First try of speech on camera, with script

Hello everyone,

Recently I had been to some training about positive storytelling and a part of the presentation required us to form groups and write a speech on subjects they gave us.

The team I was in, had the subject of the announcement of Nokia being bought by Microsoft to their employees.

We were roughly 7 people and I would like to thank them all for their part. It was the first project in my life that all the participants really PARTICIPATED ! I thought it would be 10 boring minutes, but it was not! Eventually I grabbed the opportunity and I volunteered to deliver the speech. It felt very strange as the CEO was a man and apparently I am not. In spite of the gender difference, I had some other difficulties. I had to hold a microphone and try to give my words some melody in order to express my passion. Simultaneously, I tried to look at my notes as less possible to make it natural. Well, only the text was required in the exercise, but since I got in the sea, I wanted to swim and not just get wet.


Below you can see a video. Obviously.

It is not the video of this speech delivery, but few days later I felt the urge to start practicing my public speaking. I have a lot to say, I have a lot of passion when I am one to one, but when it comes to crowd, I feel belittled.

I had written a different speech to deliver on camera which I even tested in the mirror and it went great! However, when i pressed "record", I felt as if I looked ugly, without passion, saying nonsense...

Believe me, I tried again and again.

Nothing.


So, I used the same- more or less- text I used when I was the Nokia CEO. Already tried recipe which gave me later on some congratulations in private, which I didn't expect as I was shivering when I got the mic.


Note: When I was younger I loved talking to people. I loved the attention and I loved that I could have few moments to say something in particular. I have taken roles in theatrical plays, i have danced in front of crowds and I was never anxious. But after college, it is as if there is a different self, less courageous. So, now I want to reverse it and be this "crazy" outgoing me I was.

Be kind with me and the video, I know I look funny. I tried to pretend I m looking at the crowd, in which I failed miserably, but that's why it is cute. Also, i say Nokia and I smile (too deep in the role for a sec!). In addition, I can see I am trying to see the script. And I need to work on my voice, pauses and the dramatic delivery. Nevermind. At least I am braver that before.

Here you are:

 

Many many thanks to the contributors of the speech. Unfortunately, I don't even know their names and I never saw them again, apart from Sudeep, with whom I share the flat and apparently my life too :)

Thanks for your feedback! I would highly appreciate if you can give me a subject for my next video, something like a small challenge! 

We are born to win!

   Listen, I gotta tell you something. Everyone is destined for big things. Don't you ever dare thinking small of yourself and for the love of God, don't you ever let anyone put a pricetag on you and determine your future.
  Do not let anybody's failures determine your own success. Not even your parents. Do not built a life based on someone else's reality. You are better than them. You are better that who you are right now.
   So go out there and unfold your full potential. Go and explore yourself, your options and your surroundings. And if you think there are no options there for you... Then create your own! Never forget the greatness of this world, the miracles a human is able to do and all the successes we have achieved as humanity.
   What is the difference of me, you, the prime minister of something and a billionaire? Our values, our beliefs and the hard work we put in achieving our dreams. Don't let dreams remain a blurred image you think of when you are bored at work. Go out there and start building. Go and fix anything that's broken. And if you fail once, let it be and fail a hundred times more, till the time you ll jump in the air and say "I DID IT!".

The leap of faith in discovery

Sometimes dreams get mixed with the reality and then you may lose your coordination. Stay true to yourself those moments, remember your beliefs and move forward, without looking back.

Forgive yourself about those small mistakes you have made. You are human after all...

I am not telling you to keep in mind who you are. If you are seeking for this, then keep in mind who you want to become. Only by what your soul orders and not your mind and logic. Don't listen to the surroundings and people of the mass. When the mass disappear, you are alone as I always used to say. Also, rationality tends to follow the norm of the people, the crowd and the safety.

But dear, noone gained anything neither offered to humanity by going to those already worn out paths. Not a single bit can be altered by doing the same thing over and over again. When you know that drawing a straight line cannot produce circles, then quit even trying to reproduce those straight lines and go against the world.


There was always someone who had to do something for the very first time so we can do it nowadays with such  comfort and certainty, so we can take it for granted. Do you think they were not scared even for a moment? Unawareness may played some role there, but surely there are many cases where someone had to take a risk.


Thus now let off my hand and move forward as there cannot be two of us, walking on the same narrow path of discovery.

Good luck.

