Subscribe:

Thursday, May 25, 2017

Emergency room

   Time goes slowly as I see your car colliding with the other coming. I am screaming. This is not happening.
   Flames and dust everywhere and the only memory I have after the arrival of the ambulance, is you, covered in blood and me, somewhere near, as an ethereal existance... Like a ghost or someone who is just heading to the other side...
   I am not alive anymore while the doctors are taking you for the operation.

   Fifteen fucking hours past and I had been only sitting, looking on an empty wall. I have no idea if I passed out in between. The moment of the accident is playing on the repeat in my mind again and again. I cannot cry anymore, I am dry, I have a headache and my soul is in pain. What could have I done to just change the situation? What can I do to help you now?
  Are you in pain? Do you feel anything? Are you even alive, or am I waiting for the bad news only? Are you able to think, are you having hallucinations?
   A nurse is approaching me. You are bleeding excessively and you need blood donors.
  "GET MINE!", I shout. We have the same type of blood. We always looked alike in so many things. That's one more.
   "Miss, you are unable right now. Please, get some proper rest and come back. Then you will be able to donate.", she replies.
   "He is dying, I cannot leave! Do you understand?", I ask but I m not in a mind state to understand her.
   "If you donate now, you will faint!", she exclaims.
   "I don't fucking care!", I am crying. Being polite, is not any of my options.
   "We are doing our best, please, find someone who is able to donate", she insists and she leaves.

I am lost in space. You have noone else around but me. You have lost your parents since childhood. I am the only one here for you. And I am paralyzed. I am not allowed to give you my blood. F@ck.

I visit the bathroom, throw cold water on my face and I try to seem fresh as much as I can. I am shaking though. But, I sneak in the room of donations, acting like I just came. The tears in my eyes are obvious. I fill in the papers and the nurse is asking my medical background. She notices I m shaking and before I give the first drop for the test, she is asking if I have eaten or gotten enough sleep. I m struggling to remain calm as she is measuring my blood pressure and she is tells me I am too upset to proceed to the donation.
I tell her I ll be back and I m going for a walk around the building. Deep breaths. I am thinking of some nice places, but for God sake, you are there as well. Tears again. I m crying vividly, but then I m concentrating in your hug. You need me now more than ever. So do I. I want you back. Alive and smiling. I m struggling to get my mind away, only for a few minutes, just to pass the test. And I suceed.

I donated my blood and now I need to start calling for help from other people we might both know. The moment I stand up to reach my phone, the room around me fades away. I m off.

The next moment is consisted of the nurses around me. I dont know how much time passed, but I realise where I am. I m on a drip. But this is fine for me. I want to know if you are still alive, in the operation room. I want to run to you,  however I have no strength.

"Is he alive?", I m mumbling.
"Who?", they are of course confused.

I m getting up. They try to keep me there, I escape, by ripping the seroum. I must be pale, because I can notice some stares from people around. I m confused and lost, but somehow I manage to come back. I m on the phone with some friends, while I m roaming around the corridors, trying to find the waiting room for the operations. I arrive there and I see noone to ask information about you.

Fifteen horrible minutes later, I find someone and they tell me you are in the intensive care, so I m there the next moment. I m in a hurry to enter the room, but some doctor coming out is blocking my way.

He looks at me for a while and I am terrified. "Please, please do not tell me...", I m thinking.

He tells me to slow down and how the operation went. You are in a serious contition actually. There is a high possibility of complications and I should even be ready to lose you. How is he able to say that?

I need to see you. I need to spend every milisecond with you. I need to talk to you...

Eventually, I enter the room, crying uncontrollably. Those might be our last moments. And you are not exactly alive. You are in a coma and I m only existing. For no reason anymore.

I m looking at you. Full of wounds, blood and gauzes. The oxygen mask blurs in every breath you take. That' s how you assure me you are there, listening to my words : "I m here for you. I am waiting for you". I m repeating myself until I pass out on the chair.

Later, a noise wakes me up. The cardiograph is beeping continuously. I jump out of the room, screaming for help. The doctors run with the defibrillator. You are dying. There, in front of me.


