Turn it upside down

When it doesn't come your way, just turn it upside down and you might see that it matched since the beginning.


Hi everyone who reads this (yes I m looking at you, one person),

I'm going through a phase of "create opportunities" & "find yourself" a little bit-not that I ever lost it (speaking of recently). I practice mindfulness, trying to reach a yogi's peace of mind. Yes, I am again looking at all of those who were nagging I think a lot. I do, but finally I can control it on a primitive level. But primitive derives from the Latin primitivus, which means the first, the beginning of something.

Hence, that's the beginning of a new era ( my thirties!?) , a better "me" (notice I didn't write "new"-i finally made peace with myself!). I feel my brain has expanded to fit all the new things I am learning. Those include languages, finance related to work, observations about myself, information relevant to others and... Martial arts!

Dafuck!?

Well, guess who joined the gym? Ah no, not me.

The other ME!! And as always I don't speak as of after my first training,but rather after I made my mind friends with the idea that I will "build a body" (Greek phrase). Nope, I am not into bodybuilding, but I am into transforming the extra kilos I gained (whoops never mentioned it) to something similar I was as a teenager.

Disclaimer: my teenagehood is unknown when started but is known that finished around a year ago (yay I am an adult! Oh shit!)

So I am not speaking about any smoking hot body (have I ever even had it?) , but rather than a body in a better shape than this of a jello. Lol!


I don't feel like sharing many details of the martial arts I started practicing, as I feel a tad sensitive about it now (not to attract the evil eye -greek prejudices). But if the upcoming appointment makes sense and further progress, I ll post again.


For now, I ll cover myself with some sweet and sour memories, along with those bastard bitter ones and I ll go to bed, because as an adult I need to attend to my office.


And regarding the bitter memories, I have a line for that one person that will never read my blog again : "you are a bastard!!" (It had to be said at some point even if years have passed!)


My life is amazing guys.

That.

It had also to be said.



Thank you and kind regards,
Anna Maria ....
Accounts receivable analyst

Lol

💘

The time goes by

Flashback in summer of 2017

The time is slowly approaching... We 'll spend Christmas in Greece! It's been 3 years since.

Currently my mother with my god-mother is visiting and i m simultaneously sick- hell yeah- but I ain't dying.

We have started German lessons with Sudeep and I am looking forward to finally speaking. Let's see when it happens. My Italian is in very very slow progress as I don t actively use them, only with a colleague once in a blue moon.

Speaking about job, it is going well, however it is super busy and the targets are getting tougher. But work will always be work.

Other than that, I have more or less stopped writing, because there's no inspiration and I feel like my life is a little bit stagnant... No targets for my life, no further learning (German is kind of a necessity for our jobs) and no hobbies...

I am bored of the life in Prague. It's always the same things and technically nothing special. People here are like robots as I have mentioned many times and in my work, I am unable to meet more people, because my team consists of us 3! (lol)

At least I have recovered normally from the surgery I had in August, while i realized a friend of mine, was not a real one - oh what a surprise! People who don t stay near you on your difficulties, are not real friends. But hey, it is not the first time I am doing such mistake. Maybe it is about time I removed everyone from my life? Hell yeah!

That's all for now i guess.

Ps. I have put on a lot of weight. Damn.

Και να είσαι καλά

"Αυτή είναι καριερίστρια".

Είχες δίκιο δάσκαλε.

Γενική ανασκόπιση, ειδικά ανθρώπων.

Λένε οτι στον ύπνο μας βλέπουμε ανθρώπους που έχουμε "πετύχει" στην πραγματικότητα: κομπράρσοι ταινιών, άνθρωποι που προσπερνούμε στο δρόμο, γείτονες που δεν παρατηρούμε.. Γνωστές μορφές, καθώς ο εγκέφαλος δε μπορεί να "φανταστεί" μια μορφή που δεν εχει δει κατα τη διάρκεια του ύπνου (ατεκμηρίωτο γιατί δεν θυμάμαι που το διαβασα μετά απο τόσα χρόνια).

Επίσης λένε οτι βλέπεις άτομα και καταστάσεις που συνέβησαν το τελευταίο εξάμηνο. Α, πα πα. Και πόσες φορές δεν το έχω καταρρίψει αυτό άλλωστε ήδη;

Ε, να που καταρρίφθηκε άλλη μία το περασμένο βράδυ. Κλασική σκηνή με στοιχεία κωμικά! Καλά πάμε, η ασθένειά μας θεραπεύεται και μπράβο! 

Αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι πως δε σταματούμε να βλέπουμε διάφορα άτομα ακόμα και αν δεν είναι παρόντα στη ζωή μας πλέον (έστω κι αν είναι εν ζωή, και καλά να είναι (;) ) . 

 

Τραγουδάκι από το Διονύση Μακρή : Όγδοη νύχτα  (έχει ωραίο στίχο).

