Avon Καμπάνια 13

Avon Καμπάνια:
κάντε κλικ για να δείτε τη μπροσούρα online

Για οτιδήποτε θελήσετε επικοινωνείτε μαζί μου στο 6975 84 94 01 Άννα!

Μπορώ να μιλήσω πια για ελευθερία;

Ναι! επιτέλους, άλλαξα περιβάλλον , μετακόμισα και ηρέμησα... Σίγουρα όχι εντελώς, μα μια νέα ζωή με περιμένει στα σίγουρα απο δω και πέρα....!

Συναισθήματα.

Όχι, έτσι δε με κάνεις να σε νοιάζομαι παραπάνω, αλλά να νοιάζομαι για μένα περισσότερο. Με έχεις ήδη διώξει, το παιχνίδι το έχασες.

Αρχίζουμε

Τώρα θα αρχίσει το πάρτυ....
Πάμε, πρόβα τζενεράλε.

Ψυχανάλυση για έξι, σπίτι για έναν

Το να προσπαθείς να αποκαταστήσεις τις σχέσεις σου με την οικογένειά σου, όταν δεν τα πάτε καλά, είναι σαν να προσπαθείς να ταιριάξεις κομμάτια ξεθωριασμένου παζλ. Είναι όλοι χαμένοι στον δικό τους κόσμο. Κι αν είστε και πολλά άτομα, τότε η κατάσταση χειροτερεύει. Κι εγώ δε μπορώ να τους βρω πουθενά. Δεν έχουμε κοινά σημεία επαφής. Πρέπει να παλεύω μόνη μου στον δικό μου κόσμο, στη δική μου πραγματικότητα. Δίχως έναν σύμμαχο απο το ίδιο μου το αίμα. Γιατί πολύ απλά οι διαφορές δεν είναι μονάχα ηλικιακές. Είναι διαφορές ζωής και νοοτροπίας.

Κρίμα.


Ο ένας δε μιλιέται, ο άλλος δε μιλάει, ο τρίτος δεν ακούει και οι υπόλοιποι... Ο ένας δε βλέπει και ο άλλος μόνο μιλάει.

Αυτό που καταβάθος εύχομαι το κρατώ για μένα. Ούτε εγώ δε γνωρίζω τα δικά μου μάτια πια...

Πες μου που να ψάξω να με βρω...

   Είμαι στα χαμένα. Η εργασία έχει γίνει τόσο επιτακτική ανάγκη πλέον... Ανάγκη για επιβίωση! Όχι για έξτρα χρήματα, όχι για χαρτζιλίκι, αλλά για στήριξη του εαυτού μου κι έπειτα της οικογένειας. "Είμαστε χαμένοι", μονολόγησε πολλάκις ο αδερφός μου. Και μένα τα όνειρά μου γκρεμίζονται κάθε μέρα...


   Δε θέλω να δουλέψω για να πάω ταξίδι. Δε θέλω να δουλέψω για να πάω στα μπουζούκια ή να βγω. Δε θέλω να δουλέψω για καλλωπισμό. Θέλω να δουλέψω για τη γαλήνη της ψυχής μου πρώτα κι έπειτα για περαιτέρω ανέσεις. Αρκεί να μη με χάσω.


   Όχι, δεν είναι ιστορία απο την εποχή της κατοχής. Είναι η ζωή μου, η πραγματικότητά μου. Δε θέλω να μιζεριάσω και να κλαφτώ παραπάνω. Σφίγγω τα δόντια και λέω θα παλέψω, κάτι θα κάνω. Αλλά αυτό εκεί, επιμένει να με χτυπάει και να γελάει με τον πόνο μου. "Εντάξει, θα τα φέρουμε βόλτα", σκέφτομαι. Τι να σκεφτώ άλλωστε; Πως αν μ' αφήσω θα χαντακωθώ κι άλλο;;


   Γαμώ το μου.

Κατηγορώ.

