Subscribe:

Tuesday, June 26, 2012

Περιεχόμενο για διάφορα...

   Έξω έχει πολύ ζέστη και συντροφιά μου έχω το  sin radio.Θα αρχίσει η εκπομπή του λύκου σε λίγο και περιμένω. Δε θέλω να διαβάσω για το μάθημα που δίνω την Πέμπτη γιατί με τσάτισε πριν λίγο η καθηγήτρια (με ένα μειλ καλέ, όχι απο κοντα). Έφαγα στη μάπα το εξάμηνο και την εργασία της [που ήταν μια ομαδική παλούκι και την έκανα μόνη μου λόγω απόστασης με τους άλλους φοιτητές] οπότε θα πάω να γράψω έτσι με ότι ξέρω κι αν περάσω καλώς. Αν όχι, next year . Ναι χρυσό μου, δεν έχω εξάμηνα. Έτη έχω. Μ@λ@κίες... 

   Ας αφήσω την καθηγήτρια και το μάθημα γιατί έχει αρκετή ζέστη για να συγχύζομαι παραπάνω.

   Δεν έχω μιλήσει και πολύ για τον εαυτό μου νομίζω . Αλλά και τι σας νοιάζει τώρα που το σκέφτομαι; 

- Εσύ πολύ σκέφτεσαι.
- Αμάν κι εσύ! Λογαριασμό θα σου δώκω;;;
- Α να σου πω, μη μου φωνάζεις....

   Ουφ, χώνεται κι αυτός!

- Χώνομαι κυρία μου, χώνομαι γιατί θέλω όνομα. Ακόμα περιμένω
- Μιχάλη δεν είπες οτι σε λένε;
- Προσωρινά είπα. Μέχρι να ασχοληθείτε λίγο μαζί μου.
- Ασχοληθείτε λίγο μαζί του και βρείτε του όνομα γιατι θα τον μαγειρέψω....
- Πατάτες να έχω και ότι θες.
- !

   Λοιπόν, ας τον αφήσουμε αυτόν στην άκρη , να σας πω τίποτις για εμέ. Αρχικά είμαι φοιτήτρια (σώωωωωωωωωπα..... δεν το κατάλαβαν νομίζεις.) , ζω κάπου βόρεια κι έχω όνειρα. Όνειρα ζωής, όνειρα που θέλω να πραγματοποιήσω. Όνειρα που μου χτυπά η καθημερινότητα.

   Ενίοτε ζω στον κόσμο μου, διότι δε μου αρέσει η πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν την αποδέχομαι τελικά ή όχι, αφού άλλωστε επιβιώνω μέσα σ αυτό τον κόσμο, αλλά σίγουρα κάνω τις δικές μου σκέψεις. Γιατί έτσι.

   Έχω ανάγκη να γράφω. Ανάγκη κάπου να μιλάω. Τελικά δε μου φτάνει ποτέ το να μιλάω. Δεν τελειώνει ποτέ. Συνεχώς θα έχω κάτι να πω. Μα έχω ανάγκη να μου απαντούν κιόλας.  Άραγε να θέλω διάλογο; Ή είμαι απο τους εγωιστές ανθρώπους που ξέρουν μονάχα να φορτώνονται στους άλλους;

   Ψάχνομαι και ψάχνομαι συνεχώς. Και θα ψάχνομαι... Διότι μέσα απο αυτό εγώ ζω. Δεν επιβιώνω απλώς, μα ζω. Αναπνέω...

Sunday, June 24, 2012

μουσικοτρέλες

   Βρέχει έξω... Και στο νου μού έρχεται αυτό το κομμάτι: Λείπει πάλι ο Θεός -Μαζωνάκης Γιώργος . Δεν ξέρω γιατί. Έχει σχεδόν νυχτώσει εδώ και μια ώρα και διάβαζα... ε , τελείωσε το διάβασμα. Αύριο πάλι. Αλλά αυτή η μουντή διάθεση στον αέρα με μπερδεύει. Δεν ξέρω τι να κάνω τώρα...

   Και καπάκι έρχεται κι ο Πάζης και μου τραγουδάει στο μυαλό μου: Μην ενοχλείτε - Πάζης Χρήστος

   Και απο χθες ήθελα να ρίξω και αυτό : Τι άνθρωποι - Καρράς Βασίλης
Γιατί το έχω απορία δηλαδή εδώ και πολύ καιρό. Τι άνθρωποι είναι αυτοί γύρω μου. Θα φανεί όμως...

   Κι όλα αυτά γιατί : Έχω ανάγκη να βγω - Καρράς Βασίλης   με αφορμή την  παράξενη βροχή - Καρράς Βασίλης


   Και σκέφτομαι... σκέφτομαι... 