Μι άλλη παρατήρηση που θέλω να βάλω στο ηλεκτρονικό χαρτί είναι πως, εγώ τουλάχιστον, δε μπορώ να ξεχάσω - με την έννοια της διαγραφής της μνήμης- άτομα που έχω γνωρίσει. Συν των τρελών καταστάσεων.

Δεν έχω βρεθεί ποτέ με κάποιον που θα με ρωτήσει "με θυμάσαι;" και θα είμαι αρνητική. Αν συμβεί αυτό, θα αρρωστήσω να μάθω απο που τον ξέρω. Ε, τι να κάνουμε τώρα...

Και μιας και οτι θυμάμαι χαίρομαι, θυμήθηκα που όταν μετακομίσαμε στο σπίτι μας στη Θέρμη, κάπου τον πρώτο χρόνο, κάποιος π@π@ρ@ς με έπαιρνε με απόκρυψη για πολύ καιρό και έπαιζε μουσική. Τα κλασικά εγώ "ναι, ναι" και "ποιος είναι;" και μετά το κενό. Μπιπ, μπιπ...

Αλλά να, τώρα όλα αυτά είναι παρελθόν, γιατί μεγαλώνεις, δουλεύεις, αλλάζεις αριθμό- όχι πολύ σημαντικό (sic), μετακομίζεις και βρίσκεσαι σ΄ένα ξενέρωτο εξωτερικό που το μόνο φλέρτινγκ που ξέρουν είναι να τσιμπάνε γκόμενες απο το φεισμπουκ και το τίντερ. Σιχτιρ.

Αντε βρε, εις στον επόμενο π@π@ρ@ τώρα!

Και για πες...

Κι αφού ξεπεράσεις έναν άνθρωπο, πόσο καιρό χρειάζεσαι για να τον ξεχάσεις κιόλας;

Η νύχτα είναι μοιραία- Εξομολογήσεις

- Πού εξαφανίστηκες; τη ρωτά.
- Κλασικά, δουλειά και έτσι, του απαντά αδιάφορα.
- Τι κάνεις το απόγευμα; Πάμε για καφέ;
- Όχι μωρέ, θα τελειώσω αργά.
- Εντάξει, αύριο τότε, λέει κατηγορηματικά.
- Ε, κι αύριο προβλέπεται το ίδιο.
- Ρε Άννα, τι συμβαίνει; με αποφεύγεις;
- Όχι, όχι, ελά, τσέκαρα το πρόγραμμα μόλις, πάμε για ποτάκι το βράδυ αντι για καφέ; Να προλάβω και με τη δουλειά, λέει προσπαθώντας να το σώσει.
- Ε, αν είναι έτσι, να περάσω κατά τις 9;
- Τέλεια, λέει και κλείνουν το τηλέφωνο.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχει ιδιαίτερα πολύ δουλειά, αλλά για κάποιο λόγο θέλησε να τον αποφύγει. Οπότε, λίγο πριν σχολάσει, ζητάει απο τη Σοφία να βρεθούν. Κι έτσι γίνεται.

Η πρώτη ερώτηση της Σοφίας έρχεται να χτυπήσει φλέβα:
- Τι έγινε εκείνο το βράδυ με τον Αλκιβιάδη μετά το καραόκε;
Η Άννα την κοιτάζει για λίγο και της λέει σύντομα "με πήγε σπίτι".
-Ναι, και μετά;
Η Άννα δείχνει συνοφρυωμένη, μα εν ολίγης της εξηγεί όλη την ιστορία.

-Α τον μπάσταρδο! αναφωνεί η Σοφία την ώρα που ανάβει ένα τσιγάρο απο της Άννας.
- Καλά, απο πότε καπνίζεις; ρωτά η φίλη της.
- Δεν καπνίζω αλλά με αυτά που ακούω ήθελα ένα. Κι αναρωτιέμαι εσύ πως και δεν κάνεις ναργιλέ όλη μέρα!
-Στάσου, υπάρχει και κάτι ακόμα.
-Κάνατε σεξ συμφιλίωσης!; αναφωνεί με ανυπομονησία η Σοφία.
-Όχι, δεν έχει να κάνει με τον Αλκιβιάδη.
-Α, λέει ξερά με απογοήτευση η Σοφία. Τότε;
- Με πήρε ο Αλέξανδρος και είναι να βρεθούμε μέτα.
-Ωχ, ρε, τον ξέχασα τελείως αυτόν! Ωραίο ατομάκι, έχει τη φάση του. Και δείχνει να ενδιαφέρεται.
-Ναι, ενδιαφέρεται και σκαλίζει γενικά.
-Α... ναι, δεν του έχεις πει τι έχει παίξει με τον Αλκιβιάδη, ε; Μήπως να του πεις;
-Αυτό σκέφτομαι αλλά δε θέλω να τον ταράξω κιόλας. Επείδή ήταν και οι δύο εκεί, εκείνο το βράδυ.
-Καλά, βγες μαζί του και βλέπεις πως θα έρθουν τα πράγματα.


