσότερο και είμαι καλύτερα προσανατολισμένη στα "θέλω" μου. Εξερευνω, βεβαίως κι εξερευνώ (σε ξένη χώρα είμαι άλλωστε), αλλά βλέπω σιγά σιγά που ανήκω και τι είμαι ικανή να κάνω.

Είμαι ένας απίστευτος άνθρωπος με τρομερές δυνατότητες. Ήμουν για χρόνια τυφλή και ανίκανη να καταλάβω τις ικανότητές μου. Κρατούσα ένα μαστίγιο και μονάχα με τιμωρούσα για πράγματα που ήταν αδύνατο να έχω ήδη κάνει. Ήθελα να έχω γνώσεις και το περιβάλλον ενός ανθρώπου που κατά βάση το πετυχαίνει σε τελείως διαφορετική ηλικία (χωρίς το νούμερο αυτό καθ'αυτό να παίζει ρόλο, οπότε μπορεί να ονομαστεί και "διαφορετική φάση").

Έχω σταματήσει τελείως να γκρινιάζω για τους εξωτερικούς παράγοντες και κυνηγάω να φτιάξω τις συνθήκες μου όσο το δυνατόν γίνεται να είναι καλύτερες. Τόσο, έτσι ώστε να ικανοποιούμαι. Μου λέω αρκετά "μπράβο" απο καιρό σε καιρό. Βλέπω αλλαγές, βλέπω dedication (οι ελληνικές λέξεις "αφιέρωση" και "αφοσίωση" δε με καλύπτουν σε αυτό που θέλω να εξηγήσω) και βλέπω ανθρώπους που με τη δική τους πείρα προσπαθούν όχι μόνο να με καθοδηγήσουν αλλά και να με βοηθήσουν με συμβουλές και γνωριμίες.

Αν καμιά φορά κοιτάζω παρελθόντες μήνες, τότε ντρέπομαι. Ντρέπομαι και θλίβομαι για καταστάσεις που πέρασα, για ψυχή που έδωσα σε λάθος στιγμές (όχι ανθρώπους) και που δεν επικεντρώθηκα εκεί που θα κέρδιζα κάτι. Το παρελθόν δεν αλλάζει και δε θα μοιρολατρήσω γι αυτό. Ό, τι πέρασα ήταν χρήσιμο.

Χρήσιμο έτσι ώστε να φτάσω σε ένα τέρμα, να περάσω σε τέλμα και τελικά σαν τον φοίνικα να αναγεννηθώ απο τις ίδιες μου τις στάχτες, οι οποίες παραλίγο να μου κοστίσουν τη ζωή.
Ναι, προσπάθησα να πεθάνω. Ναι, ξέρω πολύ καλά γιατί το έκανα. Ναι, θυμάμαι τα πάντα, αλλά όχι, δε θα ήθελα να τα σκέφτομαι συχνά, με ενοχλεί.

Το σημαντικό είναι οτι επιτέλους, βλέπω τον ήλιο μπροστά μου. Και βλέπω οτι έχω εφόδια και δυνατότητες να απολαύσω τις ακτίνες του.

Οι δρόμοι δεν είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα σαφώς. Θέλει σκληρή δουλειά ακόμα κι αν δε φαίνεται ο ιδρώτας που χύνεται ή ακόμα ακόμα κι αν δεν χύνεται καν ιδρώτας. Κι επίσης, κάθετί έχει κι ένα τίμημα. Αλλά στη ζωή χρειάζεται να επιλέξουμε τις δυσκολίες εκείνες που θα μας παρέχουν ένα τέτοιο βαθμό δυσκολίας, που όταν τελικά το ξεπεράσουμε, να είμαστε πολύ καλύτεροι απο πριν.

Κι όπως είπα σε ένα φίλο μου πρόσφατα... Η ζωή θέλει δυσκολίες γιατί αλλιώς είναι βαρετή και δεν υπάρχει προσωπική εξέλιξη.  Χρειάζεται να έχει προκλήσεις.... Προκλήσεις που ακόμα κι αν σε γονατίσουν και τα παρατήσεις, θα ασχοληθείς με κάτι άλλο στο μεταξύ και θα προσπαθήσεις ξανα στο μέλλον. Κι όταν ασχοληθείς τη δεύτερη φορά, θα ξεπεράσεις το εμπόδιο και θα πεις στον εαυτό σου "κοίτα να δεις... τελικά το έκανα!". Και τότε θα ξέρεις οτι έχει κάνει level-up.
Διότι η ζωή αποτελείται απο επίπεδα.

Κάποια λίγα πράγματα στη ζωή μου υπήρξαν τόσο εμφανώς μπροστά μου, που τα αγνοούσα γιατί έψαχνα για κάτι άλλο. Τώρα που σταμάτησα να ψάχνω, κοίταξα μέσα μου και βρήκα πράγματα που δεν υπολόγιζα ποτέ όταν αναλογιζόμουν "τι θέλω;" και "απο τι αποτελούμαι;".  70% νερό λένε οι επιστήμονες...

Δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή για το κλείσιμο. Είμαι καλά, καληνύχτα σας, έχω διάβασμα αύριο και μια αρκετά γεμάτη μέρα στη δουλειά την Τρίτη! Και χαίρομαι και για τα δύο. Φιλούρες.

Η φωτογραφία bonus πριν απο μια έξοδο με καλή, ποιοτική παρέα τελείως διαφορετικής ηλικίας!

By the way, αυτό είναι το νέο μου σπίτι!