Saturday, June 23, 2012

ο ήλιος είναι κίτρινος

   Ο τίτλος της ανάρτησης αυτής είναι το σημερινό μου συμπέρασμα. Σήμερα που είμαι ψυχολογικά καλύτερα έπειτα απο το χθεσινό χάος. Έπειτα από τη βουτιά μου στο κενό.
   Έπεσα, χτύπησα, σηκώθηκα και ξαναχαμογελάω. Έτσι γίνεται. Κι ας μου φαίνεται κάθε φορά πως θα είναι η τελευταία. Ζω έντονα. Βιώνω την τρέλα και το πάθος σε όλα μου τα κύτταρα. Κι έτσι περνώ το χρόνο της ζωής μου.
   Ο ήλιος είναι κίτρινος. Και λάμπει. Και η παρέα η καλή εμφανίζεται την πιο χαζή στιγμή της ζωής σου. Τότε που όλα καταρρέουν. Τότε που τίποτα νόημα δεν έχει. Τότε που χάνεσαι...
   Ο ήλιος είναι κίτρινος. Τον είδα να με λούζει καθώς ο αέρας με στόλιζε με χρυσόσκονη. Μπορώ να ξαναπετάξω. Ετοιμάζομαι. Παίρνω φόρα και τολμάω!


Thursday, June 21, 2012

"οι σελίδες ήταν λευκές"

   Επιτέλους είχα στα χέρια μου το πολυ-πόθητο ημερολόγιο του αγαπημένου μου. Εκεί όπου τον έβλεπα να καταγράφει κάθε μας στιγμή. Ότι κι αν του άρεσε, ότι αγαπούσε, ότι απολάμβανε.
   Μετά το θάνατό του, είναι ότι μου απέμεινε. Πέρασα ολόκληρο γολγοθά για να το αποκτήσω, μα τώρα είναι στα χέρια μου. Βγαίνοντας απο το σπίτι του κολλητού του, το κρατούσα σφιχτά και σε όλο το δρόμο για το σπίτι προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα μπορούσε να έχει γραμμένο. Μ εκείνα τα ολοστρόγγυλα γράμματα που μου έδειχναν τον υπέροχο χαρακτήρα του, το άτομο που τόσο πολύ είχα αγαπήσει στη ζωή μου. Κάποτε έφτασα σπίτι. Μα περίμενα το βράδυ υπομονετικά για να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στην ανάγνωσή του. Παρ' όλο που το μυαλό μου γύριζε εκεί γύρω όλο το απόγευμα.
   Κι έφτασε , όμως, κάποτε το βράδυ. Αναπαυτικά κάθισα στον καναπέ μου και άνοιξα το ημερολόγιο. Προς μεγάλη μου έκπληξη , οι σελίδες ήταν λευκές! Γύριζα και ξανά γύριζα τις σελίδες, μήπως βρω μια λέξη γραμμένη, μια εξήγηση, κάτι. "Δε μπορεί", σκέφτηκα. "Τι απέγιναν όλα όσα ζήσαμε; Μα τον έβλεπα να γράφει...".

   Αποσβολωμένη κοίταζα τις λευκές σελίδες που ειρωνικά στέκονταν απέναντί μου και δε μπορούσα να διανοηθώ καν τι θα μπορούσε να έχει συμβεί. Άραγε να μην έζησα ποτέ μ αυτό το άτομο; Άραγε ήταν όλα ψέμα;
   Η νύχτα πέρασε νωχελικά, οι σκέψεις με τριγύριζαν μονίμως. Την επομένη, μπήκα ξανά στους ρυθμούς μου. Τα ξέχασα όλα για να μην τρελαθώ, επέστρεψα στην καθημερινότητά μου. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αν και μέσα μου δεν είχα συνέλθει ακόμα απο τον ξαφνικό χαμό του. Έξι μήνες μετά κι ακόμα νομίζω οτι θα βρεθεί. Κάπου θα ξεχάστηκε...
   Μετά απο καμιά εβδομάδα, το πήρα απόφαση να βάλω το άδειο ημερολόγιο στη βιβλιοθήκη μου. Και τότε χτύπησε η πόρτα μου. Δεν περίμενα κανέναν, ειδικά αυτόν που στεκόταν εκεί.
   Ήταν αυτός! Με κοίταζε στα μάτια με μια βαθιά απόγνωση και τότε έπεσε και με αγκάλιασε. Τόσο σφιχτά, όσο ποτέ του. Αφέθηκα στα χέρια του σε ημι-λιπόθυμη κατάσταση και το βιβλίο μου έπεσε απο τα χέρια. Με φίλησε και μου είπε οτι γύρισε.
   Μέσα στη μέρα δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Είχε πέσει απο μια πλαγιά κι έπαθε διάσειση μου είπε. Τον μάζεψε ένας παππούλης κι όταν συνήλθε ήρθε και με βρήκε. Όσο για το ημερολόγιο... Αυτό ήταν το δεύτερο που θα ξεκινούσε. Το πρώτο το είχε μαζί του κι ήταν το στοιχείο που τον βοήθησε να θυμηθεί.
   Χαίρομαι πολύ που επέστρεψε και είμαι έτοιμη να γεμίσω και το δεύτερο του βιβλίο με αναμνήσεις και καλές στιγμές, κι όλα αυτά μαζί του. Νιώθω σαν να ξεκίνησε η ζωή μου ξανά μέσα στο απόλυτο χάος...