Στο μεταξύ, κάπου μέσα στην ίδια πόλη, έχει βρεθεί κι ο Αλκιβιάδης με τον Άκη για μπύρες. Αφού έχουν μιλήσει για άσχετα θέματα, ο Άκης μπαίνει στο ψητό:
- Το βράδυ στο καραόκε γιατί μαλακίστηκες;
- Τι εννοείς, ρωτά δήθεν αδιάφορα ο άλλος.
- Την παράξενη συμπεριφορά σου με το ζευγάρι σου στο καραόκε εννοώ ρε βλαμμένε. Απέφυγες την Άννα. Έχει συμβει κάτι που έχω χάσει; Της έχεις ξαναμιλήσει;
-Όχι, λέει κοφτά.


Ακολουθεί σιωπή για μερικά λεπτά κι ο Αλκιβιάδης συνεχίζει:
- Την πήγα σπίτι της.
-Μόνο;
-Ανέβηκα και πάνω.
-Ε, άρα μιλήσατε.
-Μόνος μου ανέβηκα.
Ο Άκης τον κοιτάζει με απορία:
-Δηλαδή;
-Δε μιλήσαμε σε όλο το δρόμο, κι απλά ανέβηκα με το ζόρι πάνω.
-Με ποια λογική;
- 'Ηθελα να μιλήσουμε, να  ξεκαθαρίσουμε, αλλά φαινόταν εχθρική.
- Τι την ενόχλησε;
-Ε και το οτι ανέβηκα πάνω, δεν ήταν ακριβώς ευπρόσδεκτο.
-Τότε γιατί επέμεινες ρε φίλε;
-Για να ξεκαθαριστεί επιτέλους η κατάσταση! λέει αγανακτισμένος.
-Ποια κατάσταση; Τη θες ή όχι; Της το έχεις δείξει ή περιμένεις να το μαντέψει;
-Ρε, εσύ ίσως ξέρεις, αποκλίνει ο Αλκιβιάδης. Ποιος είναι αυτός ο Αλέξανδρος;
-Να τα πάλι. Δεν ξέρω ρε φίλε, γιατί δεν τη ρωτάς;
-Έλα ντε, γιατί κόλλησα ; Δεν ξέρω ρε μαλάκα. Πάντως με έδιωξε.
-Δύσκολα τότε...
-Ναι, δύσκολα. Αλλά στο μεταξύ δεν ξέρω τι έχει παιχτεί. Ίσως είναι καλύτερα να το αφήσω.
-Νομίζω πως αυτό θα ήταν το καλύτερο. Παίζει δεν παίζει Αλέξανδρος ή οποιοσδήποτε, αν σε ήθελε, λογικά θα ήσουν ακόμα εκεί, λέει και σκάει ένα μειδίαμα με υπονοούμενο.

Και η κουβέντα αλλάζει....

Αλλη μια φορα θα το πω

Εσυ εκει στην Αθηνα, καπου σε εκεινον τον ζωδιακο αστερισμο...

Μου λειπεις ρε γαμω το. 

Μόνο εμένα θα θυμάσαι

Ο Πανταζής το λέει ωραία "είμαι μέσα στο μυαλό σου". Και το μυαλό όπως ξέρουμε, δημιουργεί σενάρια και καταστάσεις. Κι αυτά τα δύο είναι πιθανόν να εμφανιστούν στα όνειρα ενός ατόμου με μεγάλη φαντασία, όπως εγώ.


Ε, ναι, λοιπόν. Ακόμα ένα παράξενο όνειρο συνόδεψε τον ύπνο μου το βράδυ. Απο εκείνα τα μυστήρια, τα ανεξήγητα και τα αναπάντεχα. Όχι, δεν είχε να κάνει με κάποιον παλιό μου έρωτα ακριβώς, αλλά μια παλιά σχέση και μια καψούρα. Και να διευκρινήσω, πως μιλάω για δύο διαφορετικά άτομα. Έτσι, γιατί έτσι έτυχε λοιπόν.

Το άτομο της σχέσης, όσο παράξενο κι αν είναι, έχει μια κάποια επαφή μαζί μου. Έχουμε βρεθεί μερικές φορές και ξεκάθαρα δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας. Έχει παραμείνει μονάχα μια δική μου απορία, που βρίσκεται ερμητικά κλειστή μέσα μου (οκ, την εχω εκφράσει και σε 2 άτομα μωρέ). Και είναι πολύ πιο αναμενόμενο να βρεθεί στα όνειρά μου, λόγω της επαφής. Και για να είμαι ειλικρινής, ναι, έχει ξανατύχει (σαφώς και πάλι σε παράλογο πλαίσιο, εντελώς κωμικοτραγικό).

Το άτομο της παλιάς καψούρας, βρίσκεται κάπου, κάποια χιλιόμετρα μακριά και τα ίχνη του δεν έχουν χαθεί, αλλά σίγουρα τα έχει καλύψει το χιόνι και η πολυκαιρία. Ωστόσο, αναλύοντας τους λόγους που έκανε την εμφάνισή του στο όνειρο, πρέπει να ομολογήσω οτι η επερχόμενη επίσκεψή μου στην Ελλάδα και σε συγκεκριμένη πόλη, πρέπει να έχει παίξει το ρόλο της.