Imaginary diary

20.09.2018

   Dear friend,

   I am writing you today as something unexpected happened... I was at work, bored and uninterested until a colleague approached me with one of those "show me how to" questions. He looked at my screen and there was me and you in one of those million photos we have taken together. I was going through them, when I stopped in this particular one. It showed nothing more than a lady and man enjoying some moments together, but our casualty could easily give away we have spent some nights sharing the same bed. With the help of one's imagination they could even assume we have had something more behind the scenes...

   So, as expected, he asked me who you were and indifferently I answered him "an ex". You know how it goes... they never stop at asking only one question, that's why he came up with "and where is he now?". He got my effortless answer "he is dead".

  You can imagine he was in shock. But I wasn't. He tried mumbling he is sorry and I helped him out of his speehlespe state by asking him about the project. Dear friend, I am not writing you about the project. These are stuff I am handling well and they can take care of themselves in a matter of time. I am writing you about the death I faked, as I am not able to process the fact of our break up.

   I tried getting over you. I have tried moving on. I even wasted myself in the process of deleting your existence from my mind... Eventually, I have even killed you. I have beaten you up a million times in my mind. So many times that consequently your body gave up. But your memory not.

   I am writing you this letter not to express my deepest condolences for this sudden, though expected, death but to let you know i am becoming dangerous. I am wondering if your memory will ever give up and fade away. Can you please do something about it?

   Dear friend (not anymore), I have some bad news for you: you are no longer alive.

  Yours sincerely and faithful to your memory,

Me and myself.

Και πες μου τι κατάλαβες

   Δε μπορώ να σε πιάσω πουθενά.
Γιατί να το κάνεις αυτό;

   Ή μήπως νομίζεις πως δεν καταλαβαίνω...;


Την αλήθεια μου σου δίνω, μα εσύ επιμένεις να κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες.

   Μα είναι κρίμα και στο λεω.

Έχεις χρόνο να επιστρέψεις, αρκεί να το θελήσεις...

What if I go against the chances?

Be ready, I am about to take the leap of faith.

Στον ίδιο πλανήτη

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί.

Μοιραζόμαστε το ίδιο το φεγγάρι, κι όμως δεν κοιτιομαστε πια στα μάτια.

Πατάμε στην ίδια γη, όμως το χώμα που πατάς δεν είναι πια ιερό.

Μοιραζόμαστε τους ίδιους καημούς, μα δε σηκώνει ο ένας τα βάρη του αλλου.

Διστάζεις μπροστά στο ρίσκο, μα δε μου ζητάς πια βοήθεια.


Έτσι είναι πια, έτσι γίναμε. 

Friends or not??

We would never be friends. Because you would never stand not to have me...

Hey you!

You are addicted to me.
You are expecting me to write a word or two so you can feed your ego a drop of acknowledgment. You want to feel that you still exist in me.

That I still bother myself about you.

But no. Your days are over. And this is what makes you visit me again and again and again...

You won't get it, cause you have lost the game.

Talk to me

Just talk to me, I know you are there. What are you afraid of?

Think of the worst case scenario. Me ignoring you. Impossible ...

I have learnt to forgive. Only if you ask me to do so ...

Come.

London

I reached safe, but my bag not. It hasn't made it yet.
If on the news you hear about a naked girl roaming around London, it will be me. Lol!


My blog stats say I have visitors. So, where are your comments?? :)

London trip and a request for you.

   Dear all,

   I am finally going on vacations! After a long, stressful period, I am going to get some rest before starting a new job (?). I am packing, not knowing what the heck they wear in London (due to the weather I mean), so chances are I am going to get less clothes -as always- and then shop from there (it's almost a ritual).

   In the meantime, I would like to ask you to spare 5 minutes and do something small for me! Please, leave a comment with the city you are living in - a simple, one word would do, but if you are not afraid of it, you can really write me anything you want. Even the country would do. But, please, do it! If you are wondering why I am doing this, is because I am curious (as always) and I would love to check if the blog stats are being measured properly. Some days I have 10 visitors - which sounds logical- but there are days there are 100 views! My question is... where are all these people?

   Maybe if I know that real people - and not bots (or accidental passers-by) - read my blog, I might get my inspiration back or I might be more creative. Because for now, I am sure I have 5 stable people who read my public diary (yes, this one), but since they are my people, I write in a different style - slightly. Example is the songs. If my audience is foreign, I can reduce the Greek posts or the Greek songs. Truth is, I need some engagement. I know I write for me mainly, but since you are those who read my blog, please, leave comments and tell me your opinion! You can do it anonymously, I have left this option open.

