Subscribe:

Saturday, December 29, 2012

Ένα μικρό ξέσπασμα

   Για χρόνια νόμισα οτι ήμουν άνθρωπος δίχως υπομονή. Αλλά τώρα βλέπω ότι η υπομονή μου καλά βαστάει.
   Έχω του κόσμου τα προβλήματα μέσα στο σπίτι κι έχω του κόσμου τους μ@λ@κες πάνω απο το κεφάλι μου . Μου λένε να μη δίνω σημασία και το κάνω. Αλλά για πόσο; Για πόσο να ανέχομαι τα νεύρα και την κακή διάθεση του καθενός; Φυσικά και κανείς δε θα καταλάβει πως νιώθω, τι περνάω ούτε καν τι μπορεί να θέλω.
   Είναι εύκολο να κρίνεις τον άλλο και να τον πεις "κακό","αδιάφορο","αναίσθητο" και να τον στολίσεις με πολλά άλλα αρνητικά κοσμητικά επίθετα (έστω και απο μέσα σου), αλλά είναι ακατόρθωτο να μπεις στη θέση του.
   Όσο και να φωνάξω οτι έχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου, κανείς δε θα μπει στον κόπο να με νιώσει. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί είναι φύσει αδύνατον να με καταλάβει.

   Ψυχική είναι κατά βάση η φθορά μου. Ανυπαρξία ελεύθερου χρόνου. Κι απο την άλλη, να πω οτι δεν καταλαβαίνω το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα;

   Το παίζω αναίσθητη, ρομπότ. Αλλά δεν είμαι. Κλείνω τα αφτιά μου και παίρνω μια βαθειά ανάσα κάθε που με "ρίχνουν". Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Αλλά ως πότε; Καταλαβαίνω, καλά μάλιστα.

    Εμένα να δω ποιος θα με καταλάβει. Ε και τι; Να σταματήσω να προσπαθώ; Γίνεται αυτό; Θα διαλυθούν τα πάντα. Θα σώσω τη δική μου ζωή και θα χαλάσουν χίλιες δυο απο πίσω.


   Δεν είναι ο έρωτας το παν ούτε και η καλοπέραση αν και το δεύτερο χρειάζεται.


   Θα θελα να χα μια φυσιολογική ζωή, αλλά όπως κάθε φορά έτσι και αυτή, θα συνηθίσω. Δε μπορώ να αλλάξω κάτι. Μόνο ένα θαύμα μπορεί στην ουσία. Και δεν ξέρω κατά πόσο τα πιστεύω. Τώρα δεν πιστεύω ούτε τον εαυτό μου....

Κι άλλο nail art

Είχα πει οτι θα βάλω κι άλλες φωτογραφίες απο δικές μου δημιουργίες. Παραθέτω λοιπόν:

Μαύρο γαλλικό με στρας

μόνιμο βερνίκι νυχιών με χρώματα neon και μαύρο, σε σχήμα "κορσέ"

Ακρυλικό με καλοκαιρινό χρώμα

Ακρυλικό με κόκκινο βερνίκι

Random σχέδιο, δικής μου έμπνευσης με χρώμα της Avon

Βερνίκια avon με ελεύθερο σχέδιο

το ίδιο σε ζουμ

Ακρυλικό με ιδιαίτερο γαλλικό για κοντά νυχάκια

Όλα τα παραπάνω είναι δικά μου.... Περιμένω σχόλια και προτάσεις.

Tuesday, December 25, 2012

Παλιό τραγουδάκι



Γιατί η αγάπη να μοιάζει με ουτοπία δηλαδή;

Monday, December 24, 2012

Ευχή

Εύχομαι να έρθουν καλύτερες ημέρες και το νέο έτος να μας έχει φυλαγμένες μόνο καλές εκπλήξεις. Αν και τη ζωή μας εμείς την ορίζουμε, υπάρχουν κάποια μικρά πράγματα που δεν είναι στο χέρι μας...

Sunday, December 23, 2012

Λίγες γραμμές

Με απασχολούν τώρα πια τόσα πολλά που έχω καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Πλέον δεν τα αφήνω να με επηρεάζουν πολύ. Ντάξει, απλά όχι όλα.

Επίσης, θέλω να καταγγείλω πως είμαι ανοργάνωτη σε πολλούς τομείς. Και το ειρωνικό είναι οτι σπουδάζω στον απόλυτο κλάδο της οργάνωσης: στη Βιβλιοθηκονομία! Yeah.

Έχω αλλάξει πολύ. Η χλωρίνη έχει φθείρει τα χέρια μου, αν και φοράω γάντια και είναι φορές που σκέφτομαι πως αν απολυμάνω το σπίτι παραπάνω, τότε δε θα σκοτώσω τα μικρόβια αλλά εμάς. Κατά τον Κωστή : "πιο απολύμανση, πεθαίνεις", θα έλεγε. Αλλά δεν το λέει γιατί δεν το ξέρει. Είναι στην Ξάνθη και απο την αρχή της γνωριμίας μας αναρωτιόμουν αν έχει συναίσθηση του κόσμου γύρω του. Τελικά για μένα ο Κωστής είναι απλά παιδί ακόμα. Και τον συνήθισα.

Εμένα η χλωρίνη δε με κάνει πιο "φοιτήτρια", με κάνει πιο νοικοκυρά, με την έννοια της γυναίκας. Αντιμετωπίζω τους χειρότερους μου εφιάλτες. Ίσως όχι στον απόλυτο βαθμό, αλλά έχω σοκαριστεί ήδη τόσο πολύ που αναρωτιέμαι συχνά, το τι θα ακολουθήσει.

Μου λείπει, επίσης, ο καιρός που είχα έμπνευση κι έγραφα. Κι όχι, δεν έχω μείνει στάσιμη. Ίσα που έχω ωριμάσει παραπάνω και θα περίμενα να γράφω ακόμα πιο "σοφά" κείμενα ή πιο πικάντικες και καλογραμμένες ιστορίες, αλλά όπως βλέπει καθένας σας, δε γράφω παρά μόνο την καθημερινότητά μου εδώ πέρα.

Είμαι καλά.
Δεν το βάζω κάτω, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Όταν μου αλλάζει η καθημερινότητά μου, ζορίζομαι να προσαρμοστώ. Τα θέλω, βλέπεις, όλα στη σειρά. Και μου το λέγανε , να μην τα βάζω όλα σε πρόγραμμα.

Μα εγώ είχα άλλα "θέλω" και άλλες βλέψεις για τη ζωή μου.  Κι εκεί ακριβώς την πάτησα. Ίσως να έβαλα μυαλό, ελπίζω. Προσαρμόζομαι να ζω σε μια κατάσταση στην οποία δεν ξέρεις τι ξημερώνει, αλλά παράλληλα σχεδιάζεις και εύχεσαι το καλύτερο.

Τούτο το ιστολόγιο κατέληξε στην περίοδο αυτή να αντικαθιστά σχεδόν το ημερολόγιό μου, οπότε αν δε βγάζετε άκρη είναι επειδή μπαίνετε σε προσωπικά καλντερίμια.

Καλές γιορτές, τα λέμε σύντομα.

Saturday, December 22, 2012

Νεότερα.

Με τη μαμά στο σπίτι μπορώ να είμαι λίγο πιο χαρούμενη, λίγο πιο ασφαλής και συνάμα ανασφαλής μη τυχόν συμβεί τίποτα... Μήπως δε μου την προσέξει κανένας άλλος και τρέχουμε...

Πάρ' αυτά μαθαίνω πολλά μέσα απο αυτό. Είναι ένας συνεχής αγώνας. Εγώ μεγαλώνω, ωριμάζω και οι γονείς μου ανωριμάζουν. Έχω ξαφνικά δύο παιδιά, ένα σπίτι και ένα σκασμό δουλειές. Συν τη ζωή μου. Αντέχω ακόμα όμως. Ήταν ανάσα που επέστρεψε απο το νοσοκομείο τώρα... Αλλά δε θέλω να το μνημονεύω άλλο. "Θα γίνει καλά", μου λέω.

Εκτιμήστε την υγεία και τη ζωή σας.
 Ο άνθρωπος έχει πολλές δυνατότητες. χρησιμοποιήστε τις όλες. Ας είναι αυτό το δικό μου φετινό μήνυμα για τα Χριστούγεννα.

Αηδίες, εγώ εύχομαι όλο το χρόνο.


Στέλνω τη σκέψη μου στη Ρόδο και στα διάφορα άτομα που με στηρίζουν όπως μπορούν.

Σας φιλώ.

Friday, December 21, 2012

Αμφιβολία και τίμημα.

   Πόσο κοστίζει η αγάπη να πληρώσω το τίμημα; Πότε την ξεπληρώνω; Και πώς...;

   Αμφιβολίες μα και τύψεις. Βασανίζομαι... με βασανίζεις...
γιατί;...

"Οι αποσκευές - Μάριος Φραγκούλης"

"μου 'λειψες πρόλαβα να πω και ράγισα".


Πάλι στο μυαλό μου είναι όλα ρε γαμώ το...
Άδειασα.

Thursday, December 20, 2012

Οικογενειακή θαλπωρή/ σχέσεις.

Δε θέλω να με εγκαταλείψουν πάλι. Δεν ξέρω γιατί το βάζω αυτό το "πάλι". Θεωρητικά μεγάλωσα σε οικογένεια. Πρακτικά, όμως; Πόσα προβλήματα είχαμε ή και έχουμε; Αρκετά όπως όλοι θα πεις. Και θα σου απαντήσω "ίσως" κουνώντας το κεφάλι.

Θέλω να γυρίσει η μανούλα μου, όχι γιατί άλλαξε το πρόγραμμά μου αλλά γιατί άλλαξε η ασφάλειά μου. Κανείς δε θα με νοιαστεί εδώ.

Κουβέντα να πω σε κάποιον δικό μου θέλω και τελικά καταλήγω να γίνομαι καταθετήριο νεύρων. Αλλά δεν πάει έτσι. Δεν είμαι αντικείμενο.
Και το γράφω με παράπονο πιο πολύ και όχι με θυμό ή νεύρα.

Να βγάλω την ευαίσθητη πλευρά μου θέλω. Να τους αφήσω να με δουν να κλαίω. Αλλά και τι τους νοιάζει στο κάτω- κάτω...

Κλείνομαι.
Αλλά όχι στο δωμάτιο μου. Στον εαυτό μου. Και ανοίγομαι σε ξένους. Γιατί η ντουλάπα του "είναι μου" φούσκωσε και φράκαρε.

Ούτε και στις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους ήμουν τυχερή.
Φίλες που με εγκατέλειψαν για απροσδιόριστους ή χαζούς λόγους και ένας φίλος που έφυγε στα ξένα. Αυτό το τελευταίο κάποτε πια. Το παράχωσα.

Να ξέρεις, τις φοβάμαι τις ερωτικές σχέσεις. Γιατί δένομαι, με πληγώνουν και τελικά φεύγουν. Μα εγώ επιμένω να ελπίζω, να πιστεύω. Δε γνωρίζω το γιατί. Μπορεί επειδή το έχω ανάγκη.
Άκουσα σε ένα κομμάτι που έλεγε:
"Έρωτας είναι να κλαις να πονάς, στον άλλο να δίνεις αυτά που ζητάς".


