Μια κουβέντα μου.

Τελικά εσύ ήσουν αυτός που δεν ήξερε τι ήθελε! Ή που δεν τολμούσε να ξεστομίσει οτι ήθελε το βόλεμα...
Εγώ, βλέπεις, κυνήγησα τα όνειρά μου - Κάτι που απο σένα λείπει... Γιατί προτιμάς να πίνεις τις μπύρες σου τα βράδια, δίχως να σκέφτεσαι το μετά ή το "εμείς". Πάντα ο εαυτούλης σου και το μεγάλο σου "εγώ".

Συγνώμη όμως, δεν ήθελα να ζήσω έτσι. Κοιτάζω την εξέλιξή μου, καθώς πιστεύω ακράδαντα πως τίποτα δεν είναι απίθανο. Ενώ εσύ διαλαλούσες (όχι μόνο σε μένα...) οτι "δεν είσαι παιχνιδάκι μου", παράλληλα έπαιζες εμένα και τη δική μου ζωή ως παιχνίδι στα δικά σου χέρια.

Επίσης είχες άδικο. Οι άνθρωποι δε βολεύονται λόγω ηλικίας, αλλά λόγω μαλακίας.

Και δεν κερδίζεις ποτέ, αν δεν ρισκάρεις. Κι αν δεν ρισκάρεις, μένεις πίσω, με τα λίγα.
Δεν είναι δικό μου πρόβλημα πλέον.

Η ζωή θα τα φέρει έτσι, ώστε κάποια στιγμή θα βρεθούμε και πάλι. Και τότε θα γελάσω στη μούρη σου! Γιατί;

Επειδή: "Γύρισες αλλά - Νίκος Βέρτης" .

Τα φιλάκια μου και τσάο!