Η δική μου ιστορία για το "Λογοτεχνικό Σάββατο" της Βερόνικας.
Εκεί θα βρείτε κι άλλες!

συνέρχομαι.

   Καλημέρα. Βρίσκομαι εδώ, κουρασμένη, αλλά παθητικά έχω δεχτεί οτι άλλη μέρα ξεκίνησε. Για κάποιο λόγο. Και τον ψάχνω. Προσπαθώ να συνέλθω απο μεγάλη κούραση, αυτά τα ψυχολογικά που με πιάνουν κατα καιρούς, όταν ζορίζω τον εαυτό μου... Τότε κουράζομαι πολύ. Και τα ξέρω τα όριά μου. Μα τα ξεχνώ. Και είναι κι αυτός ο άγνωστος παράγοντας Χ, που την κάθε φορά θα την κάνει μοναδική. Κάθε φορά θα προσθέτει κάτι ή θα αφαιρεί, για να αλλάξει το σκηνικό και να μη μας πιάνει η ρουτίνα. Και τότε εγώ θα πέφτω με τα μούτρα να ανταπεξέλθω και στο τέλος θα γίνομαι κουρέλι.
   Έχω υπάρξει και χειρότερα. Θυμάμαι...  Με θυμάμαι σαν άρρωστη να σέρνομαι στο κρεβάτι και στο πάτωμα. Τώρα δεν είμαι έτσι. Τώρα έχασα το κουράγιο μου και λείπει ο εαυτός μου, δε μπορεί να με σηκώσει, να μου ρίξει μια σφαλιάρα ή να με τραβήξει απο το μπράτσο να μου πει "πάμε". Αυτό είναι μονάχα το πρόβλημά μου. Αυτό και μερικά άλλα μικρά.
   Με εκνευρίζει να μου λένε τι να κάνω, γιατί κανείς δε γνωρίζει τις δυνάμεις μου. Μόνο εγώ. Και τελικά όταν πέφτω, μόνη μου σηκώνομαι. Κανείς δε με βοηθάει, γιατί απο τη μία όλοι κοιτούν την πάρτη τους κι απο την άλλη έτσι έμαθα. Να σηκώνομαι μόνη μου, έστω και μετά απο λίγο καιρό. Έτσι θα γίνει και τώρα. Μαζεύω κουράγια έτσι όπως μόνο εγώ ξέρω.

Εγώ δε μοιάζω κανενός -Τερλέγκας Βασίλης

Monday, June 18, 2012

Μη με ξεχάσεις!

Να θυμηθώ να ξεχάσω όσα πέρασαν. Εκείνες τις περασμένες στιγμές που με καίνε. Δε σβήνουν, δε φεύγουν, μόνο καίνε και υπάρχουν. Θολό το μυαλό, θολωμένες σκέψεις γυρίζουν στα στενά του μυαλού μου. Κι οι σκέψεις χαράζουν μακρύ το δρόμο του ψεύδους και της αληθείας.

Σωπαίνεις, γιατί ποτέ δεν άξιζε να μιλάς. Μιλά η ματιά σου, η φλογερή ματιά που βαθιά με καρφώνει. Και ξέρω πως λες την αλήθεια.


Δίκιο έχεις.

Μα εκεί που είσαι, για μένα βρίσκεται το κενό κι όχι ο κόσμος. Μονάχος βαδίζεις, γιατί εγώ ξέμεινα πίσω. Και η απόσταση γυαλί σπασμένο που χαράζει. Το κορμί μου πονάει, μα δε θα κλάψω. Θα επιμείνω τη σκληρή δοκιμασία που μου έχει τεθεί.

Υπομονετικά θα περιμένω τον καιρό να περάσει και το καλύτερο "αύριο" να ξημερώσει. Ως τότε θα ζω στον πλαστό κόσμο που φτιάχνω κάθε μέρα, με μικρές γλυκές απολαύσεις. Κι αν τελικά ποτέ δεν έρθει αυτό το "αύριο" τουλάχιστον θα έχω ζήσει το σήμερα, το απόψε.

Και πάλι κάτι λείπει απο εδώ. Μα είμαι τόσο κουρασμένη που δε μπορώ να καταλάβω τι είναι. Θέλω να πετάξω. Θέλω να φύγω...

Και θα φύγω στην πρώτη ευκαιρία. Να το θυμηθείς.

Μη με ξεχάσεις.

απόψε λείπεις απο δω - Άννα Βίσση
(για σένα... για μένα...)

Αγανακτώ

   Οργή, θυμός και δάκρυα. Πληγές που καίνε.

   Με κούρασαν τα πάντα. Οι αναλύσεις μου, οι περιγραφές μου, οι σκέψεις μου...

   Θα ήθελα να είμαι για λίγο μια άλλη. με κούρασε η ζωή μου, με κούρασαν οι επιλογές μου. Ο αυθορμητισμός μου, το πάθος μου... Όλα.

   Θα ήθελα να μπορώ να δω τα πράγματα όπως τα βλέπουν και οι άλλοι. Μήπως η πλευρά τους είναι πιο σωστή. Ή ίσως πιο αναισθητοποιημένη.

