Subscribe:

Wednesday, December 28, 2016

Η νύχτα είναι μοιραία! ~ The need of sex

   "Ήθελα να με κολλήσει στον τοίχο, χαιδεύοντας μου το μπούτι και ψηλαφίζοντας με τα χείλη του κάθε εκατοστό του λαιμού μου, να με κάνει να μονολογώ το όνομά του ψυθιριστά. Να με ωθήσει στη γωνία, βασανίζοντας το κορμί μου με τα δάχτυλά του και βάζοντάς μου φωτιά, να με σπρώξει στο κρεβάτι, να μου σηκώσει το φόρεμα και να μου δείξει όλες τις μαγικές ικανότητες που μπορεί να έχει η γλώσσα του. Έπειτα, να με αναστατώσει τόσο πολύ, ώστε να τον αρπάξω και να τον γδύσω γρήγορα, αφήνοντας μόνο το πουκάμισό του ανοιχτό πάνω του. Ήθελα να του χαιδέψω το στήθος τόσο πολύ και να αφήσω σημάδια απο το κραγιόν και τις δαγκωματιές... Να έχει πιπιλιές στο λαιμό του και να χύνει ατελείωτα όλο το βράδυ...
   Ήθελα να χύσω μαζί του, αλλά και πριν απο αυτόν. Ήθελα να τον νιώσω όλο μέσα μου, αλλά και γύρω μου... Και να νιώσει κι αυτός όλη μου την ένταση. Ήθελα να είναι δικός μου για λίγες ώρες...και το απαιτούσα! Κι αυτός, υπάκουα είχε πέσει να εκτελέσει όλες μου τις επιθυμίες. Μία προς μία. Κάποια στιγμή, του έδεσα τα μάτια και τον έκανα να ριγήσει για αρκετή ώρα με τις δικές μου ικανότητες. Φάνηκε να του αρέσει αυτό που του είπα:"η πόρνη σου ξέρει καλά τι χρειάζεσαι", μιας και άφησε ένα βογκητό να φύγει απο τα χείλη του, μαζί με μια ποσότητα προσπερματικών υγρών, τα οποία φυσικά δεν άφησα να πάνε χαμένα...
   Αργότερα με πρόσταξε να τον λύσω, ενώ εγώ πειθήνιο όργανο υπάκουσα αμέσως. Υπέθεσα οτι θα μου έδινε πολύ έντονους οργασμούς απο εκεί κι έπειτα. Είχε άλλωστε τσιτώσει αρκετά πολύ. Εγώ μέσα μου ήθελα πάρα πολύ να νιώσω ποθητή, να με κάνει να σπαρταράω και να θέλω κι άλλο..."
   Κι έτσι έγινε...

Monday, December 26, 2016

Αναπόφευκτο

Αφήνεις πάντα κάτι κάπου: εντυπώσεις, αναμνήσεις, υποσχέσεις, προσδοκίες, γνωριμίες...
Αναπόφευκτο.


That is life και σιγά τα ωά.

Το επόμενο βήμα που οφείλω να κάνω είναι να σταματήσω να ψάχνω το νόημα στα πάντα.  Κάποια πράγματα απλά γίνονται. Κι ενίοτε κάποια πράγματα τα ευχαριστιέσαι κιολας.

Σημερα πάλευε άγρια το χαμόγελο με τις τάσεις φυγής. Τι κάνω εγώ εδώ;Ποια είμαι;
Είμαι γεμάτη από αυτή την απαίσια ανασφάλεια. Είμαι πια η ίδια η ανασφάλεια.

Φύγε όμως.

Έχω κουραστεί να σου λέω για τα ίδια, δε θέλω να μιλώ συχνά. Καμιά φορά θέλω να το αφήνω να περνάει.
Βαρέθηκα να με μαλώνουν και οι φίλοι 《ξεπέρασε το》, 《άφησέ το》, 《γιατί πάλι;》

ΔΕΝ ΞΕΡΩ!
Δεν είναι εύκολο. Και δε λέω οτι είναι ακατόρθωτο. Μονάχα δύσκολο. Απολογούμαι.


Μόλις πήγα να πω οτι 《είμαι πια καλά εδώ και καιρό》 ήταν η πουτάνα στη γωνία και γέλαγε χαιρέκακα. Αλλά την έβαλα κάτω. Not this time fucker.

Έχω πληγές κι απώλιες, ναι, μα δεν είσαι συ winner.


Δεν έχω κανένα πλάνο, μα θα την παλέψω εκεί έξω. Whatέβα....


Πού

Δαίμονες και διαόλια... Δε θα πάψουν ποτέ.

Όλα έξω φυσιολογικά, μέσα όμως;


Και ο Τερζής 《όλα για τους άλλους...》...
Οι Τρύπες 《δε χωράς πουθενά》.

Δε γαμιέται...

Tuesday, December 20, 2016

Η πρώτη μου επίσημη συστατική επιστολή

   Σημαντική προσωπική νίκη στον επαγγελματικό τομέα. Απο το 2012 κάνω μια δουλειά η οποία μπορεί να μην είναι σταθερή (ας το πούμε εξωτερική συνεργασία με μια διεθνούς φήμης εταιρεία), αλλά όταν μου δίνει δουλειά, πληρώνει ικανοποιητικά. Σπάνιο μεν φαινόμενο, αλλά με έχει στηρίξει οικονομικά και κυρίως ψυχολογικά ανά καιρούς.
   Επίσης, ανα τακτά χρονικά διαστήματα χαιρόμουν αυτό το γεγονός αλλά και ευχαριστιόμουν πολύ που ανήκα σε μια μεγάλη εταιρεία. Που και που φαντάζομαι τον εαυτό μου να δουλεύω σε ένα γραφείο μιας μεγάλης εταιρείας. Ποτέ μου δε φαντάστηκα οτι θα με βοηθήσει τόσο πολύ κάτι τέτοιο. Κι όμως, έχω δει κάποιους τομείς στους οποίους ανταποκρίνομαι πολύ καλά και έχω αισθανθεί σημαντική (όπως τότε που πέταξα για Μυτιλήνη μετά απο... παρακαλητό! )  επισκεπτόμενη διάφορα μέρη στην Ελλάδα.
   Φοβερή εμπειρία, τρομερό σχολείο, φανταστική δουλειά! Και τώρα... ανταμείβομαι διαφορετικά! Τη συστατική επιστολή τη ζήτησα για συγκεκριμένο σκοπό και ξέρω οτι θα μου δώσει κάποια οποιαδήποτε ώθηση. Απο το μηδέν στο δύο. Γιατί όχι;

Monday, December 19, 2016

Η νύχτα είναι... μοιραία! - The Lust in my soul!

   Βρίσκονται σπίτι της βουτηγμένοι σε ένα ασύστολα παθιασμένο έρωτα. Οι κινήσεις της είναι τόσο θυληκές, μα και τόσο έντονες, σαν να θέλει να καταπιεί το "είναι" του. Όπως η αράχνη πλέκει υπομονετικά τον ιστό λίγη ώρα πριν τυλίξει το θύμα της σε έναν αργό θάνατο, μεγαλοπρεπή. Εκείνος, υπνωτισμένος απο το αλκοόλ, μα και το μεθυστικό άρωμα του κορμιού της, βρίσκεται μέσα της, δίνοντάς της τον καλύτερό του εαυτό. Δεν έχουν ανάγκη οι επιδόσεις του στον έρωτα.
   Την επόμενη μέρα, εκείνη βρίσκεται να πίνει ήδη γαλλικό καφέ στο παράθυρο καθώς εκείνος ανοίγει τα μάτια. "Πού στα κομμάτια βρίσκομαι;", σκέφτεται, όμως το επόμενο δευτερόλεπτο η ματιά του πέφτει πάνω στη φλογερή της σιλουέτα και θυμάται. Του ξεφεύγει ένα "όχι ρε γαμώ το" κι αυτή με ύφος καχύποπτο του απευθύνει την ερώτηση "Τι συμβαίνει; Ξέχασες κάτι σημαντικό;". Χαμογελάει ενοχικά αυτός, μα την πλησιάζει και την αρπάζει για ένα ακόμη παθιασμένο φιλί, σε τέτοιο τόνο, που θα έλεγε κανείς οτι το περίμενε όλη νύχτα. Τον σπρώχνει απαλά και σοβαρά του λέει:
- Μπλεξίματα δε θέλω. Μπορείς να ντυθείς, να πιεις καφέ και να συνεχίσεις οτι έκανες. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με μένα.
- Δε θα ήθελες να το επαναλάβουμε κι απόψε; Σε μια πιο... κατάλληλη έξοδο;
- Ω, μα μου ζητάς να βγούμε, θαρρείς και υπάρχει χρόνος για τέτοια εφηβικά παιχνίδια; τον ρωτά σε παιχνιδιάρικο τόνο μα με σοβαρή απορία.
- Δηλαδή μου αρνείσαι; σοκάρεται με την απόρριψη της.
- Δεν είπα αυτό Αλκιβιάδη.  Απλώς, αντιπροτίνω να περάσεις το βράδυ μετά τις δέκα απο δω και να τα πούμε απευθείας στο κρεβάτι μου.
   Υπνωτισμένος απο την ωμότητά της, δέχεται και απο θύτης γίνεται θύμα.  Γι αυτό και το βράδυ εμφανίζεται ακόμη πιο καλοντυμένος, πιο γοητευτικός και πιο τρυφερός απο την προηγούμενη νύχτα. Της έχει φέρει ένα παλαιωμένο κρασί, ελπίζοντας οτι το γούστο της θα το εκτιμήσει και πως δεν πίνει τελικά μονάχα ουίσκι. Άλλωστε, πόσο λίγο γνωρίζονται; Καθώς της το προσφέρει, εκείνη αναφωνεί με θαυμασμό "Α, χα. Κόκκινο "Ένστικτο" του 2006! Βλέπω εκτός απο τις γυναίκες έχεις και γούστο στα κρασιά... Σπάνιος συνδυασμός. Εύγε!". Ο Αλκιβιάδης αισθάνεται δυο βήματα πιο κοντά της τώρα. Νομίζει οτι θα την έχει σε λίγο του χεριού του.
   Ανοίγει το κρασί, μαζί με ελαφρά συζήτηση για τη τζαζ μουσική που τους συνοδεύει. Το σπίτι της, το βασίλειό της. Τον έχει αποπλανήσει, αλλά εκείνος το αγνοεί και αφήνεται στη σιγουριά του. Αυτή καλοπερνάει. Από κάθε άποψη.  Και η νύχτα αποδεικνύεται μεγάλη.




Αποποίηση: Το όνομα του κρασιού είναι τυχαίο καθώς δεν υπάρχει λόγος να κάνω διαφήμιση (τουλάχιστον όχι δίχως να έχω δοκιμάσει το κρασί και ίσως να έχω πληρωθεί για τη διαφήμιση αυτού!).  