I have no more courage to live anymore. They drag me out of the room, I cannot stand the whole scene. I m trying to fit a new, horrible reality in my mind. You, being absent. Me, being unable to bring you back.

Someone needs to tell me it is not happening. Please.... please...


As I am losing you, I am losing also myself. Where are you? I m looking into me for answers. I am breaking into pieces. I can see people come and go, running around, but I have no connection to the reality. Are they doctors or not, it does not matter. There is no noise anymore. Everything is in mute and slowed down. I can even feel the blood flow in my vains.

I would exchange half of my life right now... I would offer you some of my own life, so we could spend more time together. There are so many stuff we haven't done yet...

"Come back!", I keep repeating into my palms, looking the dead wall opposite of me.
"You are not dead", I am thinking. But, is that the truth? The suspense is killing me. I am so tensed, that I faint again...

I 'm missing you already.


Thursday, May 18, 2017

"Σε περίπτωση πυρκαϊάς"

   Για απόψε σας έχω τις τελευταίες σειρές απο το "Σε περίπτωση πυρκαϊάς" του Πέτρου Μαρτινίδη, μιας και πέρασα τη μέρα μου μελετώντας:

"Όταν τίποτα το σημαντικό δε διακυβέυεται πλέον, οποιαδήποτε ενέργεια - και η πιο λανθασμένη και η πιο φορτισμένη και η πιο μάταιη- είναι προτιμότερη απο την απάθεια, όπως έλεγα και στην αρχή."

[Αξίζει να διαβαστεί. ]


Κι επίσης, ο Garfield στην προηγούμενη ανάρτηση είχε απόλυτο δίκαιο! 

Wednesday, May 10, 2017

Για τη Ζένια

Δε θα γίνω εγώ μιαν Ισαβέλλα Ντάντου ψυχή μου. . .
Αρνούμαι! (αναφωνώ καθώς πετάω την εσάρπα πάνω απο τον αριστερό ώμο με νεύρο και στρίβω σαν πρωταγωνίστρια της "Λάμψης").


(ΥΓ1 :από δω και πέρα δηλαδή...)
(ΥΓ2: στο "Ντάντου" θέλω ύφος, το "τ" να ξεχωρίζει ως nt και όχι ως d!)

Η παραφροσύνη του ρομαντισμού- για τη Μαργαρίτα

Παράφρων ο έρωτας καρδιά μου... Πόσο πολύ μοιάζεις με τον Φάουστ τελικά; Πουλημένη η ψυχή στο διάβολο κι ο έρωτας κοστίζει τη ζωή ενός ατόμου που υποφέρει.

Θλίψη. Δράμα.

Και λίγο πριν την εκτέλεση, έρχεται ο κανακάρης ως απο μηχανής θεός, να σώσει το τομάρι της δολοφόνου. Μα είναι πλέον τελειωμένη υπόθεση.
Κι αυτό το φιλί που αποζητά η τρελαμένη Μαργαρίτα, πόση ομοιότητα θα είχε με το φιλί του Ιούδα αντί για το φιλημα ενός εραστή, αν τελικά της το έδινε;

Καλύτερα που έγινε έτσι Μαργαρίτα, πληγωμένο μου πουλί. Αυτός που αναζητάς, δεν είναι ο ίδιος με αυτόν για τον οποίο σκότωσες το σπλάχνο σου.
Διάολε!

Ω προδοσία της αμαρτάνουσας.

Ας εβρεις εκπλήρωση του ονείρου σου εκεί στα ουράνια που αναπαύεται και παίζει η ψυχή σου.

Monday, May 8, 2017

Karma

F*cking Bitch! 

Μάτια που δε βλέπονται...λησμονιούνται τελικά;

   Η λαική σοφία λέει πως "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Τότε εγώ γιατί δεν ξέχασα εκείνο το κορίτσι;

   Τι πάει να πει γρήγορα; Πόσο κρατάει ο χρόνος και πόσο αντέχουν οι αναμνήσεις; Τι μπορούμε να κάνουμε μέσα σε ένα χρόνο και τι πρέπει να αφήσουμε πίσω ή να βγάλουμε απο το νου μας; Διαγράφονται οι αναμνήσεις ή μονάχα θάβονται;
   Αν σε μισούσα, θα ήταν ευκολότερο; Ή θα μου άνοιγαν περισσότερες πληγές;

   Ξέρεις, ούτε εκείνο το ψηλό αγόρι κατάφερα να βγάλω απο το νου πια. Δε μιλάω γι αυτό, δεν το σκέφτομαι και δε με απασχολεί, όμως το μυαλό θυμάται. Και για να πω την αλήθεια, θυμάται και το σώμα, καθώς μέτρησα αμέτρητες φορές χαραγματιές επάνω του.