   Θα ήθελα... αλλά δε μπορώ.

   Μια μέρα να ζήσω το άγνωστο.

   Μια μέρα να σταματήσω να μιλάω και να καταφέρω να ακούσω. Να γίνω καλύτερη.
Μπορώ! ;

   Ας σταματούσε η γη για λίγο . Ας πάγωνε ο χρόνος.

   Τα όνειρά μου γυάλινα, σπάνε, θρυμματίζονται, με χαράζουν...
Χαρακιές παντού και πονάω.

   Να επιλέξω το "εγώ" μου. Τον κόσμο μου.... Τα θέλω μου.


     Καταστρέφομαι...


  Βαρέθηκα σου λέω. Κουράστηκα να αναρωτιέμαι αν σε κουράζω.

     Σιχάθηκα.

  Κουράστηκα να μαντεύω τις σκέψεις σου κι εσύ να μη μου λες το σωστό.
Γιατί;

      Καταστρέφομαι. Πεθαίνω. Χάθηκα...




Sunday, June 17, 2012

Καφές κι ένα βαλς !

   Οι μέρες είναι μεγάλες κι αυτό δυσκολεύει στο να προφασιστώ δικαιολογία και να πω οτι δε διάβασα. Διαβάζω είναι η αλήθεια, αλλά ξέρω οτι μπορώ και παραπάνω.  Σήμερα την ησυχία μου τη βρήκα σε τέσσερις τροχούς και διάβασμα δίπλα σε νερό. Όχι, μπανιέρα δεν ήταν! Αν και μπήκα σ αυτήν 3 φορές σήμερα....
   Θα σας μιλήσω για τον καφέ. Απολαμβάνω τον καφέ μου. Αλήθεια, έχεις μυρίσει ποτέ το άρωμα του καφέ; Οποιουδήποτε καφέ...
   Φραπέ: το ζενίθ του, το μιξεράκι ή το χτύπημα!
   Εσπρέσσο Φρέντο: η υφή στην πρώτη γουλιά, σαν επιβεβαίωση οτι τον έφτιαξες όπως ακριβώς τον θέλεις. Καλύτερα απο καφετέρια.
   Καπουτσίνο φρέντο: Η απόλαυση στην ετοιμασία για το αφρόγαλα και η ομορφιά του ποτηριού, όταν ξέρεις οτι "πέτυχε"!
   Γαλλικός: να στάζει αργά και βασανιστικά στην καφετιέρα...
   Νες: η ανάμνηση των διαφημίσεων της "Nescafe" πάνω στα βουνά με τα χιόνια.
   Καπουτσίνο: το αφρόγαλα στα χείλη και το άρωμα της κανέλας απο επάνω.
   Εσπρέσσο: η πικρία και η δυνατή του γεύση!...

   Έχω πάθος με τον καφέ. Δεν είμαι εξαρτημένη, θέλω μονάχα να τον απολαμβάνω απο την διαδικασία της επιλογής μάρκας, γεύσης και αρώματος, μέχρι και το καλαμάκι που θα βάλω. Γιατί στ' αλήθεια, επιλέγω με προσοχή το χρώμα για το καλαμάκι... Ίσως επειδή έχει να κάνει με τη διάθεσή μου, όπως έχω ξαναπει (για λεπτομέρειες δες την ανάρτηση "χρώματα" ).
   Πάντως δε συνοδεύεται ο καφές μου με εφημερίδα. Δεν είμαι του αθλήματος -αν και θα έπρεπε να ενημερώνομαι λιγάκι. Συνήθως συνοδεύεται βέβαια απο κάποιο βιβλίο, μια βόλτα στη φύση ή στην πόλη του Λευκού Πύργου, με κάποια παρέα [ομολογουμένως , έχω συνδέσει τον καφέ είτε με σοβαρές κουβέντες είτε με αρκετό καλαμπούρι] ή με τις φιλοσοφίες του μυαλού μου. Κι εκεί ανάμεσα είναι οι όμορφες στιγμές της ζωής μου. Η ομορφιά της ύπαρξής μου...

Και συνοδεύεται απο τέτοιους ήχους και θεάματα: 

   ΥΓ : Αν πεθάνω ανύπαντρη, θέλω το πρώτο στην κηδεία μου να παίζει, για να χορέψω ένα τελευταίο βαλς με το θάνατο και να φύγω στα ουράνια ευτυχισμένη, χορεύοντας... ( !!!! )

Friday, June 15, 2012

Χρώματα





   Είχα μια φούξια μέρα χθες, με τόνους απο ανοιχτό παιχνιδιάρικο μωβ και τέλος, λίγο γαλάζιο για να δέσει. Σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε με έντονο κίτρινο, το χρώμα του ήλιου και συνεχίζει σε πορτοκαλί αποχρώσεις. Θα τη μετατρέψω σε απαλό χακί, περνώντας τη μέρα μου πάνω απο κάποιο βιβλίο. Θα φτιάξω έναν φρέντο για να προσθέσω στάλες απο ροζ και θα τον απολαύσω, όπως κάνω πάντα.
   Ίσως προς το τέλος η μέρα μου να γκριζάρει, αλλά δεν πειράζει γιατί δένει πολύ αρμονικά με το ροζ. Αν χρειαστεί θα τη φωτίσω με λίγο λευκό ουδέτερο ή κάποιο μπεζ. Στο χέρι μου είναι! Και θα αγναντεύσω ορίζοντες μέσα στις γραμμές που θα διαβάσω...
   Εσάς η μέρες σας πώς είναι;  