Καληνύχτα με το κομμάτι το ίδιο, κι ας μη σας αρέσει.

Tuesday, December 18, 2012

Ενδιαφέρον της ώρας.

   Eμφανίζονται άτομα στη ζωή μου λες και όντως ενδιαφέρονται για μένα. Για μια ώρα ίσως ναι. Μέχρι να απαντήσω στις κλήσεις και στα μηνύματά τους.
Σιχαμένο κινητό, σε έχω βαρεθεί!

   ΑΑΑΑΑαααχχχχ......

Sunday, December 16, 2012

Αστικοί μύθοι (& whiskey bells)

   Αστικοί μύθοι υπάρχουν πολλοί, αλλά δε θα τους γράψω τώρα. Ίσως άλλη ώρα. LOL.


Meeeeeeeeeeehhhhhhhhhhh...................



Jingle Bells,  Jingle Bells
Whiskey all the way
Oh how funny it is the ground
goes round and round today!


Whiskey day, YEY!


Saturday, December 15, 2012

Άντε και του χρόνου και κάθε μέρα!

Κάποιες στιγμές και κάποια συναισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια...
Αλλά ας προσπαθήσω να αποτυπώσω μερικές στιγμές σε τούτο το ιστολόγιο.

   Σήμερα στολίσαμε το δέντρο και τα σχετικά χριστουγεννιάτικα στολίδια στο σπίτι. Αργήσαμε, ναι, κι ίσως να μην το κάναμε καν, αν δεν περιμέναμε οτι θα βγει η μάνα απο το νοσοκομείο. Οπότε, αφού έμαθα τα ευχάριστα (αναμένουμε βασικά), έσπευσα να καλέσω δύο αρκετά κοντινούς μου φίλους για να με βοηθήσουν στο στόλισμα. Για μένα θα ήταν μια ιδιαίτερα βαρετή και κουραστική διαδικασία (μόνο αυτό μου έλειπε δηλαδή) κι έτσι μ αυτόν τον τρόπο και ξεμπέρδεψα εύκολα, μα και πέρασα υπέροχα.
   Αυτό που μου άρεσε λίγο παραπάνω απο το στόλισμα ήταν το οτι τους έβαλα κι έφαγαν -κάτι κομματάκι δύσκολο να καταφέρω με την κοπέλα!- και το οτι έφτιαξα μετά ποπ κορν και φυσικά τους άρεσαν πολύ με ΚΑΡΥ! Ναι ποπ κορν με κάρυ. Δοκίμασε πριν κρίνεις, αλλά πρόσεχε τι κάρυ θα επιλέξεις.
   Και τέλος, αυτό που λάτρεψα στο όλο event ήταν η συμπεριφορά του άλλου φίλου μου. Κουβάλησε τα πάντα, συμμάζεψε, έπλυνε πιάτα και το κυριότερο... μου άλλαξε τα φώτα! Στο δωμάτιο, φίλτατε, στο δωμάτιο...
   Εδώ και τρεις εβδομάδες ήμουν με ένα λαμπατέρ γιατί πολύ απλά μόνη δε μπορούσα να αλλάξω λάμπα και τα βράδια ο πατέρας όταν επέστρεφα, κοιμόταν. Οπότε αυτό το αγόρι ήρθε μέσα στο σπίτι ως "μάνα εξ ουρανού" -στη συγκεκριμένη περίπτωση βλέπε αδερφός/πατέρας/ξάδερφος, μην παρεξηγηθεί το θέμα. Κι εγώ έγινα ξαφνικά πολύυυυυυυυυ ευτυχισμένη. Και κάτι παραπάνω.
Ναι, για μια λάμπα κι όχι μόνο...

   Ίσως να το ανέλυα παραπάνω, αλλά είναι τέτοια η ώρα που δεν μου το επιτρέπει, οπότε σε καληνυχτώ και θα σου γράψω σύντομα.



Καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα και να έχουμε πάντα χαρές και υγεία!

Να προσέχεις.

Πρέπει να προσέχεις. Στο έχω ξανα πει μα δεν καταλαβαίνεις. Γιατί;...

Οι κίνδυνοι κρύβονται εκεί, στα πράγματα που νομίζεις οτι ελέγχεις περισσότερο απο καθετί άλλο.
Ουσιαστικά τίποτα δεν είναι under control. Αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...

Wednesday, December 12, 2012

Κράξιμο!

Θέλω να κράξω, να κράξω και να ξανακράξω.

Ο επόμενος που θα με πειράξει, θα δει το κακό μου πρόσωπο, το πολύ κακό μου πρόσωπο. Θα ελευθερώσω το δράκο απο μέσα μου και θα του ρίξω φλόγες να καεί.
Δεν αφήνω ξανά τον εαυτό μου έρμαιο σε κανενός τα χέρια...

Το δωμάτιο, ο κόσμος μου.

Έχω ένα δωμάτιο και μια ντουλάπα μαγική.

Όταν είναι ακατάστατα , είναι και η ζωή μου άνω κάτω. Το δωμάτιο είναι αυτό που βλέπει ο κόσμος. Η ντουλάπα είναι το μέσα μου.
Σε γενικές γραμμές έχω κάποια πράγματα σε συγκεκριμένες θέσεις μέσα στο δωμάτιο και άμα τα αλλάξω θέση ίσως να τα ψάχνω για ώρα. Στο τέλος, βέβαια τα βρίσκω συνήθως.

Στη ντουλάπα πάλι έχω 3 ράφια τα οποία απλά δε δέχομαι να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βάζω τις μπλούζες μου επάνω τους. Έχω συγκεκριμένους τρόπους. Όχι κατα χρώμα, δε με βολεύει καθόλου. Δε θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω πως τα βάζω, γιατί είναι εντελώς εγκεφαλικό το θέμα αυτό. Κι έχω κι άλλα 2 ράφια. Στο ένα έχω τα κασκόλ, πασμίνες, γάντια και στο άλλο ότι δε μπορώ να βάλλω κάπου αλλού. Και κάτι έγγραφα. Έτσι.
[Έχω κι άλλο φύλλο ντουλάπας, αλλά δε μας πολυενδιαφέρει τούτη τη στιγμή στην ανάλυση]
Προσφάτως, ήταν ακατάστατα τα πάντα. Μα τελείως τα πάντα μέσα στο δωμάτιο.

Την Παρασκευή, όμως, οι μπλούζες μπήκαν στη θέση τους με πολύ ατσαλάκωτο τρόπο και σε συγκεκριμένες θέσεις κι έτσι θα πρέπει να μείνουν και για τον υπόλοιπο χειμώνα, σε λογικά πλαίσια. Το ίδιο και τα συρτάρια που έχω στο άλλο φύλλο της ντουλάπας που ανέφερα πιο πριν, όπου εκεί έχω πιτζάμες και φόρμες.

Λόγω της αδιαθεσίας μου -πυρετό εννοώ βασικά- έκανα το δωμάτιο και πάλι μπάχαλο για λόγο που δε θα αναφέρω πέραν του οτι δεν είχα κουράγιο να συμμαζέψω.

Σήμερα, με έπιασε τέτοια υπερένταση, ώστε συμμάζεψα ότι είχε απομείνει εκτός ντουλάπας λόγω αδιαθεσίας -σ αυτά προσθέστε και τα πλυντήρια που έβαλα...- αλλά συμμάζεψα επίσης και το δωμάτιο. Όχι τόσο το δωμάτιο, διότι έχει πολλά ακόμα πράγματα που πρέπει να επιστρέψουν σε θέσεις μη προσιτές τέτοια ώρα [βλέπε δημοτική βιβλιοθήκη και ανακύκλωση]. Πάντως, όπως και να χει, αισθάνομαι καλύτερα, ειδικά μέσα μου. Κι όχι γιατί απλά το δωμάτιο καθαρίστηκε κατα κάποιο τρόπο, αλλά γιατί το "εγώ" μου, μέσα μου άρχισε να συγκροτείται και πάλι.


Όταν αρρωσταίνω κάνω σαν μωρό. Γκρινιάζω. Πολύ. Κι αμα μου τη βαρέσει μπορεί να κλάψω κιόλας. Επίσης, παραμιλάω και έχω παραισθήσεις όταν έχω υψηλό πυρετό. Τέλος βογκάω και ροχαλίζω απο ότι με πληροφόρησε ο νοσοκόμος μου!
Στα παραπάνω, δέσε την απουσία της μάνας μου και θεώρησέ με απλά "έμβρυο".

Ναι, θέλω προστασία, δε νομίζεις;


Ε, αυτό πέρασε. Κι ας ζαλίζομαι ακόμα, λίγο (απο την αντιβίωση θαρρώ πως είναι, άλλα όπως και να 'χει μην το πείτε παραέξω!). Οπότε κι εγώ επιστρέφω σιγά  σιγά στους κανονικούς για την εποχή ρυθμούς [τα τρεξίματα και τα άγχη λόγω μαμάς] και έτσι ανακτώ τη δύναμη που είχα πριν τον πυρετό και την αμυγδαλίτιδα.

Είναι 2:06 κι εγώ κάθομαι στο laptop και γράφω, αντί να κοιμηθώ, ενώ θα πρέπει να ξυπνήσω στις 6:00 για να πάω στη σχολή. Fuck yeah. Η αντιβίωση φταίει που προκαλεί υπερένταση. Τι , δεν πιάνει η δικαιολογία;;;
Καλά, πάω να βάλω μπρος στο πλυντήριο πιάτων τότε.....


Λέμε τα ξανά.

Tuesday, December 11, 2012

Κάποια συγγενικά "σ' αγαπώ"

Είναι συγγενής, κατά προτίμηση αρκετά μεγαλύτερος ( το φύλλο δεν παίζει κανένα ρόλο) και έρχεται κάποια στιγμή στην καθημερινότητά σου [στη ζωή και στο χώρο σου είναι έτσι κι αλλιώς συχνά πυκνά], σε κράζει, σου τα χώνει (άδικα συνήθως), σε κάνει κομμάτια γιατί σε κάνει ένα με το χώμα και στο τέλος, βγαίνοντας απο το χώρο ή απλά κλείνοντας τη "συζήτηση" [μονόλογος είναι γιατί μιλάει μόνο εκείνος κατά βάση], σου πετάει ένα "να ξέρεις σε αγαπάω".

fuck me, right???

Απο δω και στο εξής θα έρχομαι κι εγώ να σας ρημάζω την ψυχολογία φταίτε δε φταίτε, απλά γιατί μπορώ, όπως κάνετε κι εσείς.
Θα σας κοιτάζω κι εγώ με μίσος καλυμμένο πίσω απο συμπόνια και συμπαράσταση.
Θα σας γαμάω εντελώς τους ρυθμούς, ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!

και κυρίως....


ΔΕ ΘΑ ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΙ!

όπως κάνετε κι εσείς....



Και μην ξεχνιόμαστε!
Στο τέλος θα σας λέω κι εγώ με ύφος γαλήνιο, απολογητικό και συμπονετικό ότι.... σας αγαπάω!


Ναι βρε κουτά, για το καλό σας θα το κάνω κι εγώ. Αφου κι εγώ, όπως κι εσείς ξέρω καλύτερα απο τον ίδιο σας τον εαυτό.Και σας σέβομαι. Μην το ξεχνάτε αυτό. Σας σέβομαι.