Θέλω να κλάψω, μα σέβομαι τον εαυτό μου και συγκρατούμαι. Απο την άλλη, δε μου βγαίνει ακριβώς. "Κλαις απο θυμό;", αναρωτιέμαι. Αλλά, είναι θυμός αυτό που νιώθω; Μήπως δεν είναι μόνο θυμός; Και πώς να εξωτερικευτώ αλλιώς; Α, να που έβαλα μεταλ μουσική πάλι. Ναι, αλλά μπλόκαρα. Χαλάρωσα ξαφνικά. Πώς γίνεται αυτό; Επιτρέπεται; Γίνεται σε τέτοιο χαμό εγώ να είμαι έτσι, σε... νιρβάνα;
Συμφωνώ στο οτι η μεταλ μπορεί να μου προκαλέσει κάποιου είδους εκνευρισμό, μα μήπως είμαι σε φάση επιτέλους να είναι ώρα να ξυπνήσω; Για τους άλλους, θα 'μαι απλά στον κόσμο μου. Για μένα, θα χω ξεφύγει απο τα προβλήματά μου. Όπα, στάσου. Κάποια δεν είναι καν δικά μου. Κι ούτε βασικά θα ξεφύγω. Θα απαλλαγώ. Κουράστηκα να ζω τη ζωή μου με βάση τις γνώσεις της μάνας μου.

Η μάνα μου!!

Αυτή η λέξη είναι θετική και καλή για κάποιους. Είναι λιμάνι, είναι καταφύγιο.
Για μένα όμως;

Εχθρός! όχι, δε ντρέπομαι καθόλου που το λέω. Εχθρός γίνεται. Είν' επιλογής της. Εγώ κουράζομαι να πηγαίνω με τα νερά της για να μην έρθουμε αντιμέτωπες. Ας κάνει επιτέλους στην άκρη κι ας με αφήσει να ζήσω. Αρκετά καταπιέστηκα. Αρκετά ως εδώ η κυριαρχία της. Κι όμως, έχει αποτελέσει βασική πηγή για κάποια προβλήματά μου . Μη μπερδεύεσαι, δε θεωρώ την ίδια πρόβλημα επακριβώς ούτε και την αρρώστια της. Πρόβλημα είναι οι απαιτήσεις της και η οργάνωσή της που συγκρούεται συνεχώς με τη δική μου. Πρόβλημα είναι το να νομίζει οτι τα ξέρει όλα και να μου επιβάλλεται κιόλας. Βγαίνω εγώ το χαζό όταν κάτι λέω παραπάνω. Πάντα είμαι ηλίθια γι' αυτή. Πάντα εγώ φταίω και πάει λέγοντας.

Ουφ, κουραστικό είναι και μόνο να την αναφέρω.
Και το κακό είναι οτι είναι αρκετοί εκεί έξω σαν εμένα και δεν το παραδέχονται. Θεοποιούν τις μανάδες και κρύβονται πίσω απο τις κακιές πεθερές....


Αηδίασα.

Θεωρία #3659

   Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι ον με μοναδική προσωπικότητα που λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του. Έτσι, ξαφνικά!
   Δεν έχει ουδεμία σχέση με ενηλικίωση αυτό. Έχει να κάνει με την ολοκλήρωσή σου ως άτομο και με την ένταξή σου στο κοινωνικό σύνολο. Τη συνειδητοποίηση και την εξωτερίκευση του χαρακτήρα και της "θέσης" σου-αν μου επιτρέπεται η λέξη αυτή- στην κοινωνία.
   Ξάφνου, βλέπω οτι μπορώ να επιλέγω εγώ για τον εαυτό μου. Από το πιο απλό ~ τι ώρα θα θελήσω να πιω καφέ, κι ας είναι ώρα ύπνου για άλλους~, μέχρι το πιο σύνθετο ~ τι αντίληψη θα 'χω για τον κόσμο, το Θεό, την πολιτική.
   Κανένας γονέας δεν έχει σχέση με αυτά, μετά από κάποιο σημείο. Και τονίζω: όχι της ενηλικίωσης! Σίγουρα παίζουν το ρόλο τους, αλλά έρχεται κάποια ώρα που καλείσαι εσύ να κάνεις κάποιες επιλογές. Άσχετα με το πόσο θα επιμείνει ο περίγυρος, εσύ δεν πρέπει να σταματήσεις να αγωνίζεσαι και να αποζητάς να εκπληρώσις τα δικά σου θέλω. ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ! Γιατί πρέπει να καταλάβεις πόσο μοναδική ύπαρξη είσαι. Πρέπει να καταλάβεις τη δύναμή σου (αυτό μου το είπε κάποιος φίλος, αλλά το γράφω αφού έχω καταλάβει πλήρως τι εννοεί) και τι μπορείς να πετύχεις με αυτή. Κανείς, μα κανείς, δε θα 'ναι δίπλα σου τη στιγμή που εσένα θα σε πιάσει κρίση ταυτότητας, κρίση αναζήτησεις πίστης, κρίση αναζήτησης πεποιθήσεων.