Κλείνω τα εισιτήρια, λοιπόν, για μια ψιλοτουρνέ και χάνομαι στις σκέψεις του παλιού καιρού και των φοιτητικών καταστάσεων. Ατομα που γνώρισα, που λάτρεψα, που εκτίμησα, αντιπάθησα, σπατάλησα το χρόνο μου, αλλά και όλα αυτα τα μαγευτικά μέρη που είδα, μύρισα και άγγιξα, παρέα με διάφορα απο αυτά τα άτομα. Αλλού με τρένο, με μηχανή, με ποδήλατο, με λεωφόρειο ή τα πόδια. Αλλού με ήλιο κι αλλού με βροχή. Με μαγιό ή σκουφιά. Με γεμάτη καρδιά και άδειο πορτοφόλι. Ενίοτε με μισή καρδιά ή αγωνία. Συνήθως φουλ στην αγωνία και τη στενοχώρια. Για κάποια αγάπη, κάποιο άγνωστο μέλλον και ποιος ξέρει τι άλλο χωρούσα μέσα σε μερικά εκατοστά εγκεφάλου.


Και τώρα αυτός ο εγκέφαλος αποφάσισε γυρω στις 5 το πρωί (πανω κάτω) να δημιουργήσει μια σουρεαλιστική κατάσταση με εκείνον τον παλιό γνώριμο να με παρακαλάει και σχεδόν να κλαίει. Γιατί; Επειδή εκείνος, ενώ παντρεύτηκε και προχώρησε, δεν ήθελε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Αυτά είναι που μ'αρέσουν...

Παλιέ μου γνώριμε, λοιπόν, κρατώ τις πραγματικές αναμνήσεις που έχω φυλαγμένες απο σένα και νομίζω θα τα πούμε σε κάποιο μου όνειρο ξανά, ίσως σύντομα.

Να είσαι καλά.

Το τραγουδι της ημέρας

Pretend

Whenever you don't fit in the harsh reality, pretend you are someone else. Eventually if you do it well and enough, it will be an integrated part of you. Fake it till you make it. 

Song of the week

Μαραβέγια, εγώ; Ε,ναι. 

First surgery

Hello there! How have you all been? Well, I have been admitted to the hospital on 11th of August and I stayed there for a full week! The reason ? My appendix decided one day, while I was eating, that it would give me terrible stomachache - or so I thought. So, I went home, took some extra pills for the pain (I had already been taking by doc's prescription, as i was experiencing some burning sensation the week prior) and waited. Well, I went again to the doc's next morning, showed the pills, had a quick check up and was sent home. It was Friday, whatever... Saturday comes, the pain remains. Sunday I start getting fever and feeling low-er.
Hospital here I come, because I didn t want to go on Monday and give a "cold" to my colleagues. Little did I know, they kept me there and on Monday I was operated. I was freaking out and the only fact to calm me down, was that I was staying in the army's hospital. Aren't those supposed to have the best doctors? Correct - or that s what I believe. In any case it worked. I was supposed to stay till Thursday, but I was experiencing some unexpected issues, so they kept me till Sunday when I was released.
Now, I am on a specific diet till I recover and I am not supposed to do any physical exercise till the end of September. Well, anyways I was not a big fan of it... 

Μάνος

Καθημερινά ζούμε με τις επιλογές μας. Κακές και καλές, πρόσφατες και παλιές, μεγάλες και μικρές....

Μα δυστυχώς αδυνατούμε να κατανοήσουμε τον αντίκτυπο που θα έχουν τα πάντα μελλοντικά.


Με λένε Άννα κι έχασα τον αδερφό μου περίπου πριν από έξι χρόνια. Η επιλογή μου στην υπόθεση αυτή δεν ήταν η ζωή του, μα η σχέση μας όσο ήταν εν ζωή. Και δυστυχώς, δεν ήταν ιδιαίτερα καλή τους μήνες πριν φύγει. Μετανιώνω κάθε φορά που τον θυμάμαι εκείνον τον θεωρητικά μεγάλο τσακωμό... Που ούτε καν θυμάμαι καθαρά το λόγο. Θυμάμαι να του φωνάζω και να μου φωναζει και μετά για μήνες το κενό... Τη ζωή του, τη ζωή μου. Ώσπου η πρώτη κόπηκε απότομα. Δεν υπήρξε καν η ευκαιρία για μια κουβέντα.

Γαμημενο προαίσθημα, ήρθες αργά. Ήμουν ήδη μες το τραίνο για Βόλο. Δε θα του έλεγα αντίο μα ίσως μια κουβέντα παραπάνω.


Και τώρα απλά μου λείπει...

