Subscribe:

Saturday, June 30, 2018

το ταξίδι μου - επανάληψη ποστ

Βρήκα την ΠΡΩΤΗ ιστορία που έγραψα ποτέ και ήταν η αιτία κι αφορμή να δημιουργήσω το πρώτο μου μπλογκ. Αντιγράφω όπως βρέθηκε στα έγκατα του σκληρού δίσκου, με τη μορφή που ανέβηκε στο μπλογκ περί τον ενάμιση χρόνο αργόετερα, οπότε αν θέλετε να το διαβάσετε, καλή τύχη! (δεν ξέρω γιατί άφηνα τόσα κενά!)

βραδάκι...στέκομαι στην αποβάθρα και κοιτώ τα πλοία που έρχονται και φευγουν. φορτώνουν και ξεφορτώνουν.
άνθρωποι που πάνε και άλλοι που ερχονται. βαλιτσες, αυτοκινητα, αλλες αποσκευες, φωνές και αναστάτωση. παιδιά με τις μανάδες να τις κρατούν σφιχτά από το χέρι τρομαγμένα... φασαρία και ο ήχος από το αγκυροβόλι των πλοιων. μεγάλα πλοία. εμπορικα, επιβατικα,τανκερ, κρουαζιεροπλοια, φορτηγα και τα containers να πηγαινοέρχονται και να γεμίζουν η να αδειάζουν.

παρακολουθώ την κίνηση του νερού από την προβλητα. κύματα σχηματίζονται από τα απόνερα των πλοίων που φευγουν. φευγουν...που πάνε; διάφοροι προορισμοί.
κι εγώ; τι γυρεύω εκεί;
κοιτώ και σκεφτομαι. " θελω να φύγω" λέω μέσα μου. "μά που να πάω;", η φωνή όσο περνά η ώρα γίνεται πιο δυνατή. σκέψεις στο μυαλό μου τριγυριζουν. αδειες σκεψεις,αναμνησεις.
η φωνη μεσα μου γινεται κραυγη και αναγκη για ελευθερωση.
ελευθερια από ποιον;απο τον εαυτο μου. κι εγω; χαμενη.
λεξεις στο μυαλο μου τριγυριζουν.καποιες διχως νοημα,αλλες διχως λογο.
"παρ τε με μαζι σας" αναλογιζομαι. ενα δακρυ κυλαει στα μάτια και ο πονος κανει την καρδια μου να χτυπα σε γρηγορο ρυθμο.
οσο η κραυγη δυναμωνει,φτανει στα χειλη μου και η καρδια μου κοντευει να σπασει.
το ματι μου πεφτει σε ενα αγκυροβολημενο καραβι,απο τα μεγαλα επιβατικα.η λατρεια μου για τα πλοια με ωθει να ανεβω.δε με νοιαζει ο προορισμος,να φυγω θελω αλλωστε."ΝΑ ΦΥΓΩ!".

πηγαινω να κοψω ειδιτηριο και με ρωτα η κοπελα για ποιον προορισμο.δειχνω το πλοιο λεγοντας με λαχταρα "θελω αυτο το πλοιο!οπου κι αν πηγαινει.σας παρακαλω! δεν είναι αναγκη να μου  πειτε που παει".δε μου ειπε.ισως με περασε για παρανοικη.ισως για ανθρωπο που εχει ως χομπι τα ταξιδια στο αγνωστο. ισως καταλαβε οτι απλά υποφερω.