Σάλτα πηδηχτείτε, λέω, καλύτερα.... 


Τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς τους ανέχεσαι. [Δεν ξέρω ποιος το είπε original, ξέρω πως η συγγενής που μου το είπε αυτό, το γύρισε πάνω της. Εύγε.]


Monday, December 10, 2012

επανέρχομαι

Είμαι κρεβατωμένη ακόμα, ναι.
και θεωρώ τούτο το ιστολόγιο ένα μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Όχι οτι μου απαντάει κανείς... Χαθήκατε αρκετοί απο εσάς.
Περνούσε απο δω ο "περαστικός" και διάβαζε. Τώρα δίχως το τσατακι δεν έχω ιδέα ποιος μπαινοβγαίνει. Σταμάτησα να ακούω κι ένα συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό - συγκυρίες απλά- και εξαφανίστηκαν κι απο κει τα μπλογκοπαρεακια.

Αλλα όχι! Μην το παίρνεις ως παράπονο αυτό. Καταγραφή γεγονότων κάνω, γιατι δεν ξέρω τι άλλο να γράψω! :Ρ

Ένα καφεδάκι θα το έπινα, αλλά ποιος κατρακυλά ξανα τις σκάλες με τέτοια ζαλούρα να ετοιμάζει γαλλικούς;... Η νοσηλεία μου τέλειωσε. Τώρα πρέπει να μαζέψω τα κομματάκια μου και να φροντίσω τον εαυτο μου. Κι όμως, είναι τόσο ωραίο να σε φροντίζουν....!!


Special thanks στον νοσοκόμο μου !
Θα γίνω καλά μωρε μέσα σε ένα διημεράκι ακόμα...


ΥΓ: θα ήθελα να είχα αλλη μία εργασία για τη σχολή...

Friday, December 7, 2012

fuck logic

τώρα που θα επρεπε να ειμαι καλά για να μπορώ να τρέχω, έχω πυρετό.
fuck logic!

αλλά απο την άλλη είναι και λογικό αφού τα δινω όλα καθημερινά, εχει πιάσει και το γερό κρύο...


ΠΟΤΕ ΘΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ;;;

Wednesday, December 5, 2012

Ζωής απολογία;

Κοιτάζω για λίγο τον εαυτό μου. Όσο μπορώ, απ' έξω.
Τι έχω κάνει ως τώρα; Τι έχω πετύχει και μέχρι που θέλω να το φτάσω;

Ναι, η καθημερινότητά μου άλλαξε. Άλλαξε κατά πολύ. Δε μπορώ να απουσιάζω πλέον τα Σαββατοκύριακα. Ούτε να κοιτάζω μόνο την πάρτη μου(αν και ποτέ δεν το έκανα εξολοκλήρου, γιατί πάντα νοιαζόμουν πολύ τους άλλους).
Πλέον δε μπορούν να με πιάνουν κρίσεις φυγής ούτε μου επιτρέπω να πανικοβάλλομαι. Απλά δε γίνεται.
Κι όχι, δε με καταπιέζω κατ' αυτό τον τρόπο. Απλώς ωριμάζω. Λίγο πιο απότομα και λίγο πιο βεβιασμένα απο κάποιους άλλους αλλά αυτό μου κλήρωσαν οι "μοίρες". Δεν το δέχομαι, δεν το απορρίπτω.
Προσπαθώ απλά να το βελτιώσω.


Εδώ είμαι.

Δεν τα παρατάω και δε θα γκρινιάξω.
Ήρθε η ώρα να δώσω πίσω οτι μου έδωσαν και κάτι παραπάνω.

Το μυαλό έχει φύγει απο τη θέση του αλλά πάντα υπάρχει χώρος για πλάκα.
Άρχισα να την εκτιμώ κατα πολύ. Δίχως αυτή θα τα είχα παίξει.


Δε θα πω οτι είναι αδικία. Κι αν το πω, τι θα αλλάξει;

Επίσης, δε μπορώ να συμπαρασταθώ, άλλωστε ποιος έχει γεννηθεί για κάτι τέτοιο;


Ζωή παράξενη, ζωή μοναδική. Δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει...

μια κουβέντα.

Χάθηκα απο τον κόσμο, μα όχι απο τον εαυτό μου.


Εσύ, όμως για μένα, έχεις σβήσει. Πνίγηκες στο πέρασμα των ημερών. Επειδή το επέλεξες;...

Wednesday, November 28, 2012

Ζητούνται αιμοπετάλια.

Ζητούνται αιμοπετάλια για ασθενή στο νοσοκομείο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης. Για λεπτομέρειες επικοινωνήστε μαζί μου.

Δε μπορώ άλλο!

Πραγματικά, ως που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δε μου αρέσει.

Απλά δε μου αρέσει.

Αλλά ποιος μου είπε οτι γίνονται πάντα όμορφα πράγματα....

Sunday, November 25, 2012

Ραγισμένα γυαλιά...

Απομακρυνθήκαμε. Κι αυτό με κάνει να θέλω να αναθεωρήσω τη φιλία μου όχι μόνο μαζί σου αλλά και γενικότερα όλες μου τις φιλίες. Με θυμάσαι ποτέ; Και γιατί;

Στα δύσκολα με άφησες; Μπα, νωρίτερα το έκανες.
Αυτή τη φορά δε θα σε κυνηγήσω εγώ όμως. Ψάξε με εσύ. Έχεις ήδη δει αν αξίζω. Και ξέρεις ποιο είναι το αντίτιμο.

Πλήρωσέ το, αλλά πιστώσεις το μαγαζί δεν (ξανά)κάνει.


Όλο λείπεις - Δέσποινα Βανδή






Υγ. Γιατί με κάνεις να έχω αμφιβολίες για σένα;

Θέλω από τον κόσμο να κρυφτώ

Ήρθε όλος ο κόσμος άνω- κάτω κι εγώ ανησυχώ για το αύριο. Η ζωή μου έχει παγώσει, δεν ξέρω τι μπορεί να ξημερώσει.

Ξαφνικά η κοπέλα που ήμουν, καλείται να αναλάβει ευθύνες ενός ολόκληρου σπιτιού και όχι μόνο. Ξαφνικά η ζωή μου αλλάζει . Κι όλο αυτό μέσα σε λίγες ώρες. Η ελπίδα παραμένει ζωντανή.

"Όλα καλά θα πάνε" μου λένε. Αλλά ξέρει κανείς το ζόρι που τραβάω; Έδινα ήδη όλο τον εαυτό μου, τώρα όμως δίνω ένα παραπάνω. Μέχρι πότε; αναρωτιέμαι...

Κάποιες στιγμές μου φαίνονται όλα μάταια. Φοβάμαι να μένω μόνη μου.
Δεν είμαι τόσο δυνατή όσο νομίζετε.

Μη με πιέζετε άλλο...

Thursday, November 22, 2012

Τα επόμενα 5 λεπτά.

Τα επόμενα πέντε λεπτά κανείς δε γνωρίζει που θα είναι και τι θα κάνει. Και δεν αναφέρομαι σε τραγικά και μοιραία γεγονότα. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι καλό. Η γνωριμία με το σύντροφο της ζωής μας θα μπορούσε να είναι ένα απο αυτά.
Όπως και να χει, αυτό το οποίο θα ήθελα να αποδώσει αυτό το κείμενο είναι να μην προγραμματίζουμε τη ζωή μας. Δεν εννοώ να τα έχουμε όλα στον αέρα. Εννοώ να μη βάζουμε τη ζωή μας σε κελιά. Κελιά δίχως εξωτερική θέα. Σε κελιά ανήλιαγα και απομονωμένα.
Η ζωή είναι τόσο όμορφη για να την χωρέσεις και να την κλείσεις κάπου , μα και συνάμα τόσο επικίνδυνη που οφείλουμε να την προσέχουμε. Είναι τόσο όμορφη για να τη χαραμίσουμε... Και μεγάλη σε όγκο, για να την καταλάβουμε. Ας ζήσουμε καλύτερα πιο απελευθερωμένα...





Η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι ολόψυχα αφιερωμένη σε ένα άτομο που όλως παραδόξως είναι πολύ μέσα στη ζωή μου, ίσως όχι τυχαία.
Στην κοκκινοσκουφίτσα με μεγάλη εκτίμηση.


ΥΓ. τι σημασία έχει τι θα γίνει τον άλλο μήνα ή το καλοκαίρι;... Είναι δεν είναι εδώ αυτός, θα είναι άλλος. Έτσι πάει, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Άγραφα...

Είπα να σου στείλω ένα γράμμα.

Να σου γράψω όσα σκέφτομαι. Όσα έχω μέσα μου καιρό φυλαγμένα. Όσα με τρώνε και με κατασπαράζουν που και που.
"Τάσεις φυγής" τις ονομάζεις. Μα είναι όντως τάση για φυγή ή μήπως όντως φεύγω κι επιστρέφω;  Ε, και τι; Φεύγω κι επιστρέφω πού; Σε σένα; Σε μένα; Στον τόπο που κατοικώ;

Έτσι κάνω. Φεύγω. Και μετά επιστρέφω. Σε σένα. Και όχι σε μένα.


Γράμμα δίχως παραλήπτη συντάσσω. Κι ίσως κάποτε το λάβεις. Θα το στείλω ή θα το παραχώσω σε κάποιο ξύλινο συρτάρι;

Ο καιρός θα το φέρει στο διάβα μου.


Τι θωρείς με; Δε με κατέεις;
Εγώ με δα 'που μ' άφηκες....

Wednesday, November 21, 2012

Ακατανόητα της Άννας

Μου την εβάρεσε και πετάω τραγούδια. Έτσα, δίχως νόημα.

Τι περνώ- Γιώργος Γιασεμής

Καρδιά από γυαλί- Έλλη Κοκκίνου

Ένα φιλί - Γιώργος Γιαννιάς

εγώ με τον εαυτό μου.

Μου λένε να σταματήσω να "την ψάχνω". Και πολύ πιθανόν αυτό να συνέβη ήδη.

Μου λείπει ο εαυτός μου και γι αυτό θα περάσω κάποιο χρόνο μαζί του. Ήρθε η ώρα να κάνω πράγματα για μένα. Αυτά που ανέβαλλα τόσο καιρό.

Μ' αγαπάω πολύ.





"Απο που ν΄ αρχισω 
νιωθω πιο ευαλωτη απο ποτε 
δε θα σου δακρυσω 
κι ουτε ειμαι η ιδια οπως καποτε .."

Wednesday, November 14, 2012

Nail art 2!

Δύο σχεδιάκια δικά μου. Το πρώτο καλοκαιρινό και το δεύτερο φθινοπωρινό!
απολαύστε!






Tuesday, November 13, 2012

Ούτε καν 250!




242 είναι.

Στο αφιερώνω μιας και μπαίνεις.

Και μη φας καμιά φυλακή,ε....

Saturday, November 10, 2012

Γι αυτούς που με ψάχνουν:

Αφιερωμένο σε όσους με ψάχνουν απόψε!

Όπως παλιά, σε νέα έκδοση πιο extreme!

Μπουρλότο!

Θέλω να βάλω φωτιά στα πάντα, να τα τινάξω όλα στον αέρα.