Thursday, December 15, 2016

Η νύχτα είναι μοιραία

   Ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει μέσα η πιο υπέροχη γυναίκα του πλανήτη. Όλα τα κεφάλια στρέφονται στο μέρος της. Είναι εμφανισιακά τέλεια, δίχως ψεγάδια. Ο χαρακτήρας της είναι ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας. Ένα βλέμμα της κι έχεις φύγει αλλού. Οι άντρες παρακαλάνε για ένα της βλέμμα, προσπαθούν δυνατά για να της αποσπάσουν την προσοχή και φυσικά τρελαίνονται να την κατακτήσουν.
   Εκείνη, έχει ασχοληθεί σοβαρά με ελάχιστους. Τους περισσότερους μονάχα τους παίζει στα δάχτυλα. Όπου πάει αφήνει θύματα. Σκορπάει ερωτηματικά και ανοίγει (άθελά της συνήθως) πληγές. Είναι Η ΜΙΑ.
   Κάθεται στο μπαρ, κουρασμένη απο όλη την εβδομάδα. Θέλει μονάχα να πιει ένα ουίσκι, να χαλαρώσει. Σπανίζουν οι μοναχικές της επισκέψεις σε τέτοιου είδους κοινωνικών συναναστροφών μέρη, όμως απόψε της έχει τελειώσει το νερό που καίει. Και η μέρα της στη δουλειά ήταν για κλάμματα.
   Ενώ βρίσκεται, λοιπόν, με το ποτήρι στο χέρι, κάποιος θαμώνας τολμηρός, σηκώνεται απο τη θέση του και την έχει κεντράρει. Φτιάχνει το πουκάμισό του το λευκό και με σίγουρα βήματα οδεύει κοντά της. "Καλησπέρα, μπορώ να καθίσω εδώ;" τη ρωτάει καθώς δίχνει το σκαμπώ δίπλα της. Του γνέφει αδιάφορα χωρίς σχεδόν να τον κοιτάξει καν. Αλλά η γωνία του ματιού της γραπώνεται απο το αστραφτερό του πουκάμισο και κατεβαίνει στην αγκράφα της ζώνης του, μαύρο χρώμα, μέσα σε ασημί πλαίσιο. Μένει εκεί για ένα δευτερόλεπτο. Αυτός το παρατηρεί και ετοιμάζεται να τη ρωτήσει αν θα ήθελε να του τη βγαλει. Αλλά είναι έξυπνος, ξέρει. Δεν είναι αυτή για κάτι τέτοιο. Μια τέτοια φράση θα της προκαλούσε απέχθεια εμφανή. Άσχετα που κρυφά θα της γαργαλούσε την ψυχή. Αλλά θέλει να την κερδίσει. Και κάτι τέτοιο θα ήταν να την είχε απόψε στο κρεβάτι του.
  Στρέφει, λοιπόν το βλέμμα της απο την αντίθετη κατεύθυνση με έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Σκέφτεται συνειρμικά... Το αγαπημένο της είδος αγκράφας.  Καρβουνάκια καίνε μέσα της, γιατί έχει μάθει να διαβάζει. Το ρουχισμό, την εμφάνιση, το περιβάλλον... Όλα! Κάτι την τσίμπησε και θέλησε να επιβεβαιώσει τις υποψίες της. Να παίξει μόνη της για λίγο, άφοβα. Στρέφεται διακριτικά πάνω του και συναντά τα μάτια του να την καρφώνουν, προκλητικά, πρόστυχα μα και διστακτικά ταυτόχρονα. Την πιάνει εξαπίνης κι έτσι πρέπει να καλύψει την απαλή αμηχανία της με ένα διακριτικό αλλά παγερό χαμόγελο. Πίνει αργά, κοιτάζοντας τον τοίχο πίσω του. Έχει ήδη συλλέξει τις πολύτιμες πληροφορίες της. Μα είναι τόσο αγανακτισμένη απο την εβδομάδα της που της ζαλίζει το μυαλό η δουλειά.
   Εκείνος, παρατηρεί το ουίσκι της και αυτομάτως γνωρίζει οτι θα είναι είτε πολύ σκληρό καρύδι είτε ευκολάκι. Δε μοιάζει για το δεύτερο. Σκέφτεται και μηχανεύεται τρόπους να την προσεγγίσει. Αν της αποσπάσει την πρώτη κουβέντα, είναι δική του. Σκληρός τύπος. Εκείνη αγέρωχη στο μεταξύ, έχει πιει ήδη το μισό... "Να την κεράσω κάτι;" αναρωτιέται."Όχι, πολύ κλασικό, δε θα πιάσει". Όντως...δε θα έπιανε.
   Καθώς, λοιπόν, εκείνη ισιώνει το μαύρο φορεμά της, της πέφτει το κινητό λίγο πιο πέρα. Αυτή είναι η ευκαιρία του απο ότι φαίνεται. Χαμηλώνει να το πιάσει εκείνος τόσο γρήγορα, σαν θηρευτής που περίμενε το θύμα, μα σκύβει κι αυτή με μια απειροελάχιστη καθυστέρηση. Άθελά τους συναντιούνται τα πρόσωπά τους κι έτσι του μένει ένα μικρό σημάδι απο το κραγιον της στο μάγουλό του. Απρόσμενη εξέλιξη και για τους δυο. "Ω θεέ, μυρίζει υπέροχα", ήταν η κοινή τους σκέψη. Με μάτια γουρλωμένα αλληλοκοιτιούνται και ζητούν συγνώμη καθώς το κινητό περνάει στα σωστά χέρια. "Ευχαριστώ, μα πρέπει να βγάλεις το κραγιόν μου απο ...", λέει κι εκείνος αρχίζει να γελάει. "τι παράξενο!" μονολογεί αυτή.
   "Ναι, είναι", της απαντάει ενώ ψάχνει μια χαρτοπετσέτα. Δε βρίσκει. Του δίνει αυτή χαρτομάντηλο και καθώς το παίρνει, της κρατάει το χέρι, ίσα να το νιώσει. "Θέλω...." πάει να πει, μα επανέρχεται στην πραγματικότητα και τελικά τη ρωτάει "Μπορείς να μου πεις που είναι;"."Επέτρεψέ μου να διορθώσω την ... ατυχία" , είναι πια η ευκαιρία της. Μεταβάλλεται σιγά σιγά σε σαγηνευτική. Γελάει για να καλύψει τη μικρή ντροπή που αισθάνεται μπροστά σε αυτό τον εκπληκτικά εμφανίσιμο τύπο. Τύπος της νύχτας. Επικίνδυνος.
   "Νομίζω έφυγε, όσο μπορώ να διακρίνω στα σκοτάδια", του λέει κι εκείνος αδράττει την ευκαιρία να πει "φεύγει εύκολα,ε;" της ρίχνει το υποννούμενο. Δεν κομπλάρει, όμως, απαντάει με ύφος "εξαρτάται" και χαμογελάει μυστηριωδώς.
   Μόλις έμπλεξαν και οι δυο.
  "Θέλω τόσο πολύ να σου βγάλω το κραγιόν μα και το φόρεμα" φωνάζει το βλέμμα του, μα όχι τα χείλη του ευτυχώς. Αντ' αυτού τη ρωτάει το όνομά της και συστήνονται. Αλκιβιάδης και Άννα. Μαγεμένη αυτή απο την αύρα του, άπειρα γοητευμένος εκείνος απο την όλη παρουσία της. Φωτιά αυτή κι εκείνος αέρας δυνατός... Πρόβλημα. Ή μήπως όχι;
   Πάει να ζητήσει δεύτερο ποτό, καθώς η νύχτα είναι μεγάλη κι εκείνος τζέντλεμαν, ζητάει άδεια για να την κεράσει και να πιούνε παρέα. "Καλά το πάει", σκέφτεται και έχει ήδη φανταστεί τα χείλη της να κάνουν βόλτα στο λαιμό του. "Εσύ τι πίνεις;" τον ρωτά. "Τζιν σκέτο". "Εξαιρετικά", σκέφτεται. Η κουβέντα κυλάει με βήματα προσεκτικά, σε ανάλαφρο ύφος. Αλλά το πάθος της ξεχειλίζει και τον περιβάλει. Είναι εκρηκτική γυναίκα. Μα αν δε θέλει εκείνη, αυτός θα μείνει με τη ζώνη στο χέρι απόψε.
  Τρίτο ποτό ήδη και η ατμόσφαιρα έχει ελαφρύνει πολύ. Μια σπίθα αρκεί για να πάρει φωτιά όλο το μαγαζί. "Έχω μια πρόταση να σου κάνω", του απευθύνεται. "Γιατί δεν έρχεσαι σπίτι μου; Είμαι όλη μέρα με αυτό το φόρεμα και τις γόβες και θα ήθελα να τα βγάλω... και να φορέσω κάτι πιο άνετο".
Τσαφ.

Wednesday, December 14, 2016

Κάπου εκεί έξω.

Επίσης, θέλω να πω ένα μεγάλο ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ  σε κάποιο άτομο εκεί έξω που έχω συγχωρέσει τόσες μα τόσες φορές... με γραπτές αποδείξεις πλέον. Μα επιμένει να είναι μικρό στο μυαλό. 

Μπορώ να πω οτι "Με πείραξε- Πάνος Κιάμος" όμως το ξεπερνάω. Που θα πας, θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή. 
Και να είσαι ευγνώμων που σε έβγαλα απο τη δύσκολη θέση. 


Μα πόσο κυρία είμαι πια...

Επανήλθα(ν)

Δε θα τα βάλω ποτέ σε σειρά.

Πάνω που είπα οτι το ξεπέρασα, εκεί, πάνω που πετούσα και αιωρούμουν, εκεί και πάλι μαχαιρώθηκα. Απο ποιον; Μα απο μένα φυσικά.

Δε θα το ξεπεράσω ποτέ.

Κι αυτή η ελπίδα για αλλαγή, δε θα μεταλλαχτεί ποτέ σε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία βασίζεται σε λεκτικά αλλονών για να μην ξαναπιάσω το μαχαίρι.

"Να μη νιώσεις έτσι και οδηγηθείς εκεί, και μετά πεις αυτό (μπλα μπλα)..."

"Ξέρεις, είσαι πολύ τυχερή, είναι σπάνιο αυτό το (μπλα μπλα)...."

Κι όμως ρε γαμώτη... σκοτάδι.

Απληστία συναισθημάτων ή αποζητώ όσα έχασα τόσο καιρό;
Κι όπως ειπώθηκε στα σχόλια του δικού μου ποστ "Μπορείς;", αχαριστία. Να γράψω ονόματα;

Ξέρεις, πάντα ακούω καλά λόγια. Για κάποιον άλλο...
Ζω σα σκιά;

Ζω;


Σου αρέσει να βασανίζομαι; Μήπως αυτό είναι ένα είδος εκμετάλλευσης; Ή θα έρθει κάποιος να μου πει "έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου";

Φεύγω.
Και φεύγω επειδή είμαι φυγόπονη. Έτσι άκουσα να με λένε. Όχι, δεν κρυφάκουσα, σε εμένα την ίδια το είπαν.

Φεύγω επειδή δε μπορώ να το παλέψω. Ποιο; Τίποτα.




Θέλω να πάρω τηλέφωνα, να μιλήσω.Μα μετά σκέφτομαι ότι η κοινωνικοποίηση δεν είναι στα μέτρα μου.
Κάπως τα σκέφτομαι τα πράγματα. Με ένα δικό μου τρόπο. Κι αυτό έχει και τα προνόμιά του. Ενίοτε εκπλήσσομαι θετικά.
Αλλά τον υπόλοιπο καιρό;


Και ένα τρελό κομμάτι:
"Ψυχρός εκτελεστής- Νότης Σφακιανάκης"
Για τους πρώτους στίχους...

Wednesday, November 30, 2016

Νοσοκομειακή εισαγωγή

Μια εισαγωγή, λοιπόν, ή ένα ενοχλητικό-σοβαρό πρόβλημα ασθενείας σε κάνει να τα ξαναδεις τα πράματα λίγο διαφορετικά. Μετράω αποστάσεις στη ζωή μου κι επιλογές και παράλληλα δύο 24ωρα νηστική.

ΠΕΙΝΑΩΩΩΩΩΩΩ!!!

Σκέφτομαι υγιώς, αν και με ελαφρά αυξημένη χοληστερίνη, γιατί σκέφτομαι γύρους και σουβλακιαααααά!

Ωχ να ξημερώσω υγιής να φύγω...

Sunday, October 23, 2016

Απορίες

Ποιός ο λόγος να μην είμαστε ευτυχισμένοι; Γιατί τα κάνουμε όλα αυτά; Για ποιά εγκλήματα πληρώνουμε το τίμημα;

Μήπως γιατί δεν εκτιμήσαμε στιγμές στο παρελθόν; Μήπςω επειδή αφήσαμε το χρόνο να γλιστρίσει απο τα χέρια μας μέσα;
Μας έρχονται καλά πράγματα μπροστά μας αλλά πάντα κάτι γίνεται και δε μας αφήνει να τα χαρούμε. Το τίμημα μεγάλο για λίγα λεπτά χαράς...