  To sum up, tell me if I should change something on the background - less suggested posts on the right (this is random by the way) ? Am I missing some gadget that would help you?  What about the content? Is there something you would like to see me writing, posting, commenting about? Preferred language (google sucks yes) ?

  I am looking forward to reading your comments.


   Bye for now,
   The author

Αφιερωμένο εξαιρετικά

  Στο είχα πει οτι θα γινόμουν μια άλλη... Πως θα εξελισσόμουν και θα γινόμουν αυτό που είχες δει σε έμενα, στα δεκάξι μου. Εσύ και μόνο εσύ. Κάποιοι σε θεώρησαν κακή επιρροή και τους πίστεψα. Τους άφησα να με κάνουν να σε απομακρύνω. Πόσα τηλέφωνα σου έκλεισα στη μούρη ρε γαμώτο...
Και το μετανιώνω αρκετά συχνά.


   Το μετανιώνω γιατί ξέρω τι έχω χάσει. Έχουν περάσει περί τα 8 γαμημένα, καριόλικα χρόνια που σε έδιωξα. Το ένα τρίτο της ζωής μου σχεδόν. Κι ας ήσουν κοντά μου πολύ λίγο χρόνο. Είναι κάποιες στιγμές που απλώς ξέρω οτι μόνο εσύ θα μπορούσες να τις γεμίσεις, να με καταλάβεις. Δεν ξέρω γιατί. Κι εύχομαι τόσο πολύ να είσαι εσύ αυτός ο άγνωστος που μου αφήνει σχόλια. Αλλά δεν είσαι και εθελοτυφλώ. Μην ανησυχείς. Δεν του απαντώ υποκρινόμενη οτι αυτός είναι εσύ. Θα ήταν άδικο προς το πρόσωπό του.

   Δυο χρόνια μετά το συμβάν, και δεν είχα μεγαλώσει ακόμα για να κάνω κίνηση να σε γαληνεύσω, να σε προσεγγίσω. Γιατί σε φοβόμουν. Μα τι να σου εξηγώ σε τούτο το σημείο. Θα πεθάνουμε κι οι δύο και δε θα σου έχω εξηγήσει ποτέ. Ποτέ. 


   Αποψε έχω κολλήσει σε ένα σου σχόλιο, εδώ στο μπλογκ (άδικος κόπος να το ψάξει κανείς, έχω σχεδόν 900 σχόλια) που μου άφησες χωρίς να ξέρεις ποια είναι πίσω απο το μπλογκ (δεν έχω ουδεμία ανάμνηση το πως συνέβη, μα σίγουρα δεν ξαναήρθες όταν έμαθες)...:
"Ο κακος εαυτος ειτε στην καθημερινοτητα ειτε αλλου δεν εχει να προσφερει τιποτα και μακαρι να καταφερναμε να τον περιοριζουμε, ομως δεν ειμαστε ηρωες σε βιβλια αλλα κανονικοι ανθρωποι με τις αδυναμιες μας και τα χαρισματα μας..." 


   Μη με σταυρώνεις για την αδυναμία μου να έχω υπάρξει παιδί και δικαιολόγησέ με στο ελάχιστο... Θέλω να σου ξεπληρώσω όχι μόνο αυτά που έκανες για μένα, μα να σου στείλω κάτι παραπάνω. Κάτι που ένας φάκελος ή ένα κιβώτιο δεν αρκούν για να περιβάλουν.

   Αν τυχόν θα ήθελες να μου διαθέσεις μερικά μονάχα λεπτά, θαρρώ πως σου τα έχω εξηγήσει πια όλα, εδώ: Γενέθλια που προκαλούνε θλίψη & επιστροφή στο παρελθόν- για πάντα . Όταν εξελιχθεί ο κόσμος τόσο ώστε να βάζω λινκ σε χειρόγραφα, ίσως το εκτυπώσω (ή οτιδήποτε αυτό θα λέγεται) και στο στείλω.  Αχ, μα τι λέω. Αν ήξερα που μένεις θα ήμουν ήδη εκεί στο παρελθόν...

2009

   Κι αν ακόμα δεν κατάλαβες οτι αναφέρομαι σε σένα... Πάρε και μια φωτογραφία στην οποία βρίσκεσαι στα δεξιά μου, αλλά την έκοψα, γιατί δεν έχω την άδεια σου. Και ξέρω πως δε θα περάσεις, μα αυτός ο μαλάκας ο διάολος, καμιά φορά σπάει το πόδι του σε πολύ άσχετες φάσεις και δε θα ήθελα να εξελιχθούμε σε ισπανικό σήριαλ.