Tuesday, June 12, 2012

Τι στο καλό πήγε λάθος;

   Ψάχνω να βρω τι στο καλό έκανα λάθος στη ζωή μου και κατέληξα έτσι.
   Γιατί το να είναι τέτοια η ώρα και να μη μπορείς να μιλήσεις με άνθρωπο(γιατί δεν υπάρχει διαθέσιμος για πολλούς λόγους), μένοντας με τελευταία παρηγοριά ένα μισοάδειο blog, δείχνει οτι, κοπελιά, κάτι έχεις κάνει λάθος.

   Ω, ναι. Πάντα ήμουν πολυ-άσχολη. Είτε με τη μόρφωση και τις σπουδές μου είτε με τον ίδιο μου τον εαυτό προσωπικά. Όχι, δεν περνούσα τις ώρες μου στον καθρέφτη, δε μου άρεσε ποτέ να το κάνω αυτό, αλλά καθόμουν με ένα κρασάκι να ατενίζω το μέλλον μου. Μοναχή μου, γιατί μου άρεσε.

   Η μοναξιά αυτή μου άρεσε γιατί ήταν δική μου. Την επέλεγα. Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. Τ' άφηνα όλα στην άκρη κάποια βράδια για να απολαύσω ένα ποτήρι κρασί, μια βότκα με στυμμένο λεμόνι ή οτιδήποτε με αλκοόλ μπορούσε να με κάνει να αισθανθώ χαλάρωση και ευφορία.

   Μα τελικά όλα αυτά κατά πως φαίνεται με κράτησαν πίσω. Με έμαθαν να είμαι κλεισμένη, να μένω μέσα, να μένω πίσω και να το αποζητώ κι απο πάνω. Μα το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι οτι δε μπορώ ακόμα να το αποδεχτώ. Μεγαλώνω, προσθέτονται νέα δεδομένα στη ζωή μου, ζω νέες εμπειρίες και καταστάσεις. Θα έπρεπε να αλλάξω κι εγώ. Να αφεθώ να με πάρει το κύμα.

   Αντιθέτως, όμως, έχω βγάλει ρίζες κι έχουν φτάσει πολύ βαθιά. Μπορεί να μην προσπάθησα αρκετά ή μπορεί να μην είχα αρκετή παρακίνηση. Το θέμα είναι οτι βρίσκομαι εδώ. Κι αυτό το εδώ δε μου αρέσει. Μα και τι να κάνεις. "Όπως έστρωσες κοιμήσου", μου φωνάζει ο κριτής μου κι αυτό με βασανίζει περισσότερο. Με προστάζει, κι αυτό με πληγώνει.

   Τι έκανα λάθος;

   Γιατί η ζωή μου κυλά ενώ εγώ μένω πίσω; Θα φύγω... λέω. Αλλά δε θα αλλάξει και τίποτα να δεις... Απλά θα χω φύγει, θα 'χω κάνει το καπρίτσιο μου ή ίσως να έχω εκπληρώσει το βαθύτερο πόθο μου. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος πόθος μου;

   Ποια ζωή φαντάστηκα; Σίγουρα όχι αυτήν. Μα ξέρω καλά πως ποτέ τα πράγματα δεν εκπληρώνονται όπως ακριβώς τα φανταζόμαστε. Άλλοτε λίγο καλύτερα άλλοτε λίγο χειρότερα. Δε θα πάψω να κάνω όνειρα. Κι ας είναι κόντρα στην πραγματικότητα μου. Θα τα καταφέρω.

 
   Ευτυχώς που έχω κι εσένα...



Sunday, June 10, 2012

1341 χιλιόμετρα μακριά


Κλεισμένη στου μυαλού μου το διαμέρισμα,
με μια εικόνα σου παρέα μου,
να σε φαντάζομαι συνεχώς κοντά μου.

Μα να μην είσαι εδώ.

Υπάρχω.
Ζω.

Μακριά σου τίποτα δεν έχει νόημα.

Η ουσία μου είσαι εσύ.
Ναρκωτικό και λόγος να ζω.

Βλέπεις; Πάλι γράφω.

Για σένα.

Κι όλο θέλω να σε αγγίξω
Κι όλο να σε φιλήσω.

Και η βραδιά να αρχίσει με κρασί
και να τελειώσει με τα κορμιά μας ενωμένα στο χώμα.

Θα σε βρω.
Ως τότε θα ζω με τη σκέψη σου.
Κι ας είσαι μακριά μου.

Ο πιο γλυκός έρωτας στάζει απο το κορμί σου
πέφτει στο δικό μου
και παράφορα με ζαλίζει

τόσο μεθυστικά

που θαρρώ πως μάγια μου κάνει κάθε φορά.