Είναι τόσο σύνθετη η ζωή που δεν ξέρω καν αν αξίζει... Παραξενεύομαι.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Ποιος ο σκοπός; Ποιες είναι οι αξίες μας;


Δε θα με καταλάβεις ποτέ, γιατί ποτέ δε θα μπορέσεις να μπεις στο μυαλό μου. Σε αυτό τον ιστό αράχνης, όπου είναι όλα μπλεγμένα. Κι αυτο γιατί είναι απλά το φυσιολογικό. Δεν είσαι εγώ, δεν είμαι εσύ.

Θέλω πάλι να τα παρατήσω όλα.
Γαμημένο συναίσθημα που με τραβάει κάτω.

Φοβάμαι ρε γαμώ το. Και δε θα μεγαλώσω ποτέ μου.

Thursday, October 6, 2016

Διπλοδεσίματα

  Αηδιασμένη, απηυδισμένη, αγανακτισμένη και δεμένη εδώ. Σχεδόν μόνιμα.
   Επιλογές και μονόδρομοι συνθέτουν την καθημερινότητά μου. Βαρετή ή μη.
   Νιώθω μπλεγμένη, μπερδεμένη και ενίοτε φοβισμένη. Πόσο κουράγιο; Τι αντοχές;
   Οι μέρες περνούν ενοχλητικά επαναλαμβανόμενες. Ίδιο μοτίβο, ίδια συναισθήματα. Ένοχη.
   Εικόνες, σφίξιμο ψυχής, αγανάκτηση, αλυσοδέσιμο. Μέχρι να λιώσει κανείς υπογείως.

   Άχρηστη. Αυτό είμαι.


Tuesday, October 4, 2016

facebook closed

   Αυτός ο μήνας είναι αφιερωμένος στην πτυχιακή μου. Ως εκ τούτου, έχω κατεβάσει το προφίλ μου στο facebook.

   Όχι, δεν είναι ακριβώς αυτός ο λόγος. Είναι και το ότι έχω σιχαθεί ενα συνοθύλευμα υποκρισίας, αδιαφορίας, υπερπληροφόρησης για σημαντικά αλλά και ασήμαντα πράματα, υπερβολικών ενημερώσεων και ανούσιων σχολιασμών ιδιωτικών η δημοσίων στιγμών.

  Με άγχωνε η εξάρτησή μου από αυτή την πλατφόρμα. Αισθάνθηκα υπερ-καταιγισμό προσκλήσεων σε εκδηλώσεις, ακόμα κι αν δεν είχα υποχρέωση να παρεβρεθώ. Επίσης, θεωρώ οτι χαράμισα πολύ απο το χρόνο μου για να συνομιλώ με άτομα με τα οποία υπήρχε μια ανούσια επανάληψη φράσεων και μοτίβων.

   Δε θα λείψω σε κανέναν. Διότι όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά, ξέρουν να κρατούν επαφή και δε θα προσφέρουν φειδωλά κάποια λεπτά του χρόνου τους.-

edit: τελικά δεν είναι η χιλιομετρική απόσταση το πρόβλημα, μα η απροθυμία. Και δυστυχώς επιβεβαιώνομαι για πολλοστή φορά.

Wednesday, September 28, 2016

Ρε!

Με εγωισμό δεν προοδεύουν οι σχέσεις . Μετράμε 1, 2, 3... και μετά;
Σκέψεις  όπως τις λέει ο Ρέμος.

"τι ήμουνα για σένανε- Αντώνης Ρέμος"

Λογαριασμοί φίλοι μου, λογαριασμοί .

Monday, September 19, 2016

Μακάρι να ήσουν εδώ




Πέρασε τόσος καιρός κι ακόμα δεν έχω βρει το κουράγιο να σε ψάξω. Όπως δεν έχω κουράγιο να κάνω τόσα πράγματα ακόμα.

Είμαι εδώ, στο πατρικό μου, με καιρό μουντό και μου θυμίζει πολύ εκείνα τα ρημαδιασμένα γενέθλια που σε αναθεμάτισα, λόγω ανωτέρας βίας...

Τελικά ρε γαμώ το, πόσο δίκιο έχεις ακόμα; Ότι αγαπάω, το διώχνω.
Ακόμα το κάνω... Η συναναστροφή μαζί μου είναι για ανθρώπους με γερά νεύρα. Και είναι απειρο-ελάχιστοι.

Μου λείπεις. Καμια συζήτηση δεν είναι σαν τις δικές μας, κι ας τις μοιάζουν πολλές...

Επαναλαμβανόσουν τόσο πολύ, που αναγκαστικά γινόσουν μάθημα. Κι εγώ σαν να ήσουν βιβλίο, σε κλώτσησα... Κι έκαψα μαζί ότι χτίζαμε δειλά... με κόπο, χρόνο, δάκρυα...


Είσαι ένα αληθινό "σ' αγαπώ" στη ζωή μου και το βλέπω με σιγουριά. Τόσα χρόνια πέρασαν...



Σκουπίδια γύρω απο σένα, στάχτες κι αποκαίδια.
Ναι, φταίω. 

Monday, September 5, 2016

Το ημερολόγιο της γάτας μου

Ημέρα πρώτη

   Με χωσαν σε ένα κλουβί, με πήγαν σε έναν τύπο με άσπρη ρόμπα που με πασπάτεψε (λογικά θα ήταν γιατρός, αλλά εγώ όπως και να 'χει του τρίφτηκα λίγο) και τέλος κατέληξα στο σπίτι ενός νεαρού ζευγαριού... Δεν ξέρω αν το ταξίδι μου σταματάει εδώ, αλλά εγώ καλού κακού τρίφτηκα σε όλο το σπίτι αλλά και πάνω τους. Πώς να το κάνουμε, πρέπει να τους δείξω πόσο καλή είμαι, γιατί το σπίτι μ' αρέσει. Είναι στο δεύτερο όροφο, μακριά απο τα αυτοκίνητα. Αυτά τα τελευταία τα απεχθάνομαι διότι τις προάλλες που με κυνηγούσαν κάτι σουσουράδες (ακοινώνητα πλάσματα αυτές οι γάτες του δρόμου, α πα πα),  με χτύπησε ένα, αλλά ευτυχώς είχα τον άγιο γατώνιο πάνω μου και τη γλίτωσα. Πήρα, όμως , μια τρομάρα! 
   Τώρα λοιπόν, τους τρίβομαι και περιμένω να δω που θα βάλουν φαγητό και νερό, γιατί έχω μια πείνα!... 
   Το σπίτι είναι μεγάλο, πήγα και χώθηκα πίσω απο κάτι έπιπλα σε ένα δωμάτιο γεμάτο εργαλεία. "Εργαστήριο" το λένε, άγνωστο το γιατί. Εμένα μ αρέσει εκεί μέσα, γιατί έχει βίδες, βιδάκια, εργαλεία, βαλιτσάκια και μια ντουλάπα, στην οποία - εννοείται οτι- χώθηκα! χοχο! Έχει κι ένα μπαλκόνι που συνδέεται με κεραμίδια. Βγήκα, λοιπόν, να δω τη θέα και η άλλη τρελάθηκε να με φωνάζει ! "Καλά μανδαμ, έρχομαι" της λέω και μπαίνω μέσα. Ούτε να ατενίσουμε ελεύθερα δε μπορούμε. Δεν πειράζει, θα τους συνηθίσω και θα μου ανοίγουν να σουλατσάρω λίγο στο μπαλκονάκι. Άλλωστε είναι και δεύτερος όροφος, που να πέσω γάτα-πράμα.
   Λίγο αργότερα, αυτή διάβαζε ένα βιβλίο και ξαφνικά αναστάτωση!! Μπαινο-βγαιναν στα δωμάτια και οι δύο αλλά και στο μπαλκόνι, και έκαναν κάτι περίεργα ψιψι. Τι είναι αυτός ο απαίσιος ήχος που κάνουν; Δεν πιστεύω να με έφεραν σε τίποτα μπας-κλας άτομα;! Τελοσπάντων, δεν ήξερα τι ψάχνουν και γι αυτό δεν τους βοήθησα. Γάτα είμαι άλλωστε, τι να τους έκανα; Όμως ένα περίεργο πράμα: μόλις με είδε ο άντρας, σταμάτησαν και οι δύο. Εμένα έψαχναν τα χαμένα; Δεν είδαν οτι ψάχνω κάθε γωνία του σπιτιού;
   Λίγο αργότερα ξαναέγινε το ίδιο, για να βεβαιωθώ οτι έψαχναν εμένα, όχι τίποτα άλλο, αλλά τους την έσκασα. Άλλαξα μέρος και μπήκα κάτω απο το κρεβάτι! Τι ωραία που είναι εδώ! Έχει κουτιά, και σακούλες με υφάσματα! Χάνομαι, κυριολεκτικά! Κάποια στιγμή, ξαπλώνη η μικρή μπρούμυτα και μιλώντας στο τηλέφωνο, σκύβει και κοιτάζει. Της δίνω ένα ωραίο καρδιακό καθώς πετάγομαι έξω! Αυτή φώναζε " εδώ είναι, εδώ είναι". Ρε, λες να έπαιρνε την αστυνομία; Κοίτα να δεις που είμαι V.I.P. ! Χοχο, γουστάρω! Χεμ, αρέσκομαι, θέλω να πω... Αφού ειμαι κυρία!

Ημέρα δεύτερη

   Το βράδυ ανέβηκα με το ετσι θέλω στο κρεβάτι. Σιγά μην κοιμόμουν στο πάτωμα! Τέλος αυτά τα περίεργα του δρόμου. Εγώ είμαι για σαλόνια! (Δεν έχουν κανένα χάι κλας σαλόνι, αλλά θα δω πως θα τους πείσω να το αλλάξουν). Έχουν πλάκα, γιατί κοιμούνται και τους τρίβομαι στα πόδια. Αυτή η παλαβή μου πατούσε την ουρά κάποια στιγμή στον ύπνο της, αλλά δεν της επιτέθηκα- θέλω να δείξω καλή διαγωγή μερικές μέρες, μη τυχόν με πετάξουν στο δρόμο πάλι. Αν και μάλλον δε χαμπαριάζουν και πολύ, αφού χθες αυτή την ψηλή τη δάγκωνα παίζοντας και φαινόταν να γελάει. Τη φοβάμαι λίγο, όπως με φοβάται κι αυτή. Καλά κάνει! Χνιααααρ!
   Σήμερα, με άφησαν αρκετή ώρα στην ησυχία μου. Έτυχε να είναι η ώρα που δεν ήθελα χάδια, οπότε τους άφησα να φύγουν. Όταν γύρισαν σαφώς και παίξαμε. Μ' αρέσουν οι κορδέλες!! Μ αρέσουν πολύ η κορδέλες. Τι κορίτσι είμαι άλλωστε!;
Αλλά έχω ένα παράπονο: ήθελαν να με ταίσουν ψάρι. Απαράδεκτοι... Εγώ τρέφομαι μόνο με τα καλύτερα φιλετίνια. Τς τς.

Τρίτη μέρα

  Το βράδυ στο κρεβάτι μου επιτέθηκε βάρβαρα ένα πόδι με σεντόνι, αλλά το δάγκωσα και έφυγα. Κάπου πρέπει να ξεσπάσω και τα νύχια μου κιόλας! Το πρωί, χαιρέτησα τον μουσάτο που φόρεσε κάτι ρούχα με σκληρό ύφασμα κι έφυγε. Εγώ κρατούσα παρέα στην άλλη που κοιμόταν... Και κοιμόταν σχεδόν ως το μεσημέρι. Μετά ξύπνησε, μου ζάλισε τον έρωτα λίγο, και ξαναπεσε. Ακολούθησα... Τώρα αναμένω να αφορμηθώ και να τους δείξω τι τίγρης είμαι! Γκρρρ...!


Wednesday, August 31, 2016

A part of my thesis (somehow)

   As I am searching information to compose my thesis, I have found a sentence which is a masterpiece:"Success is the new social God(dess)" (free translation from: biblionet.gr).
   How true? Think about it.  I do, for the last few days... Because every man on earth is seaking "the success", since they think that only this matters and nothing else. Crowds of people has got depression because they think of themselves as "failed" or "wasted" (during the pass of the years).

   How do you define "success"?

Το παλεύω.