   Ζένια, σε ευχαριστώ από την καρδιά μου για τις τελευταίες μέρες. Μου έχεις στείλει άθελά σου εκτός απο τη σκέψη σου, κι ένα κομμάτι της καρδιάς σου, που κρατάω κοντά στο δικό μου. Βλέπεις, Ζένια μου, μπορεί εγώ να ήμουν πάντα λίγο πιο μπροστά σε κάποιες σκέψεις, αλλά στις πράξεις πάντα βιαζόμουν. Βιαζόμουν για να μάθω, γιατί ένιωθα να είμαι πίσω. Κι έτσι κομματιάστηκα αρκετές φορές. Μαθαίνω τώρα, πως η καρδιά κομματιάζεται και δε μπορώ να τη συναρμολογήσω όσα κομμάτια σου κι αν μου δώσεις. Σοφία μόνο μπορώ να χρησιμοποιήσω για ασπίδα. Εκείνη τη σοφία που μου άπλωνες, μα φάνηκα αλλαζονική και εγωίστρια, υποθέτωντας οτι τα ξέρω όλα. Είμαστε εν τέλη αντίθετες ή μονάχα διαφορετικές;

   Θα μάθω Ζένια μου, ξανά. Δε χάθηκε ο κόσμος. Εσύ η ίδια υπήρξες και υπάρχεις ένα ανεξάντλητο βιβλίο γνώσεων, ίσως σχολείο ολόκληρο, αφού ένα βιβλίο δεν αρκεί για να καλύψει όλες εκείνες τις πτυχές που έχουμε αγγίξει μαζί.

   "Το άπειρο...", αυτό μας μένει.

   Κι ο μικρός πρίγκιπας θα μεγαλώσει, δε θα παραμείνει για πάντα παιδί, καθώς πρέπει να γίνει βασιλιάς. Αρκεί να του μείνει έκταση να έχει για βασίλειο. Κι ο πήτερ παν; Για πάντα παιδί. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι μεγάλοι πληγώνουν και πληγώνονται. Είχα πάντα μια αποστροφή και για τους δύο, αλλά σεβόμουν το δικό σου γούστο. Η αποστροφή μου ήταν μάλλον ζήλεια, που αυτοί μπορούν, ενώ εγώ όχι. Τους ξεπέρασες κι εσύ τώρα θαρρώ. Θα τους κρατήσεις παραμύθια για τα δικά σου (υιοθετημένα) παιδιά. Να μην ξεχάσεις μόνο να τους μεταφέρεις ξανά πίσω στην πραγματικότητα. Να μη ζουν σε ένα παραμύθι και συγκρουστούν απότομα στον τοίχο της πραγματικότητας. Γιατί εσύ μετά σα μάνα, θα πονάς περισσότερο. Πιστεύω...


Λειβαδίτης...
Από τους αγαπημένους σου αν δεν κάνω λάθος. Αναφέρει τη συγχώρεση που πολλοί πιστεύουν είναι το κλειδί για μια ήσυχη συνείδηση. Και ξέρεις, εγώ έχω έναν απεριόριστο αριθμό συγχωρέσεων προς το ίδιο άτομο. Είναι αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι αν αξίζει και τι.