Και η φωνή σου που φωτίζει την πιο σκοτεινή μου πλευρά
και με κάνει να παραδίνομαι ασύστολα στη δίνη του έρωτά σου.

Μου λείπεις και το ξέρεις.

Να θυμηθώ να σου πω:
Κάποτε θα 'μαστε μαζί.

1341 χιλιόμετρα...

Somewhere




I got lost
Search for me
Find me.

Touch me and kiss me.

I m yours.

My heart and my soul belong to you.

Forever does not exist.
Only now.
Only this moment.

For us.
Together.

The night is dark,
I m alone.

Come to me.

I dare you to massacre my body.
Just let my soul.
Set my spirit free.

I m there, next to you.

Τhe lust inundates my body. For you.
I m alive, i live for you.

Flames and dust

I m alive.

I m waiting for you, knight. Come.

Saturday, June 9, 2012

Κι αν φύγω μη με ψάξεις.

Κι αν φύγω μη με ψάξεις.

Θα χω χαθεί στου ουρανού το γκρίζο.
Μεθυσμένη απο τις στάλες του έρωτα, πετάω. Φτάνω ψηλά.

Αγαπάω . Σ' αγαπάω.
Κι ας μη με πιστεύεις. Κι ας αγνοείς το όνειρό μου.

Εσύ.

Χαμένος στην ομίχλη, ψιθυρίζεις πως αγανάκτησες.

Μα ούτε κι εσύ δεν ξέρεις τι.
Κι εγώ, να προσπαθώ να χωθώ στα όνειρά σου.
Να χαθώ.
Μα με παίρνει ο άνεμος,
με σέρνει σε γκρεμούς και ρέματα.

Σώσε με.

Μα δεν ακούς. Έχεις χαθεί στην ομίχλη.
Και τη φωνή μου κάνει κομμάτια
η παγωμένη βροχή.

Κεραυνός.
Φοβάμαι.

Πάρε με μαζί σου.
Να χαθούμε στο δάσος,
σαν ερωτευμένα παιδιά.

Σαν έφηβοι να αγκαλιαστούμε,
να κάνουμε έρωτα σαν πρώτη φορά.

Να μη μας χαλάσει κάνεις το παραμύθι,
να μείνουν έξω οι δράκοι.

Και την πριγκίπισσα μου να σώσει
ο όμορφος σκοτεινός ιππότης,
με το θολό παρελθόν.

Λείπεις απόψε,
κι ας μην έφυγες ακόμα.

Μη φύγεις, σε χρειάζομαι.
Μου λείπεις.

Κι ο έρωτας θα πέσει σαν βροχή στο χώμα...

about war

   Μάταιο να πολεμάς για τα "θέλω" των άλλων, αλλά χρήσιμο να πολεμάς για την δική σου ελευθερία.

     Sabaton- uprising

Το φάντασμα

Το είδα. Εσύ το ένιωσες; Ήταν εκεί. Μα τώρα δεν είναι. Πέρασε. Το είχε πει, δεν άκουσες.

.................................................................................................

Το κλειδί πάνω στην πόρτα.
Ετοιμάζεσαι να φύγεις. Πού θα πας;
Τόσα χρόνια χαμένα.
Χαραμίστηκα.
Που πας; Θα μ' αφήσεις τώρα;
Όχι, δε μπορείς. Μπορείς;
Σου πάει η καρδιά να με κάνεις να περιμένω ένα φάντασμα;

Φάντασμα.
Αυτό ήσουν πάντα στη ζωή μου.
Ερχόσουν μα δεν ήσουν εδώ.
Φάντασμα θα γίνεις και τώρα
θα στοιχειώσεις τη ζωή μου.

Μα δε θα σ αφήσω.

Φύγε.

Friday, June 8, 2012

Αυτό το blog έχει τα ψυχολογικά του!



 Είναι γεγονός!   Το παραδέχομαι!    Ομολογώ!


Ναι, αυτό το blog έχει τα ψυχολογικά του. Δεν έχει θέμα, δεν έχει διάθεση, δεν ακούει συγκεκριμένη μουσική, δεν κάνει παρέα με συγκεκριμένα άτομα, αλλά είναι χωμένο παντού είτε λίγο είτε πολύ. Ασχολείται με πολλά. Τόσα πολλά που ξεχνάει και τον εαυτό του.
Η μουσική του; Ανάλογα τη διάθεση.Το ντύσιμό του;

- Ποιο ντύσιμο ρε; template έχω!


Ώπα, μου την είπε. Συνεχίζω... [εσύ να μη με ξαναδιακόψεις!]
Έλεγα οτι έχει τα ψυχολογικά του.
-Και παίρνω ψυχοφάρμακα. Πες τα όλα, μην τα κρύβεις.
-Πάλι χώνεσαι; ΕΓΩ γράφω εδώ
-Κι ΕΓΩ δημοσιεύω. ΑΝ ΘΕΛΩ!
-ΘΕΛΕΙΣ!
-Τι μας λες...!
-Αυτό που σου λέω. ή που σου γράφω.
-Ασε τα αυτά και συνέχισε να με εκθειάζεις. Ή μάλλον, άσε με. Θα συστηθώ μόνος μου. ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ!