   Μορφώσου. Διάβασε. άνοιξε τα μάτια και τα αφτιά σου. Μπορείς. Κανείς, μα κανείς, δε μπορεί να σου επιβάλλεται μα ούτε να σου επιβάλλει. Και πάψε να κρύβεσαι πίσω απο δικαιολογίες. Τις κατάλληλες συνθήκες δεν τις βρίσκεις πάντα, αλλά κατά βάση τις φτιάχνεις. Δημιούργησε, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για κάθε σου "ξέσπασμα", κάθε σου τοποθέτηση και πάνω απο όλα ζήσε. Μην περιμένεις το Θεό να εμφανιστεί μπροστά σου ούτε κάποιο χέρι φίλου να σε σώσει. Κατάλαβε: είσαι μόνος εδώ και μόνος παλεύεις.

   Από δω και μπρος , θα δείχνω πυγμή στα θέλω μου και θα αλλάξω τον κόσμο μου. Κι έτσι εν τέλη, θα αλλάξει και το σύνολο του κόσμου.

Κεφάλαιο της ζωής μου Νο 1538

Όπως και σε προηγούμενο κεφάλαιο - του οποίου τον αριθμό δεν αξίζει καν να γράψω- έτσι και σε αυτό το κεφάλαιο είμαι στο ίδιο σημείο. Άλλωστε η ζωή δε λένε οτι κάνει κύκλους; Ε, να λοιπόν, που βρίσκομαι εδώ, στα ίδια και γνωστά, όπως πριν δύο έτη: ανάμεσα στο τέλος της εξεταστικής και στην αρχή νέου εξαμήνου, δίχως δουλειά, κάπου στα χαμένα.
Μόνο που αυτή τη φορά η ανάγκη για δουλειά είναι τρισμεγαλύτερη, λόγω συνθηκών και μακρυνών ίσως ονείρων. Κάθε περσυ και καλύτερα λέω καμιά φορά αλλά έιναι αδικία. Το παρόν ενίοτε είναι καλύτερο, μακράν καλύτερο απο παλαιότερα, οπότε και λέω ευχαριστώ για ότι έχω.

Προσπαθώ να φτιάξω τις σχέσεις μου με τους γνωστούς και φίλους μου, κι επιμένω κάπως να μην πλησιάζω όσους με έχουν μακριά τους. Έχω 'ξηγηθεί, δεν παίζουμε το παιχνίδι του χαμένου θυσαυρού... Δεν έχουν κάτι να ψάξουν. Το σεντούκι είναι μπροστά τους, ας ανοίξουν κι ας πάρουν όσα νομίσματα νομίζουν οτι μπορούν να κουβαλήσουν...

Ξυπνά επίσης, ο επαναστάτης μέσα μου (όχι η επαναστάτρια, για τον εαυτό μου μιλάω ως αρσενικό, σεβόμενη την ίδια τη λέξη "εαυτός"), προς το παρόν έχει χασμουρηθεί κι ετοιμάζει φραπέ -μιας και είμαστε και σύγχρονοι.


Το μυαλό μου τρέχει δεξιά κι αριστερά. Κάθε ώρα , κάθε λεπτό, κάθε στιγμή...

Κάποια στιγμή θα το καταλάβω οτι "όλα είναι μια ιδέα" . . .