   Είναι άσχημο να ξέρω οτι βρίσκεσαι κάπου και δεν μου επιτρέπεται (απο ποιον; γιατί εσύ δε μου το έχεις απαγορεύσει) να επικοινωνώ. Χειραγωγούμε και χειραγωγούμαστε λέω.

   Είσαι ο μόνος που δε σκέφτομαι πια να κάνω περήφανο. Έχω χάσει την πίστη μου. Και φοβάμαι πως αν τύχει - αν- και βρεθούμε, θα μου χαρίσεις το πιο αδιάφορό σου βλέμμα και τότε θα πρέπει να μαζέψω τον εαυτό μου ολάκερο απο το πάτωμα.

   Είχα διαβάσει κάπου οτι τα όνειρά μας περιλαμβάνουν γεγονότα που έχουμε ζήσει τους τελευταίους 6 (αν θυμάμαι καλά) μήνες. Εξήγησε μου τότε γιατί αυτό; And there are some dreams . Ντάξει, έχει περάσει ένας καλός χρόνος απο τότε που σε είδα τελευταία φορά, μα μήπως μπορείς να ξαναέρθεις απόψε; Μιας και σκάλιζα τις αναμνήσεις μας, δε θα παραξενευτώ.


   Έχω ανάγκη τις συμβουλές σου τόσο, μα τόσο πολύ...
Αυτό το γαμήδι το κενό σου δεν το έχει αγγίξει κανείς ως τώρα. Και προσπαθώ να το κρύβω καλά, γιατί αλλιώς τι σημασία έχει αν φαίνεται;

   Ναι, μιλάω για σένα και ναι σε θυμάμαι. Μα δε θα μάθω ποτέ αν εσύ θυμάσαι το όνομά μου, την ύπαρξή μου...


   Δε θα το ξεπεράσω ποτέ.

Άφησέ μου μοναχά ένα σχόλιο...

Σαν ερωτικός

   Υπάρχουνε κι οι άνθρωποι που θα έκαναν τα πάντα για σένα.
Μα εσύ επιμένεις να κυνηγάς θύελες.

   Γιατί;

Σε λυπάμαι

Το παρακάτω κείμενο δεν αφορά ένα συγκεκριμένο άτομο. Είναι δημιούργημα φαντασίας, κοινώς βρήκα την παλιά μου έμπνευση!

   "Θέλω να βγάλω τη φωνή σου απο το μυαλό μου. Θέλω να διαγράψω το γέλιο σου απο τη μνήμη μου. Κι όλες εκείνες τις αναμνήσεις που τελικά ανακάλυψα πως ήτανε πλαστές.

   Το ξέρεις οτι θα ξαναβρεθούμε, έτσι; Γιατί όπως πάντα έλεγα, η ζωή είναι καριόλα και σου φέρνει μπροστά σου ό, τι θέλεις τόσο πολύ να αποφύγεις. Κι εγώ θέλω με όλη μου την ψυχή να σε αποφύγω. Θέλω να σε σβήσω. Μα κρατώ πισινές πως αυτό δε θα γίνει.

   Και κάπως έτσι, αποφάσισα πως πρέπει να υποφέρεις όταν συμβεί να ξαναβρεθούμε τυχαία. Πού θα είσαι; Πού θα είμαι; Αυτό δεν το γνωρίζω, καθώς δε μου επιτρέπεται πια να κάνω όνειρα που να σε περιλαμβάνουν. Δεν το αξίζεις ούτε να σε μισώ. Και φυσικά, έχεις στερηθεί το δικαίωμα να επισκέπτεσαι τις σκέψεις μου. Κι αν κάποτε το κάνεις, να ξέρεις πως είσαι εσύ αυτός που υποφέρει.

   Ευχαριστιέσαι τώρα το μπάχαλο που έκανες; Χαίρεσαι με το αποτέλεσμα;  Πριν μου απαντήσεις "ναι", να σε ενημερώσω πως την εξέλιξη αυτή στη ζωή μου δε θα την είχα ποτέ αν βρισκόσουν ακόμα παρών. Κι αν κάποιος με ρώτησε "ίσως να ήξερες, γι' αυτό ήρθαν τα πράγματα έτσι", είναι κάτι που αποκλείω. Εσύ το μόνο που ήξερες είναι να πληγώνεις και να υποκρίνεσαι. Έχεις κερδίσει βραβείο, απο εμένα: του μεγαλύτερου Μ@Λ@Κ@ που έχω γνωρίσει.