με το εισιτηριο στο χερι,χωρις αποσκευες και χρηματα,επιβιβαζομαι.δεν εχω δει προορισμο.δεν κοιτω το εισιτηριο που μολις εχει κοπει στην εισοδο.το βαζω βιαστικα στην τσεπη του  τζιν.
το καραβι ξεκινα το μακρι ταξιδι του σε μιση ωρα.κοσμος επιβιβαζεται.αναμεσα σ αυτους κι εγω.
"βρηκα τη σωτηρια μου",μονολογω σιγανα.αλλα ποια σωτηρια; ο κοσμος παντου είναι ιδιος. κι αν δε τα καταφερω; θα εχω εστω προσπαθησει.
μια καινουρια αρχη θα ξεκινησει σε ενα αλλο τοπο.δεν ξερω που.δεν εχω προσεξει τον προορισμο.και δεν με νοιαζει!
η καρδια κοντευει να σπασει μεχρι να βγω στο καταστρωμα.
ανεβαινω,ενω συλλαμβανω τον κοσμο να με κοιτα περιεργα.φαινεται φταιει που δεν εχω αποσκευες.δε δειχνω κακομοιρη.
το ταξιδι μοιαζει πολυ μακρινω από οσο μπορω να κρινω από τις αποσκευες.γι αυτο και με κοιτουν.μακρυ ταξιδι διχως πραγμα.
ολοι κρατουν πολλα μπαγκαζια και διαφορα αντικειμενα που πεφτουν στα μάτια μου φευγαλεα.δε με νοιαζουν οι αλλοι αυτη τη στιγμη."ΚΑΝΕΙΣ".βρισκομαι στο καταστρωμα.αγναντευω το πελαγος στα ανοιχτα. ο δρόμος για την ελευθερία μου βρίσκεται μπροστά μου. περνά η ώρα. ο χρόνος κυλά σαν νερό. απομένουν 10 λεπτά για να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη ότι είμαι ελευθερη.ριχνω το κινητό με χαρά στο νερο,να πάει στον πάτο της θάλασσας.
από τις σκέψεις με βγάζει μια φωνή που απευθύνεται σε μενα."μα ποιος ειναι;ποιος με διακόπτει από αυτή τη χαρά;"

γυρνώ το βλέμμα μου.ειναι ΑΥΤΟΣ.αυτος που είναι τα πάντα για μενα.τα μάτια του ικετεύουν να μεινω,ενω απλά ρωταει "που μ αφήνεις;". τον αγαπαω,μα δεν μπορώ να μεινω.η φωνή ουρλιαζει πλεον μεσα μου και η καρδια μου εχει μουδιασει από τους χτυπους.οπως και ολο μου το σωμα. κλεινω τα μάτια κι ευχομαι να εξαφανιστει.
οταν ομως τα ανοιγω,αυτος είναι ακομα εκει.στεκεται. τον αγκαλιαζω και τον παρακαλω να φυγει.με σφιγγει με τροπο που μου λεει  πως με θελει διπλα του αλλα πως θα κανει αυτο που θελω εγω.ΕΓΩ.ποια ειμαι εγω;

γυρνω την πλατη μου να τον προτρεψω να φυγει.ακουω τα βηματα του.απομακρυνεται. στρεφω το βλεμμα μου σ αυτον καθως χανεται στις σκαλες. κατι με σπρωχνει να τον ακολουθησω.μα δε θελω.τα ποδια μου παραμενουν καθηλωμενα.μια αλλη φωνη μεσα μου του φωναζει "στασου",ομως τα χειλη μου δεν ανοιγουν.
η πρωτη ανακοινωση οτι σαλπαρουμε,πεφτει.χαρα,θλιψη,πονος και οργη με πλημμριζει.μισω τον εαυτο μου που φευγει και τον αφηνει.ομως η αναγκη είναι τεραστια.

μα το πλοιο σφυριζει.εχουμε ξεκινησει.αυτος στεκεται στην αποβαθρα γεματος θλιψη και τα χειλη του μου λενε αντιο,διχως να βγει φωνη.δεν κανω τιποτα.δεν χαιρετω.απλα κοιταω,θλιμμενη.
"Σαγαπω" φωναζει και βαζω τα κλαμματα.

"ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ" φωναζω σε ολους."ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ!".ενας ναυτης προσπαθει να μου εξηγησει ματαια πως αυτο δε γινεται και πως εχουμε ξεκινησει πια. του ζηταω μια λεμβο για να επιστρεψω."αυτο είναι αδυνατον" μου λεει κατηγορηματικα. Θελω να πεσω στο νερό, να κολυμπησω ως αυτόν. Κι ενώ δειχνω ετοιμη,ενας άλλος ναυτης με τραβα.μου ζητα ευγενικα να ηρεμησω και μου δινει ένα χαπι.ηρεμηστικο; τι να το κανω το ηρεμηστικο; Με βαζει μεσα και καθομαι σε μια γωνια.μου ζητα να μην το ξανα προσπαθησω και του επιβεβαιωνω ότι ειμαι ενταξει και πως δε θα ξανασυμβει.πετω το χαπι. Δε με βοηθα αυτή τη στιγμη.