Αλλά ξέρεις που έκανα λάθος;
Στο κομμάτι που αφορά τη συγχώρεση του ίδιου μου του εαυτού. Κι υπήρξε μια χρονική στιγμή που το κατάφερα, με συγχώρεσα, είδα φως και συνέχισα τη ζωή μου πιο ανάλαφρη. Αλλά έχουμε επαναλάβει άπειρες φορές οτι η ζωή θέλει μάχες και πως όσο κι αν τη λατρεύεις, αυτή η σταθερότητα αγάπη μου δεν υπάρχει. Κι έτσι, υπάρχουν τώρα άλλα πράγματα για τα οποία πρέπει να με συγχωρέσω, και θα υπάρξουν κι άλλα. Σαν την εξομολόγηση και την άφεση αμαρτιών περίπου. Ή το καθάρισμα του υπολογιστή απο ιούς. Χρειάζεται να το κάνεις τακτικά.


Θα επανέλθω,
Άννα Μαρία

Sunday, May 7, 2017

Timing.

I can feel how you felt with me, but now it is quite late...


If only I had this kind of knowledge a bit earlier, I wouldn't have been so anxious. I wouldn't be so nervous and I would be an adult earlier. But, maybe this is my time to become a real adult and stand on my own feet.


From time to time, there is a need to break the chains and set yourself free.

And as a Greek woman with an ancient name told me few moonths ago, the key is to know oneself.
End of period.

Η νύχτα είναι μοιραία~ κεφάλαιο Αλέξανδρος

  Τρίγύρισαν σε διάφορα μπαράκια της περιοχής, πίνοντας και γελώντας. Η Άννα, ζαλισμένη απο τα ποτά, ζήτησε απο τον Αλέξανδρο να περπατήσουν λιγάκι πριν μπουν στο επόμενο. Στο δρόμο, ο Αλέξανδρος την πείραζε και της έλεγε ιστορίες με την αδερφή του, Ελένη.  Ζαλισμένοι όπως είναι απο τα ποτά, κάθονται σε ένα παγκάκι να ξαποστάσουν.
   Τα μάτια του Αλέξανδρου δε μπορούσαν να αντισταθούν στη θέα της Άννας. Κάθε φορά που εκείνη γελούσε, αυτός ένιωθε οτι πετύχαινε το στόχο του. Αισθανόταν ότι καταφέρνει αυτό που θα του έδινε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση της ζωής του στην παρούσα φάση. Ήταν κυριευμένος, γοητευμένος απο τις κινήσεις της. Ήθελε να τη φιλήσει, να την κάνει δική του. Και το μετά, δεν είχε καμία σημασία γι' αυτόν. Όμως, δεν αποπειράθηκε.
   Πολύ αργότερα, κατέληξαν στο σπίτι της, με σκοπό να δοκιμάσουν το κρασί που είχε προσφέρει ο Αλέξανδρος στην Άννα. Τότε, κι αφού ο πάγος μεταξύ τους όχι απλώς είχε σπάσει, αλλά είχε γίνει νερό και είχε ήδη εξατμιστεί, ο Αλέξανδρος έκανε μια κίνηση να την πλησιάσει στον καναπέ. Προς έκπληξή του, εκείνη απέφυγε. Συναισθήματα απόρριψης τον κυρίευσαν αλλά θεώρησε οτι έπρεπε απλώς να προσπαθήσει λίγο περισσότερο για να την κατακτήσει. Νόμισε, οτι το έπαιζε δύσκολη. Δοκίμασε, λοιπόν, πάλι.
   Τότε η Άννα, με χαμόγελο κι ευγένεια του είπε:
-Είχα ένα πολύ όμορφο βράδυ, ας μην το χαλάσουμε.

Δεν πήρε άλλη απάντηση, παρα μόνο το χαμόγελο του. Ντράπηκε, αλλά ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να σεβαστεί την επιθυμία της κρατώντας κάποιο επίπεδο. Λίγο αργότερα, αποχώρησε όμορφα. 

Thursday, May 4, 2017

My epitome

   Preparing my bag for work: I usually get some kind of food at the office, even though I can make it with just coffee through the morning. So, I was checking my empty food cabinet. I got somehow dissappointed and I proceeded to the clothing selection. At this point, I see fruits inside a plastic bag on the fridge. So, I tell to myself:
"I m so thoughtful of myself! Thank me!".

True story.

Monday, May 1, 2017

Befikre




One of the best movies I 've ever watch. It s Bollywood production but looks nothing like one!
I 've enjoyed every minute and this track is amazing!!