  Όπως κάποιες απο τις μέρες που ξυπνώ είναι μαύρες πίσσα, έτσι και κάποιες άλλες είναι λίγο πιο νορμάλ- ευτυχώς! Σαν να κάνω διάλειμμα. Προλαβαίνω να ανασκουμπωθώ; Ίσως, αλλιώς... ποιο το νόημα;
   Έχω δύο εαυτούς. Περίπου. Ο ένας εναντιώνεται στον άλλο. Κατέληξε συνήθεια. Σήμερα έιμαι καλύτερα. Εκείνες οι συζητήσεις με βοήθησαν, κοίτα να δεις...
   Μέχρι να ξαναπέσω. Ναι, θα ξαναπέσω, διότι έχω πει άπειρες φορές: now I am the white tiger. @@κια... Τουλάχιστον παραμένω με τις αμυχές και όχι κάτι χειρότερο. Κάτι είναι κι αυτό.

   Είναι τραγικό να χρειάζομαι ντάντεμα. Είμαι τραγική εγώ η ίδια. Και ακόμα πιο κουλό,μετά απο κανα 2 μέρες να είμαι φυσιολογική. Ω, θέε μου, τώρα που το σκέφτομαι ευτυχώς! Αμα κρατούσε μόνιμα δεν ξέρω τι θα γινόταν!
   Κάποια πράγματα όσο τα σκέφτομαι ήρεμα, μπαίνουν στη θέση τους. Αργά ναι μεν, αλλά προχωράει. Την καθημερινότητα μου την ορίζω εγώ. Όσο άσχημη ή πανέμορφη θα είναι. Ναι, ξέρω, θα βρω τη δύναμη, μιας και τα λεφτά δεν τα υπολογίζω τόσο πια (αφού δεν έχουμε πολλά έτσι κι αλλιώς, λολ!). Ανασυντάσσομαι. Ούτε εγώ δε με αντέχω καμιά φορά.

   Αρχίζω να συνειδητοποιώ οτι είμαι υπεύθυνη του εαυτού μου. Κάθε πράξη φέρει αντίκτυπο (ενίοτε και θετικά αποτελέσματα σαφώς). Οπότε θα στρωθώ στο διάβασμα. Κάθε μέρα θα κάνω κάτι. Έστω πολύ μικρό, άλλωστε η πτυχιακή μου έχει τόσα παρακλάδια να ασχοληθώ, που και με πονοκέφαλο βγαίνει άκρη.
   Δε θα με επιβραβεύσω , διότι αυτή είναι η δουλειά μου αυτή τη στιγμή. Όχι, δε θα ψαχτώ άλλο. Αν τύχει κάποια απάντηση απο αυτά που έχω κάνει αίτηση, καλώς να έρθει. Αλλά θα χρησιμοποιήσω αυτό το χρόνο για να ανακαλύψω κανα δυό πραγματάκια που μπήκαν στο μυαλό μου. Όσο ήμουν στην Τσεχία έλεγα nothing is impossible. Τώρα γιατί αυτό το άλλαξα; Δεν υπάρχουν ποτέ μονο δύο επιλογές. Οι επιλογές είναι άπειρες, απλά συνήθως το ξεχνάω...

Monday, August 29, 2016

Παραιτούμαι απο τη ζωή

   ΟΥΤΕ ενα πραγμα δε μπορώ να κάνω σωστά. Πώς θα δουλέψω αύριο-μεθαύριο; Θέλω να παραιτηθώ απο όλα. Δε βρίσκω νόημα στη ζωή, δε μπορώ να της δώσω κάτι. Είναι κάποιες μέρες που είναι τόσο χάλια που δεν αντέχονται.
  Δεν αντέχω να ζω άλλο σε αυτή την παράλληλη πραγματικότητα. Δεν έχω επαφή με το περιβάλλον μου. Δε με καταλαβαίνουν κι εγώ πονάω. Έχω βαρεθεί τους σοφούς. Κανείς δε θα μπει στη θέση μου. Δεν το αντέχω άλλο. Όλα μαύρα είναι. Δε μπορώ να έχω πρόγραμμα σε τίποτα..
   Το τερας μου με τρώει ολοενα και πιο πολύ. Πέρασε μήνας που υποκρίνομαι. Δε μπορώ αλλο να προσποιούμαι οτι είμαι καλά.  Χειροτερεύει.. Ούτε η φιλοξενία του σκύλου βοηθάει. Δε βλέπω λύση. Δε βλέπω φως στο τουνελ. εΙμαι σε μια άβυσσο. Καίγομαι σε μια κόλαση.
   Πλέον ούτε ο ύπνος δε με βηθάει. Τα όνειρά μου είναι τρομακτικά. Ξυπνάω και δεν αναγνωρίζω γύρω μου. Σαν να με ρουφούν μέσα τους.
    Κανείς δε θα καταλάβει τι είναι σε μια ηλιόλουστη μέρα, εσύ να βλέπεις σκοτάδι. Να ψάχνεις μια τρύπα να χωθείς, όπως οι λαγοί... Το σπίτι να σου φαίνεται τεράστιο μα και αποπνικτικό. Όλα είνια μάταια. Τίποτα δε με γεμίζει. Ούτε αντικείμενα ούτε δραστηριότητες.
   Τι ωραία που προσποιούμαι. Κερδίζω όσκαρ. Ένα όσκαρ που θα το γιορτάσω μόνη μου. Με το είναι μου...Αυτό το άδειο "είναι", αφού δεν έχω τίποτα να δώσω.

Thursday, August 4, 2016

Γλώσσες

Πώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει μια γλώσσα "νεκρή", ενώ βρίσκεσαι ως θεμελιώδης λίθος κάτω απο πολλές άλλες; Αναφέρομαι σαφώς στη λατινική...
Η μη προφορική έκφραση της, δεν θα έπρεπε να επιτρέπει αυτό το χαρακτηρισμό. Διότι ζει και βασσιλεύει κάθε φορά που χρησιμοποιείται μια λέξη συσχετιζόμενη με αυτή τη γλώσσα (και κάθε άλλη αντίστοιχη, που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω).

Wednesday, August 3, 2016

Τα νέα μου

   Οι μέρες περνάνε και ξαφνικά θυμήθηκα πως έχω καιρό να γράψω. Απομονώνομαι εδώ στο krepaki της Ερμού γιατί μου αρέσει το κλίμα, η ησυχία και διάφορα άλλα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στα 17 αυτή τη στιγμή, που κθόμουν μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή και πάλι και έγραφα... με έμπνευση. Έγραφα ιστορίες.
   Τώρα είναι Αύγουστος του 2016. Πάνε 6 ολοκληρωμένα χρόνια που πέρασα στη σχολή. Άλλαξαν λίγα πράγματα πάνω μου, μα ταυτόχρονα και πάρα πολλά. Κάθομαι ακόμα με τις ώρες μπροστά απο τις οθόνες. Είμαι βλέπεις θύμα του facebook (ναι, θέλω να αποτοξινωθώ). Γιατί, όμως όταν πάω διακοπές δεν το έχω τόση ανάγκη;
  6 έτη, μα δε θέλω να κάνω ανασκόπηση. Να πω μονάχα θέλω, πως πέρασα όμορφα. Με τις καλές και τις άσχημες στιγμές. Με όσα άτομα με στήριξαν ή με παράτησαν. Με όσους με εγκατέλειψαν ή επέστρεψαν κάποια στιγμή. Έτσι πάει. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ο χρόνος είναι μετρημένος κι εμείς δεν έχουμε μάθει να τον ξοδεύουμε φειδωλά ή με τρόπο πρέπον.
   Ξέρεις, καμιά φορά θυμάμαι να κοιτάζω στα μάτια ανθρώπους που είχα κοντά μου και να είναι ότι πολυτιμότερο είχα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Μια ματιά, ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο ή ένα γέλιο. Θα ξέρεις πως το γέλιο το φοβάμαι λίγο. Μη τυχόν και οι άλλοι γελούν περιφρονητικά εναντίον μου.  Ε, και;
   Είναι αστείο το πως πέφτω στην καταθλιψάρα μου σε ανύποπτο χρόνο και πως μπορώ να σηκωθώ με κάποια λόγια, την κατάλληλη στιγμή. Ναι, έχω αποδεχτεί το πρόβλημα πως είναι εκεί, μα η τίγρης γύρισε και δε θα το αφήσει να εξαπλωθεί και να νικήσει.


   Ευχαριστώ. Όλους όσους έχουν υπομονή μαζί μου και όσους ασχολήθηκαν. Ή ασχολούνται ακόμα.

   Τώρα έχω να περιμένω να περάσουν κανα δυο βδομάδες του Αυγούστου, να δω αν θα βρω δουλειά (περιμένω να μου μιλήσει κάποιος παλιός εργοδότης μου), ώστε να ξέρω που βρίσκομαι κι έπειτα θα πάω γυμναστήριο για δύο λόγους: ο πρώτος είναι κάτι αυχενικά και κάτι μαλακίες που με πιάνουν στη μέση και με κάνουν να νιώθω σαν μπαμπόγρια. Έλεος πια στα 23 μου δηλαδή!!
Ο δεύτερος λόγος είναι για να βλέπω τα γκομενάκια που γυμνάζουν τους κώλους τους. Τις γυναίκες εννοώ φυσικά! Όχι, πλάκα κάνω. Ο δεύτερος λόγος είναι οτι μου αρέσει ο ήπιος αθλητισμός. Για την κοινωνικοποίηση, την άθληση, την ευεξία. Ναι, μπορεί να λαπάδιασα λίγο, αλλά αυτό είναι μόνο προσωρινό. Και πραγματικά, δε γυμνάζομαι για να κάνω σωματάρα για το καλοκαίρι (άλλωστε καλοκαίρι συνήθως δεν κάνω και πολλά). Απλώς έχω πέσει σε ενα φαύλο κύκλο που περιέχει πόνο μέσα, οπότε κλάφτε με.

   Παράλληλα δουλεύω την πτυχιακή μου, ώστε να κλείσει και αυτός ο κύκλος. Να δούμε πότε θα μπω σε μια σειρά. Θαρρώ πως ποτέ. Αλλαγές γίνονται και θα γίνονται.



Saturday, July 9, 2016

I am tired.

I miss my life in Liberec. That freedom... that stability, that security...
No anxiety.

I want the white tiger back.
It gave me confidence. She could fight my beast.

Am I alone?