Κι αυτό γιατί με πείραξε (Πάνος Κιάμος) . Κι ας δείχνω εντάξει.

Σε λίγο θα είμαι εντάξει όμως. Επειδή μπορώ! (Πάνος Κιάμος)

The change.

Στα είκοσί μου κατάλαβα το πόση χαρά και διασκέδαση έχασα απο δίπλα μου, λόγω της σοβαρότητάς μου . Συνειδητοποίησα οτι η ζωή θέλει τρέλα και ελευθερία. Σταματώ να κατηγορώ τον εαυτό μου για διάφορα και σε κάποια πράγματα απλά δε δίνω εξήγηση.

Τόσο καιρό, ήμουν δειλή.

Μα έσπασα τις αλυσίδες πλέον.

Η λιγότερη σκέψη καλό θα μου κάνει. Ήδη περνάω καλύτερα, γελώ και χαμογελώ πιο πολύ.
Η ζωή είναι όμορφη κι απλή. Δε θέλει σύνθετες σκέψεις.

Κι αν σας μπέρδεψα...; Καληνύχτα σας!
Παίρνω το καπελάκι μου και την κανουά.



ΥΓ μετά τη δημοσίευση:

Και να μην το ξεχάσω:


Thursday, November 8, 2012

7 November 1992

Σήμερο ήτο η γενέθλιος ημέρα μου. Δηλαδή στις 7.
Και πατώντας τα 20 [τα τσαλαπάτησα για τα καλά και το ευχαριστήθηκα], συνειδητοποίησα ένα σωρό πράγματα που έβλεπα απλώς επιφανειακά. Θα τα καταγράψω στα προσεχώς, δεν υπάρχει πιθανότητα να τα ξεχάσω.
Πάντως νομίζω οτι έχασα αρκετά απο την ουσία της ζωής ως τώρα.
Και δεν πρόκειται να χάσω άλλα.


Θα καρφιτσώσω το χαμόγελο στο πρόσωπο και θα γιορτάζω την κάθε μου ημέρα, σαν να είναι γενέθλια. Αρκετά μιζέριασα.


Special thanks to my friend Χριστόδουλος, που έκανε τη σημερινή ημέρα κάτι ειλικρινά ξεχωριστό και γεμάτο συναισθήματα.
Το καλύτερο είναι να αισθάνομαι οτι είμαι σημαντική.
Είναι το μεγαλύτερο σχολείο και η μεγαλύτερη ψυχανάλυση!




HAIL to ME!

Tuesday, November 6, 2012

Η δειλία μου

Καταδικάζω κάτι πριν αρχίσει, γιατί φοβάμαι όχι μόνο τη διάρκεια αλλά και την έκβαση. Είμαι δειλή;

Για μια δίκη δίκαιη.

Όταν με κρίνετε, αφήστε με μόνη μου μέσα στο δικαστήριο να αναλογιστώ τα λάθη μου και να κατεβάσω το κεφάλι μου.


Παιχνίδια του μυαλού;

Σε κάθε παιχνίδι είμαι καταδικασμένη να χάνω τώρα τελευταία. Κι αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Το μυαλό μου φταίει...
Και συν στο παραπάνω, δε μπορώ να διαχειριστώ τις σκέψεις μου, τις λέξεις μου και συνάμα τις καταστάσεις.

Sunday, November 4, 2012

Η δουλειά μου!

Σκέφτηκα να σας παρουσιάσω τη δουλειά μου, έτσι να έχετε κάτι να βλέπετε...

Ξεκινάμε με τη σημερινή μου δημιουργία, η οποία βρίσκεται πάνω στα δικά μου νύχια τούτη τη στιγμή:

my nails

Τα χρώματα διαφέρουν λίγο διότι η κάμερά μου δεν είναι και καμιά με φοβερή ανάλυση αλλά το σχεδιάκι λίγο πολύ φαίνεται...

Λοιπές δημιουργίες εν όψη.
Καληνύχτες.

Αυτοαφιέρωση!



Απο δω και πέρα θα κοιτάζομαι στον καθρέφτη και θα μου το τραγουδάω!

Το ακούω και μου ανεβάζει τη διάθεση.
Έτσι, να μη νομίζετε οτι είμαι μόνο καταθλιπτική!!

Μου το αφιερώνω λοιπόν!

Ευχή και κατάρα




Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει στη ζωή μου . Κι αναρωτιέμαι "ποια με καταράστηκε"!

Friday, November 2, 2012

Δεν είναι εσύ - Βάσια Ρήγα

Αυτό είναι ο ορισμός του υποκατάστατου.
Το τραγούδι είναι απο τα ομορφότερα κατ' εμέ που γράφτηκαν.







Thursday, November 1, 2012

Ξεθώριασα!

Δεν περνά πια η μπογιά μου... τς τς τς...

Wednesday, October 31, 2012

Εις μνείαν παλαιών ομοιωμάτων της ζωής μου.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αληθινό και πρόκειται για γράμμα προς φίλη, σε μια προσπάθεια παλαιάς ανάλυσης των φαντασμάτων της ζωής μου.
Για λόγους "ανωνυμίας" τα ονόματα είναι αλλαγμένα.




   "Ο Λεωνίδας, το παρελθόν που με στοιχειώνει δεν είναι πάντα αυτός. Όμως οτιδήποτε μας στοιχειώνει, το κάνει επειδή εμείς το αφήνουμε. Ένιωθα τρελή ανάγκη να θίξω το θέμα.

   << Δε θα υπήρχαν φαντάσματα αν δεν υπήρχαν πύργοι να στοιχειωθούν>>. Δε θα υπήρχε σκέψη αν δεν υπήρχε μυαλό. Και κάπως έτσι καταλαβαίνω πως για οτιδήποτε μου συμβαίνει, ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ. Μην ξεχνάς τη φράση μου, που πλέον επαναλαμβάνω τακτικά στον εαυτό μου: "Όλα είναι στο μυαλό". Βάλε με - προκάλεσε με- να σου φέρω αποδείξεις γι αυτό! Είμαι σκεπτικίστρια ως στάση ζωής και μόλις βρήκα την πηγή μου.
   Το μυαλό πλάθει εικόνες, σενάρια, καταστάσεις. Κι η τρέλα λίγο απέχει. Καθένας δίνει ότι μπορεί και ότι έχει. Εγώ σοφία δε βαστώ, μα σφίγγω στις παλάμες μου τις εμπειρίες μου. Χαιδεύω στοργικά τις πληγές που μου άνοιξα και κοιτάζω με θαυμασμό τα σημάδια που απέμειναν πάνω στο σώμα μου. Κι ότι έχω μεταφέρω σε σε. Το τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις είναι επιλογή δική σου, μα δεν έχω τίποτα καλύτερο να δώσω. Αυτή είναι η σοφία μου.
 
   Επιστρέφω στα φαντάσματα της σιωπής μου. Τα αποκαλώ έτσι για΄τι επανέρχονται μόνο όταν ηχεί παντού η σιωπή. Σε κάθε στενό του μυαλού μα και της καθημερινότητάς μας. Τότε τους δίνουμε χώρο να κάνουν βόλτα. Τους δίνουμε σπαθί να μας πληγώσουν. Και το κάνουν γιατί δε θα μας λυπηθούν. Επειδή είναι άψυχα. Φτιασίδια της φαντασίας μας με πηγή το νου.
   Έπειτα, χάνουμε τη μπάλα και το ένα γίνεται δύο. Και τρέχουμε με φρίκη να σωθούμε απο αυτό που μόνες δημιουργήσαμε. Αυτός είναι ο Λεωνίδας. Κάθε Λεωνίδας. Τη βρήκα την άκρη μου εγώ. Το θέμα είναι αν κι εσύ θα καταφέρεις να το παραδεχτείς. Μου πήρε καιρό. Βλέπεις, εμπλέκονται και συναισθήματα. Μα παράλληλα κοιτάζω αισιόδοξα μπροστά αγνοώντας οτιδήποτε αντίθετο με τα θέλω μου.
   Κι εσύ θες. Έτσι λες. Έναν έρωτα. Μα κοιτάς εκεί; Ή κοιτάς πίσω; Το δίλημμα είναι απλό: " Παρελθόν ή μέλλον;" Όσο κοιτάς πίσω δε βλέπεις μπροστά και πάλι το αντίθετο. Απλά πράματα, σαν μαθηματικά. Υπάρχει μόνο μία λύση.
   Χτυπώ το πρόβλημα στη ρίζα, γιατί ξέρω πως δε θα μου περάσει αλλιώς. Ή θα πονέσω μονομιάς δυνατά ή θα το θάψω και θα με ταλαιπωρεί. Σπανίως λύνονται και μόνα τους. Λόγω ώριμης σκέψης κι αλλαγής καταστάσεων. Μα φάρμακο δεν έχω βρει...
   Δεν πιστεύω σ' ανεκπλήρωτους έρωτες με τη λογική μου, παρά μονάχα σε ακάλυπτα συναισθήματα! Γυρνούμε στην πηγή του πόνου από πείσμα, να τη διαλύσουμε, να την αλλάξουμε για να μην έχουμε αυτήν την πικρή γεύση στο στόμα. Αλλά και για να έχουμε λόγο να παραπονιόμαστε. Άνθρωπος. Αδύναμο πλάσμα και μοιρολατρικό! "


Φίλη μου Μαρτίνα, δεν είναι πλέον ο Φλεβάρης που το έγραψα αυτό, έχει έρθει ο Νοέμβρης. Κι όμως, δες πόσο ταιριαστό είναι ακόμα. Πόσα πολλά έχει να μου πει το γραπτό που συνέθεσα σε ώρα παράνοιας.

Κι εσύ Λεωνίδα, απλά δεν υπάρχεις πια...

Wednesday, October 24, 2012

Συμπτώσεις και τύχη

Σύμπτωση;
Δεν το νομίζω. Προγραμματίζουμε και εκπληρώνουμε συμπεριφορές που μας οδηγούν σε μια κατάσταση. Και τότε είναι που λέμε "κοίτα σύμπτωση".

Ορισμός και ρίζα της λέξης

Σύμπτωση: απο το πρόθεμα συν + πίπτω .
Πίπτω: (επιλεκτικά η μετάφραση) περιέρχομαι σε ή βγαίνω από μία κατάσταση.

Τι μας λέει το παραπάνω; Για σκεφτείτε.

Ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, γι αυτό και εξελίχθηκε. Κι όσο εξελίσσεται αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει κάποια φαινόμενα τριγύρω του. Όσο του είναι δύσκολο αυτό ή συναντά δυσκολίες (ή απλά δεν τον βολεύει η εξήγηση), τότε εμφανίζει την τύχη, όπου "τύχη" είναι ένα περιστατικό της μοίρας . Μοίρα με τη σειρά της, είναι κάτι που δεν ορίζει το άτομο. Δε θα το τραβήξω άλλο όμως.


Σύμπτωση δεν υπάρχει. Οδηγούμαστε σε μια κατάσταση [δες παραπάνω τον ορισμό του "πίπτω"], λόγω άμεσων επιλογών (και εμμέσως και συνθηκών). 
Παράδειγμα δε θα φέρω είναι ανώφελο. 