Ο σωσίας

Ήρθες εχθές πάλι να με επισκεφθείς στα όνειρά μου. Εκεί όπου μπορούμε σαν άνθρωποι να μιλάμε, δίχως τσακωμούς και φωνές. Εκεί όπου η αλήθεια είναι όλη δική μου και την πλάθω εγώ όπως θέλω.

Εκεί, όπου δε σε κοιτάζω πλέον βασανιστικά.

Μονάχα που αυτή τη φορά, είχα ερωτημάτικα. Εκεί που λέω οτι έχω αδειάσει τα συρτάρια της ψυχής μου όλα απο σένα, εκεί.. εκεί ξαφνικά θα βρω έναν κόκκο σκόνης μοναδικό να σε θυμίζει. Γιατί όλα στη ζωή και στα μέσα μας συνδέονται.

Ήρθες αυτή τη φορά να μου προσάψεις ευθύνες που σε άφησα κι έκανες τις ζωές μας μπουρδέλο. Ήρθες να δεις αν προχώρησα και να μου πεις για σένα, όπως έκανες πάντοτε. Μα κάπου μπλέχτηκες, ξεχάστηκες.... Πήρε άλλη τροπή η επίσκεψή σου κι εγώ δε σε σταμάτησα. Και τότε έμεινα με την απορία. Τι γίναμε; Τι είμαστε;





Δεν ψάχνω πια απαντήσεις, καθώς χωρίς να το θέλω εμφανίζεσαι μπροστά μου με αυτές. Έχω βαρεθεί τόσο να σε αποφεύγω που έχω πλέον μάθει να ζω μαζί σου. Εμφανίζεται βλέπεις ο σωσίας σου αραιά και που να μου θυμίζει πως πρέπει να προσποιούμαι.

Δεν ξέρω, δε βλέπω, δεν ακούω και δε θέλω να μαθαίνω...



Κάπου κάπου πανικοβάλλομαι. Κι αν τα όνειρα είναι απλά μια προετοιμασία της στιγμής που θα βρεθούμε; Και που θα είμαστε τότε; Πώς;


Μειδιάζω.
Βλέπεις, δεν ψάχνω πλέον τα γιατί, καθώς έχω μεγαλώσει και μυαλό έχω βάλει.
Ξέρω πλέον με σιγουριά οτι τα γιατί θα εμφανιστούν όταν και αν πρέπει.


Τίποτα δεν είναι το ίδιο, μα...
Όλα βαίνουν καλώς!

Η νύχτα είναι μοιραία- Αν...

Βρείτε το προηγούμενο κομμάτι εδώ: Η νύχτα είναι μοιραία - ποτέ δε μιλήσαμε


 Τη φιλά με πάθος.

   "Τσαφ. Η κουραση έχει επιτρέψει στο αλκοόλ να ενεργήσει σε εντονοτερο βαθμό κι έτσι κι εκεινη παραδίδεται, αφού ξυπνούν προσφατες αναμνήσεις.

   Εκεί όπως την έχει κολλημένη στον τοίχο, την πιάνει από τους γοφούς και τη σηκωνει με αποτέλεσμα να της ανοίξει τα ποδια και στιγμιαία να σφηνωθεί ανάμεσα στα μπούτια της. Εκεινη αφήνει ένα ελαφρύ βογκητο. Νιώθει τον ανδρισμο του να ξεδιπλώνεται μέσα στο παντελόνι.  Δε σταματούν να φιλιούνται παθιασμένα, εχουν ήδη αρχίσει τα σημάδια. Βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της, παραμερίζει το εσώρουχο και χαϊδεύοντας την, λαμβάνει το πράσινο φως για να την τραβήξει παραδίπλα, στον καναπέ.

   Ορμά πάνω της βγάζοντας κομμάτια του ρουχισμού του και ξεκουμπώνοντας της το φόρεμα. Τα ρούχα έχουν απομακρυνθεί εν συντομία. Τώρα μπορεί να απολαύσει το γυμνό της κορμί, με τις ελάχιστες ατέλειες.
   Κοιτάζει το στήθος της και απλώνει το χέρι του να το άγγιξει, ενώ της δίνει παθιασμένα φιλιά στο λαιμό. Συνεχίζει κανοντας μαλαξεις με το χέρι του στις ρώγες της και δίνοντας της φιλιά κατεβαίνει ώσπου το παίρνει στο στόμα του... Της γλύφει τη ρωγα κι εκείνη αφήνει απαλές κραυγες ευχαρίστησης. Είναι υγρή καθώς περιμένει πώς από στιγμή σε στιγμή θα λάβει την ικανοποίηση της παλινδρόμησης. Μα αυτή η στιγμή φαίνεται να αργεί.
   Κι όσο αργεί τόσο εκείνη τρελαίνεται. Νιώθει τον ανδρισμό του να τρίβει την κλειτορίδα της  και βογκαει στο αφτί του ενώ το δαγκώνει. Τότε εκείνος οδηγείται στο μουνί της, μα δεν το σπρώχνει. Εκείνη σπαρταρα για λίγο και μπηγει τα νύχια της στην πλάτη του. Το νιώθει να την ανοίγει, να τη γεύεται ελαφρά μα να μην την παίρνει ακόμα.
   Και αμέσως μετά, γίνονται και πάλι ένα... Όπως γίνονταν παλιά."