   Μα κάθε λάθος στη ζωή, είναι βήμα προς την εξέλιξη. Γι' αυτό σε ευχαριστώ.  Ευχαριστώ που μου έδειξες πως άνθρωποι σαν εσένα είναι τόσο ύπουλοι, ικανοί για όλα, μόνο όμως αυτά που εξυπηρετούν το δικό τους συμφέρον, καθώς αν έπρεπε να κάνεις κάτι για εμένα, έδειχνες δειλία. Δεν ξέρω ποιος είσαι πραγματικά, γιατί έχεις δύο πρόσωπα. Κι ήμουν μόνο εγώ εκείνη που έβλεπε το δεύτερο. Το πρώτο σου το κρατούσες για όλους τους άλλους... Μα τους δουλεύεις κι εκείνους εν τέλει. Και το ξέρεις.

   Κάτσε και μέτρα τα λάθη σου αν τολμάς. Τολμάς; Δύσκολο, γιατί η τόλμη απαιτεί θάρρος και οι δειλοί δεν έχουν...


   Πρόσφατα κατάλαβα τη διαφορά μας. Εγώ έχω αξίες, ενώ εσύ μπορεί και όχι. Εγώ οδηγώ, ενώ εσύ οδηγείσαι. Απο άλλους και απο άλλες. Εγώ έχω τη δική μου προσωπική γνώμη, ενώ εσύ του πλήθους.


   Λυπάμαι γι αυτό που είσαι."

Η νύχτα είναι μοιραία- παιχνίδια της τύχης

   Ο Αλέξανδρος επιστρέφει φέρνοντας το έξτρα σφηνάκι κι ετοιμάζονται να κάνουν πρόποση. Μαζεύονται, λοιπόν, γύρω απο το τραπέζι και όλο χαρά ανακοινώνει "στην υγειά της Κάτιας κι ευχαριστώ για την πρόσκληση". Ο Αλκιβιάδης του ρίχνει μια γρήγορη ματιά και όλοι σπεύδουν να τσουγκρίσουν και να κατεβάσουν τα σφηνάκια. Ο Αλέξαδρος προσπαθεί να φανεί φιλικός προς τον Αλκιβιάδη γι αυτό και του πιάνει μια γενική κι αόριστη συζήτηση, ενώ η Λίζα, η Σοφία και η Άννα συζητούν τα δικά τους.
   Η ώρα περνά χωρίς κανείς να τραγουδά γι αυτό και η Κάτια, για να μη χαλάσει το κέφι λόγω του Αλκιβιάδη που δε δείχνει να διασκεδάζει ιδιαίτερα, προτείνει να τραγουδήσουν όλοι ντουέτα, μετά απο κλήρωση ονομάτων που θα κάνουν με πρόχειρα χαρτάκια. Ως εδώ όλοι παραμένουν ουδέτεροι, εκτός της Λίζας που έχει ήδη αρχίσει να συμφωνεί.
   - Υπάρχει ένα catch όμως, τους λέει.
   - Τι; Ρωτά ο Άκης ιντριγκαρισμένος.
   - Οι υπόλοιποι θα διαλέξουν το κομμάτι για το ζευγάρι που θα τραγουδήσει.
   - Μέσα! απαντά με ενθουσιασμό και πριν καν προλάβει κανένας να αντιδράσει έχει ήδη γράψει τα ονόματα όλων σε χαρτάκι για να κληρώσουν το πρώτο ζευγάρι. 
   -Η Κάτια να διαλέξει πρώτη, αφού γιορτάζει σήμερα, λέει η Λίζα.