το ταξιδι μου ξεκιναει.

2 ωρες τωρα κλαιω σιγανα σε μια γωνια του πλοιου.
περαστικοι επιβατες με κοιτουν με συμπονοια και οικτο.δε θελω οικτο ομως.να γυρισω μονο."στο δικο μου λιμανι,να γυρισω",λεω κλαιγοντας. καποιος διπλα μου με ρωτα αν τον αγαπω.στριβω το κεφαλι και τον ρωτω που πηγαινουμε.χαμογελαει."μακρια" μου λεει,"στη Ροδο". σε 24 ωρες θα ειμαστε εκει.το ξερω.το εχω ξανακανει το δρομολογιο Θεσσαλονικη-Ροδο .μα δε θελω να παω εκει.

κοιτω τον κυριο στα μάτια και του λεω με δυνατη φωνη "ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!".
"δε θα υποφερεις για πολυ.απολαυσε το ταξιδι σου,σε λιγο φτανουμε στον πρωτο προορισμο.",λεει και μου κλεινει το ματι.
εννοει οτι θα κατεβω."ΘΑ ΚΑΤΕΒΩ!",λεω και μου απαντα με νευμα κανοντας με να σωπασω. δεν ξερω ποιο νησι ειναι.και δεν εχει σημασια.ξερω οτι το πλοιο αυτο,στη διαδρομη αυτη,κανει στασεις.και θα κατεβω.η καρδια,επανερχεται σε γρηγορους χτυπους. οσο εκλαιγα ειχαν πεσει.

ο κυριος με χαιδευει στο κεφαλι,χαμογελωντας συμπονετικα. τον κοιτω και τον ευχαριστω,σφιγγωντας του το χερι.
δεν είναι πολυ μεγαλυτερος από μενα,βεβαια. ενα παλικαρι ειναι.γυρω στα 28. με κοιτα με χαρά πλεον.εχει παρακολουθησει τη σκηνη από την αρχη. 2 ωρες με κοιτουσε και προσπαθουσε να μου μιλησει.αλλα επρεπεπε πρωτα να βγει το βαρος από μεσα μου.


πρωτος ηχος από τη μηχανη του πλοιου.προσπαθει να δεσει.ξανα ευχαριστω το παλικαρι,που δεν ξερω ποιος είναι και τρεχω να κατεβω. ο κοσμος παραμεριζει.την ξερουν αυτη την τρελη που τρεχει εξαλλα. μια κυρια μου λεει καλη τυχη χαμογελαστα,ενω μπαινει μεσα στο εστιατοριο του πλοιου. μια αλλη κοπελα μου λεει να προσεχω γιατι ετσι οπως ετρεχα,θα επεφτα στις σκαλες.
καποιος με ρωτα αν θελω βοηθεια."οχι! ειμαι καλα".ειμαι; θα ειμαι οταν γυρισω.ποτε ομως;...

εχω βγει από το πλοιο και κινδυνευω να χτυπηθω από τα εξερχομενα,απο το πλοιο,αυτοκινητα. μου σφυριζουν αυτοι που ρυθμιζουν την κυκλοφορια.δε δινω σημασια.γυρνω στο πλοιο και το κοιτω,μολις φτανω σε ασφαλες σημειο.ειναι ο κυριος και μερικοι αλλοι στο καταστρωμα ου με κοιτουν.τους βλεπω.κανω ενα νευμα χαιρετισμου με το χερι.και ευχαριστω.να τους πω οτι χαρηκα για τη γνωριμια; ποια γνωριμια;...


μαθαινω ποιο πλοιο επιστρεφει στην μαμα πατριδα.στη σαλονικη. μου λενε οτι σαλπαρει σε 5 λεπτα και μου δειχνουν ενα εξισου μεγαλο πλοιο.βαζω ολη μου τη δυναμη και τρεχω.η εισοδος για τους επιβατες εχει κλεισει.χωνομαι στην εισοδο για τα αμαξια.τα χερια μου εχουν μουδιασει.η αδρεναλινη μου στα υψη.θα με δει κανεις; που θα κρυφτω στον ελεγχο; στις τουαλετες.