   Η Άννα χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβει τι συμβαίνει και να τον σπρώξει μακριά. Τον κοιτάζει κατάματα και τον χαστουκίζει. Τον σπρώχνει βίαια και παραλληλα τον βρίζει ενώ εκείνος αντιστέκεται.

- Σε παρακαλώ, εξαφανίσου!
- Άφησε με να σου μιλήσω, την παρακαλά.
- Σε άφησα να με ακολουθήσεις ως το σπίτι, ώστε να μου μιλήσεις αλλα δεν έβγαλες λέξη. Game over, φύγε τώρα.

Κι ενώ μόλις τον έχει απομακρύνει, εκεινος την ξανά σπρώχνει στον τοίχο.

- Μα καλά, τόσο πολύ με μισείς;
- δε σε μισώ, απλά δεν έχω τιποτα να πω με έναν εισβολέα, του απαντά κοιτώντας τον στα μάτια.
- πρακτικά δεν είσεβαλα στο σπίτι σου, μου άνοιξες.
- εισέβαλες όμως στη ζωή μου και...
- και;...
-και μου την έκανες άνω κάτω, τι άλλο θέλεις τώρα;

Την κοιτάζει και κάτι πάει να της πει, μα τελικά αλλάζει γνώμη. Και κάπως έτσι, αναστατωμένος, φεύγει.


Εκείνη θα περάσει το υπόλοιπο της νύχτας σωριασμένη στον καναπέ, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, προσπαθώντας να ηρεμίσει και να διώξει τις σκέψεις που την πλυμμηρίζουν.

Οι μέρες παιρνούν και η Άννα δεν επικοινωνεί με κάνενα απο τα παιδιά της παρέας. Ωστόσω, ένα τηλεφώνημα του Αλέξανδρου ίσως να αλλάξει λίγο την κατάσταση.

Η ευτυχία δε μου ταιριάζει - κουίκ απντέιτ

- Πώς πήγε;
- Πήγε.  Ξέρεις γιατί δε μπορώ να χαρώ, όμως;
- Γιατί ρε φίλε, τι συνέβη;
- Η ευτυχία δεν είναι για μένα, δε μπορώ να αφεθώ. Φοβάμαι οτι θα σπάσει το κρύσταλλο γύρω μου.
- Γιατί έτσι;
- Γιατί έχω δουλέψει τον εαυτό μου έτσι ώστε να έχει ένα καβούκι και να κρύβεται. Αν αυτό το καβούκι σπάσει, θα είμαι εκτεθειμένη. Ξανά. Και δε θέλω να γυρίσω πίσω...
- Μη φοβάσαι, αυτή τη φορά έχεις εμένα.






---------------------------------------------------------------------------

προς αναγνώστες: Έχω χαθεί εδώ και κανένα δίμηνο θαρρώ. Προέκυψε μια ανακατωσούρα στα προσωπικά μου και στη δουλειά μου, υπάρχουν κάποιες επερχόμενες αλλαγές, μια γ@μημένη εφορία (χαρτούρα) και επίσης έκανα ένα διβδόμαδο ταξίδι στην πόλη που μεγάλωσα.

 Στο μεταξύ, απο updates, έχω σταματήσει τα ιταλικά - λονγκ μπρεικ;? κι ίσως ξεκινήσω κάποιο μεταπτυχιακό μέσα στο 2020 ( δεν το βλέπω για Οκτώβριο με αυτά και με κείνα). Γατιά και σκυλιά έχουν ολα υιοθετηθεί και ίσως αύριο ρίξω μια επίσκεψη στο δευτερο γάτο που είχαμε για ουέλνες τσεκ και καφέ (με τη μάνα του ρε, οχι το γάτο). Μου λείπει η Λαίδη Πρου ρε γαμώ το...
Άραγε να ζει; Ξέρει... κανείς (ποδηλατά, εσένα λέω) ;


Υπάρχει μικρή περίπτωση στο επόμενο τρίμηνο να επανέλθω με νεότερα- βόμβα. Αν δεν πάει η κατάσταση όπως ονειρεύομαι (δε θα πάει, όνειρο είναι λέμε) τότε θα επανέλθω... με κάτι ξερω γω.

αυτά, πάω για κοκτέιλς.

Thoughts and song of the current period

"Tell me, who, who will understand ME and take MY desires into consideration.
Who will include ME into their dreams..."

Eventually it proves to be pointless to get adapted to other people's needs, because when the time comes, they won't do the same for you. I used to know and maybe follow that, but I ignored it for a while. And now i m just contemplating how wrong i was.

I should stop treating people according to how I 'd like them to treat me in a similar situation. They won't guess and they won't even care to ask for my input.