Friday, July 8, 2016

Ζητούνται όρεξη για ζωή και ελπίδες

   Δεν την παλεύω άλλο. Έχω ένα βάρος να με συνοδεύει καθημερινά, πάντου. Στην αρχή ξεκίνησε με νυχτερινές επισκέψεις :" οκ, είναι απλά μια φάση". Μετά, όμως, μετατράπηκε σε μια σκιά που με ακολουθεί καθημερινά. Στοιχειώνει τα όνειρά μου αρχικά... "οκ, όνειρο είναι, ξύπνησα". Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Δεν ήθελα ή δε μπορούσα. "Λανθασμένα ρυθμισμένο πρόγραμμα ύπνου", έλεγα. Και να προσπαθώ παράλληλα να βρω τρόπους να κοιμηθώ είτε με αλκοόλ είτε με βότανα είτε κι εγώ δεν ξέρω πως αλλιώς...
   Έπειτα, αυτή η σκιά μετατράπηκε σε αρνητισμό, πεσιμισμό και τάσεις διάφορες. Και το προσπάθησα για λίγο, μα είμαι δειλή. Πλέον, όμως, κοιμάμαι και ξυπνάω με την ίδια σκέψη. "Ποιο το νόημα όλου αυτού;" . Δε μπορώ να το σηκώνω άλλο αυτό το βάρος. Θέλω να φύγω. Μόνιμα. Μια και καλή. Δεν καταλαβαίνω γιατί να ζω, τι πρέπει να κάνω εδώ. Δε μπορώ να το σηκώσω όλο αυτό στην πλάτη μου άλλο. Νιώθω να είμαι βάρος μόνο. Δε βρίσκω τι κατεύθυνση να πάρω και νιώθω παντελώς άχρηστη.
   Με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου. Δεν ξέρω απο που να πιαστώ για να σηκωθώ και δεν ξέρω πια τι αγαπάω γύρω μου. Είχα ένα σκοπό, ένα όνειρο , το οποίο το εκπλήρωσα και τώρα νιώθω κενή, ανούσια. Μήνες ψάχνω απαντήσεις, μια υπόδειξη, ένα αστέρι, ένα σημείο στον ορίζοντα ή ένα μεταφυσικό -έστω σημάδι. Πίστεψα για λίγο οτι κάτι θα αλλάξει. Ναι, έζησα για δυο μέρες λίγο καλύτερα. Μα και πάλι φοβήθηκα.
   Είμαι ένα κοριτσάκι 23 ετών με μυαλό δεκάχρονης. Δεν έχω ιδέα τι μπορώ να κάνω και αποφεύγω τις ευθύνες (μάλλον ;). Νιώθω καθηλώμένη. Κι όσο εύκολο είναι να λέω ή να ακούω οτι είναι στο χέρι μου να τα αλλάξω όλα, πάλι κάτι με εξοντώνει. Νιώθω δέσμια του ίδιου μου του εαυτού. Όλα γύρω μου τα βλέπω σαν ένα κλοιό που σφίγγει . Έναν κλοιό τον οποίο βοηθάει ο εαυτός μου να σφίγγει παραπάνω. Πονάω.
   Δίνω καθημερινά μια μάχη, ναι όπως όλοι. Αλλά έχω αυτό το συναίσθημα οτι εμένα μου έπεσαν πολλά. Θέλω να ξαναγίνω παιδί, να χωθώ στην αγκαλιά κάποιου που θα με παρηγορήσει και δε θα μου πει τίποτα, μονάχα θα με κοιτάξει και θα μου εξηγήσει οτι όλα θα τελειώσουν σύντομα. Ως πότε θα βαστάω;
   Πάνω που νόμισα οτι μπορώ να χειριστώ τα πάντα, πάνω που είδα τον ήλιο να ανατέλλει, πάνω εκεί τα σκάτωσα.

Μπαμπά συγνώμη, μα θέλω να πεθάνω.


   Όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει κι αυτό το τέρας μέσα μου. Θα με σκοτώσει κι εσείς δε θα έχετε καταλάβει τίποτα. Δεν το διαχειρίζομαι, ξεφεύγει απο τον έλεγχο μου σιγά σιγά. Δεν το κάνω επίτηδες, ορκίζομαι. Δε μου αρέσει άλλο πια να κλαίω. Ξέρω οτι δε βγαίνει τίποτα.

   Χαζεύω, τρελαίνομαι και παίζω ένα τρελό θέατρο κάθε μέρα, να υποκρίνομαι οτι όλα είναι εντάξει.

   Δεν είναι. Τίποτα.

   Είναι σαν να έχω πεθάνει απο καιρό και τώρα να αρχίζω να σαπίζω. Θάψτε με τουλάχιστον, να σταματήσω να πονάω. Δεν αντέχω άλλο.

   Έχω στηρίξει τόσο κόσμο, μα δε μπορώ να στηρίξω εμένα. Δε μ ακούω. Και δε μπορώ να χαστουκίσω τον εαυτό μου και να του πω "σύνελθε". Είμαι χίλια κομμάτια. Κι όσο δοκιμάζω πράματα και βλέπω οτι δεν τα καταφέρνω τόσο απο κάτω με παίρνει. Δεν αντέχω άλλο τις σκέψεις μου, φιμώστε τις. Φιμώστε τις μήπως σταματήσει αυτός ο πονοκέφαλος για λίγο...

*Μην τρέφεις αυτό που θα σε σκοτώσει* ~ Μα, πώς;

Wednesday, June 29, 2016

Γράμμα δίχως παραλήπτη

   29 Ιουνίου 2016


   Αγαπημένη μου φίλη,
   Έχω καιρό να λάβω νέα σου και έχω ανησυχήσει. Είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι; Έφυγες και μας έχεις ξεχάσει, οπότε κάπως έτσι υποθέτω οτι περνάς καλά. Ο χρόνος εδώ κυλλάει αργά, πράγμα καλό, γιατί θα γεράσουμε αργότερα, μα και κακό συνάμα, αφού ποτέ δε συμβαίνει τίποτα το συγκλονιστικό. Και μέσα στα συγκλονιστικά συγκαταλέγω και μια καλή- ή έστω και χωρίς το καλή- δουλειά. Ναι, δε βρίσκω, ενώ οι φίλοι μου είναι, έστω, κουτσοβολεμένοι.
   Ανησυχώ φίλτατη. Για μια εγκυμονύση τυχαία ανησυχώ, για ασθένειες που μπορεί να τύχουν ή ατυχήματα. Πώς θα καλυφθούν αυτά; Εσύ εκεί πάνω τουλάχιστον πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Εγώ είμαι εδώ απολύτως δέσμια μιας καθημερινότητας που δεν επέλεξα ολοκληρωτικά. Ναι, ξέρω, θα με μάλωνες και θα μου έλεγες οτι οι επιλογές μας καθορίζουν το εγώ μας. Μα, ξέρεις πως χρόνια τώρα το ψάχνω αυτό το "εγώ". Το βρήκα για λίγο, μα μου ξεγλιστρισε. Έτσι απλά, μέσα απο τα χέρια μου... Ή το άφησα να μου φύγει;
   Φίλη μου μοναδική, που οι δρόμοι μας αντάμωσαν για πολύ λίγο... Θέλω να έρθω να σε βρω ξανά. Για πολύ λίγο. Να μου θυμήσεις όσα μου έλεγες. Ξέρεις, έχει μερικά βράδια που στα όνειρά μου εμφανίζεται ένας νέος. Είναι κάπου στην ηλικία σου. Δεν εχω ιδέα ποιος είναι, μα θέλει να μου μιλήσει. Λογικό. Τα πράγματα εδώ δεν είναι και πολύ καλά. Ολο και κάποια συμβουλή θα έχει να μου δώσει.
   Επίσης, έχω έρθει σε ένα συμπέρασμα. Πως όλοι μας είμαστε μόνοι μας. Μονάδες. Ή μήπως εγώ ατυχώ μονίμως; Θεωρώ πως ότι και να λέω, δεν πρόκειται να με καταλάβει κανένας. Και κάπως έτσι, πιστεύω οτι όλοι μας -ή έστω εγώ κατά βάση- βιώνουμε την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο. Δηλαδή, δεν εννοώ πως άλλος είναι πιο θετικός κι αισιόδοξος απο έναν άλλο. Ίσως να είναι και αυτό. Μα ουσιαστικώς εννοώ πως υπάρχουν άνισες ευκαιρίες ή έτσι το βλέπω.
   Θα πάρω το πτυχίο μου σύντομα (εν σχέση με την διάρκεια της ζωής μου). Αλλά μετά δε βλέπω καμία διέξοδο, λύση, ευτυχία. Πού βρίσκεται η ανεμελιά απο δω και μπρος; Στο σπίτι, στις εξόδους, στα επίσημα ή ανεπίσημα, στη στήριξη των φίλων μου ή στην εξυπηρέτηση των οικειακών; Εγώ τελικά, γιατί γεννήθηκα;
   Έχω έρθει σε ένα συμπέρασμα. Πως δε θέλω μεγάλο σπίτι, διότι θέλει περισσότερη δουλειά, πως δε θέλω να κάνω παιδιά μιας και δε βλέπω τρόπο ούτε τον εαυτό μου να ζήσω και πως θα ήθελα πολύ να είμαι κυρίαρχη του εαυτού μου, μα αυτή τη στιγμή είμαι μονάχα τζάμπα μάγκας. Είχα ένα όμορφο διάλειμμα 9 μηνών, όπου ήμουν υπεύθυνη του εαυτού μου και λίγο πιο ελεύθερη. Μα, ξέρεις, οι δεσμεύσεις απαιτούν όχι @ρχίδι@, μα οικονομική άνεση. Εφόσον, βεβαίως, δεν είμαι απο εκείνα τα ανήθικα πλάσματα που θα εκμεταλλευόντουσαν την τσέπη του συντρόφου τους (ή και ξένου, δε νομίζω οτι εχουν κωλύματα).
   Δηλαδή στη δική μου τη ζωή ποτέ δε θα τα έχω όλα. Ποτέ. Διότι πάντα βρίσκομαι εξαίρεση των κανόνων. Και πάντα την τύχη θα την έχει ο διπλανός μου. Ναι, μπορώ να φωτίσω τις ζωές των άλλων, όμως όχι τη δική μου. Και δε σου γράφω για να σου γκρινιάξω.  Να τα βάλω κάτω θέλω.
   Θα ήθελα να γνωρίσω κόσμο. Οτιδήποτε. Οπουδήποτε. Θα ηθελα να είχα γνωριμίες και παρέες. Είτε για την πιθανότητα να αποκατασταθώ εργασιακά (ναι, λατρεμένη μου, έτσι καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος δυστυχώς) είτε για να έχω έναν άνθρωπο ακόμα να μου πει μια κουβέντα. Εν σχέση με το παρελθόν, οι τοίχοι αυτοί δε με πνίγουν, με πνίγει η άδικη πραγματικότητα. Ω, μα σου έχω μιλήσει γι αυτό, τόσες πολλές φορές... Θα με έχεις βαρεθεί θαρρώ.
   Εσύ εκεί, χαμογελάς; Μη χάνεσαι. Να με θέλεις που και που και να με φέρνεις στο μυαλό σου. εμένα εδώ κάτι μου λείπει. Και θα δούμε πότε θα το βρω...


