Μάτια που δε βλέπονται...λησμονιούνται τελικά;

   Η λαική σοφία λέει πως "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Τότε εγώ γιατί δεν ξέχασα εκείνο το κορίτσι;

   Τι πάει να πει γρήγορα; Πόσο κρατάει ο χρόνος και πόσο αντέχουν οι αναμνήσεις; Τι μπορούμε να κάνουμε μέσα σε ένα χρόνο και τι πρέπει να αφήσουμε πίσω ή να βγάλουμε απο το νου μας; Διαγράφονται οι αναμνήσεις ή μονάχα θάβονται;
   Αν σε μισούσα, θα ήταν ευκολότερο; Ή θα μου άνοιγαν περισσότερες πληγές;

   Ξέρεις, ούτε εκείνο το ψηλό αγόρι κατάφερα να βγάλω απο το νου πια. Δε μιλάω γι αυτό, δεν το σκέφτομαι και δε με απασχολεί, όμως το μυαλό θυμάται. Και για να πω την αλήθεια, θυμάται και το σώμα, καθώς μέτρησα αμέτρητες φορές χαραγματιές επάνω του.


   Ζένια, σε ευχαριστώ από την καρδιά μου για τις τελευταίες μέρες. Μου έχεις στείλει άθελά σου εκτός απο τη σκέψη σου, κι ένα κομμάτι της καρδιάς σου, που κρατάω κοντά στο δικό μου. Βλέπεις, Ζένια μου, μπορεί εγώ να ήμουν πάντα λίγο πιο μπροστά σε κάποιες σκέψεις, αλλά στις πράξεις πάντα βιαζόμουν. Βιαζόμουν για να μάθω, γιατί ένιωθα να είμαι πίσω. Κι έτσι κομματιάστηκα αρκετές φορές. Μαθαίνω τώρα, πως η καρδιά κομματιάζεται και δε μπορώ να τη συναρμολογήσω όσα κομμάτια σου κι αν μου δώσεις. Σοφία μόνο μπορώ να χρησιμοποιήσω για ασπίδα. Εκείνη τη σοφία που μου άπλωνες, μα φάνηκα αλλαζονική και εγωίστρια, υποθέτωντας οτι τα ξέρω όλα. Είμαστε εν τέλη αντίθετες ή μονάχα διαφορετικές;

   Θα μάθω Ζένια μου, ξανά. Δε χάθηκε ο κόσμος. Εσύ η ίδια υπήρξες και υπάρχεις ένα ανεξάντλητο βιβλίο γνώσεων, ίσως σχολείο ολόκληρο, αφού ένα βιβλίο δεν αρκεί για να καλύψει όλες εκείνες τις πτυχές που έχουμε αγγίξει μαζί.

   "Το άπειρο...", αυτό μας μένει.

   Κι ο μικρός πρίγκιπας θα μεγαλώσει, δε θα παραμείνει για πάντα παιδί, καθώς πρέπει να γίνει βασιλιάς. Αρκεί να του μείνει έκταση να έχει για βασίλειο. Κι ο πήτερ παν; Για πάντα παιδί. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι μεγάλοι πληγώνουν και πληγώνονται. Είχα πάντα μια αποστροφή και για τους δύο, αλλά σεβόμουν το δικό σου γούστο. Η αποστροφή μου ήταν μάλλον ζήλεια, που αυτοί μπορούν, ενώ εγώ όχι. Τους ξεπέρασες κι εσύ τώρα θαρρώ. Θα τους κρατήσεις παραμύθια για τα δικά σου (υιοθετημένα) παιδιά. Να μην ξεχάσεις μόνο να τους μεταφέρεις ξανά πίσω στην πραγματικότητα. Να μη ζουν σε ένα παραμύθι και συγκρουστούν απότομα στον τοίχο της πραγματικότητας. Γιατί εσύ μετά σα μάνα, θα πονάς περισσότερο. Πιστεύω...

Λειβαδίτης...
Από τους αγαπημένους σου αν δεν κάνω λάθος. Αναφέρει τη συγχώρεση που πολλοί πιστεύουν είναι το κλειδί για μια ήσυχη συνείδηση. Και ξέρεις, εγώ έχω έναν απεριόριστο αριθμό συγχωρέσεων προς το ίδιο άτομο. Είναι αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι αν αξίζει και τι.

Αλλά ξέρεις που έκανα λάθος;
Στο κομμάτι που αφορά τη συγχώρεση του ίδιου μου του εαυτού. Κι υπήρξε μια χρονική στιγμή που το κατάφερα, με συγχώρεσα, είδα φως και συνέχισα τη ζωή μου πιο ανάλαφρη. Αλλά έχουμε επαναλάβει άπειρες φορές οτι η ζωή θέλει μάχες και πως όσο κι αν τη λατρεύεις, αυτή η σταθερότητα αγάπη μου δεν υπάρχει. Κι έτσι, υπάρχουν τώρα άλλα πράγματα για τα οποία πρέπει να με συγχωρέσω, και θα υπάρξουν κι άλλα. Σαν την εξομολόγηση και την άφεση αμαρτιών περίπου. Ή το καθάρισμα του υπολογιστή απο ιούς. Χρειάζεται να το κάνεις τακτικά.


Θα επανέλθω,
Άννα Μαρία