Μου αρέσει προσωπικά να χαζεύω τη ζωή μου απο τρίτη οπτική γωνία και να λέω "κοίτα πώς μου ήρθαν τα πράγματα. Σύμπτωση;". Αλλά σε βάθος χρόνου ανακαλύπτω -άθελα μου μερικές φορές- ότι δεν είναι απλή σύμπτωση. Μπορεί να φαίνεται έτσι σε μένα, αλλά κάποιος/κάτι με οδήγησε εκεί.
Είμαι, όμως, αρκετά κουρασμένη και δε θα το αναλύσω άλλο, παρ΄ολο που είναι ανολοκλήρωτη η σκέψη.


Και τραγουδάκι σχετικό:



Καληνύχτες!




ΥΓ. Δεν ήταν τυχαίο.

Tuesday, October 23, 2012

Συναισθηματικά μη διαθέσιμη

"Συναισθηματικά μη διαθέσιμη", αυτό θα λέω απο 'δω και πέρα. 
Γιατί;
Επειδή πολύ απλά αυτό είμαι, έτσι είμαι. Μη διαθέσιμη. Γι αυτό σπάω το κεφάλι μου, γι αυτό έχω τα νεύρα μου όλη μέρα δίχως λόγο. Γι αυτό δεν τα 'χω καλά με τον ύπνο πλέον...

Είναι ότι πιο ειλικρινές μπορώ να πω σε κάποιον


Θέλω να αγαπηθώ. Το 'χω ανάγκη. Να το νιώσω, να το ζήσω, να το βιώσω.
Θέλω επιτέλους κάποιος να δει την ευαίσθητη ψυχή μέσα μου κι όχι την ώριμη πλευρά μου.

Δε θέλω να ακούσω ξανά το πόσο όμορφη είμαι εξωτερικά, θέλω να με εκτιμήσει κάποιος γι αυτό που είμαι, όπως είμαι, εσωτερικά. Ψυχή και μυαλό. Κι όχι σωματικά.

Είναι η κατάρα μου να είμαι σαγηνευτική- αν όχι όμορφη. Ξέρω να προβάλλομαι ίσως θα πεις και  μπορεί να συμφωνήσω.

Θέλω να αγαπηθώ.

Και ξέρω πως αυτό θέλει χρόνο. Τον έχω, όλος δικός μου είναι. Δε θέλω να πληγωθώ, γιατί δένομαι, δίνομαι. Δε θέλω άλλα παιχνίδια ούτε υποσχέσεις.

Να με κοιτάζει στα μάτια και να βλέπει την ψυχή μου. Να ρωτάω και να απαντάει την αλήθεια που θα συμβαδίζει με τη δική μου. Να με θέλει, όχι απλώς να με ποθεί.

Να με φροντίζει, να νοιάζεται για μένα.

Δε θέλω θυσίες, λίγη φροντίδα αποζητώ. Δυο μάτια να ξαποστάσω.
Να αγγίζω τα χέρια του και να πεθαίνω. Να το ξέρει, να το καταλαβαίνει, να το νιώθει και να το θέλει κι αυτός.

Να τα θέλει κι αυτός.

Και στον έρωτα να με κοιτάζει τρυφερά κι όχι με λαγνεία.


Αγάπησέ με...


Είμαι συναισθηματικά μη διαθέσιμη, μέχρι να συναρμολογήσω το "είναι" μου.

Η μπόρα πέρασε, μα η θάλασσα είναι ακόμα φουρτουνιασμένη. Προσπαθεί να καταλαγιάσει.


Δεν είμαι συναισθηματικά διαθέσιμη κι ούτε πλέον ερωτικά. Δεν το θέλω. Σιχαίνομαι το ωμό σεξ, δε θέλω υπονοούμενα, δε θέλω προστυχιές.


Αγάπη θέλω τώρα.
Μιαν αγκαλιά να φυλαχτώ απο τα βέλη του κόσμου. Γιατί είναι πολλά.

Μα ακόμα φοβάμαι.


Γι αυτό και

Είμαι συναισθηματικά μη διαθέσιμη.

Δε θέλω κάτι παραπάνω να πω

Ήθελα να δημοσιεύσω κάποιο κομμάτι, μα ποιο να πρωτοδιαλέξω; Κάποια πράγματα είναι μέσα μου , έτσι απλά. Δεν υπάρχουν λόγια. Δε γίνεται να μπουν οι λέξεις σε προτάσεις. Φοβάμαι πως τα συναισθήματά μου θα υποτιμηθούν κατ αυτόν τον τρόπο και θα ξεφύγω πάλι απο τις σκέψεις μου.
Θα γράψω μια ιστορία καλύτερα κάποτε. Ή θα συνεχίσω αυτές που άφησα στη μέση. Τότε που ξέπεσα απο τον παράδεισο...

Αν με δεις να κλαίω τώρα ή κάποια άλλη στιγμή, θα ναι απο ευτυχία. Θυμήσου: Η ευτυχία είναι στιγμές και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι μόνιμη κατάσταση να την αποκτήσεις μια φορά και να την έχεις. Οφείλεις να παλεύεις συνέχεια γι αυτήν.

Μη με ρωτάς άλλα, μιαν απάντηση γύρεψα κι ακόμα περιμένω. Μα δε θα τη λάβω, όσο κι αν άλλαξες...


Είμαι καλά επιτέλους, χαρούμενη ξανά κι ενίοτε ευτυχώ. 



Sunday, October 21, 2012

Μπορείς;

   Οι αναμνήσεις δεν είναι χαρτί να το τσαλακώσεις, να το πετάξεις. Ούτε λάθος με στυλό, να πάρεις μπλάνκο να το καλύψεις. Μπορείς να τις μουτζουρώσεις, με άλλες αναμνήσεις, καλύτερες. Μπορείς;

   Καληνύχτα.

Saturday, October 20, 2012

Μη μιλάς για την αγάπη.





Refren:

Ljubav, ne spominji ljubav
jer poslednja ti si
koja sada ima prava na to

Ljubav, ne spominji ljubav
vec jastuk donesi
da meko padnes na dno


"Μη μιλάς για αγάπη..."

Friday, October 19, 2012

Έχω μια ιδέα!!

   Μου ήρθε μια παλαβή ιδέα και είπα να την πετάξω στο blog [ε, που αλλού θα την έβαζα άλλωστε...]. Σκέφτηκα να μαζευτούμε διάφορα άτομα και να μοιραστούμε τις γνώσεις μας. Τι εννοώ;
   Εννοώ να μαζευτούμε κάπως, κάπου και να ανταλλάξουμε τις γνώσεις μας. Εγώ να βοηθήσω κάποιον που έχει πρόβλημα στα αγγλικά και κάποιος άλλος να μου μάθει κάτι άλλο. Να δηλώσουμε ας πούμε για αρχή τι γνωρίζουμε, κάποιο μουσικό όργανο, κάποια ξένη γλώσσα, τη χρήση κάποιου προγράμματος Η/Υ (πχ photoshop, excell κ.α.) ή και οτιδήποτε άλλο [αυτά είναι απλά παραδείγματα] κι έπειτα να δηλώσουμε και τι αναζητούμε έτσι ώστε να ενδιαφερθεί κάποιος να μας απαντήσει αν μπορεί να μας δείξει αυτό που ζητάμε. Δεν είναι απαραίτητο να μάθουμε κάτι απο το άτομο στο οποίο θα δείξουμε. Απλά να βασιστούμε στην καλή διάθεση των άλλων.

   Το θέμα είναι οτι κάτι τέτοιο δε μπορώ να το οργανώσω μόνη μου. Έχει κανένας την καλή διάθεση να με βοηθήσει; Πώς σας φαίνεται η ιδέα μου;

  Οτιδήποτε έχετε να προτείνετε, παρακαλώ κάντε το και μη διστάσετε. Περιμένω τις γνώμες σας, αυτό είναι το πρώιμο στάδιο σκέψης και μόνο.

Αφιερωμένο κάπου εκεί έξω




Καλό σας απόγευμα!

Thursday, October 18, 2012

Δε θα νικήσεις πάλι !



[χα, επιτέλους το βρήκα!]

Περνά ο χρόνος, πλησιάζει η στιγμή.

Εκείνη η στιγμή που δε θα 'μαι ποτέ έτοιμη. Έτσι ξαφνικά.

Θα με σκοτώσεις πάλι;



   Η πρώτη φορά που πέθανα ήταν αργή, ανεπαίσθητη, ήρεμη και τελείωσε καλά - αν τελείωσε ποτέ. Δεν ένιωσα πόνο, μονάχα λίγη οργή, η οποία ξεθύμανε με τον καιρό.
   Μα η δεύτερη φορά θα είναι ένας Με τόσο πόνο, βίαιος και βασανιστικός, φριχτός κι απότομος θάνατος! που θα ικετεύω να τελειώσω.

   Φοβάμαι, τρέμω.


   Δεν ήρθες γι αυτό, έτσι δεν είναι;



   Πρέπει να σου πω πως δε φοβάμαι τη συντριβή. Έλα και κομμάτιασέ με. Μα δε θέλω τέτοιο θάνατο. Δε μου αξίζει...


   Μου στοίχειωνες τη ζωή μήνες τώρα. Και πλέον επέστρεψες να μου ρίξεις τη χαριστική βολή; Θέλω πίσω τα όσα ήξερα...



   Μα τι περιμένω; Φάντασμα ήσουν πάντα.
Κι όμως, θέλω να σε αγγίξω ακόμα...


Wednesday, October 17, 2012

Αποκρυ- ψου

   Δεν ξέρω ποιος διάολος θέλησε να μου δείξει πως με απόκρυψη καλείς και τα πρωινά και τα μεσημέρια, πάντως το έκανε. Για τις πρωινές κλήσεις θεώρησα οτι με κάλεσε η κούριερ για μια παραλαβή, οπότε και το μεσημέρι το σήκωσα. Η αλήθεια είναι οτι μόλις είχα ξυπνήσει και όταν είδα την απόκρυψη, νόμιζα οτι είχα ενεργοποιήσει κατα λάθος την ψευδή κλήση. Αλλά δεν! Διότι η ψευδής κλήση έχει όνομα στο κινητό μου!
   Φυσικά και απάντησα και τις 3 φορές, έτσι για να χρεωθεί (ελπίζω να μην έχει what s up! >:-} ) και μήπως φιλοτιμηθεί  να απαντήσει κάποιος. Ξέρω γω... Ίσως δεν είχα σήμα στην αρχή. Όταν κατάλαβα οτι είχα σήμα, τα πήρα. Μπράβο "φίλε" μου (διότι σίγουρα είσαι αγοράκι). Τώρα εγώ πρέπει να κάτσω να ψάξω ποιος απο τους "εχθρούς" του τελευταίου εξαμήνου μπορεί να θέλει να μου σπάσει τα νεύρα. Και ξέρεις κάτι; Είστε πολλοί! Οπότε αν θέλεις να μου περάσεις κάποιο μήνυμα, το κάνεις με λάθος τρόπο.
   Άσε που τις προάλλες που το ξανά έκανες [εξ ου και η αφορμή για το ποστ], νόμιζα οτι με πήρε λάθος άτομο! Κι αυτό δεν είχε καθόλου καλό αποτέλεσμα για σένα!
 