   Με αγάπη,
       Άννα

Γράμμα δίχως παραλήπτη

   Αγαπημένη μου φίλη,
   Έχω καιρό να λάβω νέα σου και έχω ανησυχήσει. Είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι; Έφυγες και μας έχεις ξεχάσει, οπότε κάπως έτσι υποθέτω οτι περνάς καλά. Ο χρόνος εδώ κυλλάει αργά, πράγμα καλό, γιατί θα γεράσουμε αργότερα, μα και κακό συνάμα, αφού ποτέ δε συμβαίνει τίποτα το συγκλονιστικό. Και μέσα στα συγκλονιστικά συγκαταλέγω και μια καλή- ή έστω και χωρίς το καλή- δουλειά. Ναι, δε βρίσκω, ενώ οι φίλοι μου είναι, έστω, κουτσοβολεμένοι.
   Ανησυχώ φίλτατη. Για μια εγκυμονύση τυχαία ανησυχώ, για ασθένειες που μπορεί να τύχουν ή ατυχήματα. Πώς θα καλυφθούν αυτά; Εσύ εκεί πάνω τουλάχιστον πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Εγώ είμαι εδώ απολύτως δέσμια μιας καθημερινότητας που δεν επέλεξα ολοκληρωτικά. Ναι, ξέρω, θα με μάλωνες και θα μου έλεγες οτι οι επιλογές μας καθορίζουν το εγώ μας. Μα, ξέρεις πως χρόνια τώρα το ψάχνω αυτό το "εγώ". Το βρήκα για λίγο, μα μου ξεγλιστρισε. Έτσι απλά, μέσα απο τα χέρια μου... Ή το άφησα να μου φύγει;
   Φίλη μου μοναδική, που οι δρόμοι μας αντάμωσαν για πολύ λίγο... Θέλω να έρθω να σε βρω ξανά. Για πολύ λίγο. Να μου θυμήσεις όσα μου έλεγες. Ξέρεις, έχει μερικά βράδια που στα όνειρά μου εμφανίζεται ένας νέος. Είναι κάπου στην ηλικία σου. Δεν εχω ιδέα ποιος είναι, μα θέλει να μου μιλήσει. Λογικό. Τα πράγματα εδώ δεν είναι και πολύ καλά. Ολο και κάποια συμβουλή θα έχει να μου δώσει.
   Επίσης, έχω έρθει σε ένα συμπέρασμα. Πως όλοι μας είμαστε μόνοι μας. Μονάδες. Ή μήπως εγώ ατυχώ μονίμως; Θεωρώ πως ότι και να λέω, δεν πρόκειται να με καταλάβει κανένας. Και κάπως έτσι, πιστεύω οτι όλοι μας -ή έστω εγώ κατά βάση- βιώνουμε την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο. Δηλαδή, δεν εννοώ πως άλλος είναι πιο θετικός κι αισιόδοξος απο έναν άλλο. Ίσως να είναι και αυτό. Μα ουσιαστικώς εννοώ πως υπάρχουν άνισες ευκαιρίες ή έτσι το βλέπω.
   Θα πάρω το πτυχίο μου σύντομα (εν σχέση με την διάρκεια της ζωής μου). Αλλά μετά δε βλέπω καμία διέξοδο, λύση, ευτυχία. Πού βρίσκεται η ανεμελιά απο δω και μπρος; Στο σπίτι, στις εξόδους, στα επίσημα ή ανεπίσημα, στη στήριξη των φίλων μου ή στην εξυπηρέτηση των οικειακών; Εγώ τελικά, γιατί γεννήθηκα;
   Έχω έρθει σε ένα συμπέρασμα. Πως δε θέλω μεγάλο σπίτι, διότι θέλει περισσότερη δουλειά, πως δε θέλω να κάνω παιδιά μιας και δε βλέπω τρόπο ούτε τον εαυτό μου να ζήσω και πως θα ήθελα πολύ να είμαι κυρίαρχη του εαυτού μου, μα αυτή τη στιγμή είμαι μονάχα τζάμπα μάγκας. Είχα ένα όμορφο διάλειμμα 9 μηνών, όπου ήμουν υπεύθυνη του εαυτού μου και λίγο πιο ελεύθερη. Μα, ξέρεις, οι δεσμεύσεις απαιτούν όχι @ρχίδι@, μα οικονομική άνεση. Εφόσον, βεβαίως, δεν είμαι απο εκείνα τα ανήθικα πλάσματα που θα εκμεταλλευόντουσαν την τσέπη του συντρόφου τους (ή και ξένου, δε νομίζω οτι εχουν κωλύματα).
   Δηλαδή στη δική μου τη ζωή ποτέ δε θα τα έχω όλα. Ποτέ. Διότι πάντα βρίσκομαι εξαίρεση των κανόνων. Και πάντα την τύχη θα την έχει ο διπλανός μου. Ναι, μπορώ να φωτίσω τις ζωές των άλλων, όμως όχι τη δική μου. Και δε σου γράφω για να σου γκρινιάξω.  Να τα βάλω κάτω θέλω.
   Θα ήθελα να γνωρίσω κόσμο. Οτιδήποτε. Οπουδήποτε. Θα ηθελα να είχα γνωριμίες και παρέες. Είτε για την πιθανότητα να αποκατασταθώ εργασιακά (ναι, λατρεμένη μου, έτσι καταλαβαίνω πως λειτουργεί ο κόσμος δυστυχώς) είτε για να έχω έναν άνθρωπο ακόμα να μου πει μια κουβέντα. Εν σχέση με το παρελθόν, οι τοίχοι αυτοί δε με πνίγουν, με πνίγει η άδικη πραγματικότητα. Ω, μα σου έχω μιλήσει γι αυτό, τόσες πολλές φορές... Θα με έχεις βαρεθεί θαρρώ.
   Εσύ εκεί, χαμογελάς; Μη χάνεσαι. Να με θέλεις που και που και να με φέρνεις στο μυαλό σου. εμένα εδώ κάτι μου λείπει. Και θα δούμε πότε θα το βρω...


   Με αγάπη,
       Άννα

Wednesday, June 22, 2016

Εμπιστοσύνη




Πώς επανέρχεται η εμπιστοσύνη στη σχέση όταν κλονιστεί αυτή η λεπτή γραμμή που τη συγκρατεί;
Δημιουργούνε πόλεμο τα ζιζάνια ή η δική μας αντίδραση απέναντί τους;


Κι αν κάνεις οτι δεν υπάρχουν; Εξαφανίζονται ή η φλόγα μεγαλώνει;
Πώς τα ταΐζεις και πώς τα εξολοθρεύεις;


Κι αν τραβήξω κι εγώ εκείνη την ευθεία πορεία, θα ενωθούμε για λίγο κι έπειτα πάλι θα χαθούμε.
Όχι, η ζωή δεν είναι απολυτισμός ούτε χάραξη μιας και μόνο ευθείας γραμμής. Καμπύλες, κύκλοι, επιστροφές και διαλλακτισμός. Αλλιώς, το σκοτώσαμε οτι γεννήσαμε.

Η ψυχή μου δεν έχει ηρεμίσει.

Συμπέρασμα:

  Είστε για τον πούτσο. Τελεία.

Tuesday, June 21, 2016

Officially back in Thessaloniki!

   Hello my lovely friends,
Just landed!
   After one awful flight and a second indifferent one, I am finally back to base! I surprised my
parents already on my mother's birthday and I took  part in a few outdoor milongas near the white tower. Nothing compares to the Greek coffees, so much of variety and so many places to see or visit.
   Also, nothing compares to how lazy the days can be spent here. I am ready to and almost already adapted to the life here. I expect nothing any more than my self to improve my skills and make my days full of activities. But not the same every day again and again.
  I feel more independent, but the only problem as always is the time and the money. Well, I am going to figure this out once again... I am really positive about it. See ya around.

Thursday, June 16, 2016

Θεσσαλονίκη

Σαν τη Θεσσαλονίκη, δεν έχει πουθενά!

Το κομμάτι έχει φανταστικό κλιπ, όσον αφορά στην πόλη βέβαια. Οι στίχοι μου άρεσαν, αλλά δεν πετάω και τη σκούφια μου. Κλασικό εμπορικό κομμάτι, αλλά εύθυμος ο ρυθμός.


Thursday, June 9, 2016

For myself

I had to sing this song to understand how many things I owe to myself, apart from a "sorry". \
We have the great power and will to do stuff, to change our reality, to move on.
And I 've got this in Liberec, that night when the tiger at last appeared. I am, I can.








Monday, May 30, 2016

The night that the white tiger was born

Once fire met air...
That is the night that the white tiger was born.
 
That s the change of me: (the title of the song is "new me")




All the mistakes are still in me, but it is just that I got reborn from my ashes. Because as I say "when you reach the bottom, the only option you have is to go up afterwards".

So, I can only go with it. No other options.

Sunday, May 22, 2016

Ρωτάω.

Οτι κάνω για τους άλλους είναι λάθος. Φυσικά, αφού δε γίνεται να έχεις όλες τις πλευρές ευχαριστημένες.

Κι άμα σας γράψω στα π@π@ρια μου και κάνω αυτό που θέλω τελικά; Θα γίνω κακιά, έτσι δεν είναι; 

Μπορεί να το λέω "εγώ φταίω που ασχολούμαι", αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι "πώς να σταματήσω να ασχολούμαι", όπως και το "γιατί ασχολούμαι". Αν βρω το "γιατί" ίσως να βρω και το "πως".


Αμα βρω τον τρόπο όμως, θα την κάνω για τα καλά.

Κι έχω μείνει με την απορία...
Μη ζητήσεις εξηγήσεις όμως!


Edit:
Δέκα λεπτά μετά, νομίζω βρήκα μία απάντηση μόνη μου. Ασχολούμαι γιατί αγαπάω/ενδιαφέρομαι και νομίζω πως οι άλλοι θα ενδιαφερθούν εξίσου πίσω.
Δε μπορεί να το χωρέσει το γαμήδι το μυαλό μου οτι δεν πάει έτσι, ποτέ!

Αν θέλουν θα ενδιαφερθούν οι άλλοι απο μόνοι τους. Εγώ δε μπορώ να βοηθήσω καθόλου, παρα μόνο να είμαι αυτό που είμαι.


Νέο ερώτημα: "τι και ποια είμαι;"

Ρε ζωή! Γαμιέσαι βραδιάτικα με τις ερωτήσεις, έτσι;

Saturday, May 21, 2016

Δυο λόγια.

   Ώρα 6.37.
Έχω γράψει μια τεράστια ανάρτηση και φυσικά δεν έχω πέσει ακόμα για ύπνο.
Σκέφτομαι όσα είπα και θυμάμαι άλλα τόσα που δεν έγραψα.

Δεν έχω καν ιδέα γιατί μπλέχτηκα σε τέτοια μονοπάτια. Ίσως έπρεπε να το βγάλω απο μέσα μου. Ίσως, απλά να έτυχε.


Και κάθομαι παρέα με δυτικές συνοικίες, σκεπτόμενη αν πρέπει να βγω έξω να ξεζαλιστώ ή αν πρέπει να πέσω για ύπνο, παρόλο που ξέρω οτι θα είναι άθλιος, για πολλούς λόγους.




Πόσο αντιπαθώ τα Σάββατα εδώ...


Και οι δυτικές συνοικίες προτρέπουν να βρεις την ψυχή σου πριν αυτή χαθεί...






Μα εμένα κάποιος μου έχει ρίξει ένα σεντόνι μπροστά απο το βλέμμα μου και όλα τα βλέπω θολά.

Δεν είναι δάκρυα. Είναι το κενό.

Δεν θέλω τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα.
Γιατί δεν έχω κανένα πλάνο, κανένα σκοπό. Και με αφήνουν όλα τόσο παγερά αδιάφορη.

Δεν έχω όρεξη για ζωή. Βλέπω μόνο όσα έκανα λάθος.
Διότι αν είχα κάνει κάτι σωστό, μπορεί να μη βρισκόμουν τα βράδια στο χείλος του γκρεμού.






Μάνο, αυτό για σένα.
Δε φοβάμαι το θάνατο, μα το κενό που αφήνει πίσω του...

"Στα είκοσί μου χρόνια, μοιάζω με ναυάγιο που έχει σκορπίσει εδώ κι εκεί".
Νομίσα οτι ήταν για σένα αυτό το τραγούδι. Μα τελικά είναι για μένα.



Ας περάσει κι αυτό, σύντομα σε παρακαλώ...

Γενέθλια που προκαλούνε θλίψη & επιστροφή στο παρελθόν- για πάντα.

   Edit: Ακολουθεί τεράστιο κείμενο...

   Αυτό το μπλογκ γίνεται 4 χρονών στις 25 Μαίου (λόγω πρώτης ανάρτησης), όμως δε μπορώ να ξεχάσω το προηγούμενο που είχα, το οποίο δυστυχώς το διέγραψα. Όπως πάντα, το πείσμα και η ξεροκεφαλιά μου ήταν πάνω απο τη σκέψη μου κι οδηγήθηκα στη διαγραφή ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μου (α, ρε "Λεωνίδα"). Έχω φυλαγμένα τα αρχεία (κάποια θαρρώ όχι όλα), όμως δεν παύω να έχω μια μελαγχολία για εκείνο το "κοριτσίστικο"-εμφανισιακά- μπλογκ με τα pin up girls. Έχω, μάλιστα, δοκιμάσει να βρω το template, αλλά δεν έχω ιδέα που είναι. Θα φταίει που μου το είχε φτιάξει κάποιος άλλος για μένα .
   Πάντως, εκείνο το μπλογκ ήταν συνδεδεμένο με μια τελείως διαφορετική ζωή. Τελείως. Και σαφώς διάφορα άτομα τα οποία δεν είναι πλέον στην καθημερινότητά μου. Από δικά μου λάθη αν και η μνήμη μου δε με βοηθάει να θυμηθώ τι ακριβώς έγινε. Και δυστυχώς, όλο αυτό το ποστ, με οδήγησε σε πολύ μακρινά μονοπάτια -κάπου στην Αθήνα.... Κι άρχισα βραδιάτικα να ψάχνω...

Ρε, είσαι ακόμα εκεί;

   Ξέρω τι θα μου πεις. Οτι τα έκανα σκατά κι οτι δε με θυμάσαι. Έτσι δεν είναι; Μα με θυμάσαι και ξέρω πως θα με απορρίψεις αν προσπαθήσω να σε πλησιάσω, απλά και μόνο επειδή ξέρεις πόσο πληγώνομαι απο αυτό.  

   Αμφιβολία. Μα και σιγουριά μαζί.