Whatever... The song it for those people:

few words

Sometimes I am stuck in "nowhere". That comes from being a bit here and a bit there. But my main problem in life, is not that i have no clue what to do with my life. That's long time ago figured out.

The problem that always existed, is that I cannot stop the time. Neither my weight nor my clothes or even my job.



Times flies, looking at the photos I can clearly lose the sense of year. Ha, anyways I never paid attention to those minor details. But today I was really wondering "was that 2 or 3 years ago?". So, it hit me.



It seems to me now that I cannot accept / face the vast and sudden changes in my life. Such as the the "adulthood" and the responsibilities that came with it. Don't get me wrong, I have never had any issue with dealing with responsibilities. Actually, this is exactly what made me mature fast (thanks for the conversation today friend). But my theory is being true: the more you grow up the harder the difficulty of life's settings.


 And as a foreigner in this country where i currently live in, any kind of change affects almost all aspects of my (everyday) life. Job, house, friends, pet, transportation, habbits, hobby.... And sometimes they are just too many to be taken care of. That's all.



 Wherever you are, I wish you could have had a glass of whiskey with me right now. I don t communicate with you, because the gap is so big and i don't have the sternght now to make it up to you. But mentally, you never left my side. Even if that s a matter of laughter.



 Good night, and please don't speed on your way home. Those machines are killers...

Δρακοπούλου

Για όσα Χριστούγεννα, Πάσχα και ότι γιορτές δεν περάσαμε μαζί... Να ξέρεις, ανέκαθεν ήξερα που είσαι, απλώς επέλεγα να το αγνοήσω.

Αφιερωμένη η Δρακοπούλου για σένα, για εκείνο το βράδυ στα μπουζούκια που είχαμε περάσει κι όλες εκείνες τις τεκίλες που ήθεελς να με κεράσεις...

Where...

Now, I know.

Experience means to be able to foresee and predict particual things for the future. And now I accept that I have to fall twice on the same fault in order to learn.

No matter how much it can hurt, it 's a part of the process.

It will be ok.

It must be ok....


Song- "Where is all that you promised me?"

Advice

Don' take yourself, or even life, so seriously...

Things never go the way you imagined them. For one's imagination can reach unbearable limits of fancyness, politeness and "well-going". Like going to another person's reality, thinking you ll find gold, but instead you only find misery.

"It's gonna pass... like everything has had".

Plan your own life, as a single unit, rarely allowing decimals.
Go out, have fun.

Εξαιρετικότατα αφιερωμένο στις νύχτες σου

Όταν βρίσκεις αναπάντητες κλήσεις, θέλω να σκέφτεσαι κάθε φορά, πως ίσως και να σου τηλεφώνησα. Ίσως...

Για να μπορείς να νιώθεις οτι τελικά δεν έφυγα ποτέ απο εκεί. Και μου υπόσχομαι εμένα, οτι όλα θα γίνουν και πάλι όπως ήταν. Κάποια στιγμή...

Ψάχνω τόσο καιρό, να βρω αυτό το κονέξιο που είχαμε κάνει εμεις οι δύο. Τις κλήσεις τις νυχτερινές και τις τσάρκες σε άγνωστα μέρη. Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση, σε κείνη την πλατεία τη γνωστή. Αυτό το μπλε, με κυνηγά ακόμα. Άραγε βαστάς ψυχολογικά, ή θα χρειαζόσουν μια ξεγυρισμένη κουβέντα με ποτό και τσιγάρο; Μα ναι, δεν κάπνιζες ποτέ σου.


Κι αν ακόμα περνάς απο δω, ξέρεις πολύ καλά, οτι αυτή η γαμημένη άγνωστη κλήση, ήταν δική μου. Μία για το γαμώτο και μία για το "ίσως".

Πήρα να δω τι κάνεις, να σου πω ενα γεια. Κι ίσως μετά να έκλεινα.
Τη ζωή σου εσύ, τη ζωή μου εγώ. Πολλά εχουν αλλάξει, πολλά έχουν μείνει ίδια.

Είσαι @ρχ*δι, αλλά εγώ σου εύχομαι να περνάτε καλά εκεί. Όποιοι δύο κι αν έχετε απομείνει πια.
Κι σου εύχομαι να έχεις ακόμα κάτι να με θυμίζει. Κι ας είναι μόνο τα Χριστούγεννα.

Πούλα με- Πυξ Λαξ

Quick update

As I had a few people questioning my absence from this space, I thought of making up by writing a few lines. Also, to keep a touch with what belongs to me (the blog).

Well, the previous weeks I have been busy with my mom's visit -still here- as I have to translate to her every little thing and give her toor guides around the city. Her behaviour made me realize that I gotta go travelling as long as I am young, as later on in my life I won't have the same stamina (though she is fine for her age).

Also, I have taken a course about mentorship and coaching and I super enthousiastic about it. Maybe enthousiastic is not even enough to express my feelings about realizing life better. I am learning patience and how to work more towards my far-fetched goals. I can dare saying that I am approaching more and more what my life purpose is.

