Δυο μήνες μετά...

Δε γνωρίζω αν με αναζήτησε κανείς, αλλά αποτοξινωνόμουν στη Ρόδο, από την πόλη, τη σαχλαμάρα του δήθεν σοβαρού κόσμου και την ... ανεργία! Πήγα στο νησί απο όπου κρατά η σκούφια μου (στην ουσία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου εκεί, εγώ απλά το χω επισκεφθεί αρκετές φορές κι έχω συγγενείς) και δούλεψα. Λίγο, μη φανταστείς. Δίχως κύκλο γνωριμιών μανικιούρ δεν πιάνει. Αλλά να, έζησα άνετα και έβγαλα τα έξοδα. Τώρα κοιτάζω να δω τα χάλια της πόλης .

Ήρθα. Γύρισα. Σε μια γεμάτη , βρώμικη πόλη και σκουριασμένη. Νέφος, καυσαέριο, άγχος και πολύς κόσμος. Όχι , δε μου αρέσει εδώ. Πνίγομαι. Και απο αυτό το πνίξιμο θα παλέψω να φύγω όσο το δυνατόν συντομότερα. Θα διαβάσω, θα σπουδάσω, θα δουλέψω και θα τα μαζέψω να φύγω. Θέλω να φύγω. Το ακούς; Θέλω απλά να φύγω. Έξω.

Δεν είμαι για 'δω.


Απλά δεν ταιριάζω. Έχω βλέψεις, όνειρα. Και όλα καταπιέζονται εδώ. Θέλω να ζήσω. Για μένα πανω απο όλα. Το έλεγα απο παλιά και ο κολλητός μου γκρίνιαζε, μα ναι..."θέλω να κάνω μια νέα αρχή"

Μεγαλώνω και η ζωή προχωράει. Μα εγώ μένω πίσω. Αντί να φορτσάρω και να γεμίζω εμπειρίες και γνώσεις, μένω εδώ. Με τρώει αυτός ο τρόπος ζωής. Με παρασέρνει.

Τη ζωή μου αλλιώς τη φαντάστηκα εγώ. Μα αργεί να έρθει και τρομάζω. Σχέδια έχω. Μα τα λεφτά δε  φτάνουν. Δεν τα θέλω έτοιμα. Θέλω να διαβάσω, να μάθω. Μα...


Αυτό το "μα"...

Εντάξει, είμαι καλά, απλά τα φέρνω δύσκολα βόλτα. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι αυτή η ουσία της ζωής όπως μας την έχουν μάθει. Δεν είναι καν ζωή . Είναι μια απλή επιβίωση. Έτσι έγραφε ένας τοίχος στην πόλη της Ρόδου, έτσι πιστεύω κι έτσι σου λέω. Αλλά το έχεις καταλάβει; Σκέψου το.


Επίσης, να σου πω και το άλλο...  Δε θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλες πόλεις. Ήδη τη Θεσσαλονίκη τη θεωρώ μεγάλη. Κι είναι καλά οργανωμένη, παράπονο δεν έχω. Αλλά ρε αδερφέ, αυτό το τρέξιμο ανευ ουσίας που βλέπω, με κουράζει. Με γερνάει και με χαντακώνει. Αυτό δε θέλω. Αυτά τα "μπιπ" στο δρόμο και τα "ρε μαλάκα" και τα "βιάζομαι". Τα σπρωξίματα, τα ψώνια με το κιλό, τις μόδες και τους τρόπους ζωής. Τις μπίζνες τελικά...


Όλα αυτά είναι που βαριέμαι. Ή μάλλον, δε βαριέμαι. Σιχαίνομαι.

Θέλω να με χτυπήσει άλλος αέρας. Και μη μου πεις για διακοπές γιατί θα γελάσω.

Τι να θυμηθώ; Την τελευταία μου μέρα στην Τσεχία που έκλαιγα επειδή επέστρεφα σε μια παλιο-χώρα; (με συγχωρείς αν σε θίγω, είναι εντελώς προσωπική άποψη) Ή θέλεις να σου πω οτι είμαι 2 μέρες στην πόλη όπου μεγάλωσα κι όμως... ΔΕ μπορώ να το συνηθίσω. Θέλω να πάω πίσω στο νησί, κι ας ξεβολεύτηκα για λίγο. Θα προσαρμοζόμουν και θα περνούσα καλύτερα. Εκεί ήμουν άνετα τουλάχιστον όσον αφορά τη ΖΩΗ. Έδω τι έχουμε; @ρχίδι@. Και το ξέρεις. Βαρέθηκα να σκέφτομαι το τι σκατοδουλειά θα κάνω και πως θα χαραμίσω τη ζωή μου για μερικά σεντς του ευρώ. Ε, όχι. Ε δε το μπορώ αυτό. Για να βγω μετά στο δρόμο και να με σκουντά ο ένας και ο άλλος και να ξεβράζει το κεφάλι του ένα σωρό σκουπίδια για τους δήθεν και τους έτσι, για το τι πρέπει και τι όχι.


Τουλάχιστον εκεί ή μουν ελεύθερη. Δεν υπήρχε ωράριο. Δεν υπήρχε πρόγραμμα. Επέλεγα. Έκανα ότι ήθελα, πήγαινα όπου ήθελα. Και για όσο.


Τώρα εδώ, πίσω στα ίδια χάλια. Να μαζευτώ και να μαζέψω. Τι;
Τα θρύψαλα της ζωής μου που 'ναι χωρισμένα σε λεπτά και δευτερόλεπτα διασκορπισμένα ανάμεσα σε μπάζα από κενές και τρύπιες ώρες. Σιχτιρ που λέω.

Αλλά θα αλλάξω, να δεις. Θα καταφέρω κι εγώ να πετάξω μέσα στο γκρίζο ουρανό (μαύρος απ' το νέφος είναι, αλλά μη με πουν κι απαισιόδοξη), και θα μεταφερθώ σε κάποιον άλλο. Μωβ ή ροζ. Λαχανί ή μπλε. Άσπρο ή πουα. Ή ριγέ. Αλλά θα 'χει πλάκα. Κι όχι μουντίλα και ξεραίλα. Όχι σπατάλη ζωής. Μα, θα χει ΝΟΗΜΑ.


Αυτά είχα να πω.  Τα λέμε όταν συνέλθω, άμα συνέλθω κι αμα βρω χρόνο μέσα στα σκουπίδια της ζωής μου και την άμμο.