   "Μπαμπά", σε ψάχνω. "Μπαμπά", αν μια φορά με ακουγες... αν.... θα ήθελα να σου πω πως θέλω τόσα πολλά να σου πω. Τόσα που δε μου φτάνει το βράδυ. Δε μου φτάνουν οι χαρακτήρες που πατώ αυτή τη στιγμή.
   Δεν ξέρω που το έχασα το παιχνίδι. Μια ειλικρινή συγνώμη σου χω φυλαγμένη, κι ας μην τη δεις ποτέ. Κι ας μη τη δεχτείς αν τη δεις. Ξέρεις, πέρασαν πολλά χρόνια και μου λέγαν όλοι πως ο χρόνος γιατρεύει και να αφήνω πίσω το παρελθόν. 

   Μα εσύ έκατσες και τον πάλεψες το δράκο μαζί μου.
   Αλλά το συμπέρασμά σου το έχεις εδώ: "ο δράκος- the evil chef" 27 Δεκεμβρίου 2010.

   Πόσο δίκιο έχεις. Είχες. Πάντα είχες δίκιο. "Εγώ μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω", η φράση σου που μου έσπαγε τα νεύρα. Αν τα ξέρεις ολα, ξέρεις οτι χρόνια τώρα έχω μετανιώσει και που και που νιώθω τρομερή ανάγκη να σου μιλήσω. Θυμάσαι τις ώρες στο msn; MSN!! Μα για ποια χρονιά σου μιλάω; Έχεις ξεχάσει, σίγουρα. Μου το είχες κάνει ξεκάθαρο οτι θα ξεθωριάσω. Δεν είναι οτι δεν σε πίστεψα. Μα χάθηκα κάπου στα δικά μου. Είχα σβήσει και το μπλογκ. 

   Αλλά να, γι αυτό έκανα αυτό. Μήπως κάπου ξαναβρισκόμασταν "τυχαία".Δεν περνούσα συχνά απο το δικό σου μπλογκ, γιατί φοβόμουν μη με καταλάβεις και με διώξεις. Το παντοτινό μου πρόβλημα- η απόρριψη. Αλλά, επίσης, ξες την αστάθεια του χαρακτήρα μου ως προς το περιεχόμενο του  γραπτού μου. Αλλαγές στον τίτλο, στη διεύθυνση, σε όλα...


   Θέλω να σου πω οτι μου λείπεις. 
   Θυμάμαι καλά τις φωνές σας. Θυμάμαι που σε έλεγα μπαμπά. Κι ακόμα στο μυαλό μου έτσι σε έχω. Ακόμα μιλάω στους άλλους για σένα. Υπήρξες γκουρού για μένα. Συμβουλάτορας.

   Θυμάσαι πόσο πίστευες σε μένα ε; ("το διαμαντάκι μες τη λάσπη" ήταν αυτό που κρυφά με κολάκευε μα με μπέρδευε ταυτόχρονα). Πλέον πρέπει να είμαι το άτομο που σε έχει απογοητεύσει το περισσότερο στη ζωή σου. Τόσος κόπος, τόση επένδυση...

   Κι επειδή ξέρω πως ποτέ δε θα το δεις αυτό, έχω κάθε ελεύθερο να αναφέρω τις αναρτήσεις σου και όσα έγραψες για μένα, μετά απο τον επικό "καυγά", τον οποίο έχω σβήσει απο τη μνήμη μου και δε θυμάμαι καν το λόγο: 

"γράμμα στον Αγιο Βασίλη" 12/12/10 - Ξέρω πάρα πολύ καλά τι εννοείς (εγώ, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος που να ήξερε για το "υιοθετημένο" σου). Μόνο που καμία απο τις αναρτήσεις σου δε διαβάστηκε ΤΟΤΕ, όταν έπρεπε. Για να είχα διορθώσει κάθε λάθος μου (ή έστω να έλεγα οτι προσπάθησα)

"Τα δικά μου Χριστούγεννα" 24/12/10 - Άργησα πολύ να θυμηθώ το περιστατικό με το άλογο. Αλλά... ήμουν εκεί τότε. Ήμουν κομμάτι του κύκλου σου κι όσες φορές κι αν σου πω οτι λυπάμαι, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. 


   Ίσως αν είχα δει το υστερόγραφο στην ώρα του... "Υ.Γ.Κλείνω τις αναρτήσεις μου με κάποιο συμβολικό κάθε φορά τραγουδι.Σήμερα είναι κάτι που χαρίζεται σε κάποιους από αυτούς που περάσαμε μαζί τα περσινά Χριστούγεννα αλλά διάφοροι λόγοι μας κρατάνε πλεον σε απόσταση.Δε ξέρω αν θα εξαλείψουν ποτέ και αν θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας αλλά εμείς κρατάμε και θυμόμαστε τα καλύτερα(παρότι δείχνουμε ίσως το άντίθετο).Ότι και να κάνουν ,όπου και να είναι ,να περάσουν τις ομορφότερες γιορτές μέχρι τις επόμενες..."
Επόμενο χτύπημα έρχεται λίγες μέρες μετά (όλα αυτά τα ανακάλυψα τώρα, το ξαναλέω)"Χαρίζεται σε όλους αυτούς που ξέρω και επιλέξαν να περπατήσουν σε άγνωστα και χωρίς φως "πάρκα" και τώρα σκουντουφλώντας πάνω σε αντικείμενα και ότι άλλο κρύβει το μαύρο έχουν κατατρομάξει αλλά παράλληλα δε ζητάνε και βοήθεια...Καλή τους τύχη λοιπόν ..."

   Απο εδώ: "Restart". 03/ Ιαν/11
   Μπαμπά.... Πάλι δίκιο είχες. Πόσο καλά ήξερες πότε φοβάμαι . Άραγε ξέρεις τώρα σε τι κατάσταση είμαι; Ασχέτως με σενα.
   Με σκέφτεστε καθόλου; 
   Εγώ πονάω. Μα ξέρω, θα μου πεις πως καλά να πάθω. Και προσπαθώ να ζήσω με αυτό. Μα ξέρεις,    θέλω πάρα πολύ να τα παρατήσω.


   Θυμάσαι πως δεν αγκάλιαζα κανέναν; 
   Ξέρεις τώρα πόσο πολύ θα είχα ανάγκη να ξαναζούσα εκείνα τα λίγα λεπτά στο λόμπι του ξενοδοχείου "Olympia"? Δεν ήταν αγκαλιά, μα ήταν το πιο ζεστό βλέμμα που μου έριξε ποτέ κανείς, ακόμα και μέχρι σήμερα. Και κάθε γαμημένη φορά που περνάω απ έξω, δε γίνεται να μη σε θυμηθώ. Κάθε. 


Τουτούλη, φοβάμαι.


   Κι έρχεται το επόμενο ποστ, μερικούς μήνες μετά : 13 Ιουλίου του '11
   Και μου γάμησες τα πέταλα. 
   Όσες φορές κι αν το διαβάσω, θα δω ένα κομμάτι του αρραβωνιαστικού μου να μου μιλάει (ναι, ο ιππότης βρέθηκε, πάλι δίκιο είχες). Πάλι ομοιότητα που με τσακίζει καμιά φορά. Εσύ, όμως μου τα έλεγες μαλακά και με τρόπο (ίσως γιατί τότε ήμουν 17, αλλά θαρρώ οτι αυτός ήταν ο τρόπος σου). Αυτός μου τα λέει πιο ψυχρά και με κάνει να θέλω να σου πω να τον μαλώσεις. 
Μα έτσι όπως τα έκανα, τα λούζομαι. 

   Συγνώμη. Έχω μουσκέψει τόσο τη μπλούζα μου που αναγκάστηκα να την αλλάξω. Για να μην κρυώσω...


  Τουτούλη, δεν έκανες λάθος. Είμαι όντως το διαμαντάκι. Μα θέλω πολύ δουλειά. Κι ο λόγος που το γράφω αυτό, είναι μονάχα για να δεις οτι ... πάντα είχες δίκιο. Μη νιώθεις άσχημα (το/με έχεις ξεπεράσει πια, ναι, προσπαθώ να το χωνέψω, αλλά νιώθω πως θέλω πολύ να σου δώσω δίκιο). 

   Αν τυχόν ποτέ το δεις αυτό, να ξέρεις πως θέλω να γράψω πολλά περισσότερα, μα τα δάκρυα με εμποδίζουν.

   Θα καταλήξω σε αυτό, που είναι η επόμενη σου ανάρτηση :
"Sad ...but true(?)" 16 Ιουλίου 2011.

   Για κάποιο λόγο, παρόλο που λες οτι δε θα με συγχωρούσες επειδή στο έχει μάθει η μάνα σου, θέλω να έχω την ελπίδα οτι ...

"πέρα απο τις θεωρίες πάντα να ακολουθείς την καρδιά σου".... έτσι σου έμαθε. 
Κι η καρδιά σου δεν είναι απο πέτρα. Αν με έβλεπες....
Αν μου μιλούσες για λιγάκι μόνο...
Αν με άφηνες να σε πλησιάσω...

   Μπαμπά, έχω μπλέξει.
   
   Έχω μπλέξει τη ζωή μου. Είχα ψάξει μέντορες να σε αντικαταστήσουν, σαν πρεζόνι που ψάχνει τη δόση του...
Και βρήκα! Το ξέρεις; Μα ήταν τόσο ακατάλληλοι, που αμα σου περιέγραφα πάλι "καλά να πάθεις" θα έλεγες.


   Τουτούλη, συγχώρεσέ με. Σου είμαι ακόμα ευγνώμον για όλα τα λεπτά που σπατάλησες αδίκως πάνω μου.

   Θυμάσαι το ραδιόφωνο; Τραγουδούσα και η Ντίνα είχε ανησυχήσει οτι ακούγομαι στον αέρα. Αλλά εσύ ήξερες. Προσπαθούσες μόνο να μου ανοίξεις τα πληγωμένα φτερά.  Μα εγώ επέλεγα να ακούω εκείνους που μου έριχναν τα νερά στα σκαλοπάτια.


   Τουτούλη, άργησα. 
   Άργησα πολύ και σε όλα. 

   Μα 'σχώρα με σε παρακαλώ. Ήμουν μικρή για επαναστάσεις. 

   Θυμάμαι τη φορά που ετοίμαζα βαλίτσα για να έρθω στον Ταύρο να σας βρω. 
  Εγώ ακόμα και σήμερα δεν έχω ιδέα καν που είναι ο Ταύρος. 

  Και δεν ήρθα. Για να μην έχεις μάχη με τα εμπόδιά μου.


   Μακάρι ο λόγος που παράτησες το μπλογκ να είναι μια καλή δουλειά ή ένα βιολογικό παιδί. Εγώ δεν τα κατάφερα να σταθώ καλή κόρη σε έναν άνθρωπο που τόσο πολύ με είχε ανάγκη... Στον άνθρωπο που αν και ξένος, ήταν όντως σαν πατέρας μου. 

   Έχω ακόμα εσωτερικές μάχες. Μα έχω καλμάρει τις τάσεις φυγής αρκετά. 
   Ίσως επειδή έφυγα για λίγο.
    Να σου πω τα νέα μου; 

   Η μάνα μου έπαθε λευχαιμία προς το τέλος του '12. Έπειτα έχασα τον αδερφό μου στο τέλος του '13, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου. Δε στο λέω για να δικαιολογήσεις την απουσία μου. Άλλωστε εσύ είχες ετοιμάσει το δικό μου επικήδειο αρκετά νωρίτερα. Λες και δεν ήξερες πόσο πολύ φοβόμουν. Και φοβάμαι ακόμα...

   Είχα μια σχέση δύο ετών, την οποία δε θα ενέκρινες αλλά δε θα απέρριπτες κιόλας στην αρχή. Μέχρι να μάθαινες λεπτομέρειες... Και τότε, θα εξαγριωνόσουν. Μαζί μου, όμως. 
Και πάλι δίκιο θα είχες.

   Δεν έχω κάνει κάτι αξιόλογο όλα αυτά τα χρόνια. 


   Α, ναι. Θυμάσαι που στα γενέθλια της ενηλικίωσής μου, μου είχες στείλει ένα δέμα και είχε μέσα 4 ποτά; 
Όχι, δεν ενόχλησαν κανέναν, μα τα ήπια όλα. Και σίγουρα δε θα ήσουν περήφανος ούτε πως ούτε πότε και γιατί.