   Κι έτσι γίνεται. Για καλή της τύχη, της τυχαίνει ο Άκης, οπότε η υπόλοιπη παρέα (σχεδόν), συνεδριάζει για το κομμάτι. Οπότε καταλήγουν σε "μη φύγεις ποτέ: Ζαφείρης Μελάς με Εβίτα Σερέτη" . Τραγουδούν με πολύ πάθος και νόημα ο ένας για τον άλλο. Οι υπόλοιποι απολαμβάνουν κάθε στίχο, με παραφωνία ή μη και πίνουν τα ποτά τους. Αμέσως μετά, η Λίζα ζαλισμένη επιμένει να τραβήξει κλήρο και της τυχαίνει ο Αλέξανδρος. Με πολύ χαρά περιμένουν το κομμάτι- έκπληξη.
   Η παρέα, μετά απο έντονη παρότρινση της Σοφίας, καταλήγει να τους αναθέσει το "η αγάπη είναι θύελλα- Βασίλης Καρράς & Πάολα" . Στο σημείο που τραγουδούν "αν καταλάβεις τι αισθάνομαι δε θα πας πουθενά" ο Αλέξανδρος πλησιάζει την Άννα και την αγκαλιάζει συνεχίζοντας να τραγουδά. Εκείνη δε νιώθει αμηχανία, αλλά αφήνει τη στιγμή και το τραγούδι να την μεταφέρουν για λίγο αλλού. Στις σκέψεις της...
   - Ποιος είναι επόμενος; ρωτά η Λίζα για να δώσει το μικρόφωνο.
   - Ο Αλκιβιάδης δεν έχει τραγουδίσει ακόμα, συνεχίζει ο Αλέξανδρος κι έτσι του περνάει τα χαρτάκια για να διαλέξει το ζευγάρι του.
   - Δε χρειάζεται, του απαντά.
   - Μην μας τη σπας ρε και παίξε, τον μαλώνει ο Άκης.
   -Καλά, απαντά.
   Παίρνει ένα χαρτάκι και προς μεγάλη του έκπληξη (και ίσως απογοήτευση) του τυχαίνει η Άννα. Βλέπει το όνομα, την κοιτάει μα δε μιλάει.
   -Καλέ πες μας, τι το κοιτάς! τον προτρέπει η Λίζα όλο αγωνία. Η Σοφία είναι;
   - Εεε, ναι, λέει και πετάει αδιάφορα το χαρτάκι στο τραπέζι. Για κακή του τύχη, πέφτε κάτω και καθώς ο Αλέξανδρος βρίσκεται εκεί, σκύβει να το πάρει κι έτσι βλέπει οτι δε λέει "Σοφία" επάνω, μα το όνομα της Άννας.
   - Ρε συ, εδώ λέει "Άννα", έλα μη χαλάς τη φάση. Παίξε και τραγούδα με όποιον σου έτυχε, τον μαλώνει αλλά μέσα του συνοφρυώνεται. "Τι διάλο, γιατί να το κάνει αυτό;", σκέφτεται μα το παρακάμπτει προσωρινά.


   Ούτε η Σοφία ούτε η Άννα εκπλήσσονται, και συνεχίσουν σαν να δε συνέβη τίποτα, ενώ ο Άκης φαίνεται κάτι μεταξύ απογοητευμένος και αγανακτισμένος. Η Άννα μετακινείται απο το τραπέζι για να αφήσει την παρέα να διαλέξει τραγούδι απο τη λίστα. Κι ενώ ο Αλέξανδρος προτείνει το "Αναγκάζομαι - Λίτσα Διαμάντη & Θανάσης Κομνηνος",  η Σοφία αντιπροτείνει άλλο κομμάτι και μάλιστα επιμένει να της κάνουν τη χάρη. Η Κάτια κι ο Άκης συμφωνούν μαζί της κι έτσι ο Αλκιβιάδης και η Άννα καλούνται να τραγουδήσουν το "Ποτέ δε μιλήσαμε- Σταμάτης Γονίδης & Ευδοκία".
   Η Άννα ρίχνει ένα βλέμμα αποδοκιμασίας στην Σοφία, η οποία χαμογελάει με ευχαρίστηση και το τραγούδι ξεκινά...

I had told you so!

   I had told you so, I prefer to make an amazing exit from the scene. A grand finale! You never believed I had the courage to take this suitcase I was preparing and just go... You thought I was threatening you, I had nowhere to be and no guts to try my luck.

   Excuse me! Where are you now?

   I 've heard you are struggling. You are now the one who is not decided on what to do in his life.
Oh, too bad. Does it hurt?


   I haven't expected that life would bring us upside down. You know, it is very easy for me to become arrogant, come on top of your head and tell you " you see me now? because you are lower than me and visibility might be less", but I don't want to be a b*tch. Like you.


   This post is enough to send you a message that God is somewhere watching us. In order to remind you not to be so selfish and arrogant. Just don't. There is nothing you can gain out of it.