   Τέλος, να σε ευχαριστήσω για τον κόπο που κάνεις και τις μονάδες που ξοδεύεις, διότι με κάνεις και αισθάνομαι τυχερή, μοναδική, θεά και γκομενάρα που κάποιος ασχολείται όλη την ημέρα μαζί μου!! Thanks, φαίνεσαι πολύ ερωτευμένος. Εύχομαι να μη σου περάσει ποτέ και να τυραννιέσαι και να βασανίζεσαι συνέχεια μακριά μου! Έλεος με τον κάθε βλαμμένο πια.





   Με συγχωρείτε, ξανα ανεβαίνω στο επίπεδό μου.

Tuesday, October 16, 2012

Απόκρυψη; Δε θα πάρω.


   Απο τότε που βρήκαμε τις κλήσεις με απόκρυψη, κάποιοι δίνουν μια νότα μυστηρίου στη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Κι αναρωτιέμαι γιατί;

Μήπως οι κινήσεις γίνονται κάπως έτσι;

   Είναι βράδυ -συνήθως, αλλιώς είναι απόγευμα, σπάνια όμως είναι πρωί- μπορεί το άτομο να έχει πιεί ή απλά να σκαλίζει αναμνήσεις. Πρόσφατες ή παλαιότερες. Πιάνει, λοιπόν, το κινητό, προσθέτει το πρόθεμα της απόκρυψης μπροστά απο τον αριθμό και πατά το πλήκτρο της κλήσης. Εδώ τώρα έχουμε δύο περιπτώσεις. Ή χρεώνεται ή το κλείνει στο πρώτο "μπιπ" που θα ακούσει ( ή το μετανιώνει και το κλείνει πριν χτυπήσει ή σε κάποιες περιπτώσεις τρώει αυτόματη απόρριψη λόγω απόκρυψης, χα!). Στην πρώτη περίπτωση, το κάνει είτε για να ακούσει τη φωνή του άλλου ατόμου είτε για να δώσει την αίσθηση οτι έγινε μια κλήση δήθεν κατα λάθος. Στη δεύτερη περίπτωση, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το κάνει.

   Ας πούμε οτι έχει τα νεύρα του επειδή χώρισαν με το άλλο άτομο και λέει: "Τώρα θα δεις εσύ, θα σου σπάσω τα νεύρα". Ναι , φίλε/φίλη, όκ αλλά ξέρει οτι είσαι εσύ! Και τι κερδίζεις; Μίσος. Εύγε , βλήμα. Κι αν δεν ξέρει, πάλι τι κερδίζεις; Θα θυμηθεί όλους τους υποψηφίους/ες που μπορεί να είναι στη θέση σου. Ε και;

   Ας πούμε οτι το άτομο τώρα έχει πιει και δεν ξέρει τι κάνει. Μια χαρά ξέρει να βάλει το πρόθεμα ομπρός του αριθμού και θα μου πείτε οτι δεν ξέρει τι κάνει; Αφου δεν το σηκώνεις το γαμήδι (μετα συγχωρήσεως) το ποτό, τι το πίνεις; Και εν πάσει περιπτώσει, το κινητό και την κλήση τι τη θες; Και γιατί ρε ηλίθιε (ή ηλίθια, δεν κάνω διακρίσεις) δε μιλάς; Να πεις οτι γουστάρεις ακόμα, να φωνάξεις, να πεις "σε θέλω". Ή οτι σου χει ρημάξει τα νεύρα με αυτά που κάνει. Κάτι πιο φυσιολογικό και κατανοητό πάνω απο όλα! Αλλά εσύ εκεί... πίνεις και κάνεις κλήσεις. Και το πρωί είτε δε θυμάσαι είτε το μετανιώνεις. Τούβλο. Απλά, άσε κάτω το τηλέφωνο. Ή σβήσε αριθμούς απο διάφορους/ες που κατάντησαν να παίζουν το ρόλο της "ξεπέτας" στη ζωή σου. Δεν σε βοηθάς. Σε βλάπτεις και βλάπτεις και τους άλλους!

   Άσε που κάποιοι έχουν είτε σχέση (μπορεί και οικογένεια) είτε τη δουλειά ή τη σχολή τους. Την ώρα που εσύ παίζεις με το ποτό/τις αναμνήσεις/ τις χίμαιρες μέσα σου και τις αναπάντητες, κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να κοιμηθεί, να κάνει έρωτα ή να έχει τα δικά του προβλήματα. Δε χρειάζεται κι εσένα! 
   
   Δε χρειάζεται να βάζουμε όλοι τις αποκρύψεις σε αυτόματη απόρριψη. Υπάρχουν κάποια σταθερά που θέλοντας και μη, καλούν με απόκρυψη ( αν και νομίζω έχει ξεπεραστεί πια αυτό το "πρόβλημα"). Και κάποιοι κοινοί θνητοί το έχουν το κινητό για δουλειά (και το θέλουν ελεύθερο για κάποιο τέτοιο ενδεχόμενο)! Αυτό που δεν έχεις εσύ που παίζεις με τις αποκρύψεις. Και στην τελική, απλά μην το κάνεις!


   Αγαπητέ μου αναγνώστη με συγχωρείς για τη φόλα που έριξα, ιδίως αν είσαι κι εσύ μέσα σε αυτούς. Τα πα και ξεθύμανα!

Σφακιανάκης

Έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου - Σφακιανάκης 





Δίνει αρκετά καλές απαντήσεις αυτό το κομμάτι σε ερωτήσεις που κατά καιρούς τυχαίνει να έχουμε. Λάθη, πάθη, σχέσεις , αλήθειες...

Τυχαίο; Όχι!

Και ναι, άλλη μια απόδειξη στη ζωή μου οτι τίποτα δε γίνεται τυχαία. Ούτε απο θέμα χρόνου ούτε απο τίποτα. Μια λάθος κίνηση συνέβη για να με οδηγήσει κάπου αλλού, πιο σωστά. Ή το σωστό ήρθε σε μένα. Δεν ξέρω ακριβώς, πάντως στο παζλ της ζωής μου όλα ταιριάζουν, δένουν. Απόλυτα θα έλεγα.

Ήρθε η ώρα να κλείσει ο κύκλος.
Και φυσικά να ανοίξει άλλος. Ίδωμεν...

Sunday, October 14, 2012

Δεν είμαι εδώ!

Δεν ήμαστε ταιριαστοί. Ποτέ δεν ταιριάζαμε. Όμως περνούσαμε πολύ καλά μαζί.

Αυτό κάποτε.

Τώρα το σπίτι κάηκε και μέσα στις στάχτες ψάχνεις να βρεις παρηγοριά.

Δεν είμαι εκεί. Κάηκα και το κουφάρι μου, οι στάχτες μου, θάφτηκαν βαθειά, κάτω απο τα πεσμένα δοκάρια της βιβλιοθήκης.
Χιόνι έπεσε πάνω μου, με σκέπασε. Βροχή με ξέπλυνε κι ο ήλιος με έκαψε.
Δεν είμαι εδώ. Ο άνεμος με σκόρπισε στις χίλιες γωνιές του κόσμου. Κι εσύ ακόμα ελπίζεις να με βρεις ζωντανή.


Δεν είμαι εδώ.

Είμαι αέρας, σκόνη, θρύψαλα και μούχλα.
Παντού.

Πουθενά.

Δε θα με βρεις, δεν είμαι εδώ. Με σκότωσες.

Wednesday, October 10, 2012

Κενά

Κενά. Παντού κενά...

Η ελπίδα να αργοσβήνει. Κι όταν θα σβήσει, θα πάψω να υπάρχω.


Έτσι έγινε. Έτσι γίνεται συνήθως.


Καληνύχτα.

Γράμματα και σκέψεις

   "Πόσο λάθος είναι οι συντροφικές σχέσεις φίλη μου; Βρέθηκα με τον Κώστα. Ναι, εκείνο τον συμφοιτητή μου, τον οποίο γνωρίζω έξι μήνες και βγαίνουμε που και που. Πήγα για πολλοστή φορά στο σπίτι του φίλη μου χθες, μα αυτό το βράδυ ήταν λίγο διαφορετικό...
   Μπορεί κάθε φορά που βρισκόμαστε, να πετάμε και οι δύο στα ουράνια. Μα ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνος στη ζωή. Περνάμε καλά τόσο καιρό. βλεπόμαστε που και που, όχι ερωτικά. Παρέα κάνουμε. Μα ξέρεις εσύ, κάθε φορά κάτι παίζεται μεταξύ μας. Οι αγκαλιές μας δεν είναι και τόσο φιλικές. Μα δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας. Ποτέ και κανείς μας δεν προσπάθησε να ρίξει στα δίχτυα του τον άλλο, ως ερωτικό θήραμα..
   Και χθες βρέθηκα στην ασφάλεια του σπιτιού του, γι ακόμα μία φορά. Μου προσέφερε κρασί και ένα ειδυλλιακό τοπίο μέσα στο χώρο του. Και το μοιραίο έγινε : κάναμε έρωτα!
   Μα ξέρεις, δεν ήταν σεξ. Δεν έμοιαζε καθόλου με εκείνο το ωμό και χυδαίο συνένωμα των σωμάτων. Μέτρησα έξι μήνες γνωριμίας. Μέτρησα τέσσερις μήνες ανυπομονησίας και εγκράτειας απο μέρους του. Μέτρησα λατρεία, είδα σεβασμό, ένιωσα ευτυχία.
   Οι καλύτερες βραδιές μου ήταν μαζί του. Δίπλα του, δίχως καν να τον αγγίζω. Μα χθες ήμασταν ένα. Κρατώ τις στιγμές μου μαζί του τρυφερή ανάμνηση στο μυαλό.
   Φίλη μου, ήταν μια όμορφη βραδιά. Μα θα μείνει ανάμνηση και για τους δυο μας. Κοινό μυστικό θα είναι, σαν να μην έγινε ποτέ. Σε φιλώ."





Σχετική σημείωση 10/10/2012: Η ιστορία είναι πλασματική και γράφτηκε μόνο απο σκέψεις και μόνο για να προξενήσει σκέψεις!

Sunday, October 7, 2012

Αλλαγές

Αλλαγές στο φόντο, στα χρώματα, στο ύφος.

Έφτιαξα ένα blog πιο λευκό, πιο χιονισμένο και πιο παγωμένο απο ποτέ. Και είμαι περίφανη!
Την αγαπάω αυτή την πέρδικα και μάλιστα τα συγκεκριμένα whiskey τα "ερωτεύτηκα" τρόπο τινά.

"Το black πίνεται απο μυστηριώδεις άντρες", είχα διαβάσει κάπου. Λυπάμαι αμα σας τη σπάω, είμαι γυναίκα και το λατρεύω.
Το snow πίνεται κατευθείαν απο την κατάψυξη. Μην ψάχνουμε για παγάκια... Με λίγη sprite γίνεται πιο ανάλαφρο πάντως.

Αλλαγή εποχής (μπήκε Οκτώβρης για τα καλά κι ας μη μας το δείχνει ο καιρός), αλλαγή διάθεσης, αλλαγή εαυτού.

Τη θάλασσα την είδα με το κιάλι , αλλά δεν παραπονιέμαι. Δε τη συμπαθώ ιδιαίτερα. Γι αυτό και στοχεύω σε πισίνα, για λίγη χειμερινή κολύμβηση. Άντε να δούμε...