μα που είναι αυτες οι τουαλετες πια;εχω μεινει στο γκαραζ για  περιπου 3 τεταρτα μετα την ασκοπη αναζητηση της τουαλετας.δε με ενοχλει κανεις.ειναι καποιος μα δε ζητα εισιτηριο.ειμαι τυχερη.ξερει πως μπηκα αθραια.το εχει καταλαβει πια.ενω καθομαι πισω από ενα αυτοκινητο,με πλησιαζει και μου λεει με συνομωτικο υφος να ανεβω."δεν εχω εισιτηριο",αποκρινομαι."δεν πειραζει" απαντα εκεινος και χαμογελαει."πλεον εισαι στο πλοιο" μου ειπε.

χμμ,ναι.το εχω ξαναδει το εργο με τον ελεγχο υπερ-αρκετες φορες.μα τι διαφορα θα εχει αν ανεβω;...νιωθω εξαντλημενη από ολα αυτα.τελικα πηγαινω σε μια αλλη γωνια τουκαραβιου.βρισκομαι εκει γιατι είναι ησυχα.καποια κοπελα καθεται απεναντι.
απασχολημενη με τον φορητο πολογιστη της.σηκωνομαι και πλησιαζω διακριτικα.της ζητω να με ξυπνησει οταν φτασουμε στο λιμανι της σαλονικης.δεχεται με ηρεμια.

αποκοιμιεμαι στη γωνια μου.η ωρα περασε ετσι.

με ξυπνα η ευγενικη κοπελα,ενω κρατα τις αποσκευες της μαζεμενες.την ευχαριστω και πεταγομαι εξω από το πλοιο.διψαω. και πειναω.μα η διψα είναι εντονοτερη. από μια βρυση σε ενα παρκο δροσιζω τα χειλη μου.δεν ξερω αν το νερο είναι ποσιμο.εγω το ηπια παντως.νιωθω να εχω βιωσει την εξαθλιωση σε ολο μου το κουρασμενο κορμι."εγω η γκρινιαρα με το παραμικρο εκανα ολα αυτα",σκεφτομαιμα δεν θελω να ξαποστασω.να παω Σ' ΕΚΕΙΝΟΝ θελω.

η αποσταση είναι πολυ μεγαλη.το λιμανι είναι στα δυτικα ενω πρεπει να παω στο σπιτι του στα ανατολικα. "ΠΡΕΠΕΙ  να παω".και γρηγορα,μαλιστα.τρεχω.οσο μπορω τρεχω.μα ποσο να τρεξω; δεν εχω δυναμεις.μα η σκεψη του με κρατα. μετα από μια ωρα ειμαι εκει.

στεκομαι λαχανιασμενη και κοιτω το σπιτι του.θελω να ανεβω,μα οι δυναμεις μου με εγκαταλειπουν.τι χαζη! ετρεχα οση περισσοτερη ωρα μπορουσα. ρεμω από την κουραση.τρεμω και σβηνω...χανεται ο κοσμος γυρω."Μα ΣΤΑΣΟΥ!απεναντι είναι αυτος",συλλογιεμαι.δεν πεφτω.με τις λιγοστες δυναμεις προχωραω.τρεκλιζω πλεον.

με κρατα στα χερια του πολυ σφιχτα.φαινομαι ταλαιπωρημενη.δεν προλαβαινω να του εξηγησω τι εγινε.λιποθυμω.νιωθω να πεθαινω αργα.ομως με κρατα αυτος.ειμαι εκει.μαζι του.ειμαι πισω.μαζι με την μεγαλυτερη αγαπη της ζωης μου.

δεν ξερω ποση ωρα μετα,ξυπνω στο σπιτι του.στο κρεβατι του.ενας γιατρος είναι από πανω μου."εξαντληση",λεει."θελει ξεκουραση.κατι εκανε τον τελευταιο καιρο που την κουρασε".
αχ,γιατρε και να ξερες τι περασα σημερα!οχι τον τελευταιο καιρο.μονο σημερα.

αποχωρει ο γιατρος από το σκηνικο και ερχεται εκεινος παλι μου."που ησουν;",ρωτα με μια μικρη πικρα.
"δεν εχει σημασια.γυρισα πια."
"ευτυχως!" λεει και χαμογελα γεματος ευτυχια.

με παιρνει αγκαλια,μου δίνει ενα φιλι από εκεινα που λατρευω,στο μετωπο και κοιμομαστε ετσι.

και η ζωή συνεχίζεται…




0 comments:

Post a Comment

Your opinion is...?