Simultaneously, on Saturday we started forstering another dog with Sudeep and I am super excited as this dog is smaller, cuddlier and generally easier to be taken care of! Her name is Betty.

Along with all these, I am studying/ focusing on my Italian, having conversations with Italian people, or trying at work and I also read/ listen more books about self development, psychology and coaching. So it is as it sounds: time-consuming!

Hence, I have left aside other projects or the focus on my blog (not that I have ever wanted to promote it actively) as I have other priorities currently.

Hope i ll see you soon!

Όλα είναι σκέψη / all is thoughts

English translation follows.

Ζούμε μέσα στο μυαλό μας. Όλα είναι εκεί. Οποιαδήποτε σκέψη μπορεί να κρατήσει κάτι ζωντανό. Οι σκέψεις μας ευθύνονται για όλα τα συναισθήματα που νιώθουμε και συνεπώς εξωτερικεύουμε. Χωρίς τη σκέψη, δε θα υπήρχε συναίσθημα, μα δε θα υπήρχε και πρόοδος. Όμως χωρίς τη σκέψη δε θα υπήρχαν και όλα τα φαντάσματα που κρατάμε ζωντανά "κοντά μας". Δεν είναι εκεί, δεν υπάρχουν. Απλώς αναβιώνουμε εμπειρίες και καταστάσεις.

We live in our mind. Everything is there. Whichever thought can keep anything alive. Our thoughts are responsible for all the emotions we feel and consequently we externalize. Without thought, there wouldn t be emotion, but there wouldn t also be progress. However, without thought there wouldn't exist all those ghost that we keep alive "near us". They are not there, they do not exist. We only relive experiences and situations. 

Yeap, damn.

Makes so much of sense.

Gem !

Case dismissed

I tried and it failed.
Multiple times.

It was that first girl I forgave and I ignored her behaviour several times, but I kept being attached with her. The excuse? "We are both young. She will grow up and she will understand."
It never happened though. However, I got some feedback from life several years after. Her, almost a prostitute, me, still attached to my morals.
Case dismissed.

Then there was this boy. His case goes on for years. My feelings kept changing according to his behaviour. "Why am I not fully accepted/ loved?" I had been wondering. And answers wouldn 't come. The excuse? " I am doing something wrong". Definitely: paying attention it is called. But time's a bitch and now even though still in contact my feelings have been stabilized- distant.
Case dismissed.

Also, there was this other girl. Her case lasted also a couple of -many- years. I was a toy to her. She was there only when she needed me. She would dictate over me and when I pointed it out, she was very surprized. The excuse? "Distance or problem of me expressing myself". Fuck these shit.
Case dismissed.

There has been another case with another boy recently, however. This lasted the least. Maybe I am learning or maybe he is paying for other peoples' bullshit. I tried to advice him, I laughed when he hurt me multiple times and I even accepted him back a couple of times. The excuse? "Different idiosyncrasy".  Oh fuck me.
Case dismissed.

Before the previous boy, there was another guy, to whom I wanted to give the whole world. And he promised he would do the same. It kept going, it became a relationship and there were plans ahead. The problem? I was planning alone. The excuse? "Not feasible/ different way of seeing the world". Bitch please, who's laughing now? I did it.
Case dismissed with a loud applause.


The conclusion is that I might be learning from  what's going on around me. However I don't stop making or even repeating the same mistakes.
But now, when the case is dismissed, there is no way of returning or even looking back.
With one exception, because all rules need an exception in order to be validated:

This other guy that spent many years next to me. We were friends. There was trust. There were ups and downs as in every single story. I had created memories, which I still cherish. But unfortunately he swapped teams/ left me over a -what I would call- silly matter. Nevermind, I still think of our memories Mister.

"Lorelei- Scorptions"

And for all the people mentioned above, since they are real people - no names mentioned though- if in any case you identify yourself in any of these lines... Bear in mind that I wish well for all of you.

But do me this favour and stay away from my life.

I got enough lessons in order to know that people are untrustworthy and that I shall be very -more- careful. I really don't need something further. Your duties are over and my feelings kinda empty.

Here: "Μαζεύω τα κομμάτια σου - Σταμάτης Γονίδης" - dedicated to me and the pieces that are left.

Soon I 'll be reborn- Once again. But this time, I won't come from zero.

Beware of people who died of somebody's poison as they can afterwards be reborn very VERY venomous themselves.

Μαζεύω τα κομμάτια σου

In short

Αν αναρωτιεσαι πού είμαι αγαπημένε αναγνώστη, να σου πω.

Έχω χαθεί πίσω από μαθήματα τάνγκο, ιταλικών και συνεχούς αυστηρής εκπαίδευσης.

Προηγήθηκαν μερικές εκδρομές και αναμένονται επισκέψεις.

Νέα υπάρχουν πολλά άλλα όχι ιδιαίτερη όρεξη για να τα γράψω.


I only want to say that when your best friend becomes your man, then there is nothing to fear...