Αλλάζω. Αλλάζω συνήθειες, θέλω, στέκια, τρόπους. Αλλάζω "εγώ".

Wednesday, October 3, 2012

Κρύβομαι

Κρύβομαι... Κι έτσι κανείς δεν καταλαβαίνει οτι δεν είμαι καλά. Αυτή τη φορά, όμως, ο εαυτός μου ξέρει, με βλέπει. Νιώθει.

Κρύβομαι... Κρύβομαι και χάνομαι στις σκέψεις μου. Αναζητώ χαμένα λιμάνια.
Περιοχές μες τις οποίες ένιωθα κάποτε ασφαλής. Ή έτσι νόμιζα οτι ένιωθα. Ή έτσι θα ήθελα να νιώθω.
Και τώρα αυτό ζητάω. Λίγη ασφάλεια. Λίγη ανθρωπιά. Λίγη σοβαρή επικοινωνία.

Δίνω τον αληθινό μου εαυτό και παίρνω πίσω πληγές κι αμυχές.

Θέλω ασφάλεια, ησυχία. Και γιατί όχι, αγάπη;!


Προσπαθώ στα πόδια μου να πατήσω, μα τα χάνω .


Παρελθόν. Κοντά μου, δίπλα μου. Με κοιτάει, με προσπερνάει, μ ακουμπάει και τελικά με συγχίζει. Γυρνάς; Φεύγεις; Μήπως τελικά περιμένεις;
Ναι, αυτό είναι. Περιμένεις...

Το χρόνο.
Αφού αυτός τα λέει όλα, τα γιατρεύει όλα.


Ανάθεμα.

Το ρίσκο έχει και τίμημα. Πονάω απλά.
Και παράλληλα με τιμωρώ.


Ξέρεις κάτι... απλά φοβάμαι.
Φοβισμένο αγρίμι είμαι και δεν έχω τίποτα τριγύρω να μου δείχνει ότι μπορώ να επιβιώσω...

Πόσο λάθος επιλογές έχω κάνει στη ζωή μου άραγε...

Όπως τότε, και τώρα...


Χαμένη σε σκέψεις, ακροβατώ στου ονείρου τις άκρες, ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου... Κοιτάζω, ρωτώ, χάνομαι... Κι είμαι ακόμα εδώ. Περιμένω · περιμένω να δω που θα με οδηγήσουν τα βήματά μου. Άλλοτε σταθερά κι άλλοτε πνιγμένα στην αβεβαιότητα. Μικρά ή μεγάλα , σίγουρα κάπου με οδηγούν. Κοιτώ το φως, που μοιάζει μακρινό, αλλά παραμένει πάντα κοντά μου. Δε με αγγίζει κι όμως νιωθω τη ζεστασιά του.
Άνθρωποι γύρω μου περνούν και χάνονται. Πότε εδώ και πότε εκεί. Κάποιος μου δίνει φθηνές συμβουλές που η καρδιά μου απορρίπτει. Και κάποιος άλλος με κοιτάζει με θλίψη. Χάος παντού κι εγώ βρίσκομαι στο πουθενά. Μου λείπει ο εαυτός μου.


Μα θα τον βρω. Θα είναι εκεί, όπως ήταν μέχρι τώρα. Τις πιο πολλές φορές είναι εκεί, μα δεν τον βλέπω. Προτιμώ να καμουφλάρομαι και να κρύβομαι πίσω από αθώες σκέψεις. Μα δεν είναι αυτό ο εαυτός μου.


Κάπου εκεί, ανάμεσα στην απογοήτευση και τη δίψα για ζωή, βλέπω κάποιον γνώριμο. Μου απλώνει το χέρι, μα εγώ φοβάμαι. Τι θέλει από μένα άραγε;
Μέντορες στη ζωή μου πάντα θα θέλω να χω. Να πάρω λίγη από τη σοφία τους. Να δω τα σφάλματά τους και να μάθω για μένα. Να αποφύγω κακοτοπιές δικές τους και να πέσω απ τα δικά μου τα λάθη.
Θα πληγωθώ, θα πονέσω, θα δακρύσω, μα δε θα σταματήσω να προσπαθώ.


Εκεί. Εκεί θέλω να φτάσω. Ψηλά. Και να βλέπω τον κόσμο μικρό, όπως είμαι εγώ τώρα.
Θέλω να ξεχωρίσω, να μάθω τόσα πολλά... Να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή και πριν πεθάνω να πω ότι έζησα αρκετά. Ποτέ δε θα ζήσω τα πάντα, αυτό είναι κανόνας.

Και η ζωή σαν τράπεζα, σου παρέχει καθημερινά ένα ποσό χρόνου. Το πώς θα το διαθέσεις είναι στο χέρι σου, μα οφείλεις να το ξοδέψεις όλο. Για το καλό σου...

Είμαι εδώ, με βλέπεις; Παλεύω να σωθώ. Και θα σωθώ, για το δικό μου καλό. Θα με βρω. Κι όταν με βρω , τίποτα δε θα με σταματήσει ξανά....


Monday, October 1, 2012

Παυσίλυπα...

 Και πάνω που νόμιζα οτι δε μπορούσα να σταματήσω τον πόνο, ανακάλυψα το ... κρασί!
Ένα ποτήρι τη μέρα δε λένε; ε ναι, αυτό.
Μαγείρευα και βρήκα το κρασί. "Θα το πιω συνοδευτικό", είπα.
Κατέληξα να παρατήσω το φαγητό και να πίνω το κρασί.

Και τώρα εδώ, μετά το ένα ποτήρι, νιώθω αυτή τη γαλήνη. Προσωρινή, το ξέρω. Μα έρχεται γεμάτο απόγευμα. Δε χρειάζομαι άλλο κρασί. Δε το θέλω, δε θα το παρακάνω.
Κι έχω να καθαρίσω κι αυτό το δωμάτιο...

Η μουσική μου συνοδεία τούτη τη στιγμή:
"Love hurts- Nazareth"

Τώρα καταλαβαίνετε τι έχω. Όχι οτι σας νοιάζει κιόλας, έτσι απλά για την ιστορία...


LOVE HURTS my friends.

be carefull. Τα μελέ.

Μια φυλακή


  Κλείνεις κάθε δίοδο
λύνεις τους κάβους.

   Σαλπάρεις...

Γι άλλα λιμάνια.
Με τι ψυχή; και τι κουράγιο;...


Με πνίγει αυτό το δωμάτιο. Οι τοίχοι...



Θέλω οξυγόνο.

Θα κλειστώ. Θα χτίσω μια φυλακή γύρω μου και δε θα αφήσω κανέναν να με πλησιάσει.
Να μη με πληγώσουν ξανά.


Φοβάμαι πιο πολύ τώρα.

  Κι όσο δεν αφήνω τον εαυτό μου να δακρύσει, άλλο τόσο πονάω.



   Αυταπάτες.


Αυταπάτες πως θα προχωρήσω, πως θα αγαπηθώ.

Τι είναι αλήθεια; Τι ψέμα;

   Δε βλέπω... Γιατί έμεινα εδώ.
Σαν την Πηνελόπη...




Saturday, September 29, 2012

Ένα ποτό...

... και παραδίνομαι στη ζάλη. Στη γλύκα αυτή που προκαλεί υπνηλία. Και χάνομαι, μα οι σκέψεις έρχονται βροχή.

   Νιώθω απλά αδύναμη , όμως δε θέλω να παραδοθώ.

Ένστικτο.

   Είπα "τέρμα" στον εαυτό μου. Θα τα βάλω όλα σε μια τάξη. Δε θα αφήσω κανέναν ξανά να με πληγώσει. Έχετε πληγωθεί όλοι λίγο πολύ, αισθηματικά, είτε επίτηδες είτε κατα λάθος. Πολύ πιθανόν να έχετε πληγώσει κιόλας.

  Αλλά εγώ δεν αντέχω άλλο. Θέλω να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, να με γνωρίσω καλύτερα. Να αναρρώσω, να ζήσω. Ίσως και να περάσω καλύτερα κάποια στιγμή.

   Δε θέλω πάνω απο το κεφάλι μου να υπάρχει καμία ταμπέλα που να λέει "διαθέσιμη", μα δε θέλω ούτε να με λυπούνται που είμαι μόνη μου. Κανείς δε μπορεί να σταθεί δίπλα μου επάξια κι εγώ τον εαυτό μου δεν τον χαραμίζω. Όχι πια.

   Σχέσεις, λέξεις, υποσχέσεις δε με εκφράζουν τώρα. Δεν είμαι ψυχολογικά διαθέσιμη, πως το λένε;?! Κι αν κάποιοι εκει έξω την έκαναν τη φράση αυτή "κλισέ", με συγχωρείτε πολύ, αλλά εγώ θα τη χρησιμοποιήσω γιατί τη νιώθω.

   Δεν ξανα ανοίγω την καρδιά μου σε κανέναν, ο οποίος δε θα μου δείξει οτι το αξίζει . Για τον οποίο δε θα τρέχω σαν παλαβή να δω, να απαντήσω στο τηλέφωνο ή να σκέφτομαι συνέχεια. Για κανέναν ο οποίος δε θα με συναρπάσει. Κι ας φαίνεται οτι βαρέθηκα , δεν είναι έτσι. 

   Δεν είναι κακό να ξέρεις τι ζητάς , τι προσδοκάς  Να ζεις στο όνειρο που έπλασες. Κι ας κρατήσει λίγο.


   Δε με συγκινούν τα αμάξια, τα λεφτά, η χλιδή. Τρόπους έχεις; Ειλικρίνεια, αλήθεια, ευαισθησία;

   Φευ... Το ένστικτο μου γι άλλη μια φορά φάνηκε να με προστατεύει.... από τύπους κακούς.
   Σαν τον τελευταίο.


   Θα μαζέψω μερικούς στίχους που με εκφράζουν:

"περνάει καλά τα βράδια μόνη βγαίνει και ξενυχτάει"  - Κωστόπουλος

"Προσεχώς, γι άλλα μάτια θα κοπώ" - Κιάμος

"Θα βγαίνω, θα πίνω και λόγο δε θα δίνω καλά θα περνάω, μόνη μου θα γυρνάω" - Κιάμος

"Να φύγεις από μένα
να ζήσω τη ζωή μου
να φύγεις να μ' αφήσεις
το δρόμο μου να βρω

Ξανά μη μ' ενοχλήσεις
την πόρτα της καρδιάς μου
ξανά μην την ανοίξεις
γιατί δε θα 'μαι εδώ" - Κιάμος



   Κόβω τους διαύλους επικοινωνίας, τις επαφές, τα πάντα...
   Κι είναι γ@μώ το απο τις πιο δύσκολες φάσεις τώρα. Μα θα περάσει...


   Κι όλο κοιτώ το κινητό.

   Έφυγα.
   Ένστικτο...


Tuesday, September 25, 2012

Φαντάσματα...

   Με απασχολούσαν για αρκετό καιρό τα φαντάσματα του παρελθόντος. Υπάρχουν; Γιατί εμφανίζονται; Και τελικά πώς εξαφανίζονται;
   Τελικά, σήμερα κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω αντίστροφη αναζήτηση: Κι αν είμαι εγώ ένα φάντασμα απο το παρελθόν κάποιου άλλου; Κι αν επιμένουν να με κυνηγούν;

   Τα φαντάσματα αυτά πώς τα διώχνεις; Σε κυνηγούν ή τα κυνηγάς; Στροφές γύρω απο τον εαυτό μας κάνουμε τελικά...