Λοιπόν, με λένε, ή μάλλον ακόμα δε με λένε, γιατί δεν έχω επιλέξει εγώ το όνομά μου και ψάχνω για νονά ή νονό. Πάντως είμαι μπλογκ με ψυχη, χρώματα, γραμμές, λόγια, σκέψεις, συναισθήματα και δικά μου αλλά και της παλαβής fallen angel.


-Εμένα λες παλαβή;

-Ναι, σκασμός.
Λοιπόν, έχω ψυχολογικά προβλήματα. Με λένε κυκλοθυμικός και άστατο μπλογκ. Οτι είμαι απρόσωπο. Μα δεν είμαι και θα το δείτε. 
Αλλάζω με τις ώρες μου, αλλάζω γιατί κάτι μου συμβαίνει. 
Και ψάχνομαι, ψάχνομαι συνέχεια. Ακροβατώ και ισορροπώ ανάμεσα στην αλήθεια του κόσμου και στη δική μου.
Στις σαχλαμάρες που μας ταΐζουν ψάχνω να βρω μια λογική. Δεν καταλήγω κάπου, γιατί αυτό είναι που μου αρέσει. Να αναλύω
Ίσως κάποτε να βρω την άκρη μου. Ως τότε θα με δείτε να έχω κατάθλιψη ή υπέρμετρο ενθουσιασμό.




Α, να σημειώσω.... οτι εγώ - ο ανώνυμος προσωρινά(μέχρι να με βαφτίσετε, να με λέτε Μιχάλη) κύριος blog- είμαι αγοράκι!


Η δίδα fallen angel είναι στενή συνεργάτιδά μου και ναι, είναι κυρία.


Ωραία τα είπες βρε! με συγκίνησες! [κλιψ]

"Αυτός ο καταραμένος θόρυβος..."

   

Αυτός ο καταραμένος θόρυβος μέσα στο κεφάλι μου... Που βουίζει αδιάκοπα και δε με αφήνει να σκεφτώ....
   Είναι μια συνεχόμενη ένταση που μου προκαλεί φοβερό πονοκέφαλο. Σαν ξεκουρδισμένος σταθμός ραδιοφώνου. Ή χειρότερα... μη συντονισμένος...

   Βουή, θόρυβος και σκέψεις με ωθούν να πλησιάσω το παράθυρο. Το ανοίγω και προσπαθώ να διώξω τα πάντα μέσω του αέρα που με χτυπά στο πρόσωπο. Ο ήλιος ανατέλλει. Δεν έχω κοιμηθεί, αλλά δεν πειράζει.... Κι αύριο θα έρθει και πάλι το βράδυ...

   Το φεγγάρι αρχίζει να χάνεται καθώς τη θέση του λαμβάνει ο ήλιος, για να κοσμίσει το χρυσοκέντητο του ουρανού μαντήλι. Καθαρός ουρανός. Αστέρια να σβήνουν στη λάμψη του μεγάλου αστεριού.
   Κι οι σκέψεις; Πολλές, μα χάνομαι στο χρώμα....

   Τελικά οι σκέψεις φεύγουν, ο θόρυβος χαμηλώνει και τη θέση του παίρνει η βουή του δρόμου στα αφτιά μου. Άλλη μια μέρα δουλειάς ξεκινάει. Μα στην καρδιά μου έχω τον απέραντο ουρανό. Ελευθερία....


κι άλλοι θόρυβοι στο "Λογοτεχνικό Σάββατο"
περιμένω σχόλια !
ευχαριστώ θερμά τη Βερόνικα για την ευκαιρία και τις ιδέες!

φιλοσοφίες!

  Άνοιξα ενα τετράδιο να ξεστραβωθω απο κάτι σημειώσεις και τελικά σκόνταψα πάνω σε δικές μου φιλοσοφίες αλλά και μίξης δικών μου με άλλων γνωστών [μπάσταρδες δηλαδή!]
Πάμε να ρίξουμε "φόλα" (το παίζω και ψαγμένη να 'πούμε!):
-η σειρά είναι οπως τη βρήκα, κοινώς τυχαία-
1. Οι αμαρτίες και τα εγκλήματα , βασίζονται στα πιο γλυκά κι οδυνηρά συναισθήματα
[ευγε μου, εγραψα!]
2. Αν το κάρμα υπάρχει, τότε έχω κάνει κάτι πολύ κακό σε προηγούμενο καιρό
[έτσι πίστευα όταν το έγραψα, τώρα είμαι καλά!!]
3.Χρησιμοποιούμε την τιμωρία ως λύτρωση για τις άσχημες πράξεις μας. [λογικό]
4. Οι άνθρωποι χάνουν τον εαυτό τους και γίνονται μια μάζα γιατί έχει χαθεί η κριτική σκέψη και η αυτοκριτική [τι γράφω όταν έχω έμπνευση...]
5. Ο κόσμος θα μπορούσε να είναι καλύτερος! [σώωωωωωωωπα]
6. Όταν γεννιόμαστε θα πρέπει να υπάρχει μια trial period για να αποφασίσουμε (αν θέλουμε να γεννηθούμε και να ζήσουμε τελικά) [Συμφωνώ! πες τα χρυσόστομη! (εγώ θα γεννιόμουν για να πω την αλήθεια)]
7. Μη με κρίνεις που κάνω λάθη, (αν ήμουν σοφή θα ήξερα το σωστό βασικά,αλλά ) αν ήξερα δε θα τα έκανα [μην ορκίζεσαι.]
8. Αν ζούσα στην αρχαιότητα θα ήμουνα φιλόσοσφος. [ΔΗΛΩΣΗ!]
9. Αφού όπως λένε η ζωή είναι παντού δύσκολη, αφήστε με να επιλέξω το background μου! [αλλη χώρα κοινώς]
10. Να χαίρεσαι για τα λάθη σου μονάχα οταν είναι δικά σου [καιρό τα λέω τώρα, αλλά...]