   Υπήρξε ένας "Λεωνίδας" (δεν ξέρω γιατί δεν γράφω πραγματικά ονόματα εκτός απο το δικό σου, αφού είμαι σίγουρη οτι δε θα το δει κανείς αυτό το πόστ. Απλά έτσι τον έχω αναφέρει σε τόσα ποστ και είπα να το κρατήσω κι εδώ). Και μετά το Λεωνίδα, υπήρξε κάποιος που με τράβηξε στην Τσεχία. Κι έτσι κόλλησα με τον τόπο( Και γι αυτό πέρασα τους τελευταίους 8 μήνες το εράσμους μου εδώ). Η σχέση μου μαζί του ήταν πιο αδιάφορη κι από την προτροπή του να αγοράσεις το Winrar.  Τι ανοησίες λέω Θεέ μου;...

   Ξημέρωσε...


   Κι εσύ δεν ακούς. Τα τελευταία 5 χρόνια δεν υπάρχεις. Και το άσχημο είναι πως ξέρω οτι είσαι εκεί κάπου, απλά απουσιάζεις απο τη ζωή μου.


   Γιατί να μην μπορείς να συγχωρήσεις ένα λάθος μου; Γιατί να μη μπορείς να καταλάβεις το φόβο μου; 
Από τα λίγα που θυμάμαι, έχω μια μικρή επίγευση του ποιος έφταιξε και συνέβαλε στη φοβία μου...

   Εκείνοι που μου κόψαν τα φτερά. 

  Μα εσύ δεν είχες κανένα λόγο να προσπαθείς συνέχεια να τα ράψεις. Ιδίως όταν εγώ η ίδια σου έκοβα την κλωστή.


   Μπαμπά... συγχώρεσέ με και αγκάλιασέ με. Μιά φορά.
   Νοητά. 

   Θα μείνει μεταξύ μας. Δε θα πω σε κανένα τίποτα.
Μετά συνεχίζεις τη ζωή σου, σαν να μη με γνώρισες ποτέ...

   Και να σου γράψω κάτι τελευταίο για απόψε; Το παρακάτω τραγούδι θα είναι δικό σου μέχρι να πεθάνω. Γιατί απλά δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα εγώ να σε ξεχάσω ποτέ. Ας με είπες αχάριστη. 
   Δεν ήμουν. Δεν είμαι.
   Φοβισμένη υπήρξα. Και είμαι ακόμα. Αλλιώς, γιατί να μη σε ψάξω;




   Τουτούλη σε εκπλιπαρώ... Θυμήσου μόνο πως προσπάθησα... Άλλά ίσως όντως να μη με θυμόσουν.

   Αν ήξερες πόση ανάγκη σε είχα όλους αυτους του 50-60 μήνες (δεν είμαι σε φάση να υπολογίσω μετά απο τόσο αλκοόλ) τότε δε θα με έλεγες αχάριστη.

   Μα και πάλι συγνώμη. Ήμουν πολύ μικρή για τα μεγάλα σου σχέδια. Και σε απογοήτευσα.


   Μου το είχες πει τολμώ να πω. Οτι οι πόρτες κάποτε θα κλείσουν. Μακάρι να είχα αντικλείδια.

   Μπορώ άραγε ακόμα να ελπίζω;





Μπαμπα, κοίτα με. Πονάω.

Friday, May 20, 2016

Τροφή για σκέψη



Αμα αναλύσετε τι λέει.... ....

Δεν έχω λόγια, καλή σας μέρα.

Thursday, May 19, 2016

Ανοιχτό γράμμα προς διαφόρους* φίλους/γνωστούς μου

   Θα ήθελα πολύ να ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα μεταξύ μας. Να μας έπαιρνα μαζί με τον δικό μου για ένα καφέ. Θα ήταν θρυλικός καφές. Τη φίλη μου, και αν γινόταν και τον κολλητό μου. Η πιο αταίριαστη παρέα. Ίσως και κανείς να μη γούσταρε κανέναν, αλλά όλοι έχετε αυτές τις τρομερές απόψεις για τη ζωή, την καθημερινότητα και τη δική μου τη ζωή. Σας έχω συμβουλευτεί όλους κατά καιρούς ή και καθημερινά. Και θα ήθελα να σας είχα μαζεμένους.
   Ξέρω ήδη ποιος θα αντιπαθούσε ποιον, ποιος θα μάλωνε με ποιον και τελικά οτι θα καταλήγατε στη σιωπή, διότι όλοι έχετε επίπεδο (καθένας το δικό του και σαφώς με τον δικό του τρόπο). Θα αναρωτιόσασταν όλοι πώς γίνεται να γουστάρω και τους πέντε σας ή έξι και κανα δυο θα αναρωτιόσασταν τι έγινε και το χάσαμε. Ίσως κάποιος θα με κοίταζε με πίκρα, άλλος με συμπάθεια και κάποιος τρίτος αδιάφορα.
   Βλέπετε, ξέρω ακριβώς τι νιώθει καθένας σας για μένα. Με μερικούς έχω χαθεί κι έχω ξαναβρεθεί κατά καιρούς. Κανα δυο έφυγαν απο τη δική μου τη ζωή. Μάλιστα μπορώ με σιγουριά να ξέρω σε ποιον έφταιξα και σε τι. Άλλον μπορεί και να τον έδιωξα εγώ. Μα δεν υπάρχει ούτε ένας που να ήταν αδιάκοπτα στη ζωή μου (εξαιρώντας τον σύντροφό μου ευτυχώς). Και μην το λάβετε ως πικρία. Γεγονότα παραθέτω, που σας είναι γνωστά.
   Και βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε που φταίξαμε στις σχέσεις μας. Δεν είμαστε ηλίθιοι, είμαστε εγωιστές. Περνάμε φάσεις, δεχόμαστε, ανεχόμαστε μα και κάπου κάπου όλοι δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν πειράζει. Εγώ συγχωρώ. Με ξέρετε καλά ως προς αυτό. Διότι, πρώτη εγώ είμαι η ιδιαίτερη της παρέας.
   Μα αν γνωριζόσασταν μεταξύ σας, θα καταλαβαίνατε πως είμαι ακριβώς σαν εσάς. Έχετε κι εσείς φόβους, προτιμήσεις, απέχθειες και προβληματισμούς. Καθένας με τα δικά του, λοιπόν... Γιατί να μη μαζευτούμε όλοι να το δείτε αυτό;
   Για μια φορά, πόσο θα το ήθελα αυτό. Να ακούσω και να νιώσω το "μπαμ" στον αέρα που θα κάνατε απο τη μεταξύ σας τριβή.Μα είναι αδύνατο.
   Καλύτερα...;
 



*Για να μη μου το παίξει κανείς έξυπνος για τον τίτλο, ο τονισμός στη λέξη "διαφόρους" είναι επιτρεπτή σε λόγια χρήση. Περισσότερα, εδώ, στο lexigram.gr

Wednesday, May 18, 2016

Φοβάμαι.

Δε με πνίγει το δωμάτιο, με πνίγει η ζωή μου. Τα λάθη και οι αποτυχίες μου.


 


Μικρή αυτή η κάτω βόλτα θα είναι, θα δεις. Δεν είμαι άρρωστη. Σαν ένα τσιγαράκι ήταν που μου έπεσε στο δρόμο...
Φοβάμαι, μη με πνίγεις, αγκάλιασέ με. Χάιδεψέ με τρυφερά, πιάσε μου το χέρι και πες μου πως είναι όλα καλά. Κάνε με να το πιστέψω, αφού μόνο εσύ μπορείς.


 


Ωραία τα λέει ο Μίλτος....

Wednesday, May 4, 2016

Βραδιά μουσικής

Στην Κική, γιατί σου γράφω γράμμα κι αυτό σχετίζεται.



Κι άλλο ένα, γιατί ... έτσι...




Monday, April 18, 2016

The trip

One trip begins here whilst another finishes...
Or not?

Thursday, April 7, 2016

Writing task 1: "A coffee date with the person you were a year ago", part 2

A page of my diary.

10th of Jan 2015
  
 I was standing there, looking at those amazing eyes, that I had never realized before how stunning they are. She was playfull smiling and she reminded me a tiger which is sure that it is gonna eat its prey. No matter what. That was... me then? After one year? How could I will have became such a person? So powerfull and so self-assured? I let her enjoy my confussion as I new that she would be even able to trick my mind. Well, she was the boss at that moment. 

 -So, she said, I have some things to tell you. Have you accepted me as yourself already or do you need more time?
 -You know, the appearance is the same. I feel like I am watching myself in the mirror. And my instinct says that you are telling me the truth.
- Great! So my first advise is to never stop trusting your instinct. You will be fooled at some pointof your life sooner or later. It is unavoidable. But never, ever, break this trust on your, actually, self.
- As it seems to me, you know that f@cked up days are coming...
- Not exactly. And if so, you are not screwed up. You already know that sometimes you only want to surrender. But, do no do it. Just stay back and rethink of what you have achieved so far. 
-Easy to say.
-It is even easier to be done. Easier than you think.

   Suddenly I felt depressed. Why is she telling me all these stuff? And why now? I wanted to ask her so many questions. I waw tempted to ask her what it is going to happen to me. She must new. However, she interrupted my thought all alone:

-I will not tell you exactly what it is going to happen, but this year you are going to meet a very special person. And that person will be in our life...forever! 
-At least tell me, is it a girl or a boy?
She laughs and says:
-How can I take all the fun ou of it? you like mysteries. So, go and figure it out. However, do not search for it. It is going to come to you all itself.

I could only hear her carefully. She knew stuff that were about to happen to me. That was the best person to give me advise for my own life. I felt quite better, but curiosity was still there.  I looked at her. She only smiled and she told me to take care of my self (oh, how ironic), she then stood up and left...

So, I thought to myself "what is it going to happen now?"

Monday, April 4, 2016

Questioning myself

   I was acting all this time as If people would give back at some point, something of their time. Instead of it, I am only receiving rejection and dissapointment. How sick is when someone tells you that they hang out with you and your company only because they want to flirt with someone of them? How sick is to invite people and getting excuses all the time as an answer? How annoying is to usually be the last option for people? How terrible is it to find out that your friends met each other and they didn't even call you?

    Among those, I keep thinking about my life and my ..somehow future. However, every second, every moment, I only feel like I have surrendered. I feel no interest. I feel no excitement. I feel, no feels!
   Where is the fire, the sparkle? Where is my self?


   Should I change any part of me? If so, how?
What should I do?

Friday, April 1, 2016

My letter for all of you.

   Hello,
   I am in a very strange situation in which I should make a dicision between my life in Liberec and Thessaloniki, my friends and my fiance, and of course my... careers! Life is full of choises- good and less good. The best thing is that I still feel like a 19 years old girl, so all the life is in front of me. There is always a way to do something. It is just that also always something is gonna be missing. Never full or complete means the perfect. Otherwise, why would we fight for?
   But dear friends... Please, tell me how the situation in Greece is? Should I return in July or in October? You are gonna tell me that there is only a difference of 3 months. And I m gonna reply you that I cannot make up my mind. The mind that I could never put in a place. The mind that always wanted to take that body and escape somewhere far. Well, now I made it. I m not so far, but I have escaped. To another reality. To less problems.
   Oh no. I have escaped to different problems only. Nevermind. I like it here. I live for the present, everyday. There are challenges also every day. I have become a bit stronger, but you know.. I am still a kid inside. I get frightened or scared, I am curious or exited, I get sad or happy... And this is life. I m gonna value the moments differently from now on. And I m not alone.
   I have the support of my lovely fiance. There are problems that we fight together. There are jokes that we make together. There are plans, friends or comversations...
   Yes, this is my darling future husband. Who cares for the "name". He is what he is and he is in my life. THe one is in the orbit of the other and there is no collision. What if I hadn't have him?
   Dear friends, I am happy here.  I appreciate everything that I had and I still have. I have onced touched my limits, but I didn t collapse. I am here, I am strong and I m still a... thinker!
   Keep in touch. Write me back and see you soon!



The Greek girl in Liberec,
         Anička