Η ευτυχία δε μου ταιριάζει - κουίκ απντέιτ

- Πώς πήγε;
- Πήγε.  Ξέρεις γιατί δε μπορώ να χαρώ, όμως;
- Γιατί ρε φίλε, τι συνέβη;
- Η ευτυχία δεν είναι για μένα, δε μπορώ να αφεθώ. Φοβάμαι οτι θα σπάσει το κρύσταλλο γύρω μου.
- Γιατί έτσι;
- Γιατί έχω δουλέψει τον εαυτό μου έτσι ώστε να έχει ένα καβούκι και να κρύβεται. Αν αυτό το καβούκι σπάσει, θα είμαι εκτεθειμένη. Ξανά. Και δε θέλω να γυρίσω πίσω...
- Μη φοβάσαι, αυτή τη φορά έχεις εμένα.






---------------------------------------------------------------------------

προς αναγνώστες: Έχω χαθεί εδώ και κανένα δίμηνο θαρρώ. Προέκυψε μια ανακατωσούρα στα προσωπικά μου και στη δουλειά μου, υπάρχουν κάποιες επερχόμενες αλλαγές, μια γ@μημένη εφορία (χαρτούρα) και επίσης έκανα ένα διβδόμαδο ταξίδι στην πόλη που μεγάλωσα.

 Στο μεταξύ, απο updates, έχω σταματήσει τα ιταλικά - λονγκ μπρεικ;? κι ίσως ξεκινήσω κάποιο μεταπτυχιακό μέσα στο 2020 ( δεν το βλέπω για Οκτώβριο με αυτά και με κείνα). Γατιά και σκυλιά έχουν ολα υιοθετηθεί και ίσως αύριο ρίξω μια επίσκεψη στο δευτερο γάτο που είχαμε για ουέλνες τσεκ και καφέ (με τη μάνα του ρε, οχι το γάτο). Μου λείπει η Λαίδη Πρου ρε γαμώ το...
Άραγε να ζει; Ξέρει... κανείς (ποδηλατά, εσένα λέω) ;


Υπάρχει μικρή περίπτωση στο επόμενο τρίμηνο να επανέλθω με νεότερα- βόμβα. Αν δεν πάει η κατάσταση όπως ονειρεύομαι (δε θα πάει, όνειρο είναι λέμε) τότε θα επανέλθω... με κάτι ξερω γω.

αυτά, πάω για κοκτέιλς.