κόσμε, για ρίξε και τα δικά σου σοφά λόγια.
Ελα να γινόμαστε πολλοί!

Thursday, June 7, 2012

Επιβίωση!

Γίνεσαι για λίγο αυτό που σιχαίνεσαι κι αντιμετωπίζεις συνέχεια αυτό που φοβάσαι.

.................................................................................................

Μεγάλωσα ζώντας στιγμές.
Στάσου να δω τι μάζεψα ως τώρα...

.................................................................................................

Καλή δύναμη σε όσους έχουν βάσανα, καλή υπομονή σε όσους κάτι περιμένουν και καλή μέρα σε όσους ζουν ανέμελα!

ε-ε-εγώ!

Να θυμηθώ να σας μιλήσω λίγο για μένα κάποια στιγμή!

Μικρή παράνοια

   Κοιτώ τα πλήκτρα και με κοιτούν κι εκείνα.

Αναμένω να δω ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση.

   Τελικά εγώ.

Θες να σου πιάσω και διάλογο μήπως;

" Σ' αγνοώ".
................................................................................................

 Οι τοίχοι θαρρείς και είναι γυάλινοι, εκπέμπουν μια ψύχρα.
Κι εγώ δίπλα να προσπαθώ να κοιμηθώ.
   Ο χρόνος να κυλά και να μην ξέρω αν θέλω να τον πιάσω τελικά απο τα μαλλιά ή αν θέλω να τον σπρώξω και να φύγει. Παράξενος καιρός! Αμφίβολες εποχές.

Σκέψεις πικρές, σκέψεις λεπτές. Στιγμές, λεπτά , δευτερόλεπτα.


        Δεν ξέρω πόσο σοβαρή είμαι. Τι θέλω να δείξω; Είμαι;

Και πάω. Πού πάω...;
Στο στόχο μου. 

Tuesday, June 5, 2012

Ψάχνοντας

   Αν τέτοιες ώρες κάπνιζα, τότε το δωμάτιο θα είχε φουλάρει από καπνό και συνοδεία του θα είχε μερικά ποτήρια άδεια.
   Γόπες σβησμένες, μισο-καπνισμένες... Και το πρόβλημα να παραμένει στο μυαλό. Και πως να φύγει, που έχει θολώσει και έχει κλείσει τις εξόδους;...
   Μένεις ή φεύγεις; Λύση αναζητάς, μια αφορμή, ένα λόγο, μια κουβέντα.

   Μα όλοι σε ξέχασαν. Κάτι τέτοια βράδια, που βασανίζει το μυαλό και το κορμί σου ένα ρημάδι "γιατί". Μια αναζήτηση θες να κάνεις, να δεις ποιοι ή ποιος. Μα πού πήγαν όλοι; Κοιτάς γύρω και δεν είναι κανείς.

  Όπως πάντα.

   Ψάχνεις αιτίες να βρεις. Μα δε βρίσκεις.

  Όπως πάντα.

  Μένεις πίσω. Ή προχωράς ακόμα πιο μπροστά. Και κρύβεσαι. Κρύβεις αυτό που θες να δούνε όλοι. Για να μην πληγωθείς. Να μην πονέσεις.

  Όπως πάντα.

   Αν τέτοιες ώρες έπινα, θα είχα γίνει αλκοολική. Μα το σιχαίνομαι το ποτό. Πίνω για ευχαρίστηση. Τώρα δεν πίνω, γιατί πονάω και θέλω να βιώσω τον πόνο σε όλη μου την ψυχή. Δε θέλω να μουδιάσω για να μη νιώθω. Θέλω να τσαλακώσω την ψυχή μου. Να την κάνω σκουπίδι και μετά να την κάψω.

   Κι έπειτα θα ξαναγεννηθεί, σαν φοίνικας απο τις στάχτες της.

Monday, June 4, 2012

first battle

       Feel the energy, the power of nothing. 
                 Feel the fear, the terror inside your body...
See anything you are afraid of....

         But don't let it devour your soul. Be strong!

Face the distraction. 
  Fight for yourself, cause you are alone.

                   Start the fight, but don't surrender.

                               Try, fight.

                                  Win
                                   or
                                   Die!