Monday, September 24, 2012

Τραγουδάκια

   Το σνόμπαρα στην αρχή αλλά τώρα το απολαμβάνω πολύ. Ο λόγος για το παρακάτω κομμάτι αν και το προτιμώ χωρίς ενορήστρωση γιατί ο άνθρωπος είναι φωνάρα.

Παντελής Παντελίδης - Δεν ταιριάζετε σου λέω

   Κι αμα σας αρέσει ακούστε και ένα άλλο δικό του:

Παντελίδης Παντελής - Συνοδεύομαι

(κάθε φορά που το άκουγα στις αρχές, έτρεχαν τα δάκρυα μόνα τους....)

Blog lovin !

<a href="http://www.bloglovin.com/blog/4063360/?claim=9z8wxy5cjyd">Follow my blog with Bloglovin</a>

Είπα να πειραματιστώ και σ αυτό αν και ακόμα δεν πολυ ξέρω τι είναι!! Έπρεπε να ποσταρω το παραπάνω για να βρεθεί το μπλογκ μου, ελπίζω οτι το έκανα σωστά!

Το πιάνο στην οδό Βύρωνος

   Βγάζοντας βόλτα το σκύλο του παιδικού μου φίλου, σε μια γωνία του δρόμου κοντοστάθηκα. Άκουσα κάποιον να παίζει πιάνο. Ίσως να μην είναι κάποιος διάσημος, ίσως απλά να έκανε πρακτική ή να έπαιζε γιατί το λαχταρούσε η καρδούλα του. Όμως έμεινα. Μαγνητίστηκα. Στάθηκα κι απόλαυσα την όμορφη μελωδία του πιάνου. Έπαιζε κάποιο ελληνικό κομμάτι, όμως δεν κατάφερα να ακούσω καθαρά τους στίχους γιατί υπήρχε θόρυβος από το δρόμο (κάποιο μηχανάκι πέρασε και μου τσίτωσε τα νεύρα).
   Θυμήθηκα ξάφνου το πόση λαχτάρα είχα μικρή να παίξω κι εγώ γρήγορα και δυνατά κομμάτια κάποτε. Κατέληξα με ένα πτυχίο στο αρμόνιο... Καμία σχέση με το πιάνο. Αποκαρδιώθηκα σύντομα όμως και ποτέ δε δοκίμασα κάτι γρήγορο, γιατί είχα μεγάλες βλέψεις. Πίστευα ότι θα γεννιόμουν κι εγώ σαν τον Μπετόβεν. Αλλά δεν είναι έτσι πάντα.
   Κι έτσι ο τύπος σήμερα μου θύμησε πως για να πετύχεις κάτι χρειάζεται να προσπαθήσεις. Να μην τα παρατήσεις και να μην παρεκλείνεις απο τους στόχους σου. 
   Μπορεί να μην είμαι αστέρι στο πιάνο, αλλά τίποτα δεν τελειοποιείται αν δεν το παιδέψεις. Κι όσο πιο ψύχραιμος είσαι, τόσο ευκολότερο γίνεται.

   Απλά , μην τα παρατάς....

Saturday, September 15, 2012

Βόλος.... i m coming!!

   Χαίρετε!
   Πώς είστε; Εγώ είμαι καλά, όμορφα. Ασχολούμαι λίγο με τη δουλειά και την πρακτική, αφού έδωσα κι ένα μάθημα στη σχολή και περιμένω αποτελέσματα. Κλασικά έχουν απεργίες, επίσχεση εργασίας, κλπ κλπ... Αλλά δε συγχύζομαι με αυτά. Αυτά ρέουν. Προς το παρόν ασχολούμαι με την πρακτική μου. Ισχύει ακόμα η πρόταση.
   Την ερχόμενη εβδομάδα θα επισκεφθώ έναν καρδιακό φίλο μου (παιδικό, κολλητό, καθένας όπως θέλει το λέει, παρακάμπτω τις ταμπελίτσες). Είναι στο Βόλο και χαίρομαι πολύ που θα πάω. Μου αρέσει το τραίνο, λατρεύω γενικά να ταξιδεύω και πάντα είναι μια ευκαιρία που δε θέλω να χάνω.
   Είναι κανένας από εσάς από Βόλο;

Thursday, September 13, 2012

Φραγκούλης Μάριος 2012

   Χθες , Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου, έδωσε συναυλία ο Μάριος Φραγκούλης στο Θέατρο γης. Ήμουν κι εγώ εκεί κι ομολογώ ότι το καταευχαριστήθηκα! Όσα λόγια και να πω, δεν είναι δυνατόν να το περιγράψω. Τι συναίσθημα, τι φωνή, τι παρουσία! Παράλληλα, όμως ευχαριστήθηκα πολύ και τον πιανίστα του, Θωμά Κοντογεωργη. Έχω συμπάθεια μεγάλη στους πιανίστες απο μικρή κι αυτός ήταν εξαιρετικός. Τέλος η τιμή του εισιτηρίου ήταν λογική: 15 € το κανονικό και 10€ φοιτητικό κλπ.
   Σας προτίνω όποτε σας δοθεί η ευκαιρία να πάτε να τον απολαύσετε. Και σας παραθέτω αγαπημένους στίχους που τραγούδησε:


Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.


Καλό σας απόγευμα!

Monday, September 10, 2012

Good evening!

   Καλησπέρα σας. Με ύφος και διάθεση πιο σοβαρή, λίγο πιο κουρασμένη λόγω μέρας αλλά και πιο ανανεωμένη λόγω διακοπών...

   Έχω μέρες να γράψω. Από τότε που έφυγα. Πέρασα όμορφα, αλλά είμαι αρκετά κουρασμένη αυτή τη στιγμή για να γράψω λεπτομέρειες. Σάμπως ενδιαφέρουν και κανέναν; Τέλοσπάντων, το μυαλό μου είναι γεμάτο σκέψεις. Τι θα κάνω όλο το Σεπτέμβρη, μέχρι να ξεκινήσει η σχολή και τελικά τι θα κάνω στη σχολή.

   Παράπονο δεν έχω. Έχει κάποιες μέρες που τα πράγματα έχουν φτιάξει τόσο πολύ που ούτε εγώ δεν το πιστεύω! Στα πλαίσια του λογικού και του εφικτού δηλαδή. Προς το παρόν ασχολούμαι με τη δουλειά μου, την "πρακτική" που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση. Ισχύει ακόμα, χρειάζομαι κι άλλα μοντέλα, οπότε μπορείτε να το διαδώσετε.

   Παρακάτω σας δίνω ένα δείγμα της δουλειάς μου.
Καλό βράδυ φίλοι μου, πιστεύω θα τα πούμε σύντομα...


Ακρυλικό


(μα, δε μοιάζει με αληθινό νύχι;;; χεχε!)

Friday, September 7, 2012

Μανικιούρ! (αγγελία)

    Σας έχω πει οτι έχω τελειώσει σχολή για μανικιούρ; Όχι; ε, το μάθατε τώρα!... Λοίπον, να σας πω ότι ζητώ μοντέλα για να εκπαιδευτώ στα λεγόμενα "χτιστά" νύχια. Αυτά με το ακρυλικό. Όποια κοπέλα απο Θεσσαλονίκη ενδιαφέρεται λοιπόν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου. Το κόστος της εργασίας έγκειται στα 10€, λόγω υλικών. Ζητήστε μου περισσότερες πληροφορίες ή το τηλέφωνό μου για ραντεβού από εδώ ή μέσω skype ή και e-mail (το τσεκάρω συχνά).

Thursday, September 6, 2012

Όλα μια ομορφιά

Δεν το πιστεύετε; Ούτε εγώ το πίστευα, μα να που τα πράγματα με τον καιρό βελτιώνονται. Μπορώ να κάνω κι άλλα για να τα βελτιώσω περισσότερο και θα βάλω τα δυνατά μου γι αυτό. Τίποτα δε με εμποδίζει πλέον... Με το κεφάλι ψηλά, θα φτάσω ψηλά.

Monday, September 3, 2012

Τι να γράψω;

Γύρισα και βρήκα πίσω μου ένα μπάχαλο. Θα 'θελα να έμενα εκεί πίσω. Όλα ήταν αλλιώς... Σαν να λέμε "πολιτισμός". Όχι πως εμείς είμαστε πίσω. Δε θέλω να μας κρίνω, γιατί όλοι μας φταίμε, αλλά εμένα η κατάσταση στην Ελλάδα δε μ αρέσει. Κι αυτό επισκιάζει και τις ομορφιές των τοπίων. Δε μπορώ να τις χαρώ. Έτσι είμαι όμως...

Sunday, August 26, 2012

Friday, August 24, 2012

Helion link

Γειά!

Βρήκα έναν αρκετά εύκολο τρόπο για να αυξήσω λίγο το εισόδημά μου. Όχι, δεν εγγυώμαι ταααααααα λεφτά αλλά είναι αρκετά διασκεδαστικό κι εύκολο. Άλλωστε λίγο πολύ όλοι μας ομιλουμε την αγγλικήν!

Η HELION είναι ένας οργανισμός (δεν είμαι σίγουρη για το αν είναι οργανισμός αλλά καπως πρεπει να σας το εξηγήσω) στον οποίο πηγαίνουν διάφορες εταιρίες και ζητούν να μάθουν την ποιότητα των υπηρεσιών και των προιόντων τους. Εμείς τι κάνουμε; Πληρωνόμαστε για να δοκιμάζουμε και να εξετάζουμε αυτά τα προιόντα και τις υπηρεσίες.  Δοκιμασμένα, πληρώνει!

Όποιος θέλει λεπτομέρειες ας δει εδώ: Click Here to become a Helion Mystery Shopper

Καλή συνέχεια!

 

Tuesday, August 14, 2012

Καλησπέρες!

http://www.youtube.com/watch?v=8iRcfdN6Wtk&feature=related

αυτό το τραγουδάκι μου είχε κολλήσει πριν φύγω απο Ελλάδα! και μιας κι έχω χρόνο είπα να το ποστάρω :)
αναμένετε την επιστροφή μου. φιλάκια.

Thursday, August 9, 2012

I' ll be back!

Καλημέρες...!
Σήμερα φεύγω εξωτερικό και δεν ξερω αν θα γράψω απο εκεί. Θα τα πούμε απο Σεπτέμβρη πάντως στα σίγουρα!

Φιλιά!!

Tuesday, July 31, 2012

1990;;

Γεια.

Έχω τρομερή όρεξη για μουσική του 90'. Αλλά επειδή δεν ήμουν έφηβη ακόμα εκείνη την περίοδο, δε μπορώ να θυμηθώ ιδιαίτερα πολλά κομμάτια . Κι ότι ξερω είναι επειδή το έμαθα αργότερα.

Λοιπόν, τι λέτε; Θα μου δείξετε ποια κομμάτια σας ξεσήκωσαν εσάς; Ή ακόμα και τώρα , όπως εμένα... !

Για παράδειγμα: Taylor Dayne - Tell it to my heart
και ενα ακόμα λατρεμένο: Samantha Fox -Touch me

Περιμένω τα δικά σας!